De urgentie voor het evangelie

HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor 26 - 31 mei 2014
van de zesde week van Pasen

Liturgische teksten hier

DAAR is een perceptie in de kerk dat evangelisatie voor enkelen is. We houden conferenties of parochiemissies en die "uitverkorenen" komen om met ons te spreken, te evangeliseren en te onderwijzen. Maar wat de rest van ons betreft, het is onze plicht om gewoon naar de mis te gaan en ons te onthouden van zonde.

Niets is verder van de waarheid verwijderd.

Toen Jezus zei dat de Kerk het "zout van de aarde" is, was Hij van plan ons in elk facet van het leven te strooien: onderwijs, politiek, geneeskunde, wetenschap, kunst, gezin, religieus leven, enzovoort. Daar, op de plek waar we ons bevinden, moeten we getuigen van Jezus zijn, niet alleen in hoe we leven, maar ook door te getuigen van zijn macht in ons leven en onze behoefte aan Hem als de enige weg naar het eeuwige leven. Maar wie denkt er zo? Veel te weinig, die paus Paulus VI naar zijn historische encycliek leidden, Evangelii Nuntiandi:

Wat is er in onze tijd gebeurd met die verborgen energie van het goede nieuws, die een krachtig effect op het geweten van de mens kan hebben? … Dergelijke obstakels zijn ook vandaag aanwezig, en we zullen ons beperken tot het vermelden van het gebrek aan ijver. Het is des te serieuzer omdat het van binnenuit komt. Het komt tot uiting in vermoeidheid, ontgoocheling, compromis, gebrek aan interesse en vooral gebrek aan vreugde en hoop. - "Over evangelisatie in de moderne wereld", n. 4, n. 80; vaticaan.va

Vandaar dat de crisis waarin de wereld is terechtgekomen, die niets anders is dan de verduistering van Christus 'reddende waarheden, gedeeltelijk verduisterd door een kerk die zelf haar missie uit het oog heeft verloren, haar vurigheid heeft verloren, haar heeft verloren. eerste liefde. ^[1]cf. Eerste verloren liefde De eerste lezing van woensdag heeft in onze tijd een bijzondere urgentie:

God heeft de tijden van onwetendheid over het hoofd gezien, maar nu eist hij dat alle mensen overal berouw hebben, want hij heeft een dag vastgesteld waarop hij 'de wereld rechtvaardig zal oordelen'.

Wie kan er niet denken aan Jezus 'woorden aan St. Faustina die verklaarde dat de wereld nu in een "tijd van genade" leeft die spoedig plaats zal maken voor een tijd van gerechtigheid? Ja, er is een urgentie omdat we zoveel van onze vrienden, familie en buren zien springen van Peter's Barque naar Satans aak, allemaal verlicht door goedkope plastic terrasverlichting.

Dit is de reden waarom mijn recente geschriften over de "Vlam van Liefde" een actuele relevantie hebben. "Roer de gave van God die je hebt in vuur en vlam" zei St. Paul tegen de jonge en timide Timoteüs, want "God heeft ons niet een geest van lafheid gegeven, maar eerder van kracht, liefde en zelfbeheersing." ^[2]cf. 2 Tim 1: 6-7 Eén manier waarop ik heb ontdekt dat God Zijn liefde in mijn hart tot vuur wekt, is door het te delen. Net zoals het openen van een haarddeur plotseling de tocht vergroot, zo ook, wanneer we ons hart beginnen te openen om het leven van Jezus te delen, blaast de Geest de kracht van het Woord in vlammen op. Liefde is een vuur dat alleen maar meer vuur voortbrengt.

De mislezingen van deze week leren ons de moedige onthechting die nodig is elk Christen als het gaat om evangelisatie. Voor St. Paul had veel successen, en veel mislukkingen. Op de ene plaats worden huishoudens bekeerd, op een andere plaatsen ze gemakkelijk zijn opvattingen af, en op een andere plaatsen ze hem gevangen. En toch laat de heilige Paulus zich niet door gekwetste trots, angst of zwakte ervan weerhouden om het evangelie te delen. Waarom? De resultaten zijn aan God, niet aan hem.

We lazen in de eerste lezing van maandag over de bekering van Lydia.

… De Heer opende haar hart om aandacht te schenken aan wat Paulus zei.

Het is de Heilige Geest, de "Geest van Waarheid" die zielen naar de waarheid leidt (het evangelie van woensdag). De Heilige Geest is het licht dat uit de oven van ons hart komt en in brand staat voor God. Als een andere ziel volgzaam is aan de Geest, dan is de vlam van liefde vanuit ons hart kan in het hunne springen. We kunnen niemand dwingen te geloven, net zomin als we een nat blok kunnen aansteken.

Maar we mogen nooit een ziel of situatie beoordelen. Ondanks tegenslagen kiezen Paulus en Silas ervoor om God in hun ketenen te loven. God gebruikt hun trouw om het geweten van de gevangenisbewaarder te schudden en zijn bekering tot stand te brengen. Hoe vaak blijven we zwijgen omdat we het gevoel hebben dat de ander ons zal afwijzen, vervolgen, uitschelden… en zo een mogelijke levensveranderende kans verspelen?

Ik herinner me dat dit schrijfapostolaat acht jaar geleden begon met een nogal streng woord van de Heer:

U, mensenkind, ik heb u aangesteld als schildwacht voor het huis van Israël; als je een woord uit mijn mond hoort, moet je ze voor mij waarschuwen. Als ik tegen de goddelozen zeg: "Jij goddeloze, je moet sterven", en je spreekt niet om de goddelozen te waarschuwen voor hun wegen, dan zullen ze in hun zonden sterven, maar ik zal je verantwoordelijk houden voor hun bloed. (Ezechiël 33: 7-8)

Ik dank God voor deze woorden, want het heeft me keer op keer over de bergen van verlegenheid geduwd. Ik denk ook aan een mooie Amerikaanse priester die ik ken, een nederige, heilige man van wie je zou denken dat hij een "schoen-in" voor de hemel is. En toch toonde de Heer hem op een dag een visioen van de hel. "Daar is de plaats die Satan voor je heeft gereserveerd als je er niet in slaagt de zielen te hoeden die Ik je heb toevertrouwd." Ook hij heeft de Heer overvloedig bedankt voor deze "gave" die ervoor heeft gezorgd dat de vlam in zijn hart niet uitgaat en zijn bediening niet lauw is geworden.

Dit klinkt misschien hard voor ons. Maar kijk, Jezus stierf niet aan het Kruis, dus we konden achterover leunen en picknicken terwijl zielen als sneeuwvlokken in de hel vallen. De Grote Opdracht om discipelen van de naties te maken werd gegeven ons-aan ons in 2014, die nu de nakomelingen en kinderen van de apostolische successie zijn. Laten we dus ook luisteren naar de tederheid van Onze Lieve Heer die tegen Paulus zegt:

Wees niet bang. Blijf spreken en zwijg niet, want ik ben bij je. (Firday's eerste lezing)

Laten we, net als Maria, in het Evangelie van zaterdag 'haast maken' naar onze naaste om hen Jezus te brengen die in ons leeft - dat leven Vlam van liefde dat harten kan doen smelten, zonde kan verteren en alles nieuw kan maken. Inderdaad, laten we opschieten.

… We moeten in onszelf de impuls van het begin weer aanwakkeren en onszelf toestaan vervuld te worden met de vurigheid van de apostolische prediking die volgde op Pinksteren. We moeten in onszelf de brandende overtuiging van Paulus doen herleven, die uitriep: "Wee mij als ik het Evangelie niet predik" (1 Kor 9: 16) Deze hartstocht zal niet nalaten om in de Kerk een nieuw gevoel van zending op te wekken, dat niet kan worden overgelaten aan een groep "specialisten", maar die de verantwoordelijkheid van alle leden van het volk van God moet inhouden. —ST. JOHANNES PAULUS II, Novo Millennio Ineuente, n. 40

GERELATEERDE LEZING