HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor maandag van de negende week van de gewone tijd, 1 juni 2015
Gedenkteken van St. Justin
Liturgische teksten hier
FEARbroeders en zusters, legt de kerk op veel plaatsen en dus het zwijgen op de waarheid opsluiten De kosten van onze schroom kunnen worden meegerekend zielen: mannen en vrouwen zijn achtergelaten om te lijden en te sterven in hun zonde. Denken we zelfs nog op deze manier, denken we aan de geestelijke gezondheid van elkaar? Nee, in veel parochies doen we dat niet omdat we ons meer bezighouden met de de status quo dan de toestand van onze ziel aan te halen.
In de eerste lezing van vandaag bereidt Tobit zich voor om het Pinksterfeest met een feest te vieren. Hij zegt,
… Er werd een prima diner voorbereid me… De tafel was gedekt me.
Maar Tobit was zich ervan bewust dat de zegeningen die hij ontving bedoeld waren om te delen. En dus vraagt hij zijn zoon Tobiah om "eropuit te gaan en een arme man te zoeken" om zijn maaltijd te delen.
Als katholieken hebben we een waar feest van gekregen waarheid, toevertrouwd met de volheid van Openbaring, de "hele" waarheid, om zo te zeggen, over kwesties van geloof en moraal. Maar het is niet alleen een feest voor 'mij'.
Hoe had het idee kunnen ontstaan dat de boodschap van Jezus eng individualistisch is en alleen op iedereen afzonderlijk gericht is? Hoe zijn we tot deze interpretatie gekomen van de "redding van de ziel" als een vlucht voor de verantwoordelijkheid voor het geheel, en hoe zijn we het christelijke project gaan opvatten als een zelfzuchtige zoektocht naar redding die het idee van het dienen van anderen verwerpt? —PAUS BENEDICTUS XVI, Spe Salvi (gered in hoop), N. 16
Tobit vraagt zijn zoon om "een oprechte aanbidder van God" mee te brengen om zijn maaltijd te delen. Dat wil zeggen, onze missie als kerk is niet om de waarheid op te dringen aan degenen die het niet willen, om het Woord van God te hanteren als een knuppel. Maar door onze verlegenheid worden zelfs degenen die vandaag openstaan voor de waarheid, dat "voedsel" ontnomen en uitgehongerd. Ze worden beroofd omdat we bang zijn om afgewezen en vervolgd te worden, en daarom verzegelen we onze lippen. "Een persoon in angst", zegt paus Franciscus,
… Doet niets, weet niet wat te doen: is angstig, bang, gefocust op zichzelf zodat haar niet iets schadelijks of slechts zal overkomen… angst leidt tot egoïstisch egocentrisme en het verlamt ons. —POPE FRANCIS, ochtendmeditatie, L'Osservatore Romano, Wekelijkse ed. in het Engels, n. 21, 22 mei 2015
Tobit was niet bang om zijn hart voor de armen te openen. Maar zijn zoon Tobia keert terug en zegt:
Vader, een van onze mensen is vermoord! Zijn lichaam ligt op de markt waar hij net is gewurgd!
Zonder aarzelen sprong Tobit overeind, droeg de dode man van de straat en plaatste hem in een van zijn eigen kamers om hem de volgende ochtend te begraven. Hij at toen zijn maaltijd "in verdriet". Maar zie je, Tobit deed dit niet zonder kosten. Want zijn buren bespotten hem door te zeggen:
Hij is nog steeds niet bang! Een keer eerder werd hij om deze reden opgejaagd voor executie; maar nu hij ternauwernood ontsnapt is, begraaft hij hier weer de doden!
Overal om ons heen zijn tegenwoordig de geestelijk armen en "doden", vooral de slachtoffers van seksuele immoraliteit. De voortdurende bevordering van alternatieve huwelijksvormen, lust, seksuele abberaties, expliciete seksuele voorlichting, pornografie en dergelijke 'doden' de ziel van de mens, en het meest alarmerend is de jeugd. En toch zijn angst, politieke correctheid en het verlangen om goedgekeurd te worden dat wel castratie en het zwijgen opleggen van het lichaam van Christus Homilies kalmeren ons ego vaak, roepen ons niet op om ons te bekeren en vermijden de "hot-button" -kwesties die tot controverse zouden leiden, zo niet tot vervolging. Bisschoppen doen van achter hun poorten ingrijpende en elegante uitspraken die meestal en zelden door de media worden genegeerd 
gelezen door de leken. En leken sluiten hun mond op de werkvloer, op scholen en op de markt om 'de vrede te bewaren'.
Mijn God, zijn we niet zoals de priester en leviet in de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan, terwijl we opnieuw aan de 'andere kant' van de weg lopen om te voorkomen dat we persoonlijk de confrontatie aangaan met, aankleden en genezen van de wonden van onze stervende broeders en zusters. zussen? We zijn vergeten wat het betekent "Huil met degenen die huilen." [1]cf. Rom 12: 15 Huilen wij, net als Tobit, over de gebrokenheid van deze generatie? En zo ja, huilen we dan omdat de wereld "zo slecht" is geworden of wenen we uit mededogen met anderen die in slavernij zijn? De woorden van St.Paul komen in me op:
Ik zeg jullie, broeders, de tijd dringt. Laten degenen die een vrouw hebben voortaan doen alsof ze haar niet hebben, degenen die huilen als niet wenen, degenen die zich verheugen als niet verheugend, degenen die kopen alsof ze geen bezit hebben, degenen die de wereld gebruiken alsof ze haar niet volledig gebruiken. Want de wereld in zijn huidige vorm gaat voorbij. (1 Kor 7: 29-31)
Ja, de tijd dringt voor deze generatie - bijna elke authentieke profeet in de wereld blaast op deze trompet (voor degenen met oren om te horen). Paus Benedictus riep de Kerk om wakker te worden voor het kwaad dat ons omringt:
Het is onze slaperigheid voor de aanwezigheid van God die ons ongevoelig maakt voor het kwaad: we horen God niet omdat we niet gestoord willen worden, en dus blijven we onverschillig voor het kwaad.”… Zo'n aanleg leidt tot "een zekere ongevoeligheid van de ziel jegens de macht van het kwaad ... de slaperigheid van de discipelen is geen probleem van dat ene moment, maar van de hele geschiedenis, 'de slaperigheid' is van ons, van degenen onder ons die niet de volle kracht van het kwaad willen zien en niet in zijn Passie." —POPE BENEDICT XVI, Katholiek persbureau, Vaticaanstad, 20 april 2011, algemene audiëntie
De wereld heeft dus meer nodig dan de waarheid waarheid in liefde. Dat wil zeggen, net als Tobit, wachten gekneusde en gekwetste zielen op ons om ze te verwelkomen in een "kamer" van ons hart waar we ze tot leven kunnen brengen. Alleen als zielen weten dat ze door ons worden liefgehad, staan ze echt open voor het medicijn van de waarheid dat we aanbieden.
Zijn we dat vergeten de waarheid maakt ons vrij? Tegenwoordig kopen steeds meer katholieken de leugen dat tolerantie, is eerder de weg naar vrede. En daarom is onze generatie, met uitzondering van een paar dappere zielen, bijna elke abberatie gaan tolereren die de mensheid maar kan bedenken. “Wie ben ik om te oordelen?”, Zeggen we, waarbij we de betekenis van de trendy uitspraak van paus Franciscus verdraaien. En dus bewaren we de vrede, maar een valse vrede, want als de waarheid ons bepaalt f
ree, dan maakt valsheid tot slaaf. Valse vrede is een zaad van vernietiging dat vroeg of laat onze ziel, gezinnen, steden en naties van authentieke vrede zal beroven als we het laten ontkiemen, groeien en wortel schieten onder ons "Omdat degene die voor zijn vlees zaait, verderf uit het vlees zal oogsten" [2]cf. Gal 6: 8.
Christian, jij en ik zijn geroepen moed, geen troost. Ik voel dat de Heer vandaag huilt en ons vraagt:
Ga je mijn broers en zussen voor dood achterlaten?
Of zullen we, zoals Tobit, naar hen toe rennen met het Evangelie des Levens - ondanks de bespotting en vervolging die we over onszelf dreigen te brengen?
In het licht van de lezingen van vandaag wil ik deze week beginnen met een gedurfde reeks geschriften Over menselijke seksualiteit en vrijheid om licht te spreken in de uiterste duisternis die in onze tijd dit kostbaarste geschenk van onze seksualiteit is binnengedrongen. Het is in de hoop dat iemand ergens het spirituele voedsel zal vinden dat ze nodig hebben om de wonden van hun hart te genezen.
Ik geef de voorkeur aan een kerk die gekneusd, gekwetst en vuil is omdat ze op straat is geweest, in plaats van een kerk die ongezond is door opsluiting en zich vastklampt aan haar eigen veiligheid ... Als iets ons terecht zou storen en ons geweten zou bezeren, is het feit dat zo veel van onze broeders en zusters leven zonder de kracht, het licht en de troost die voortkomen uit de vriendschap met Jezus Christus, zonder een geloofsgemeenschap om hen te steunen, zonder betekenis en een doel in het leven. Meer dan door de angst om op een dwaalspoor te raken, hoop ik dat we zullen worden bewogen door de angst om opgesloten te blijven in structuren die ons een vals gevoel van veiligheid geven, binnen regels die ons harde rechters maken, binnen gewoonten die ons een veilig gevoel geven, terwijl voor onze deur mensen verhongeren en Jezus niet moe wordt om tegen ons te zeggen: "Geef ze iets te eten" (Mk 6: 37). -PAUS FRANCISCUS, Evangelii Gaudium, n. 49
GERELATEERDE LEZING
Bedankt voor uw gebeden en steun.
