JEZUS nie odbiera naszych krzyży - pomaga nam je nieść.

Tak często w cierpieniu czujemy, że Bóg nas opuścił. To straszna nieprawda. Jezus obiecał pozostać z nami ”do końca wieku."

OLEJE CIERPIENIA

Bóg dopuszcza w naszym życiu pewne cierpienia z precyzją i troską malarza. Pozwala na odrobinę bluesa (żal); Miesza się z odrobiną czerwieni (niesprawiedliwość); Miesza odrobinę szarości (brak pocieszenia)… A nawet czarny (nieszczęście).

Mylimy pociągnięcie szorstkich włosków z odrzuceniem, porzuceniem i karą. Ale Bóg w swoim tajemniczym planie używa oleje cierpienia—Wprowadzony na świat przez nasz grzech — aby stworzyć arcydzieło, jeśli mu na to pozwolimy.

Ale nie wszystko to smutek i ból! Bóg dodaje również do tego płótna żółty (pocieszenie), fioletowy (pokój) i zielony (miłosierdzie).

Jeśli sam Chrystus przyjął ulgę od Szymona niosącego krzyż, pocieszenie Weroniki ocierającej twarz, pocieszenie płaczących kobiet jerozolimskich oraz obecność i miłość swojej Matki i umiłowanego przyjaciela Jana, to nie On, który nam nakazuje, weźcie nasz krzyż i idźcie za Nim, czy też nie pozwalajcie na pocieszenia na Drodze?

ALE czy naprawdę możemy polecieć do nieba tylko windą wiary (patrz wczorajszy post)?

Nie, musimy też mieć skrzydła: dobroczynnośćczyli miłość w akcji. Wiara i miłość współpracują ze sobą i zwykle jedno bez drugiego pozostawia nas przywiązanych do ziemi, przykutych do ciężaru własnej woli.

Ale miłość jest największą z nich. Wiatr nie może unieść kamyka z ziemi, a jednak wielki kadłub ze skrzydłami może wzbić się do nieba.

A co, jeśli moja wiara jest słaba? Jeśli miłość wyrażona w służbie bliźniemu jest silna, Duch Święty przychodzi jako potężny wiatr, podnosząc nas, gdy wiara nie może.

If I have faith to move mountains, but have not love, I am nothing. –Św. Paweł, 1 Kor 13

POKORA jest naszym schronieniem.

Jest to bezpieczne miejsce, do którego szatan nie może zwabić naszych oczu, ponieważ nasza twarz jest zwrócona ku ziemi. Nie wędrujemy, ponieważ leżymy na twarzach. A my zdobywamy mądrość, ponieważ nasz język jest nieruchomy.

W TRAKCIE modlitwa w zeszłym tygodniu, byłem tak rozproszony myślami, że ledwo mogę odmówić zdanie bez oddalania się.

Tego wieczoru, medytując przed sceną pustego żłóbka w kościele, wołałam do Pana o pomoc i miłosierdzie. Tak szybko, jak spadająca gwiazda, dotarły do ​​mnie słowa:

„Błogosławieni ubodzy w duchu”.

WINOGRONA będzie rosnąć najbardziej, nie w chłodnej wilgoci, ale w upale dnia. Tak samo będzie z wiarą, gdy słońce prób padnie na nią.

KIEDY Przez jakiś czas byłem wolny od prób i pokus, przyznaję, myślałem, że to znak wzrastania w świętości… w końcu chodzenie śladami Chrystusa!

… Aż Ojciec delikatnie opuścił moje stopy na ziemię męka. I znowu zdałem sobie sprawę, że sam stawiam tylko małe kroki, potykając się i tracąc równowagę.

Bóg mnie nie poniża, bo już mnie nie kocha ani nie opuszcza. Raczej uznaję, że największe postępy w życiu duchowym są czynione, nie skaczą do przodu, ale w góręz powrotem w Jego ramiona.