Wytrwałość

WYTRWAŁOŚĆ. O Panie, jak mi tego brakuje.

Dlaczego tak szybko upadam pod najmniejszym ciężarem mojego ciała? Jestem tak zmęczony i zasmucony moimi rozproszeniami, głupimi pościgami i straconym czasem. Jestem wyczerpany wiecznym tańcem z moją słabością.

Panie upadłam. Wybacz mi. Nie jestem lepszy od tego, który nic o tobie nie myśli. Być może jest bardziej do przodu w tym, że wypełnia swój obowiązek z hartem ducha, nawet jeśli jego koniec nie jest dla twojej chwały. Ja natomiast, dobrze znając koniec wszystkich rzeczy i to, ku czemu powinno być skierowane serce, odpędzam tę chwilę, dryfując od jednego impulsu do drugiego jak latawiec na wietrze.

Wstyd mi Panie, zawstydzony mojego braku determinacji. Żółć lenistwa, skąpstwa i dogadzania sobie wzbiera mi w gardle. Dlaczego się mną przejmujesz, jest naprawdę tajemnicą! Czy to naprawdę może być Miłość? Czy miłość może być? to cierpliwy? Może miłość to wyrozumiały? Jeśli tak, to nie mogę tego pojąć! Jestem potępiony – winny – zasługujący na to, by zostać wyrzuconym z tymi, którzy uderzają w Twój policzek, krzyżując Cię na nowo.

Ale byłbym winny większej zbrodni gdybym pozostał w tej rozpaczy. W końcu jest to warunek zraniona duma. To jest miejsce, w którym Judasz ucieka w samoocenie i depresji; to domena zatwardziałego złodzieja trwanie w przekonaniu o własnej nieomylności i ślepocie na Twoje miłosierdzie; to przede wszystkim tragiczny sposób myślenia upadłego anioła, księcia ciemności, w którym ma zamieszkać pycha i użalanie się nad sobą.

I tak, Panie, przychodzę do Ciebie ponownie… tak jak jestem… złamana, wątła, zraniona… brudna, głodna i zmęczona. Przychodzę — nie jako wierny syn — ale jako… syn marnotrawny. Przychodzę z przygotowaną spowiedzią, niedoskonałą pokutą i kieszenią pełną nadziei.

Przychodzę w biedzie. Przychodzę jako grzesznik.

…Ujrzeć! Co ja widzę? Czy to ty, Ojcze, biegniesz do mnie….!