Charyzmatyczny? Część III

Często, jeśli nie początku. często była to muzyka, która przyciągała wiele dusz do Odnowy i do nowego doświadczenia nawrócenia. W innym miejscu napisałem o tym, dlaczego uwielbienie i uwielbienie niosą ze sobą duchową moc ^[3]widzieć Chwała wolnościale wystarczy tu jeszcze raz zacytować Psalmy:

… Jesteście święci, intronizowani ku chwale Izraela (Psalm 22: 3, RSV)

Pan staje się obecny w sposób szczególny, kiedy oddaje się Mu cześć w Jego ludach i chwali - On jest ”intronizowany”Na nich. W ten sposób Odnowa stała się narzędziem, dzięki któremu wielu ludzi doświadczyło mocy Ducha Świętego poprzez uwielbienie.

Święty Lud Boży uczestniczy również w prorockim urzędzie Chrystusa: szerzy żywe świadectwo o Nim, zwłaszcza przez życie w wierze i miłości oraz składając Bogu ofiarę uwielbienia, owoc warg wychwalających Jego imię. -Lumen Gentium, n. 12, Vaticanum II, 21 listopada 1964

… Bądźcie napełnieni Duchem Świętym, zwracając się do siebie nawzajem psalmami, hymnami i pieśniami duchowymi, śpiewajcie i melodie Panu z całego serca. (Efezjan 5: 18-19)

Odnowa charyzmatyczna często inspirowała świeckich do większego zaangażowania się w parafię. Czytelnicy, ministranci, muzycy, chóry i inne posługi parafialne często byli wspierani lub rozpoczynani przez tych, którzy, rozpaleni nową miłością do Jezusa, chcieli bardziej poświęcić się Jego służbie. Pamiętam, jak w młodości słyszałem Słowo Boże głoszone z nowym autorytetem i mocą przez uczestników Odnowy, tak że czytania Mszy stały się znacznie bardziej żywy.

Nierzadko zdarzało się również podczas niektórych Mszy świętych, głównie na konferencjach, słuchać śpiewu w językach podczas konsekracji lub po Komunia, tak zwane „śpiewanie w Duchu”, jest inną formą uwielbienia. Znów praktyka nie była niespotykana we wczesnym Kościele, gdzie mówiono językami „na zgromadzeniu”.

Co wtedy, bracia? Kiedy się spotykacie, każdy ma hymn, lekcję, objawienie, język lub interpretację. Niech wszystko stanie się dla zbudowania. (1 Kor 14:26)

W niektórych parafiach proboszcz pozwoliłby także na dłuższe okresy ciszy po Komunii, kiedy można było wypowiedzieć prorocze słowo. To również było powszechne i zachęcane przez św. Pawła na zgromadzeniu wierzących we wczesnym Kościele.

Niech przemówi dwóch lub trzech proroków, a inni niech rozważą to, co zostało powiedziane. (1 Kor 14:29)

ZASTRZEŻENIA

Jednak Msza Święta wzrosła organicznie i ewoluował na przestrzeni wieków, należy do Kościoła, a nie do żadnego ruchu czy księdza. Z tego powodu Kościół ma „rubryki” lub reguły i określone teksty, których należy przestrzegać nie tylko po to, aby Msza była powszechna („katolicka”), ale także po to, by chronić jej integralność.

… Regulacja świętej liturgii zależy wyłącznie od autorytetu Kościoła… Dlatego żadna inna osoba, nawet kapłan, nie może samodzielnie dodawać, usuwać ani zmieniać czegokolwiek w liturgii. -Konstytucja o liturgii świętej, Artykuł 22: 1, 3

Msza święta jest modlitwą Kościoła, a nie modlitwą indywidualną czy modlitwą grupy, dlatego powinna istnieć spójna jedność między wiernymi i głęboki szacunek dla tego, czym jest i jaki się stał na przestrzeni wieków (z wyjątkiem: oczywiście, współczesne nadużycia, które są poważnymi, a nawet naruszającymi „organiczny” rozwój Mszy. Zobacz książkę Papieża Benedykta Duch Liturgii.)

Tak więc, moi bracia, gorliwie starajcie się prorokować i nie zabraniajcie mówić językami, ale wszystko musi być zrobione właściwie i we właściwym porządku. (1 Kor 14-39)

 Muzyka…

W 2003 roku Jan Paweł II publicznie ubolewał nad stanem muzyki liturgicznej podczas Mszy:

Wspólnota chrześcijańska musi dokonać rachunku sumienia, aby piękno muzyki i śpiewu coraz bardziej powracało do liturgii. Uwielbienie musi być oczyszczone ze stylistycznych ostrych krawędzi, z niechlujnych form wyrazu oraz z niezdarnej muzyki i tekstów, które nie są zgodne z wielkością sprawowanego aktu. -National Catholic Reporter; 3, Vol. 14 Wydanie 2003, s.39

Wielu niesłusznie potępiło na przykład „gitary” jako nieodpowiednie na mszę (tak jakby grało się na organach w wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy). To, co skrytykował raczej Papież, to słabe wykonanie muzyki i nieodpowiednie teksty.

Papież zauważył, że muzyka i instrumenty muzyczne mają długą tradycję jako „pomoc” w modlitwie. Zacytował opis w Psalmie 150 chwalenia Boga dźwiękami trąb, lirą i harfą oraz brzęczącymi cymbałami. „Trzeba odkrywać i nieustannie przeżywać piękno modlitwy i liturgii” - powiedział papież. „Trzeba modlić się do Boga nie tylko za pomocą dokładnych teologicznie formuł, ale także w piękny i godny sposób”. Powiedział, że muzyka i śpiew mogą pomóc wierzącym w modlitwie, którą opisał jako otwarcie „kanału komunikacji” między Bogiem a Jego stworzeniami. - Tamże.

Dlatego muzyka mszalna powinna być podniesiona do poziomu tego, co się dzieje, a mianowicie, aby ofiara Kalwarii była obecna pośród nas. Chwała i uwielbienie ma zatem swoje miejsce, co Sobór Watykański II nazwał „świętą muzyką popularną”, ^[4]por Muzyka Sacram, 5 marca 1967; n. 4 ale tylko wtedy, gdy osiągnie…

… Prawdziwym celem muzyki sakralnej, „która jest chwałą Bożą i uświęceniem wiernych”. -Muzyka Sacram, Vaticanum II, 5 marca 1967; n. 4

Dlatego Odnowa Charyzmatyczna musi również dokonać „rachunku sumienia” dotyczącego jej wkładu w muzykę sakralną, eliminując muzykę, która nie jest odpowiednia do Mszy. Musi być również ponowna ocena w jaki sposób muzyka jest odtwarzana przez kogo jest wykonywany i jakie są odpowiednie style. ^[5]por Muzyka Sacram5 marca 1967; n. 8, 61 Można powiedzieć, że standardem powinno być „piękno”. To jest szersza dyskusja, z różnymi opiniami i gustami w obrębie kultur, które często tracą poczucie „prawdy i piękna”. ^[6]por Papież rzuca wyzwanie artystom: niech prawda jaśnieje przez piękno; Katolickie wiadomości ze świata Na przykład Jan Paweł II był bardzo otwarty na nowoczesne style muzyczne, podczas gdy jego następca był mniej pociągany. Niemniej jednak Sobór Watykański II wyraźnie uwzględnił możliwość nowoczesnych stylów, ale tylko wtedy, gdy są one zgodne z uroczystym charakterem liturgii. Msza ze swej natury jest a modlitwa kontemplacyjna. ^[7]por Katechizm Kościoła Katolickiego, 2711 Dlatego śpiew gregoriański, święta polifonia i muzyka chóralna zawsze zajmowały cenione miejsce. Pieśń, podobnie jak niektóre teksty łacińskie, nigdy nie miała zostać „porzucona”. ^[8]por Muzyka Sacram, 5 marca 1967; n. 52 Ciekawe, że w niektórych miejscach wielu młodych ludzi wraca do niezwykłej formy liturgii Mszy trydenckiej… ^[9] http://www.adoremus.org/1199-Kocik.html

 O czci…

Trzeba być ostrożnym, jeśli chodzi o ocenianie szacunku innej duszy, a także kategoryzowanie całej Odnowy według własnych osobistych doświadczeń. Jeden z czytelników odpowiedział na krytykę powyższego listu, mówiąc:

Jak możemy wszyscy być pierwszej kiedy ta biedna osoba jest taka OSĄDOWA? Jakie to ma znaczenie, jeśli nosisz dżinsy do kościoła - może to jedyne ubranie, jakie ma ta osoba? Czy Jezus nie powiedział w Ewangelii Łukasza 2: 37-41, że „czyścicie z zewnątrz, podczas gdy wewnątrz siebie jesteście wypełnieni brudem„? Ponadto, twój czytelnik ocenia sposób, w jaki ludzie MODLĄ SIĘ. Ponownie, Jezus powiedział w rozdziale Łukasza 2: 9-13 „O ileż bardziej Ojciec Niebieski da DUCHA ŚWIĘTEGO tym, którzy Go proszą".

Jednak smutno jest widzieć, że uklęknięcie przed Najświętszym Sakramentem zniknęło w wielu miejscach, wskazując na próżnię właściwego pouczenia, jeśli nie wiarę wewnętrzną. Prawdą jest również, że niektórzy ludzie ubierają się nie inaczej na wycieczkę do sklepu spożywczego, niż ubierają się inaczej, aby uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej. Skromność w ubiorach również stała się hitem, szczególnie w świecie zachodnim. Ale znowu, są one bardziej owocem wspomnianej liberalizacji, zwłaszcza w Kościele zachodnim, która doprowadziła do rozluźnienia u wielu katolików w podejściu do wspaniałości Boga. W końcu jednym z darów Ducha jest pobożność. Być może największym niepokojem jest fakt, że wielu katolików w ogóle przestało przychodzić na Mszę w ciągu ostatnich kilku dekad. ^[10]por Połączenia Upadek i upadek Kościoła katolickiego Jest powód, dla którego Jan Paweł II wezwał charyzmatykę Odnowa w celu kontynuowania „ponownej ewangelizacji” społeczeństw, w których „sekularyzm i materializm osłabiły zdolność wielu ludzi do odpowiedzi na Ducha i rozpoznania Bożego powołania”. ^[11]PAPIEŻ JAN PAWEŁ II, Przemówienie do Rady ICCRO, 14 marca 1992

Czy klaskanie lub podnoszenie rąk jest lekceważące? W tym miejscu należy zwrócić uwagę na różnice kulturowe. Na przykład w Afryce modlitwa ludzi często wyraża się kołysaniem, klaskaniem i żywiołowym śpiewem (ich seminaria też pękają). Jest to pełen szacunku wyraz z ich strony dla Pana. Podobnie dusze, które zostały podpalone przez Ducha Świętego, nie wstydzą się wyrażać swojej miłości do Boga poprzez swoje ciała. We Mszy św. Nie ma rubryk, które wyraźnie zabraniałyby wiernym podnoszenia rąk (postawa „oranty”) np. Podczas odmówienia Ojcze nasz, chociaż w wielu miejscach nie byłoby to uważane za zwyczaj Kościoła. Niektóre konferencje biskupów, na przykład we Włoszech, otrzymały zezwolenie Stolicy Apostolskiej na wyraźne zezwolenie na postawę oranty. Jeśli chodzi o klaskanie podczas piosenki, uważam, że to samo dotyczy tego, że nie ma w tym względzie żadnych reguł, chyba że wybrana muzyka nie „kieruje uwagi umysłu i serca na celebrowaną tajemnicę”. ^[12]Liturgiae Instaurationes Vaticanum II, 5 września 1970 Sednem sprawy jest to, czy tak jest, czy nie modląc się z serca.

Modlitwa pochwalna Dawida sprawiła, że ​​porzucił wszelkie formy opanowania i zaczął tańczyć przed Panem z całej siły. To jest modlitwa uwielbienia!… „Ale, Ojcze, to jest dla Odnowy w Duchu (ruch charyzmatyczny), a nie dla wszystkich chrześcijan”. Nie, modlitwa uwielbienia jest modlitwą chrześcijańską za nas wszystkich! —POPEŁ FRANCISZKI, Homilia, 28 stycznia 2014; Zenit.org

Rzeczywiście, Magisterium zachęca harmonia między ciałem i umysłem:

Wierni wypełniają swoją rolę liturgiczną, czyniąc to pełne, świadome i czynne uczestnictwo, jakiego wymaga natura samej liturgii i które z racji chrztu jest prawem i obowiązkiem ludu chrześcijańskiego. Ten udział

(a) Powinien być przede wszystkim wewnętrzny, w tym sensie, że przez to wierni łączą swój umysł z tym, co mówią lub słyszą, i współpracują z łaską niebieską,

b) z drugiej strony musi być również zewnętrzny, to znaczy taki, aby wykazywał wewnętrzny udział gestami i postawami cielesnymi, aklamacjami, odpowiedziami i śpiewem. -Muzyka Sacram, Vaticanum II, 5 marca 1967; n. 15

Co się tyczy „kobiet w [sanktuarium]” - zastępczyni służebnych lub akolitek - to znowu nie jest owocem Odnowy Charyzmatycznej, ale rozluźnieniem norm liturgicznych, dobrych lub złych. Zasady były czasami także zrelaksowani i nadzwyczajni szafarze byli niepotrzebnie wykorzystywani i powierzano im zadania, takie jak czyszczenie świętych naczyń, które powinien wykonywać sam kapłan.

ZRANIONY ODNOWIENIEM

Otrzymałem kilka listów od osób, które zostały zranione przez doświadczenie Odnowy Charyzmatycznej. Niektórzy pisali, że ponieważ nie mówili językami, oskarżano ich o brak otwarcia na Ducha. Inni czuli się tak, jakby nie zostali „zbawieni”, ponieważ nie zostali jeszcze „ochrzczeni w Duchu” lub że jeszcze „nie przybyli”. Inny mężczyzna mówił o tym, jak prowadzący modlitwę popychał go do tyłu, aby upadł „zabity w Duchu”. A jeszcze inni zostali zranieni przez hipokryzję niektórych osób.

Czy to brzmi znajomo?

Wtedy wybuchł spór między [uczniów], który z nich powinien być uważany za największego. (Łk 22:24)

To niefortunne, jeśli nie tragedia, że ​​te doświadczenia niektórych miały miejsce. Mówienie językami jest charyzmatem, ale nie jest dany dla wszystkich, a zatem niekoniecznie jest to znak, że ktoś jest „ochrzczony w Duchu”. ^[13]por. 1 Kor 14 Zbawienie jest darem dla duszy przez wiarę, która rodzi się i pieczętuje w sakramentach chrztu i bierzmowania. Dlatego nie można powiedzieć, że osoba, która nie została „ochrzczona w Duchu”, nie jest zbawiona (chociaż ta dusza może nadal potrzebować zwolnić tych szczególnych łask, aby żyć głębiej i autentycznie życiem w Duchu). Podczas nakładania rąk nikt nie powinien być nigdy zmuszany ani popychany. Jak napisał św. Paweł: „Tam, gdzie jest Duch Pana, tam wolność". ^[14]2 Kor 3: 17 I wreszcie, obłuda jest czymś, co nęka nas wszystkich, ponieważ często mówimy jedno, a robimy co innego.

I odwrotnie, ci, którzy przyjęli „Zielone Świątki” Odnowy Charyzmatycznej, byli często niesprawiedliwie oznaczani i marginalizowani („ci szaleni charyzmatycy!„) Nie tylko świeckich, ale najbardziej boleśnie duchownych. Uczestnicy Odnowy i charyzmaty Ducha Świętego byli czasami źle rozumiani, a nawet odrzucani. Czasami prowadziło to do frustracji i zniecierpliwienia w stosunku do Kościoła „instytucjonalnego”, a przede wszystkim do exodusu niektórych do bardziej ewangelicznych sekt. Wystarczy powiedzieć, że po obu stronach był ból.

W swoim przemówieniu do Odnowy Charyzmatycznej i innych ruchów Jan Paweł II zwrócił uwagę na te trudności, które pojawiły się wraz z ich rozwojem: