PODCZAS medytując w „szkole Maryi”, słowo „ubóstwo” załamało się na pięć promieni. Pierwszy…

IN pierwsza radosna tajemnica, świat Maryi, jej marzenia i plany z Józefem, zostały nagle zmienione. Bóg miał inny plan. Była zszokowana i przestraszona, i bez wątpienia czuła się niezdolna do wykonania tak wielkiego zadania. Ale jej odpowiedź odbija się echem od 2000 lat:

Niech mi się stanie według Twego słowa.

Każdy z nas rodzi się z określonym planem na swoje życie i ma do tego określone dary. A jednak, jak często zazdrościmy naszym sąsiadom talentów? „Ona śpiewa lepiej ode mnie; on jest mądrzejszy; ona ładniejsza; on jest bardziej elokwentny…” i tak dalej.

Pierwszym ubóstwem, które musimy przyjąć naśladując ubóstwo Chrystusa, jest ubóstwo akceptacja siebie i plany Boga. Podstawą tej akceptacji jest zaufanie - zaufanie, że Bóg stworzył mnie w celu, którym jest przede wszystkim bycie przez Niego kochanym.

To także akceptacja tego, że jestem ubogi w cnotach i świętości, w rzeczywistości grzesznikiem, całkowicie zdany na bogactwo Bożego miłosierdzia. Sam jestem niezdolny, więc módl się: „Panie, zmiłuj się nade mną, grzesznikiem”.

To ubóstwo ma oblicze: nazywa się pokora.

Blessed are the poor in spirit. (Matthew 5: 3)

IN w drugiej radosnej tajemnicy Maryja wyrusza na pomoc swojej kuzynce Elżbiecie, która również spodziewa się dziecka. Pismo mówi, że Maryja przebywała tam „trzy miesiące”.

Pierwszy trymestr jest zwykle najbardziej męczący dla kobiet. Szybki rozwój dziecka, zmiany hormonalne, wszystkie emocje… a jednak w tym czasie Mary zubożała własne potrzeby pomocy kuzynce.

Autentyczny chrześcijanin to ten, który pustoszy się w służbie drugiemu.

Bóg jest pierwszy.

Mój sąsiad jest drugi.

Ja jestem trzeci.

To najpotężniejsza forma ubóstwa. To twarz miłość.

...he emptied himself, taking the form of a slave... becoming obedient to death, even death on a cross.  (Flp 2: 7)

WE kontempluj w Trzeciej Radosnej Tajemnicy, że Jezus urodził się ani w wysterylizowanym szpitalu, ani w pałacu. Nasz Król został złożony w żłobie "bo w karczmie nie było dla nich miejsca."

Józef i Maria nie nalegali na pocieszenie. Nie szukali najlepszych, chociaż słusznie mogli tego wymagać. Zadowolili się prostotą.

Życie autentycznego chrześcijanina powinno być proste. Można być bogatym, a jednocześnie prowadzić prosty styl życia. Oznacza to życie z tym, czego się potrzebuje, a nie chce (w granicach rozsądku). Nasze szafy są zwykle pierwszym termometrem prostoty.

Prostota też nie oznacza konieczności życia w nędzy. Jestem pewien, że Józef posprzątał żłóbek, Maryja wyścieliła go czystą szmatką i że ich małe kwatery były jak najbardziej uprzątnięte na przyjście Chrystusa. Dlatego też nasze serca powinny być przygotowane na przyjście Zbawiciela. Ubóstwo prostoty stwarza Mu miejsce.

Ma też twarz: zadowolenie.

I have learned the secret of being well fed and of going hungry, of living in abundance and being in need. I have the strength for everything through him who empowers me. (Flp 4: 12-13)

WEDŁUG zgodnie z prawem lewickim kobieta, która urodziła dziecko, musi przynieść do świątyni:

roczna owieczka na holokaust i gołębia lub turkawkę na ofiarę za grzech… Jeśli jednak nie stać jej na baranka, może wziąć dwie synogarlice… ” (Kapł 12: 6, 8)

W czwartej radosnej tajemnicy Maryja i Józef ofiarowują parę ptaków. W ich biedzie było to wszystko, na co mogli sobie pozwolić.

Autentyczny chrześcijanin jest również wezwany do dawania nie tylko czasu, ale także zasobów - pieniędzy, żywności, mienia - "aż boli- powiedziałaby błogosławiona Matka Teresa.

Jako wskazówkę Izraelici podali dziesięcina czyli dziesięć procent „pierwocin” ich dochodów przeznaczanych na „dom Pański”. W Nowym Testamencie Paweł nie ukrywa słów o wspieraniu Kościoła i tych, którzy głoszą Ewangelię. A Chrystus daje pierwszeństwo ubogim.

Nigdy nie spotkałem nikogo, kto praktykowałby dziesięcinę za dziesięć procent swoich dochodów, któremu czegoś brakowało. Czasami ich „spichlerze” przepełniają się, im więcej rozdają.

Dary i dary będą wam dane, dobra miara, spakowana razem, wstrząśnięta i przepełniona, zostanie wylana na wasze kolana. " (Łk 6, 38)

Bieda poświęcenia to taka, w której nasz nadmiar postrzegamy nie jako zwykłe pieniądze, a bardziej jako następny posiłek „mojego brata”. Niektórzy są wezwani, aby wszystko sprzedać i dać ubogim (Mt 19:21). Ale wszyscy z nas jesteśmy wezwani do „wyrzeczenia się wszystkiego, co posiadamy” - naszej miłości do pieniędzy i miłości do rzeczy, które mogą kupić - a nawet do dawania z tego, czego nie mamy.

Już teraz odczuwamy brak wiary w Bożą opatrzność.

Wreszcie ubóstwo ofiary jest postawą ducha, w której zawsze jestem gotów dać z siebie. Mówię moim dzieciom: „Noś pieniądze w portfelu na wypadek, gdybyś spotkał Jezusa przebranego w ubogich. Miej pieniądze nie tyle na wydawanie, ile na dawanie”.

Ten rodzaj ubóstwa ma oblicze: jest hojność.

Bring the whole tithe into the storehouse, that there may be food in my house, and try me in this, says the Lord: Shall I not open for you the floodgates of heaven, to pour down blessing upon you without measure?  (Mal 3:10)

...this poor widow put in more than all the other contributors to the treasury. For they have all contributed from their surplus wealth, but she, from her poverty, has contributed all she had, her whole livelihood. (12 marca: 43-44)

NAWET posiadanie Syna Bożego jako swojego dziecka nie gwarantuje, że wszystko będzie dobrze. W Piątej Radosnej Tajemnicy Maryja i Józef odkrywają, że w ich konwoju brakuje Jezusa. Po przeszukaniu znajdują go w świątyni w Jerozolimie. Pismo mówi, że byli „zdumieni” i „nie zrozumieli tego, co im powiedział”.

Piąta bieda, która może być najtrudniejsza, to ubóstwo poddannia: zaakceptowanie tego, że jesteśmy bezsilni, aby uniknąć wielu trudności, kłopotów i przeciwności, które pojawiają się każdego dnia. Przychodzą - i jesteśmy zdumieni - zwłaszcza gdy są nieoczekiwane i pozornie niezasłużone. Właśnie w tym miejscu doświadczamy naszego ubóstwa… nasza niezdolność do zrozumienia tajemniczej woli Boga.

Ale przyjęcie Bożej woli z uległością serca, ofiarowanie Bogu cierpienia jako członków królewskiego kapłaństwa, aby przemienić się w łaskę, jest tą samą uległością, z jaką Jezus przyjął Krzyż, mówiąc: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie”. Jak biedny stał się Chrystus! Jakże jesteśmy bogaci dzięki temu! I jak bogata będzie dusza innej osoby, gdy złoto naszego cierpienia jest oferowany za nich z ubóstwa poddania się.

Wola Boża jest naszym pożywieniem, nawet jeśli czasami ma gorzki smak. Krzyż był rzeczywiście gorzki, ale bez niego nie było zmartwychwstania.

Ubóstwo poddania się ma oblicze: cierpliwość.

I know your tribulation and poverty, but you are rich... Do not be afraid of anything you are going to suffer... remain faithful until death, I will give you the crown of life. (Obj. 2: 9-10)