Mierzenie Boga

IN niedawna wymiana listów, powiedział mi ateista:

Gdyby pokazano mi wystarczające dowody, jutro bym zaczął głosić o Jezusie. Nie wiem, jaki byłby ten dowód, ale jestem pewien, że wszechpotężne, wszechwiedzące bóstwo, takie jak Jahwe, wiedziałoby, czego potrzeba, abym uwierzył. Oznacza to, że Jahwe nie może chcieć, abym uwierzył (przynajmniej w tym czasie), w przeciwnym razie Jahwe mógłby mi pokazać dowody.

Czy jest tak, że Bóg nie chce, aby ten ateista wierzył w tym czasie, czy też jest to, że ten ateista nie jest gotowy wierzyć w Boga? To znaczy, czy stosuje on zasady „metody naukowej” do samego Stwórcy?

NAUKA VS. RELIGIA?

Ateista Richard Dawkins napisał niedawno o „Nauka kontra religia”. Te same słowa są dla chrześcijanina sprzecznością. Nie ma konfliktu między nauką a religią, pod warunkiem, że nauka pokornie uznaje swoje ograniczenia, a także granice etyczne. Podobnie, mógłbym dodać, religia musi również uznać, że nie wszystkie rzeczy w Biblii należy traktować dosłownie i że nauka nadal rozwija dla nas głębsze zrozumienie Stworzenia. Przykład: teleskop Hubble'a ujawnił nam cuda, których setki pokoleń przed nami nigdy nie wydawały się możliwe.

W konsekwencji metodyczne badania wszystkich dziedzin wiedzy, o ile są prowadzone w sposób prawdziwie naukowy i nie naruszają praw moralnych, nigdy nie mogą być sprzeczne z wiarą, ponieważ rzeczy świata i rzeczy wiary wywodzą się z tego samego Bóg. -Katechizm Kościoła Katolickiego, rz. 159

Nauka mówi nam o świecie stworzonym przez Boga. Ale czy nauka może nam powiedzieć o samym Bogu?

MIERZENIE BOGA

Kiedy naukowiec mierzy temperaturę, używa urządzenia termicznego; kiedy mierzy rozmiar, może użyć suwmiarki i tak dalej. Ale jak można „zmierzyć Boga”, aby zaspokoić potrzebę ateisty na konkretny dowód Jego istnienia (skoro, jak wyjaśniłem w Bolesna ironia, porządek stworzenia, cuda, proroctwa itp. nic dla niego nie znaczą)? Naukowiec nie używa suwmiarki do pomiaru temperatury nie bardziej niż termometru do pomiaru rozmiaru. Plik odpowiednie narzędzia muszą być użyte do wyprodukowania pliku właściwe dowody. Jeśli chodzi o Boga, który jest duch, narzędziami do tworzenia boskich dowodów nie są suwmiarki ani termometry. Jak mogliby być?

Ateista nie może po prostu powiedzieć: „Cóż, dlatego nie ma Boga”. Weźmy więc na przykład miłość. Kiedy ateista mówi, że kocha kogoś innego, poproś go, aby „to udowodnił”. Ale miłości nie można mierzyć, zważyć, szturchać ani szturchać, więc jak miłość może istnieć? A jednak ateista, który kocha, mówi: „Wiem tylko, że ją kocham. Wiem to z całego serca ”. Mógłby uznać za dowód swej miłości uczynki dobroci, służby lub pasji. Ale te bardzo zewnętrzne znaki istnieją wśród tych, którzy są oddani Bogu i żyją według Ewangelii - znaki, które przemieniły nie tylko jednostki, ale całe narody. Jednak ateista wyklucza je jako dowód na istnienie Boga. Dlatego ateista nie może udowodnić, że jego miłość również istnieje. Po prostu nie ma narzędzi do pomiaru.

Tak więc istnieją również inne cechy człowieka, których nauka nie wyjaśnia w pełni:

Ewolucja nie może wyjaśnić rozwoju wolnej woli, moralności czy sumienia. Nie ma dowodów na stopniowy rozwój tych ludzkich cech - u szympansów nie ma częściowej moralności. Ludzie są oczywiście ważniejsi niż suma wszelkich sił ewolucyjnych i surowców, które rzekomo połączyły, aby je stworzyć. — Bobby Jindal, Bogowie ateizmu, Katolicki.com

Więc jeśli chodzi o Boga, trzeba użyć odpowiednich narzędzi, aby Go „zmierzyć”.

WYBÓR ODPOWIEDNICH NARZĘDZI

Przede wszystkim, podobnie jak w nauce, ateista musi rozumieć naturę przedmiotu, którego „studiuje”. Chrześcijański Bóg nie jest słońcem, bykiem ani stopionym cielakiem. On jest Duch Stwórcy.Ateista musi również wyjaśnić antropologiczne korzenie ludzi:

Na wiele sposobów, w całej historii aż do dnia dzisiejszego, ludzie wyrażali swoje poszukiwanie Boga w swoich wierzeniach i zachowaniach religijnych: w modlitwach, ofiarach, rytuałach, medytacjach i tak dalej. Te formy religijnej ekspresji, pomimo dwuznaczności, które często ze sobą niosą, są tak uniwersalne, że można nazwać człowieka istota religijna. -CCC, rz. 28

Człowiek jest istotą religijną, ale jest też istotą inteligentną, zdolną do poznania Boga z pewnością ze świata stworzonego przy pomocy naturalnego światła rozumu. To dlatego, że został stworzony „na obraz Boży”.

Jednak w historycznych warunkach, w jakich się znajduje, człowiek doświadcza wielu trudności w poznaniu Boga jedynie w świetle rozumu… jest ich wiele przeszkody, które uniemożliwiają rozumowi skuteczne i owocne wykorzystanie tej wrodzonej zdolności. Prawdy bowiem, które dotyczą relacji między Bogiem a człowiekiem, przekraczają całkowicie widzialny porządek rzeczy, a jeśli przełożą się na ludzkie działanie i wpłyną na nie, wzywają do oddania się i wyrzeczenia. Z kolei umysł ludzki jest utrudniony w osiągnięciu takich prawd, nie tylko przez wpływ zmysłów i wyobraźni, ale także przez nieuporządkowane apetyty, które są konsekwencją grzechu pierworodnego. Zdarza się więc, że ludzie w takich sprawach łatwo wmawiają sobie, że to, czego nie chcieliby, aby było prawdą, jest fałszywe lub przynajmniej wątpliwe. -CCC, rz. 37

W tym wnikliwym fragmencie Katechizmu ujawniają się narzędzia do „mierzenia Boga”. Ponieważ mamy upadłą naturę, skłonną do zwątpienia i zaparcia się, dusza poszukująca Boga jest wezwana do „oddania się i wyrzeczenia się”. Jednym słowem, wiara. Pismo mówi to w ten sposób:

… Bez wiary nie można Go zadowolić, bo każdy, kto zbliża się do Boga, musi wierzyć, że On istnieje i że wynagradza tych, którzy Go szukają. (Hbr 11)

STOSOWANIE NARZĘDZI

Ateista mógłby teraz powiedzieć: „Zaczekaj chwilę. ja nie wierzyć, że Bóg istnieje, więc jak mogę zbliżyć się do Niego z wiarą? ”

Pierwszą rzeczą jest zrozumienie, jak straszna jest rana grzechu dla natury ludzkiej (a ateista z pewnością przyzna, że ​​człowiek jest zdolny do strachu). Grzech pierworodny to nie tylko niewygodny impuls na historycznym radarze ludzkości. Grzech spowodował śmierć w człowieku do tego stopnia, że ​​została zerwana społeczność z Bogiem. Pierwszy grzech Adama i Ewy nie kradł owocu; był to całkowity brak zaufać w ich Ojcu. Chodzi mi o to, że nawet chrześcijanin czasami, pomimo swojej fundamentalnej wiary w Boga, wątpi, tak jak Tomasz. Wątpimy, ponieważ zapominamy nie tylko o tym, co Bóg uczynił w naszym życiu, ale zapominamy (lub nie jesteśmy świadomi) potężnych interwencji Boga w całej historii ludzkości. Wątpimy, ponieważ jesteśmy słabi. Rzeczywiście, gdyby Bóg ponownie pojawił się w ciele przed ludzkością, ukrzyżowalibyśmy Go od nowa. Dlaczego? Ponieważ jesteśmy zbawieni łaską przez wiarę, a nie wzrok. Tak, upadła natura jest że słaby (patrz Dlaczego wiara?). Fakt, że nawet chrześcijanin musi czasami odnawiać swoją wiarę, nie jest dowodem na nieobecność Boga, ale na obecność grzechu i słabości. Zatem jedynym sposobem zbliżenia się do Boga jest wiara -zaufać.

Co to znaczy? Ponownie, trzeba użyć odpowiednich narzędzi. Oznacza zbliżanie się do Niego w sposób, w jaki nam pokazał:

… Jeśli nie nawrócicie się i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego… On znajduje się przez tych, którzy go nie wystawiają na próbę, i objawia się tym, którzy go nie odrzucają. (Mt 18: 3; Mdr 1: 2)

Nie jest to uproszczone. To znaczy stać się „jak dzieci” doświadczyć Bożego świadectwa oznacza kilka rzeczy. Jednym z nich jest zaakceptowanie tego, kim On mówi, że jest: „Bóg jest miłością”. W rzeczywistości ateista często odrzuca chrześcijaństwo, ponieważ otrzymał zniekształcone postrzeganie Ojca jako bóstwa, które zmrużonymi oczami obserwuje każdy nasz błąd, gotowe ukarać naszą winę. To nie jest chrześcijański Bóg, ale w najlepszym przypadku niezrozumiany Bóg. Kiedy rozumiemy, że jesteśmy kochani bezwarunkowo, nie tylko zmienia to nasze postrzeganie Boga, ale ujawnia wady tych, którzy są przywódcami chrześcijaństwa (a tym samym także ich potrzebę zbawienia).

Po drugie, bycie dzieckiem oznacza przestrzeganie przykazań naszego Pana. Ateista, który uważa, że ​​może doświadczyć dowodów na istnienie Boga Stwórcy, żyjąc jako wróg przeciwko stworzonemu przez Niego porządkowi (tj. Naturalnemu prawu moralnemu) poprzez życie w grzechu, nie rozumie podstawowych zasad logiki. O nadprzyrodzonej „radości” i „pokoju”, o których świadczą chrześcijanie, świadczy bezpośredni skutek poddania się porządkowi moralnemu Stwórcy, proces zwany „pokutą”. Jak powiedział Jezus:

Kto pozostanie we Mnie, a Ja w nim, wydam obfity owoc… Jeśli będziecie przestrzegać moich przykazań, pozostaniecie w mojej miłości… Powiedziałem wam to, aby moja radość była w was, a wasza radość była pełna. (Jana 15: 5, 10-11)

A więc wiara i posłuszeństwo jest niezbędnym narzędziem do doświadczenia i spotkania Boga. Naukowiec nigdy nie zmierzy prawidłowej temperatury cieczy, jeśli odmówi umieszczenia sondy temperatury w płynie. Ateista również nie będzie miał relacji z Bogiem, jeśli jego myśli i czyny będą sprzeczne z Bożym charakterem. Olej i woda nie mieszają się. Z drugiej strony, przez wiara, może doświadczyć miłości i miłosierdzia Boga bez względu na to, jaka była jego przeszłość. Pokorny, ufając miłosierdziu Bożemu posłuszeństwo do Jego Słowa, łaski Sakramentów, iw tej rozmowie, którą nazywamy „modlitwą”, dusza może przyjść, aby doświadczyć Boga. Chrześcijaństwo opiera się na tej rzeczywistości, a nie na ozdobnych katedrach i złotych naczyniach. Krew męczenników została przelana nie za ideologię czy imperium, ale za Przyjaciela.

Trzeba powiedzieć, że z pewnością można doświadczyć prawdy Słowa Bożego, żyjąc w sprzeczności z Jego porządkiem moralnym. Jak mówi Pismo, „zapłatą za grzech jest śmierć”. ^[1]Rzym 6: 23 Wszędzie wokół nas widzimy „mroczne dowody” tej maksymy w smutku i nieporządku w życiu przeżywanym poza Bożą wolą. Dlatego działanie Boga może być widoczne w niepokoju w duszy. Jesteśmy stworzeni przez Niego i dla Niego, dlatego bez Niego jesteśmy niespokojni. Bóg nie jest odległym bóstwem, ale tym, który nieustannie ściga każdego z nas, ponieważ kocha nas bez końca. Jednak takiej duszy często trudno jest rozpoznać Boga w takich chwilach z powodu dumy, zwątpienia lub zatwardziałości serca.

WIARA I ROZSĄD

Ateista, który chce dowodów na istnienie Boga, musi więc zastosować odpowiednie narzędzia. Wiąże się to z użyciem obie wiara i rozum.

… Rozum ludzki z pewnością może dojść do stwierdzenia istnienia jednego Boga, ale tylko wiara, która otrzymuje Boskie Objawienie, może czerpać z tajemnicy Miłości Trójjedynego Boga. —POPIEŁ BENEDYKTA XVI, Audiencja generalna, 16 czerwca 2010 r., L'Osservatore Romano, Wydanie angielskie, 23 czerwca 2010

Bez powodu religia nie będzie miała sensu; bez wiary rozum się potknie i nie dostrzeże tego, co może wiedzieć tylko serce. Jak powiedział św. Augustyn: „Wierzę, aby zrozumieć; i rozumiem, że lepiej w to uwierzyć ”.

Ale ateista często myśli, że to wymaganie wiary oznacza, że ​​ostatecznie musi zamknąć swój umysł i wierzyć bez pomocy rozumu, a sama wiara nie przyniesie niczego poza lojalnością wobec religii. To jest fałszywe wyobrażenie o tym, co to znaczy „mieć wiarę”. Doświadczenie tysiącleci wierzących mówi nam o tej wierze będzie dostarczać dowodów na istnienie Boga, ale tylko wtedy, gdy zbliża się do tajemnicy w usposobieniu właściwym dla naszej upadłej natury - jako małe dziecko.

Dzięki naturalnemu rozumowi człowiek może z całą pewnością poznać Boga na podstawie swoich uczynków. Ale jest jeszcze inny porządek wiedzy, do którego człowiek nie może dojść własnymi siłami: porządek Boskiego Objawienia… Wiara jest pewien. Jest pewniejsza niż wszelka ludzka wiedza, ponieważ opiera się na samym słowie Boga, który nie może kłamać. Z pewnością prawdy objawione mogą wydawać się niejasne dla ludzkiego rozumu i doświadczenia, ale „pewność, jaką daje światło Boże, jest większa niż to, które daje światło naturalnego rozumu”. „Dziesięć tysięcy trudności nie budzi wątpliwości”. -CCC 50, 157

Ale szczerze mówiąc, potrzeba dziecięcej wiary będzie zbyt duża dla dumnego mężczyzny. Ateista, który stoi na skale i wrzeszczy w niebo domagając się, by Bóg się pokazał, musi na chwilę zatrzymać się i pomyśleć o tym. Gdyby Bóg odpowiadał na każde skinienie i kaprys ludzi, byłoby sprzeczne z Jego naturą. Fakt, że Bóg nie pojawia się w tej chwili w całej chwale, jest być może większym dowodem na to, że On tam jest, niż go nie ma. Z drugiej strony, aby Bóg zachowywał nieco milczenie, powodując w ten sposób, że człowiek coraz bardziej kroczy wiarą niż wzrokiem (aby mógł zobaczyć Boga! ”)Błogosławieni ludzie czystego serca, bo zobaczą Boga ...„), Jest również dowodem. Bóg daje nam wystarczająco dużo, aby Go szukać. A jeśli Go szukamy, znajdziemy Go, bo nie jest daleko. Ale jeśli On jest naprawdę Bogiem, prawdziwym Stwórcą wszechświata, czyż nie powinniśmy pokornie szukać Go w sposób, w jaki pokazał, że Go znajdziemy? Czy to nie jest rozsądne?

Ateista znajdzie Boga tylko wtedy, gdy wstanie ze swojej skały i uklęknie obok niej. Naukowiec odnajdzie Boga, gdy odłoży swoje lunety i urządzenia i użyje odpowiednich narzędzi.

Nie, miłości nie można zmierzyć za pomocą technologii. i Bóg is kocham!

Kuszące jest myślenie, że dzisiejsza zaawansowana technologia może odpowiedzieć na wszystkie nasze potrzeby i uchronić nas przed wszystkimi niebezpieczeństwami i niebezpieczeństwami, które nas nękają. Ale tak nie jest. W każdym momencie naszego życia jesteśmy całkowicie zależni od Boga, w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Tylko on może nas uchronić przed krzywdą, tylko on może przeprowadzić nas przez burze życia, tylko on może zabrać nas do bezpiecznej przystani… Więcej niż jakikolwiek ładunek, który możemy ze sobą zabrać - jeśli chodzi o nasze ludzkie osiągnięcia, nasz dobytek , nasza technologia - to nasza relacja z Panem jest kluczem do naszego szczęścia i ludzkiego spełnienia. —POPIE BENEDYKTA XVI, Azjatycki News.it, Kwiecień 18th, 2010

Gdyż Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów i głupstwem dla pogan, ale dla powołanych, zarówno Żydów, jak i Greków, Chrystusa, moc Bożą i mądrość Bożą. Albowiem głupota Boża jest mądrzejsza niż mądrość ludzka, a słabość Boża jest silniejsza niż siła ludzka. (1 Kor 1: 22-25)