Jezus, cel

TERAZ SŁOWO O MASOWYCH CZYTANIACH
na środę, 4 lutego 2015 r

Teksty liturgiczne tutaj

DYSCYPLINA, umartwienie, post, ofiara… to słowa, które powodują, że wzdrygamy się, ponieważ kojarzymy je z bólem. Jednak Jezus tego nie zrobił. Jak napisał św.Paweł:

Ze względu na radość, która go miała, Jezus zniósł krzyż… (Hbr 12: 2)

Różnica między chrześcijańskim mnichem a buddyjskim mnichem jest właśnie taka: celem chrześcijanina nie jest umartwienie zmysłów, ani nawet spokój i pogoda ducha; jest to raczej sam Bóg. Wszystko, co jest mniej, nie spełnia się tak samo, jak rzucenie kamieniem w niebo nie trafia w księżyc. Spełnieniem dla chrześcijanina jest pozwolenie Bogu na posiadanie go, aby mógł posiąść Boga. To właśnie zjednoczenie serc przemienia i przywraca duszę na obraz i podobieństwo Trójcy Świętej. Ale nawet najgłębszemu zjednoczeniu z Bogiem może towarzyszyć także gęsta ciemność, duchowa oschłość i poczucie opuszczenia - tak jak Jezus, choć całkowicie zgodny z wolą Ojca, doświadczył opuszczenia na krzyżu.

Tak więc św.Paweł pisze dzisiaj:

Synu mój, nie lekceważ karcenia Pana ani nie trać ducha, gdy go skarci; kogo Pan miłuje, karci; biczuje każdego syna, którego uznaje… W tamtych czasach wszelka dyscyplina nie wydaje się powodem do radości, ale do bólu, ale później przynosi pokojowe owoce sprawiedliwości tym, którzy są przez nią szkoleni. (Pierwsze czytanie)

Jako wierzący musimy spojrzeć na cierpienie z innej perspektywy, bo inaczej zmiażdży ono nasz duch. Jak często wrzeszczymy „Dlaczego !!?” do Boga, kiedy wszystko idzie źle, zamiast: „Jak?” Jak chcesz, Panie, abym żył w tej chwili obecnej? Nic, co do nas przychodzi, nie przechodzi najpierw przez ręce naszego kochającego niebiańskiego Ojca, tak jak każdy bicz, każdy cierń, każde przekleństwo, każdy gwóźdź nie dotknął ciała i serca Chrystusa bez przyzwalającej woli Ojca. W tym duchu ufności całe cierpienie Chrystusa zostało skierowane ku radości, która była przed Nim. A co to była za radość? Pchnąć bramy niebios; zapoczątkować erę Ducha Świętego; nie tylko witać braci i siostry, ale także przerobić je na swój obraz. Radość Jezusa była całkowicie nakazana nasza radość.

Jeśli będziecie przestrzegać moich przykazań, pozostaniecie w mojej miłości, tak jak ja przestrzegałem przykazań mego Ojca i trwać w Jego miłości. Powiedziałem wam to, aby moja radość była w was i wasza radość była pełna. (Jana 15: 10-11)

Więc widzicie, jeśli uczynimy Jezusa naszym celem, jeśli uczynimy Jego Boską Wolę naszym przewodnikiem - co oznacza konieczność dyscyplinowania, umartwiania się i powstrzymywania się od niepohamowanych namiętności ciała - wtedy spokojnym owocem tego będzie radość. Ale czy nie jest to problem, że w ferworze chwili - kiedy wpatrujesz się w swój trzeci kawałek ciasta czekoladowego, czy nieuprzejme słowo formuje się na twoich ustach, albo gdy kursor myszy unosi się nad bezbożnym łączem - nie jest kiedy tracimy z oczu cel? Z daleka Golgota wygląda jak urocze, malownicze wzgórze. Ale kiedy jesteśmy tam, na krzyżu, jak szybko zapominamy, o co chodzi w Kalwarii! Wytrwać, mój brat i siostra. Nie zamieniaj boskiej radości i pokoju, a nawet samego Boga, za grosze.

Dlatego, skoro Chrystus cierpiał w ciele, uzbrójcie się również w tę samą postawę (bo kto cierpi w ciele, złamał grzech), aby nie przeznaczać tego, co pozostało z życia w ciele, na pragnienia ludzkie, ale na wolę Boga. (1 Piotra 4: 1-2)

Wreszcie, zrozum, że nie ma wstydu w przyznaniu się do swojej słabości, w rzeczywistości nie ma wstydu bieganie od pokusy. W dzisiejszej Ewangelii ludzie „którzy słyszeli [Jezusa], byli zdumieni. Powiedzieli: „Skąd ten człowiek wziął to wszystko? Jaką mądrość mu dano? ”' Odpowiedź brzmi, że Jezus był posłuszny. Pustynia pokus i posłuszeństwo wydało owoce mądrości. Podobnie „ojcowie pustyni” byli ludźmi, którzy dosłownie uciekli przed pokusami świata, szukając schronienia na przedmieściach Egiptu. I tam rozkwitł owoc mądrości, tworząc podstawę dla monastycyzmu i wewnętrzną mapę zjednoczenia z Bogiem. Dla,

Strach przed Panem jest początkiem wiedzy; głupcy gardzą mądrością i dyscypliną. (Prz 1: 7)

… Przyszłość świata jest zagrożona, jeśli nie pojawią się mądrzejsi ludzie. —POPE ST. JAN PAWEŁ IIKonsorcjum Familiaris, rz. 8