Elijah in the Desert - Michael D. O'Brien
CZĘŚĆ walki, z jaką toczy się wielu katolików prywatne objawienie jest to, że istnieje niewłaściwe zrozumienie powołania jasnowidzów i wizjonerów. Jeśli ci „prorocy” nie są całkowicie odrzucani jako skrajni odmieńcy w kulturze Kościoła, często są przedmiotem zazdrości innych, którzy czują, że widzący musi być bardziej wyjątkowy niż oni sami. Oba poglądy wyrządzają wielką szkodę centralnej roli tych osób: nieść przesłanie lub misję z Nieba.
KRZYŻ, NIE KORONA
Niewielu rozumie ciężar, który jest ponoszony, gdy Pan nakłada na duszę obowiązek niesienia masom proroczego słowa lub wizji… dlatego wzdrygam się, czytając często bezlitosne oceny osób zaangażowanych w osobiste kampanie mające na celu wykorzenienie „fałszywych proroków”. Często zapominają, że to ludzie, z którymi mają do czynienia, aw najgorszym przypadku oszukane dusze, które wymagają naszego współczucia i modlitwy tak samo, jak koniecznego przewodnictwa Kościoła. Często otrzymuję tytuły książek i artykuły, które opisują, dlaczego to lub inne objawienie jest fałszywe. W XNUMX% przypadków czytają jak plotkarski brukowiec o „ona powiedziała to” i „on to widział”. Nawet jeśli jest w tym trochę prawdy, często brakuje im niezbędnego składnika: dobroczynność. Szczerze mówiąc, czasami jestem bardziej podejrzliwy wobec osoby, która zadaje sobie wiele trudu, by zdyskredytować inną osobę, niż wobec tej, która naprawdę wierzy, że ma misję z Nieba. Tam, gdzie jest błąd w miłości, nieuchronnie pojawia się błąd w rozeznawaniu. Krytyk może zrozumieć niektóre fakty, ale przeoczyć prawdę o całości.
Z jakiegoś powodu Pan „połączył” mnie z kilkoma mistykami i widzącymi w Ameryce Północnej. Ci, którzy wydają mi się autentyczni, są przyziemni, pokorni i nie jest zaskoczeniem, że są produktem zepsutej lub trudnej przeszłości. Jezus często wybierał ubogich, takich jak Mateusz, Maria Magdalena czy Zacheusz, aby dotrzymywali Mu towarzystwa, stać się, jak Piotr, żywym kamieniem na którym miał zostać zbudowany Jego Kościół. W słabości moc Chrystusa staje się doskonała; w swojej słabości są silni (2 Kor 12: 9-10). Te dusze, które wydają się mieć głębokie zrozumienie o swoim duchowym ubóstwie, wiedząsą one zwykłymi narzędziami, naczyniami glinianymi, które zawierają Chrystusa nie dlatego, że są godni, ale dlatego, że jest On tak dobry i miłosierny. Dusze te przyznają, że nie szukałyby tego powołania z powodu niebezpieczeństw, jakie ono niesie, ale chętnie i radośnie je niosą, ponieważ rozumieją wielki przywilej służenia Jezusowi - i utożsamiania się z odrzuceniem i szyderstwem, które On otrzymał.
… Te pokorne dusze, dalekie od pragnienia bycia czyimś nauczycielem, są gotowe obrać inną drogę niż ta, którą podążają, jeśli otrzyma takie polecenie. —Św. Jana od Krzyża, Ciemna noc, Książka pierwsza, rozdział 3, n. 7
Większość autentycznych widzących wolałaby raczej ukryć się przed Tabernakulum niż zmierzyć się z tłumem, ponieważ są świadomi swojej nicości i tym bardziej pragną, aby uwielbienie, które otrzymali, zostało oddane Panu. Prawdziwy widzący, który raz spotkał Chrystusa lub Maryję, często zaczyna traktować materialne rzeczy tego świata jako nic, jako „śmieci” w porównaniu ze znajomością Jezusa. To tylko zwiększa krzyż, do którego noszenia są wezwani, ponieważ ich tęsknota za niebem i obecnością Boga wzrasta. Są uwięzieni między pragnieniem pozostania i bycia światłem dla swoich braci, a jednocześnie pragnieniem wiecznego zanurzenia się w sercu Boga.
A wszystko to, wszystkie te uczucia, często ukrywają. Ale wiele jest łez i okropnych napadów zniechęcenia, zwątpienia i suchości, które napotykają jako Sam Pan, jak dobry ogrodnik, przycina i pielęgnuje gałąź, aby nie nadymała się z dumy i nie zdławiła soku z Duchu Święty, nie wydając w ten sposób owocu. Cicho, ale celowo wykonują swoje boskie zadanie, chociaż czasami są niezrozumiani, nawet przez spowiedników i kierowników duchowych. W oczach świata są głupcami… tak, głupcami dla Chrystusa. Ale nie tylko widok świata - często autentyczny widzący musi przejść przez ognisty piec na swoim własnym podwórku. Następujące po tym milczenie rodziny, opuszczenie przez przyjaciół i powściągliwa (ale czasami konieczna) postawa władz kościelnych tworzy pustynię samotności, której Pan sam często doświadczał, a zwłaszcza na pustynnym wzgórzu Kalwarii.
Nie, wezwanie do bycia wizjonerem lub jasnowidzem nie jest koroną to życie, ale krzyż.
NIEKTÓRZY SĄ ZŁODZI
Jak napisałem w O prywatnym objawieniu, Kościół nie tylko z zadowoleniem przyjmuje, ale wymagania prywatne objawienie, o ile oświetla wiernym nadchodzący zakręt na Drodze, niebezpieczne skrzyżowanie lub niespodziewane strome zejście do głębokiej doliny.
Zachęcamy was do słuchania z prostotą serca i szczerością umysłu zbawiennych ostrzeżeń Matki Bożej… Papieże Rzymu… Jeśli są ustanowionymi strażnikami i interpretatorami Bożego Objawienia, zawartymi w Piśmie Świętym i Tradycji, przyjmują je również jako ich obowiązek zalecać wiernym - gdy po odpowiedzialnym zbadaniu osądzą to dla wspólnego dobra - nadprzyrodzone światła, które Bóg zechciał swobodnie udzielać niektórym uprzywilejowanym duszom, nie w celu proponowania nowych doktryn, ale aby prowadź nas w naszym postępowaniu. - Błogosławiony PAPIEŻ JAN XXIII, Papieskie Orędzie Radiowe, 18 lutego 1959; L'Osservatore Romano
Jednak doświadczenie Kościoła pokazuje, że obszar mistycyzmu może być również splątany z oszukiwaniem samego siebie, jak również z demonizmem. Z tego powodu apeluje o wielką ostrożność. Jeden z wielkich pisarzy mistycyzmu wiedział z doświadczenia, jakie niebezpieczeństwa mogą zagrażać duszy tego, kto wierzy, że otrzymuje boskie światła. Istnieje możliwość oszukiwania samego siebie…
Jestem zbulwersowany tym, co dzieje się w tych dniach - mianowicie, kiedy jakaś dusza z najmniejszym doświadczeniem medytacji, świadoma pewnych tego rodzaju miejsc w jakimś stanie skupienia, natychmiast ochrzci je wszystkie jako pochodzące od Boga i zakłada, że tak jest, mówiąc: „Bóg mi powiedział…”; „Bóg mi odpowiedział…”; mając na uwadze, że wcale tak nie jest, ale, jak już powiedzieliśmy, w większości to oni mówią do siebie. A poza tym pragnienie, jakie ludzie odczuwają w odniesieniu do lokucji, i rozkosz, jaka płynie od nich w ich duchu, prowadzą ich do tego, by sami sobie odpowiadali, a potem myśleli, że to Bóg im odpowiada i mówi do nich. -Św.Janie od Krzyża, Ascentów z Góry Karmel, Księga 2, rozdział 29, nr 4-5
… A potem możliwe wpływy zła:
[Diabeł] fascynuje i zwodzi [duszę] z wielką łatwością, jeśli nie podejmie ostrzeżenia polegającego na poddaniu się Bogu i silnej obronie, przez wiarę, przed wszystkimi tymi wizjami i uczuciami. W tym stanie diabeł sprawia, że wielu wierzy w próżne wizje i fałszywe proroctwa; i stara się, aby uważali, że Bóg i święci rozmawiają z nimi; i często ufają własnej fantazji. W tym stanie diabeł jest również przyzwyczajony do napełniania ich zarozumiałością i pychą, tak że pociąga ich próżność i arogancja, i pozwalają zobaczyć, jak angażują się w zewnętrzne akty, które wydają się święte, takie jak uniesienia i inne przejawy. W ten sposób stają się odważni wobec Boga i tracą święty strach, który jest klucz i kustosz wszystkich cnót… —Św. Jana od Krzyża, Ciemna noc, Księga II, n. 3
Oprócz „świętej bojaźni”, czyli pokory, św. Jan od Krzyża daje nam wszystkim zbawienne lekarstwo, którym jest nigdy nie przywiązanie się do wizji, lokucji czy objawień. Ilekroć trzymamy się tych rzeczy, których doświadcza zmysły, oddalamy się od wiara ponieważ wiara przekracza zmysły, a wiara jest środkiem do zjednoczenia z Bogiem.
Dlatego zawsze dobrze jest, aby dusza odrzuciła te rzeczy i zamknęła na nie oczy, gdziekolwiek się pojawią. Bo jeśli tego nie zrobi, przygotuje drogę dla rzeczy, które pochodzą od diabła, i da mu taki wpływ, że nie tylko jego wizje przyjdą w miejsce Boga, ale jego wizje zaczną się zwiększać, a te Boga, aby ustał, w taki sposób, że diabeł będzie miał całą moc, a Bóg nie będzie miał żadnej. Tak stało się z wieloma nieostrożnymi i nieświadomymi duszami, które polegają na tych rzeczach do tego stopnia, że wielu z nich miało trudności z powrotem do Boga w czystości wiary ... Albowiem przez odrzucenie złych wizji błędy unika się diabła, a odrzucenie dobrych wizji nie powoduje żadnej przeszkody dla wiary, a duch zbiera ich owoce. -Wejście na górę Karmel, Rozdział XI, n. 8
Zbieraj to, co dobre i święte, a potem szybko ponownie spoglądaj na Drogę objawioną przez święte Ewangelie i Świętą Tradycję i podróżuj z wiarą.Modlitwa, Komunia sakramentalnai czyny miłość.
POSŁUSZEŃSTWO
Autentyczny widzący odznacza się pokorą posłuszeństwo. Po pierwsze, jest to posłuszeństwo samemu przesłaniu, jeśli dusza wierzy, że dzięki uważnej modlitwie, rozeznaniu i kierownictwu duchowemu te boskie światła pochodzą z Nieba.
Czy ci, którym zostało dane objawienie i którzy są pewni, że pochodzi ono od Boga, są zobowiązani do tego stanowczo przyjąć? Odpowiedź jest twierdząca… —POPIE BENEDYKTA XIV, Heroiczna cnota, Tom III, str. 390
Widzący powinien pokornie podporządkować się przewodnictwu mądrego i świętego kierownika duchowego, jeśli to w ogóle możliwe. Od dawna częścią tradycji Kościoła jest posiadanie „ojca” nad duszą, którego Bóg posłuży się, aby pomóc rozeznać, co jest z Nim, a co nie. Widzimy to piękne towarzystwo w samym Piśmie Świętym:
To zarzucam ci, Tymoteuszu, mój synzgodnie z proroctwami, które wskazywały na ciebie, abyś z ich natchnienia toczyć dobrą wojnę… Ty więc, mój synu, bądź mocny w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie… Ale Tymoteusz jest wart, abyś wiedział, jak jako syn z ojciec służył ze mną w ewangelii. (1 Tym 1:18; 2 Tym 2: 1; Filip. 2:22)
Wzywam was w imieniu mojego dziecka Onesimusa, którego ojciec Stałem się uwięziony… (Filemona 10); Note: Św. Paweł oznacza także „ojca” jako kapłana i biskupa. Dlatego Kościół od najdawniejszych czasów przyjął tytuł „ks.”. w odniesieniu do władz kościelnych.
Wreszcie wizjoner musi dobrowolnie poddać wszystkie objawienia ocenie Kościoła.
Ci, którzy mają władzę nad Kościołem, powinni osądzać autentyczność i właściwe użycie tych darów, nie po to, aby rzeczywiście gasić Ducha, ale aby wypróbować wszystko i mocno trzymać się tego, co dobre. - II Sobór Watykański, Lumen Gentium, rz. 12
Uważne rozeznanie
W korespondencji z otrzymywanych e-maili zauważyłem, że istnieje kilka fałszywych oczekiwań wobec chrześcijańskich proroków. Po pierwsze, wizjoner ma być żywym świętym. Oczekujemy tego od widzących, ale oczywiście nie od siebie. Ale Papież Benedykt XIV wyjaśnia, że nie ma naturalnych predyspozycji, aby jednostka otrzymywała objawienia:
[…] Zjednoczenie z Bogiem przez miłość nie jest konieczne, aby otrzymać dar proroctwa, i dlatego był on czasami nadawany nawet grzesznikom; to proroctwo nigdy nie było posiadane przez zwykłego człowieka… -Heroiczna cnota, Vol. III, s. 160
Rzeczywiście, Pan przemówił przez tyłek Balaama! (Liczb 22:28). Jednak jedna z kontroli, którą stosuje Kościół po otrzymywane objawienia wpływają na widzącego. Na przykład, jeśli dana osoba była w przeszłości alkoholikiem, czy odwróciła się od swojego skandalicznego stylu życia itp.?
Jeden z czytelników powiedział, że prawdziwym znakiem proroka jest „100% dokładność”. Podczas gdy prorok z pewnością udowodnił swoją prawdziwość, przekazując prawdziwe proroctwa, Kościół, rozeznając prywatne objawienie, uznaje, że wizja ta przychodzi przez człowiek narzędzie, które może również interpretować czyste słowo Boże inaczej niż to, co Bóg zamierzał, lub w wykonywaniu proroczy nawykmyślą, że mówią w Duchu, kiedy to ich własny duch przemawia.
Takie sporadyczne przypadki wadliwego nawyku proroczego nie powinny prowadzić do potępienia całego zbioru wiedzy nadprzyrodzonej przekazanej przez proroka, jeśli zostanie właściwie uznane, że stanowi ono autentyczne proroctwo. W przypadku przesłuchania takich osób pod kątem beatyfikacji lub kanonizacji nie należy też oddalać ich sprawy, zgodnie z Benedyktem XIV, o ile jednostka pokornie przyzna się do swojego błędu, gdy zostanie mu o tym powiadomiona. -Dr. Mark Miravalle, Objawienie prywatne: rozpoznawanie z Kościołem, P. 21
Wierni muszą być również świadomi „warunkowego proroctwa”, w którym prawdziwe słowo jest wypowiadane, ale jest łagodzone lub eliminowane przez modlitwę i nawrócenie lub Bożą Wolę, udowadniając nie, że prorok jest nieautentyczny, ale że Bóg jest wszechmocny.
Dlatego pokora jest wymagana nie tylko od widzącego i wizjonera, ale także od odbiorców przekazu. Chociaż wierzący mogą odrzucić prywatne objawienie zatwierdzone przez kościelne, publiczne wypowiadanie się przeciwko niemu byłoby naganne. Benedykt XIV potwierdza również, że:
Ten, któremu to prywatne objawienie jest proponowane i ogłaszane, powinien wierzyć i być posłusznym przykazaniu lub przesłaniu Bożemu, jeśli zostanie mu to przedstawione na podstawie wystarczających dowodów… Bóg przemawia do niego, przynajmniej za pomocą innego, i dlatego wymaga go wierzyć; dlatego jest zobowiązany do uwierzenia Bogu, który tego wymaga. -Heroiczna cnota, Tom III, s. 394 XNUMX
W tym czasie w naszym świecie, kiedy ciemne chmury burzowe kłębią się, a zmierzch tej ery zanika, powinniśmy dziękować Bogu, że wysyła nam boskie światła, aby oświetlić Drogę dla tak wielu zbłąkanych. Zamiast szybko potępiać tych, którzy są powołani na te niezwykłe misje, powinniśmy prosić Boga o mądrość, aby rozeznać, co jest z Nim, oraz o miłość, by kochać tych, których nie ma.
