Rembrandt van Rijn, „Powrót syna marnotrawnego”; c.1662
OF Oczywiście, można zapytać Boga bezpośrednio przebaczyć grzechy powszednie, a On to zrobi (oczywiście pod warunkiem, że my wybaczymy innym. Jezus był tego jasny). Możemy natychmiast, niejako na miejscu, zatrzymać krwawienie z rany naszego przestępstwa.
Ale tu właśnie sakrament spowiedzi jest tak potrzebny. Rana bowiem, choć nie krwawi, może być zakażona „ja”. Spowiedź wyprowadza dumę na powierzchnię, gdzie Chrystus w osobie kapłana (John 20: 23)ściera go i nakłada uzdrawiający balsam Ojca słowami, „… Niech Bóg udzieli wam przebaczenia i pokoju, a ja odpuszczę wam wasze grzechy…”. Niewidzialne łaski kąpią ranę, tak jak - za pomocą Znaku Krzyża - kapłan nakłada ubranie miłosierdzia Bożego.
Kiedy idziesz do lekarza z powodu złego cięcia, czy on tylko zatrzymuje krwawienie, czy też nie zszywa, nie oczyszcza i nie opatruje twojej rany? Chrystus, Wielki Lekarz, wiedział, że będziemy tego potrzebować i więcej uwagi na nasze duchowe rany.
Zatem ten Sakrament był jego antidotum na nasz grzech.
Dopóki jest w ciele, człowiek nie może się powstrzymać, ale ma przynajmniej kilka lekkich grzechów. Ale nie gardzcie tymi grzechami, które nazywamy „lekkimi”: jeśli bierzesz je za lekkie, kiedy je ważysz, drżyj, gdy je liczysz. Wiele lekkich obiektów tworzy wielką masę; pewna liczba kropli wypełnia rzekę; liczba ziaren tworzy kupę. Jaka więc jest nasza nadzieja? Przede wszystkim spowiedź. —Św. Augustyna, Katechizm Kościoła Katolickiego, rz. 1863
Spowiadanie się z codziennych win (grzechów powszednich), choć nie jest bezwzględnie konieczne, jest mimo wszystko stanowczo zalecane przez Kościół. Rzeczywiście, regularne wyznawanie naszych grzechów powszednich pomaga nam kształtować nasze sumienie, walczyć ze złymi skłonnościami, pozwalać się uzdrawiać Chrystusowi i rozwijać się w życiu Ducha.—Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1458
