Miłość i prawda

Miłość nie jest emocją ani sentymentem. Miłość nie jest też tylko tolerancją. Miłość to czynność stawiania na pierwszym miejscu dobra drugiej osoby. Oznacza to przede wszystkim rozpoznanie fizycznych potrzeb drugiej osoby.

Jeśli brat lub siostra nie mają w co się ubrać i nie mają na dzień jedzenia, a ktoś z was mówi do nich: „Idźcie w pokoju, rozgrzejcie się i dobrze jedzcie”, ale nie zapewniacie im niezbędnych potrzeb ciała, co to jest dobre? (List Jakuba 2:15)

Ale oznacza to również umieszczenie ich potrzeb duchowych na drugim miejscu. Oto miejsce, w którym współczesny świat, a nawet fragmenty współczesnego Kościoła straciły z oczu. Jaki sens ma dbanie o biednych i całkowite ignorowanie faktu, że ciała, które karmimy i ubrania, mogą zmierzać w kierunku wiecznego oddzielenia od Chrystusa? Jak możemy opiekować się chorym ciałem, a jednocześnie nie służyć chorobie duszy? Musimy również przekazywać Ewangelię jako życie słowo miłości, jako nadzieja i uzdrowienie tego, co najbardziej wieczne, dla umierających.

Nie możemy sprowadzić naszej misji po prostu do bycia pracownikiem socjalnym. Musimy być apostołowie. 

Prawdy trzeba szukać, znajdować i wyrażać w „ekonomii” miłości, ale miłość z kolei musi być rozumiana, potwierdzana i praktykowana w świetle prawdy. W ten sposób nie tylko służymy miłości oświeconej prawdą, ale pomagamy także uwiarygodniać prawdę, ukazując jej przekonującą i uwierzytelniającą moc w praktycznym życiu społecznym. Dziś jest to kwestia niemałej wagi, w kontekście społecznym i kulturowym, który relatywizuje prawdę, często nie przywiązując do niej zbytniej wagi i okazując coraz większą niechęć do uznania jej istnienia. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas w Varitate, n. 2

Z pewnością nie oznacza to wręczenia ulotki każdemu, kto wejdzie do jadłodajni. Nie musi też koniecznie oznaczać siedzenia na brzegu łóżka pacjenta i cytowania Pisma Świętego. Rzeczywiście, dzisiejszy świat ma mdłości od słów. We współczesnych uszach gubią się nawoływania do „potrzeby Jezusa” bez życia, które żyje w centrum tej potrzeby.

Ludzie chętniej słuchają świadków niż nauczycieli, a kiedy ludzie słuchają nauczycieli, to dlatego, że są świadkami. Dlatego przede wszystkim postępowaniem Kościoła, żywym świadectwem wierności Panu Jezusowi, Kościół będzie ewangelizował świat. —PAPIEŻ PAWEŁ VI, Ewangelizacja we współczesnym świecie, rz. 41

PRAWDY

Inspirują nas te słowa. Ale nie znalibyśmy ich gdyby nie zostały wypowiedziane. Słowa są potrzebne, bo wiara przychodzi przesłuchanie:

Bo „każdy, kto woła imienia Pana, będzie zbawiony”. Ale jak mogą wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jak mogą uwierzyć w Tego, o którym nie słyszeli? A jak mogą słyszeć bez kogoś, kto mógłby głosić? (Rz 10, 13-14)

Wielu mówi, że „wiara to sprawa osobista”. Tak to jest. Ale nie twój świadek. Twój świadek powinien krzyczeć światu, że Jezus Chrystus jest Panem twojego życia i że jest nadzieją świata.

Jezus nie przyszedł, aby założyć klub wiejski zwany „Kościołem katolickim”. Przyszedł, aby założyć żywe Ciało wierzących, zbudowane na skale Piotra i kamieniach węgielnych Apostołów i ich następców, które będą przekazywać Prawdę, która uwalnia dusze od wiecznego oddzielenia od Boga. A to, co oddziela nas od Boga, jest grzechem bez skruchy. Pierwsze przesłanie Jezusa brzmiało: „Żałować, i wierz w ewangelię ”. ^[1]Mark 1: 15 Ci, którzy ulegają zwykłemu programowi „sprawiedliwości społecznej” w Kościele, pomijając chorobę duszy i ignorując ją, okradają prawdziwą moc i płodność ich miłości, która ostatecznie polega na zaproszeniu duszy na „drogę” do „życia” " w Chrystusie.

Jeśli nie powiemy prawdy o tym, czym dokładnie jest grzech, jakie są jego skutki i jakie są możliwe wieczne konsekwencje poważnego grzechu, ponieważ sprawia, że ​​czujemy się „nieswojo” dla nas lub naszego słuchacza, to znowu zdradziliśmy Chrystusa. I ukryliśmy przed duszą klucz, który otwiera ich łańcuchy.

Dobra Nowina mówi nie tylko o tym, że Bóg nas kocha, ale że musimy pokutować, aby otrzymać dobrodziejstwa tej miłości. To jest samo sedno Ewangelii Jezus przyszedł, aby nas zbawić od naszego grzechu. Tak więc nasza ewangelizacja jest miłością i Prawda: kochać innych w Prawdzie, aby Prawda ich wyzwoliła.

Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu… Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię. (John 8: 34, Marka 1:15)

Miłość i prawda: nie można oddzielić jednych od drugich. Jeśli kochamy bez prawdy, możemy wprowadzić ludzi w zwiedzenie, w inną formę niewoli. Jeśli mówimy prawdę bez miłości, to często ludzie wpadają w strach lub cynizm, albo nasze słowa po prostu pozostają jałowe i puste.

Tak więc zawsze, zawsze musi to być jedno i drugie.

NIE BÓJ SIĘ 

Jeśli czujemy, że nie mamy moralnego autorytetu, by mówić prawdę, powinniśmy padać na kolana, pokutować za nasze grzechy, ufając niewyczerpanemu miłosierdziu Jezusa i kontynuować misję głoszenia Dobrej Nowiny w sposób skoncentrowany na Chrystusie. życie. Nasza grzeszność nie jest wymówką, kiedy Jezus zapłacił tak wysoką cenę, aby ją rozgrzeszyć.

Nie powinniśmy też pozwolić, aby skandale Kościoła nas odstraszyły, choć trzeba przyznać, że utrudnia to światu akceptację naszych słów. Nasz obowiązek głoszenia Ewangelii pochodzi od samego Chrystusa - nie jest zależny od sił zewnętrznych. Apostołowie nie przestali głosić, ponieważ Judasz był zdrajcą. Piotr też nie milczał, ponieważ zdradził Chrystusa. Głosili prawdę, opierając się nie na własnych zasługach, ale na zasługach Tego, którego nazywają Prawdą.

Bóg jest miłością.

Jezus jest Bogiem.

Jezus powiedział: „Ja jestem prawdą”.

Bóg jest miłością i prawdą. Zawsze powinniśmy uwzględniać jedno i drugie.