KIJKEN de sneeuw valt buiten het raam van mijn retraite, hier aan de voet van de Canadese Rockies, ik dacht aan dit schrijven uit de herfst van 2008. God zegene jullie allemaal ... je bent met mij in mijn hart en gebeden ...
Voor het eerst gepubliceerd op 10 november 2008
KNOPPEN VAN HOOP
De bladeren zijn hier in centraal Canada allemaal gevallen en de kou begint te bijten. Maar ik zag laatst iets dat ik in deze tijd van het jaar nog nooit eerder heb opgemerkt: de bomen beginnen nieuwe knoppen te vormen. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik was plotseling vervuld van immense hoop. Ik realiseerde me dat de bomen niet dood waren, maar opnieuw leven begonnen te produceren.
Dat leven zou voortkomen - behalve de winter- waardoor de bloei van die knoppen wordt vertraagd. De winter doodt ze niet, maar schort hun groei op.
Maar wist je dat een boom blijft groeien, ook in de winter?
Uit het niets ontmoette ik niet lang geleden een Amerikaanse tuinder die me vroeg naar onze Canadese winters. Hij vertelde me dat nu bekend is dat boomwortels in de winter veel meer groeien dan tuinders tot nu toe dachten. Toen hij dit zei, wist ik diep in mijn ziel dat ik het ooit op een nieuw niveau zou begrijpen.
En die dag lijkt te zijn gekomen.
DE LENTE
Veertig jaar geleden kwam er een geweldige lente in de Kerk toen God de Heilige Geest uitstortte in wat bekend werd als de "charismatische vernieuwing". Het veroorzaakte een enorme uitbarsting van leven toen zowel geestelijken als leek op verschillende plaatsen een diepe en diepgaande transformatie ondergingen door een nieuwe "vervulling" van de Heilige Geest. Dat bracht op zijn beurt een golf van evangelisatie voort, nieuwe en sterke takken in de kerk die begonnen te bloeien.
Deze bloesems, of charisma's, bloeiden op verschillende plaatsen. De gaven van profetie, onderwijs, prediking, genezing, tongen en andere tekenen en wonderen bereidden het geloof van velen voor op de vrucht die zou komen. Inderdaad, de prachtige bloemen begonnen te vervagen, hun bloembladen vielen op de grond. Sommigen zeiden dat het het einde was van de Vernieuwing, maar er kwam iets groters naar voren ...
DE ZOMER
Met het rijpen van de takken ontwikkelden de bloesems zich tot een krachtige vrucht: wat ik de 'catechetische vernieuwing' noem.
Veel katholieken werden verliefd op Jezus, maar niet op zijn kerk. Dus stortte God Zijn geest van Wijsheid uit, waarbij hij verschillende apostolaten deed opstaan (dwz Scott Hahn, Patrick Madrid, EWTN enz. Om nog maar te zwijgen van de leringen van Johannes Paulus II) om het Geloof op een krachtige en beknopte manier te onderwijzen, zodat niet slechts miljoenen katholieken begonnen weer verliefd te worden op hun kerk, maar protestanten begonnen naar "Rome" te stromen in een massale thuiskomst. Deze beweging in het Lichaam heeft een krachtige en rijpe vrucht voortgebracht: apostelen die diep en onwankelbaar geworteld zijn in de Waarheid, en op de rots van Christus, de Kerk.
Maar zelfs deze vrucht lijkt zijn seizoen te hebben gehad. Het is op de grond begonnen te vallen, plaats makend voor nieuwe toppen, een nieuwe lente...
DE WINTER
De seizoenen van geestelijke en intellectuele groei in de kerk maken nu plaats voor de verlamming van de winter; de bevriezing van een "hulpeloosheid" wanneer we, ondanks alle gaven die ze heeft gekregen en heeft gegeven, opnieuw zullen erkennen dat we zonder God niets kunnen doen. We gaan het seizoen in waarin we van alles zullen worden ontdaan, zodat we niets anders hebben dan Hem; het seizoen, wanneer we net als de Gekruisigde onze handen en voeten uitgestrekt en hulpeloos zullen vinden, met uitzondering van onze Stem die roept: "In uw handen!" Maar op dat moment zal er een nieuwe bediening ontspringen, uit het hart van de kerk stromen ...
De bloesems, de bladeren, de vruchten… nog lang niet verdwenen, worden omgezet in voedsel voor de Wortels die onophoudelijk groeien. Er zal een tijd komen dat het lauwe niet zal worden toegestaan om onvruchtbaar aan de boom te hangen. Deze reiniging is de verlichting die steeds dichterbij komt:
Ik keek toe terwijl hij het zesde zegel openbrak, en er was een grote aardbeving; de zon werd zo zwart als een donkere zak en de hele maan werd als bloed. De sterren aan de hemel vielen op de aarde als onrijpe vijgen die in een harde wind uit de boom worden geschud (Openbaring 6: 12-13)
De wind van verandering waait, en ze hebben de kilte aangenomen van een winter, de winter van de Kerk - dat wil zeggen, haar eigen Passie. De kerk zal binnenkort verschijnen volledig gestript, zelfs dood. Maar in de metro, ze zal steeds sterker worden en zich voorbereiden op een nieuwe lente die in pracht en praal over de hele aarde zal exploderen.
De boom groeit al vele eeuwen, door vele seizoenen heen Maar zoals paus Johannes Paulus II zei, staat ze voor een "laatste" winter, een laatste strijd in dit tijdperk, van kosmische proporties. Op een bepaald moment, alleen bekend bij God, zal de Boom de volheid van haar hoogte hebben bereikt en zal de laatste tijd van het snoeien worden ingeluid. Jezus sprak over een komende generatie die deze kosmische tekenen en een universeel leven zou ervaren. vervolging:
Leer een les van de vijgenboom. Wanneer de tak zacht wordt en bladeren ontspruit, weet je dat de zomer nabij is. Op dezelfde manier, als je deze dingen ziet gebeuren, weet dan dat hij dichtbij is, bij de poorten. Amen, ik zeg je, deze generatie zal niet voorbijgaan voordat al deze dingen hebben plaatsgevonden. (Markus 13: 28-30)
DE VERANDERING VAN SEIZOENEN
Voor veertig jaar, God heeft een overblijfsel voorbereid om het beloofde land binnen te gaan, een Tijdperk van vrede.
Net als deze goede vijgen, zo zal ik ook de ballingen van Juda met genoegen beschouwen ... Ik zal voor hen zorgen voor hun welzijn, en ze terugbrengen naar dit land, om ze op te bouwen, niet om ze af te breken; om ze te planten, niet om ze eruit te plukken.
(Jeremiah 24: 5-6)
Dan zijn er de "slechte vijgen", degenen die de afgelopen veertig jaar zijn afgedwaald en gouden kalveren hebben gemaakt in de woestijn van de zonde. Hoewel God hen voortdurend tot berouw heeft geroepen, is de tijd gekomen dat die angstaanjagende woorden uit Psalm 95 uitgesproken zullen worden:
Veertig jaar heb ik die generatie doorstaan. Ik zei: "Ze zijn een volk wiens hart afdwaalt en ze kennen mijn wegen niet." Dus ik zwoer in mijn woede: "Ze zullen mijn rust niet binnengaan."
Toen Jozua de Israëlieten naar de Jordaan naar het beloofde land leidde, instrueerde hij de priesters:
Als je aan de rand van het water van de Jordaan komt, zul je het doen blijf staan in de Jordaan. (Jozua 3: 8)
Ik geloof dat de tijd is aangebroken dat de priesterschap 'stil zal staan' - dat wil zeggen, de mis zal zijn alsof ze wordt onderbroken door de donkere nacht van de winter. Maar ondergronds, de wortels zullen blijven groeien.
… De priesters die de ark van het verbond van de HEER droegen, stonden op het droge midden in de Jordaan, totdat het hele volk de Jordaan was overgestoken. (Jozua 3:17)
Het overblijfsel, allen die voorbestemd zijn om in het Tijdperk van Vrede te leven, zullen erdoorheen gaan. Onze Lieve Vrouw zal gedurende deze tijd bij dit overblijfsel "natie" blijven, vooral haar geliefde priesters - die zonen die door haar eigen hand zijn voorbereid en aan haar zijn toegewijd, de Ark, die de Tien Geboden (de Waarheid) bevat, de gouden kruik van manna (de eucharistie) en de staf van Aaron dat was uitgelopen (de missie en het gezag van de kerk).
Inderdaad, die Staf zal ooit weer bloeien, hoewel het een tijdje verborgen zal zijn in de Ark Kijk dan, in deze tijd van geloof, niet naar de winter en wat het ook mag brengen, maar naar de knoppen van hoop die zullen openbarsten wanneer de Zoon opstaat om op hen te schijnen in een nieuw seizoen, een nieuwe dag, een nieuwe dageraad ...
...een nieuwe lente.
VERDERE LEZING:
- Het einde van de herfst is gekomen: De tijd van overgang
- Era of Peace: ketterij of profetie? Over ketterijen en meer vragen
