Je was geliefd

IN in de nasleep van het extraverte, aanhankelijke en zelfs revolutionaire pontificaat van St. Johannes Paulus II, werd kardinaal Joseph Ratzinger onder een lange schaduw geworpen toen hij de troon van Peter op zich nam. Maar wat spoedig het pontificaat van Benedictus XVI zou kenmerken, zou niet zijn charisma of humor, zijn persoonlijkheid of daadkracht zijn - sterker nog, hij was stil, sereen, bijna onhandig in het openbaar. Het zou eerder zijn onwankelbare en pragmatische theologie zijn in een tijd waarin de bark van Peter zowel van binnenuit als van buitenaf werd aangevallen. Het zou zijn heldere en profetische perceptie van onze tijd zijn die de mist voor de boeg van dit grote schip leek te doen verdwijnen; en het zou een orthodoxie zijn die keer op keer bewees, na 2000 jaar van vaak stormachtige wateren, dat de woorden van Jezus een onwrikbare belofte zijn:

Ik zeg je, je bent Petrus, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen, en de doodsmachten zullen haar niet overweldigen. (Matt 16:18)

Het pausdom van Benedictus deed de wereld misschien niet schudden zoals zijn voorganger. Integendeel, zijn pausdom zal worden herinnerd voor het feit dat de wereld schudde het niet.

In feite waren de trouw en betrouwbaarheid van kardinaal Ratzinger legendarisch tegen de tijd dat hij paus werd in 2005. Ik herinner me dat mijn vrouw de slaapkamer binnenstormde waar ik nog sliep, en me wakker maakte met onverwacht nieuws op die ochtend in april: "Kardinaal Ratzinger is zojuist tot paus gekozen!" Ik draaide mijn gezicht in het kussen en huilde van vreugde - een onverklaarbaar vreugde die drie dagen duurde. Het overweldigende gevoel was dat de kerk een uitbreiding van genade en bescherming kreeg. Inderdaad, we werden getrakteerd op acht jaar prachtige diepte, evangelisatie en profetie van Benedictus XVI.

In 2006 werd ik uitgenodigd om te zingen Lied voor Karol in het Vaticaan ter ere van het leven van Johannes Paulus II. Benedictus XVI zou aanwezig zijn, maar zijn opmerkingen over de islam zorgden voor sabels over de hele wereld en brachten mogelijk zijn leven in gevaar. Hij kwam niet. Maar die affaire resulteerde de volgende dag in een onverwachte ontmoeting met Benedictus XVI, waar ik mijn lied in zijn handen kon leggen. Zijn antwoord suggereerde dat hij de viering van de avond op een gesloten televisiecircuit moet hebben gezien. Hoe surrealistisch en overweldigend om te zijn in de aanwezigheid van de opvolger van St. Peter... en toch was de onverwachte uitwisseling door en door menselijk (lees Een dag van genade).

Even daarvoor had ik gezien hoe hij de hal binnenkwam onder het gezang van pelgrims en, bijna ongevoelig voor het welkom van de rockster, door het gangpad dwaalde met een onvergetelijke nederigheid en sereniteit - en die legendarische onhandigheid die sprak van een man die zich meer op zijn gemak voelt daartussenin. filosofische boeken dan borrelende bewonderaars. Maar zijn liefde en toewijding voor beide heeft dat wel nooit in het geding geweest.

Op 10 februari 2013 zat ik echter in verbijsterde stilte terwijl ik luisterde naar paus Benedictus die zijn ontslag als paus aankondigde. De volgende twee weken sprak de Heer een ongewoon sterk en volhardend 'nu-woord' in mijn hart (weken voordat ik de naam kardinaal Jorge Bergoglio voor het eerst hoorde):

Je gaat nu gevaarlijke en verwarrende tijden binnen.

Dat woord is op zoveel niveaus uitgekomen, dat ik hier letterlijk het equivalent van verschillende boeken heb geschreven om door de steeds verraderlijker wordende wateren van een grote storm te navigeren die over de hele wereld is losgelaten. Maar ook hier hebben de woorden en leringen van Benedictus gediend als een vuurtoren in de storm, een zeker profetisch baken en anker voor het Nu-woord en talloze andere katholieke apostolaatswerken over de hele wereld (bijv. De boodschap missen ... van een pauselijke profeet en Op de avond).

De eerste prioriteit voor de opvolger van Petrus werd door de Heer in de meest duidelijke bewoordingen in de cenakel vastgelegd: “Jullie... versterken jullie broeders” (Lk 22:32). Zelf formuleerde Petrus deze prioriteit opnieuw in zijn eerste Brief: “Wees altijd bereid je te verdedigen tegen iedereen die je ter verantwoording roept voor de hoop die in je is” (1 huisdier 3:15). In onze dagen, waarin in uitgestrekte delen van de wereld het geloof is gevaar om uit te doven als een vlam die geen brandstof meer heeft, is de allerhoogste prioriteit God aanwezig te maken in deze wereld en mannen en vrouwen de weg naar God te wijzen. Niet zomaar een god, maar de God die op de Sinaï sprak; tot die God wiens gezicht we herkennen in een liefde die “tot het einde” dringt (vgl. Jn 13:1) – in Jezus Christus, gekruisigd en verrezen. Het echte probleem op dit moment in onze geschiedenis is dat God aan het verdwijnen is van de menselijke horizon, en met het afnemen van het licht dat van God komt, verliest de mensheid haar houvast, met steeds duidelijker destructieve gevolgen. Mannen en vrouwen naar God leiden , tot de God die in de Bijbel spreekt: dit is de hoogste en fundamentele prioriteit van de Kerk en van de opvolger van Petrus op dit moment. -Brief van Zijne Heiligheid Paus Benedictus XVI aan alle bisschoppen van de wereld, 10 maart 2009; vaticaan.va

Toch mogen zelfs momenten van diepe dankbaarheid en verdriet voor zo'n trouwe paus - of een toekomst van onzekerheid - ons geloof in Jezus nooit ondermijnen. Hij is het die de Kerk bouwt, “Mijn kerk”, zei Hij.

Wanneer we dit in de feiten van de geschiedenis zien, vieren we geen mensen, maar prijzen we de Heer, die de kerk niet verlaat en die wilde laten zien dat hij de rots is door Petrus, de kleine struikelsteen: "vlees en bloed" niet redden, maar de Heer redt door hen die vlees en bloed zijn. Deze waarheid ontkennen is geen pluspunt van geloof, geen pluspunt van nederigheid, maar is terugdeinzen voor de nederigheid die God erkent zoals hij is. Daarom blijven de Petrine-belofte en haar historische belichaming in Rome op het diepste niveau een steeds hernieuwd motief voor vreugde; de krachten van de hel zal haar niet overwinnen... —Kardinaal Ratzinger (POPE BENEDICT XVI), Opgeroepen tot communie, de huidige kerk begrijpen, Ignatius Pers, p. 73-74

Dit werd herhaald in de opvolger van Benedictus:

Vele krachten hebben geprobeerd, en doen dat nog steeds, om de Kerk te vernietigen, zowel van buitenaf als van binnenuit, maar zijzelf worden vernietigd en de Kerk blijft levend en vruchtbaar... Ze blijft op onverklaarbare wijze solide... koninkrijken, volkeren, culturen, naties, ideologieën, machten zijn voorbijgegaan, maar de kerk, gegrondvest op Christus, blijft ondanks de vele stormen en onze vele zonden altijd trouw aan de nederzetting van het geloof dat in dienst wordt getoond; want de Kerk behoort niet toe aan pausen, bisschoppen, priesters, noch de gelovige leken; de Kerk behoort op elk moment uitsluitend Christus toe. —POPE FRANCIS, Preek, 29 juni 2015 www.americamagazine.org

Ik ben er zeker van dat dit de blijvende boodschap is waaraan Benedictus wil dat we ons eraan vastklampen, hoe stormachtig onze dagen ook zullen worden. Pausen en ouders, onze kinderen en echtgenoten, onze vrienden en bekenden zullen komen en gaan... maar Jezus is nu bij mij, naast mij, en dat is een even zekere belofte als alles wat Hij tegen Petrus zei.

Zie, ik ben alle dagen bij je, zelfs tot de voleinding van de wereld. (Mat 28:20)

Toen mijn moeder enkele jaren geleden overleed, was ik pas 35, zij was 62. Het plotselinge gevoel verlaten te zijn was voelbaar, desoriënterend. Misschien voelen sommigen van jullie zich vandaag zo - een beetje verlaten in de Moederkerk met het doven van een van de helderste vlammen van de eeuw. Maar ook hier antwoordt Jezus:

Kan een moeder haar kind vergeten, zonder tederheid zijn voor het kind van haar schoot? Zelfs al zou ze het vergeten, ik zal je nooit vergeten. Zie, in mijn handpalmen heb ik je gegraveerd... (Jesaja 49:15-16)

Benedictus XVI is immers niet weg. Hij is nu dichter bij ons dan ooit in het Ene, mystieke Lichaam van Christus.

Dat kunnen we niet verbergen
veel dreigende wolken pakken zich samen aan de horizon.
We mogen echter de moed niet verliezen,
we moeten eerder de vlam van hoop behouden
levend in ons hart ...
—PAUS BENEDICTUS XVI, Katholiek persbureau,
Januari 15th, 2009