IN alle controverses die zich ontvouwden in de nasleep van de recente synode in Rome, de reden voor de bijeenkomst leek helemaal verloren te zijn. Het werd bijeengeroepen onder het thema: "Pastorale uitdagingen voor het gezin in de context van evangelisatie." Hoe doen we evangeliseren gezinnen gezien de pastorale uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd als gevolg van hoge echtscheidingscijfers, alleenstaande moeders, secularisatie, enzovoort?
Wat we heel snel leerden (aangezien de voorstellen van sommige kardinalen aan het publiek bekend werden gemaakt) is dat er een dunne lijn is tussen barmhartigheid en ketterij.
De volgende driedelige serie is bedoeld om niet alleen terug te komen tot de kern van de zaak - het evangeliseren van gezinnen in onze tijd - maar om dit te doen door de man naar voren te brengen die werkelijk in het middelpunt van de controverses staat: Jezus Christus. Omdat niemand meer over die dunne lijn liep dan Hij - en paus Franciscus lijkt ons dat pad opnieuw te wijzen.
We moeten de "rook van satan" wegblazen, zodat we deze smalle rode lijn, getrokken in het bloed van Christus, duidelijk kunnen herkennen ... omdat we geroepen zijn om erover te lopen onszelf.
DEEL I - RADICALE LIEFDE
GRENZEN VERLEGGEN
Als Heer was Jezus zelf de wet, die hij zowel in de natuurwet als in de morele wet van het Oude en Nieuwe Verbond had vastgelegd. Hij was de "Vleesgemaakt woord", en dus, waar Hij ook liep, definieerde het pad dat wij ook moeten nemen - elke stap, elk woord, elke handeling, gelegd als straatstenen.
Hierdoor kunnen we er zeker van zijn dat we in hem zijn: hij die zegt dat hij in hem blijft, moet op dezelfde manier wandelen als hij liep. (1 Johannes 2: 5-6)
Natuurlijk sprak Hij zichzelf niet tegen door een verkeerd pad te banen tegendeel naar zijn woord. 
Maar waar Hij ging, was voor velen een schandaal, omdat ze niet begrepen dat het hele doel van de wet was vervuld in liefde Het is voor herhaling vatbaar:
De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is liefde de vervulling van de wet. (Rom 13:19)
Wat Jezus ons leerde is dat Zijn liefde oneindig is, dat niets, absoluut niets, zelfs de dood niet - wat in wezen de doodzonde is - ons zou kunnen scheiden van Zijn liefde. [1]cf. Rom 3: 38-39 Echter, zonde kan en doet ons scheiden van de zijne genade. Alhoewel "God hield zo van de wereld," het is "Door genade bent u gered door geloof." [2]cf. Efeze 2:8 En waarvan we zijn gered, is zonde. [3]cf. Mat 1: 21
De brug tussen Zijn liefde en genade is genade.
Het was toen, door Zijn leven, daden en woorden dat Jezus Zijn volgelingen begon te verbijsteren door de omvang van Zijn genade… de mate waarin genade zou worden gegeven om de gevallenen en verlorenen terug te halen.
HET STOMBLOKJE
"Wij verkondigen de gekruisigde Christus, een struikelblok voor Joden en dwaasheid voor heidenen", zei St. Paul. [4]1 Cor 1: 23 Hij was een struikelblok, want dezelfde God die eiste dat Mozes zijn schoenen uitdeed op heilige grond, was dezelfde God die de huizen van zondaars binnenliep. Dezelfde Heer die de Israëlieten verbood het onreine aan te raken, was dezelfde Heer die iemand zijn voeten liet wassen. Dezelfde God die 
eiste dat de sabbat een rustdag zou zijn, was dezelfde God die op die dag onvermoeibaar de zieken genas. En Hij verklaarde:
De sabbat is gemaakt voor de mens, niet de mens voor de sabbat. (Marcus 2:27)
De vervulling van de wet is liefde. Jezus was dus precies wat Simeon, de profeet, zei dat Hij zou zijn: een teken van tegenstrijdigheid-vooral voor degenen die geloofden dat de mens gemaakt was om de wet te dienen.
Ze begrepen niet dat God de God van verrassingen is, dat God altijd nieuw is; Hij verloochent zichzelf nooit, zegt nooit dat wat Hij zei verkeerd was, nooit, maar Hij verrast ons altijd ... —POPE FRANCIS, Preek, 13 oktober 2014, Vatican Radio
… Verrast ons door Zijn genade. Sinds het allereerste begin van zijn pontificaat ziet paus Franciscus ook sommigen in de kerk in onze tijd als "opgesloten in de wet", om zo te zeggen. En dus stelt hij de vraag:
Kan ik het begrijpen de tekenen van de tijd en trouw zijn aan de stem van de Heer die in hen geopenbaard wordt? We zouden onszelf deze vragen vandaag moeten stellen en de Heer om een hart moeten vragen dat de wet liefheeft - omdat de wet God toebehoort - maar dat ook houdt van Gods verrassingen en het vermogen om te begrijpen dat deze heilige wet geen doel op zich is. —Homily, 13 oktober 2014, Vatican Radio
De reactie van velen vandaag is precies wat het was in de tijd van Christus: “Wat? In een tijd van zulke wetteloosheid je legt geen nadruk op de wet? Als de mensen in zo'n duisternis verkeren, bent u dan niet gefocust op hun zonde? " Het lijkt de Farizeeën, die "geobsedeerd" waren door de wet, dat Jezus in feite een ketter was. En dus probeerden ze het te bewijzen.
Een van hen, een wetgeleerde, stelde hem op de proef door te vragen: "Meester, welk gebod in de wet is het grootste?" Hij zei tegen hem: 'Je zult de Heer, je God, liefhebben met heel je hart, met heel je ziel en met heel je verstand. Dit is het grootste en eerste gebod. De tweede is zo: je zult je naaste liefhebben als jezelf. De hele wet en de profeten zijn afhankelijk van deze twee geboden. " (Matt 22: 35-40)
Wat Jezus aan de religieuze leraren openbaarde, is dat de wet zonder liefde (waarheid zonder naastenliefde), zou op zichzelf kunnen een struikelblok worden, vooral voor zondaars ...
WAARHEID IN DIENST VAN DE LIEFDE
En zo gaat Jezus steeds weer verder om zondaars op de meest onverwachte manier de hand te reiken: zonder veroordeling.
Want God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om de wereld te veroordelen, maar om de wereld door hem te redden. (Johannes 3:17)
Als het doel van de wet liefde is, dan wilde Jezus Zichzelf als dat doel openbaren vleesgeworden. Hij kwam naar hen toe als het gezicht van de liefde trekken hen tot het Evangelie… om hen te dwingen tot een innerlijk verlangen en reactie van vrije wil om Hem op zijn beurt lief te hebben. En het woord voor dat antwoord is berouw. Als u de Heer, uw God, en uw naaste liefhebt als uzelf, kiest u alleen die dingen die in feite liefdevol zijn. Dat is de dienst van waarheid: om ons te leren lief te hebben. Maar Jezus wist dat we eerst en vooral dat moeten weten we zijn geliefd.
We houden van omdat hij eerst van ons hield. (1 Johannes 4:19)
Het is dan ook deze “eerste waarheid” die de blauwdruk heeft geleid voor de visie van paus Franciscus voor evangelisatie in de 21e eeuw, uitgewerkt in zijn Apostolische Exhortatie, Evangelii Gaudium.
Pastorale bediening in missionaire stijl is niet geobsedeerd door de onsamenhangende overdracht van een veelheid aan leerstellingen die met aandrang moeten worden opgelegd. Wanneer we een pastoraal doel en een missionaire stijl aannemen die eigenlijk iedereen zou bereiken zonder uitzondering of uitsluiting, moet de boodschap zich concentreren op de essentie, op wat het mooiste, het meest grootse, het meest aansprekende en tegelijkertijd het meest noodzakelijk is. De boodschap wordt vereenvoudigd, zonder aan diepgang en waarheid te verliezen, en wordt daardoor des te krachtiger en overtuigender -PAUS FRANCISCUS, Evangelii Gaudium, n. 35
Degenen die niet de moeite namen om de context van Franciscus 'woorden te ontdekken (degenen die misschien kozen voor de krantenkoppen in plaats van zijn homilieën) zouden gemist hebben de dunne lijn tussen ketterij en barmhartigheid dat wordt opnieuw getraceerd. En wat is dat? Die waarheid staat in dienst van de liefde. Maar liefde moet eerst het bloeden voorkomen voordat het kan beginnen te genezen oorzaak van de wond met de balsem van de waarheid.
En dat betekent de wonden van een ander aanraken ...
* kunstwerk van Jezus en kind door David Bowman.
Uw steun is nodig voor dit fulltime apostolaat.
Zegen u en dank u!
