Ku pamięci proroczego świadectwa
chrześcijańskich męczenników 2015 roku
TAM jest dziwną chmurą nad Kościołem, zwłaszcza w świecie zachodnim - taką, która wysysa życie i płodność Ciała Chrystusa. I to jest to: niezdolność do usłyszenia, rozpoznania lub rozeznania proroczy głos Ducha Świętego. W związku z tym wielu na nowo krzyżuje i pieczętuje „słowo Boże” w grobie.
Jestem głęboko przekonany, że należy powiedzieć, co następuje, ponieważ wierzę, że Pan będzie mówił bardziej proroczo do Kościoła w nadchodzących dniach. Ale czy będziemy słuchać?
PRAWDZIWA PROROCTWO
Wiele osób w Kościele straciło z oczu to, czym jest prawdziwe proroctwo lub „proroctwo”. Dzisiaj ludzie mają tendencję do określania „proroków” jako tych, którzy albo posługują się rodzajem boskiego przepowiadania przyszłości, albo tymi, którzy krzyczą na władze - rodzaj dialektu „Jana Chrzciciela-lęgów-żmij”. [1]por. Mat 3: 7
Ale żadne z tych nie pojmuje sedna tego, czym jest prawdziwe proroctwo: przekazać żywe „słowo Boże” w chwili obecnej. A to „słowo” to niemała rzecz. Chodzi mi o to, czy cokolwiek Bóg może powiedzieć, może być małe?
Zaprawdę, słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż jakikolwiek miecz obosieczny, przenika nawet między duszę i ducha, stawy i szpik kostny, i jest w stanie dostrzec refleksy i myśli serca. (Hbr 4)
Tutaj masz mocne wyjaśnienie, dlaczego Kościół jest dzisiaj wymagania uważać na słowo Boże w proroctwach: ponieważ przenika ono między duszą a duchem do wnętrza serce. Widzicie, jedno jest stwierdzeniem prawa, powtarzaniem nauk Wiary. Inaczej mówić o nich pod namaszczeniem Ducha Świętego. Pierwsza jest jakby „martwa”; ta ostatnia żyje, ponieważ wyłania się z proroczego głosu Pana. Zatem wypełnianie proroctw jest nieodzowne dla życia Kościoła, a zatem jest także przedmiotem ataku.
PROROCTWO SIĘ NIE ZAKOŃCZYŁO
Zanim przejdziemy dalej, trzeba odnieść się do współczesnego poglądu, że proroctwo w Kościele zakończyło się wraz z Janem Chrzcicielem i że od niego nie ma już proroków. Bezwarunkowa lektura Katechizmu prowadziłaby do takiego przekonania:
Jan przewyższa wszystkich proroków, z których jest ostatnim… W nim Duch Święty kończy swoje przemówienie przez proroków. Jan kończy cykl proroków zapoczątkowany przez Eliasza. -Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK), n. 523
Jest tutaj kontekst, który jest kluczem do zrozumienia, co to 
Magisterium naucza. W przeciwnym razie Katechizm, jak pokażę, byłby w całkowitej sprzeczności z Pismem Świętym. Kontekst to Stary Testament okres historii zbawienia. Kluczowe słowa w powyższym tekście brzmią: „Jan kończy cykl proroków zapoczątkowany przez Eliasza”. To znaczy, od Eliasza do Jana, Bóg objawiał Objawienie. Po wcieleniu Słowa Boże objawienie się ludzkości zostało zakończone:
W przeszłości Bóg przemawiał do naszych przodków na różne sposoby przez proroków; w tych ostatnich dniach przemówił do nas przez Syna… (Hbr 1: 1-2)
Syn jest ostatecznym Słowem Ojca; więc po nim nie będzie już Objawienia. -CCC, rz. 73
Nie oznacza to jednak, że Bóg przestał objawiać większe głębia zrozumienia Jego publicznego Objawienia, Jego uniwersalnego planu i boskich atrybutów. To znaczy, czy naprawdę wierzymy, że wiemy teraz wszystko, co można wiedzieć o Bogu? Nikt nie powiedziałby czegoś takiego. Dlatego Bóg nadal przemawia do swoich dzieci, aby odsłonić większą głębię swojej tajemnicy i zaprowadzić nas do nich. To sam Nasz Pan powiedział:
Mam inne owce, które nie należą do tej owczarni. Tych też muszę prowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz. (Ewangelia Jana 10:16)
Jest wiele sposobów, w jakie Chrystus przemawia do swojej trzody, a także między nimi proroctwo lub to, co czasami nazywa się objawieniem „prywatnym”. Jednak,
Rolą [„prywatnych” objawień ”nie jest ulepszanie lub uzupełnianie ostatecznego Objawienia Chrystusa, ale zadanie pomóc żyć pełniej w pewnym okresie historii… Wiara chrześcijańska nie może przyjąć „objawień”, które twierdzą, że przewyższają lub korygują Objawienie, którego wypełnieniem jest Chrystus. -CCC, rz. 67
Proroctwo się nie skończyło, podobnie jak charyzmat „proroka”. Ale Natura proroctwa uległa zmianie, a zatem natura proroka. W ten sposób rozpoczął się nowy cykl proroków, jak wyraźnie stwierdził św.Paweł:
A darami [Chrystusa] było to, że niektórzy powinni być apostołami, niektórzy prorokami, niektórzy ewangelistami, niektórzy pastorzy i nauczyciele, aby wyposażyć świętych do pracy posługi, do budowania ciała Chrystusa, aż wszyscy osiągniemy jedność wiara i poznanie Syna Bożego, dojrzałość ludzka na miarę pełni Chrystusowej… (Ef 4-11)
NOWY CEL
W swoim przemówieniu na temat objawień fatimskich papież Benedykt powiedział:
… Proroctwo w sensie biblijnym nie oznacza przewidywania przyszłości, ale wyjaśnianie woli Bożej na teraźniejszość, a tym samym wskazywanie właściwej drogi na przyszłość. —Kardynał Ratzinger (PAPIEŻ BENEDYKT XVI), Przesłanie Fatimskie, Komentarz teologiczny, www.vatican.va
Pod tym względem nawet te proroctwa, które dotyczą przyszłych wydarzeń, ponownie znajdują swój kontekst w teraźniejszości; to znaczy na ogół uczą nas, jak reagować „teraz”, aby przygotować się na przyszłość. Dla nas 
nie można ignorować faktu, że proroctwa Starego i Nowego Testamentu często dotyczą aspektów przyszłości. Zignorowanie tego jest w rzeczywistości niebezpieczne.
Weźmy na przykład prorocze przesłanie z Fatimy. Szczegółowe instrukcje zostały przekazane przez Matkę Bożą nie przeprowadzane przez Kościół.
Ponieważ nie usłuchaliśmy tego wezwania Orędzia, widzimy, że zostało ono spełnione, Rosja najechała świat swoimi błędami. A jeśli jeszcze nie widzieliśmy całkowitego wypełnienia się ostatniej części tego proroctwa, to krok po kroku zbliżamy się do niego wielkimi krokami. - Widząca z Fatimy, s. Łucja, Orędzie Fatimskie, www.vatican.va
W jaki sposób ignorowanie instrukcji Pana, ponieważ są one tak zwanym „objawieniem prywatnym”, może przynosić owoce? Nie może. Rozprzestrzenianie się tych „błędów” (komunizm, marksizm, ateizm, materializm, racjonalizm itp.) Jest bezpośrednim skutkiem naszej niezdolności do rozpoznania głosu Ducha Świętego lub odpowiedzi na nie, osobiście i zbiorowo.
I tutaj dochodzimy do głębszej analizy roli proroctwa w czasach Nowego Testamentu: pomagać przywieść Kościół „Do dojrzałej męskości”.
Uczyńcie miłość swoim celem i szczerze pragnijcie duchowych darów, zwłaszcza po to, abyście prorokowali…. ten, który prorokuje, mówi do ludzi o ich budowanie, zachętę i pocieszenie… Kto mówi językiem, buduje siebie, ale ten, kto prorokuje, buduje Kościół. Teraz chcę, żebyście wszyscy mówili językami, ale jeszcze bardziej prorokowali. (1 Kor 14-1)
Święty Paweł wskazuje na prezent mające na celu podbudowanie, budowanie, zachęcanie i pocieszanie Kościoła. A więc ile z naszych katolickich parafii ma dziś miejsce na ten dar? Prawie nic. A jednak Paweł mówi wprost w jaki sposób i gdzie ma to nastąpić:
… Proroctwo nie jest dla niewierzących, ale dla tych, którzy wierzą. Więc jeśli cały kościół spotyka się w jednym miejscu i… wszyscy prorokują i powinien wejść niewierzący lub niewykwalifikowany człowiek, wszyscy go przekonają
i osądzony przez wszystkich, a sekrety jego serca zostaną ujawnione, a on upadnie i odda cześć Bogu, oświadczając: „Bóg naprawdę jest pośród was”. (1 Kor 14-23)
Należy pamiętać, że „Tajemnice jego serca zostaną ujawnione”. Dlaczego? Ponieważ żywe słowo, „miecz obosieczny” jest przekazywany proroczo. A to jest tym bardziej przekonujące, gdy pochodzi od duszy, która autentycznie żyje tym, co głosi:
Świadectwo Jezusowi jest duchem proroctwa. (Ap 19)
Co więcej, proroctwa te zostały wypowiedziane tam, gdzie spotykał się „cały kościół”, przypuszczalnie podczas Mszy. Rzeczywiście, we wczesnym Kościele proroctwa wśród zgromadzenia wierzących były normatywne. Św.Jan Chryzostom (ok. 347-407) zeznał, że:
… Kto został ochrzczony od razu, mówił językami, i to nie tylko językami, ale wielu prorokowało; niektórzy wykonali wiele innych wspaniałych dzieł… —W 1 Koryntian 29; Patrologia Grecja61: 239; cytowany w Wachlując płomieniem,Kilian McDonnell i George T. Montague, s. 18
W każdym kościele było wielu prorokujących. - 1 List do Koryntian, 32; Tamże.
Było to tak normalne, że św.Paweł dał konkretne instrukcje, aby upewnić się, że dar proroctwa był uważnie uwzględniany i wykorzystywany:
Dwóch lub trzech proroków powinno mówić, a pozostali to rozeznają. Ale jeśli jakieś objawienie otrzyma inna osoba tam siedząca, ta pierwsza powinna milczeć. Wszyscy bowiem możecie prorokować jeden po drugim, aby wszyscy się nauczyli i wszyscy byli zachęceni. W istocie duchy proroków znajdują się pod kontrolą proroków, ponieważ On nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju. (1 Kor 14: 29-33)
Św. Paweł podkreśla, że nadchodzi to, co poucza bezpośrednio od Pana:
Jeśli ktoś myśli, że jest prorokiem lub osobą duchową, powinien to rozpoznać to, co do was piszę, jest przykazaniem Pana. Jeśli ktoś tego nie przyznaje, nie zostaje uznany. Tak więc, (moi) bracia, gorliwie starajcie się prorokować i nie zabraniajcie mówić językami, ale wszystko musi być zrobione właściwie i w porządku. (1 Kor 14-37)
PROROCTWO TERAZ
To nie jest miejsce na długą dyskusję na temat tego, dlaczego proroctwo straciło swoje znaczenie w pragmatycznej dziedzinie życia codziennego w Kościele katolickim. Przecież św. Paweł na swojej liście darów umieszcza „proroków” dopiero na drugim miejscu, po „apostołach”. Więc gdzie są nasi prorocy?
Nie chodzi o to, że nie ma ich wśród nas - chodzi o to, że często nie są mile widziani ani rozumiani. Pod tym względem nic się nie zmieniło 
tysiące lat: wciąż kamienujemy posłańców, zwłaszcza gdy niosą ze sobą słowo ostrzeżenia lub stanowcze napomnienie. Oskarża się ich o „zagładę i mrok”, tak jakby grzech i jego konsekwencje nie istniały już we współczesnym świecie. Papież Benedykt, jeden z najbardziej proroczych ludzi naszych czasów, został kiedyś zapytany, kiedy był kardynałem, dlaczego jest takim pesymistą, a on odpowiedział: „Jestem realistą”. Realizm to promyk prawdy. Ale zawsze, zawsze, wynurzając się ze Słońca Nadziei. Ale nie fałszywa nadzieja. To nie jest fałszywy obraz. W rzeczywistości fałszywi prorocy Starego Testamentu udawali, że wszystko jest w porządku.
Jednym ze śmiertelnych owoców modernizmu, który zaraził wiele seminariów, jest demontaż mistycznego. Jeśli kwestionuje się boskość Chrystusa, o ileż bardziej twierdzenie, że można działać w Jego mistycznych darach! To właśnie ten cyniczny racjonalizm rozprzestrzenił się wszędzie w Kościele i doprowadził do obecnego kryzysu duchowej ślepoty, która objawia się w sferze prorockiej jako dysfunkcjonalne rozeznanie.
Oprócz pustki egzegezy w darach prorockich, niektórzy duchowni często przyjmują niemal niewypowiedziane założenie, że Bóg przemawia tylko przez Magisterium, a być może najwyżej przez tych, którzy mają co najmniej stopień teologiczny. Podczas gdy wierni świeccy są często konfrontowani z taką postawą na poziomie lokalnym, na szczęście nie jest to nauczanie Kościoła na poziomie powszechnym:
Wierni, którzy przez chrzest zostają wcieleni w Chrystusa i włączeni do Ludu Bożego, stają się uczestnikami na swój sposób kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusa […]. [On] spełnia ten proroczy urząd, nie tylko przez hierarchię… ale także przez świeckich. -CCC, rz. 897, 904
I tak Papież Benedykt mówi:
W każdym wieku Kościół otrzymywał charyzmat proroctwa, który należy analizować, ale nie lekceważyć. —Kardynał Ratzinger (BENEDICT XVI), Przesłanie Fatimskie, Komentarz teologiczny,www.vatican.va
Ale znowu, na tym polega kryzys: niechęć nawet do zbadania proroctw. A świeccy są czasami tak samo winni w tym względzie, ponieważ często słyszy się: „Jeśli Watykan tego nie zaakceptuje, to nie będę tego słuchać. I nawet wtedy, jeśli jest to „prywatne objawienie”, nie robię tego mieć słuchać. ” Wskazaliśmy już powyżej, dlaczego taka postawa może być sztuczką, aby uniknąć konfrontacji z niewygodnym głosem Ducha. To technicznie poprawne, tak. Ale jak powiedział teolog Hans Urs von Balthasar:
Można więc po prostu zapytać, dlaczego Bóg dostarcza [objawień] w sposób ciągły [przede wszystkim], jeśli Kościół nie potrzebuje ich zważania. -Mistica oggettiva, rz. 35; cytowany w Chrześcijańskie proroctwa przez Nielsa Christiana Hvidta, str. 24
WNIKLIWOŚĆ
Z drugiej strony widzimy również, że tam, gdzie w Kościele istnieje gotowość do zbadania proroctw, często zamienia się to w śledztwo, które wykracza poza to, co nawet świeckie sądy podejmują w celu ustalenia faktów. 
A do czasu rozeznania, niekiedy dziesięcioleci później, nieuchronność proroczego słowa przepada. Oczywiście cierpliwe testowanie proroczego słowa jest mądre, ale nawet to może stać się narzędziem, które zagrzebuje głos Pana.
Nie gasić Ducha. Nie lekceważ proroczych wypowiedzi. Przetestuj wszystko; zatrzymajcie to, co dobre. (1 Tes 5-19)
Polityka, bracia i siostry. To także istnieje w naszym Kościele i objawia się na wiele smutnych i niefortunnych sposobów, a nawet tak diaboliczny sposoby. Ponieważ proroctwo - żywe słowo Boże-jest często bardzo pogardzany, Duch jest często gasiony i szokujące, nawet dobro jest bardzo często odrzucane. Według niektórych standardów biskupich św. Paweł byłby pozbawiony możliwości przemawiania w niektórych naszych nowoczesnych diecezjach, ponieważ twierdził, że otrzymał „prywatne objawienie”. Rzeczywiście, wiele jego listów zostało „zakazanych”, ponieważ były objawieniami, które przyszły do niego w postaci wizji w ekstazie. Różaniec zostałby również odłożony na bok przez niektórych prałatów, ponieważ został on przekazany św. Dominique przez „prywatne objawienie”. I należałoby się zastanawiać, czy cudowne wypowiedzi i mądrość Ojców Pustyni, które zostały im objawione podczas samotnej modlitwy, nie zostaną odłożone na bok, ponieważ były „objawieniami prywatnymi”?
Medjugorje jest być może jednym z najbardziej jaskrawych przykładów naszej niezdolności do podążania za prostymi instrukcjami św. Pawła. Jak napisałem W Medjugorjeowoce tego „nieoficjalnego” sanktuarium maryjnego są zdumiewające i być może nie mają sobie równych od czasów Dziejów Apostolskich pod względem zwykłych nawróceń, powołań i nowych apostolatów. Od ponad 30 lat wiadomość wciąż odbija się echem z tego miejsca, jako rzekomo nadchodzącego
z nieba. Jego treść podsumowuje się następująco: wezwanie do modlitwy, nawrócenia, postu, sakramentów i rozważania Słowa Bożego. Jak napisałem Triumf - część III, to jest prosto z nauczania Kościoła. Zawsze, gdy rzekomi „widzący” z Medziugorja przemawiają publicznie, jest to ich konsekwentne przesłanie. Więc to, o czym tutaj mówimy, nie jest niczym nowym, po prostu szczególny nacisk na autentyczną duchowość katolicką.
Co powiedziałby św. Paweł? Stosując swoje Pismo do rozeznawania, może powiedziałby: „W porządku, nie wiem na pewno, że to pochodzi bezpośrednio od Matki Bożej, jak twierdzą widzący, ale przetestowałem to, co mówią, w porównaniu z publicznym Objawieniem Kościoła, i to stojaki. Ponadto, wypełniając polecenie naszego Pana, aby „czuwać i modlić się” oraz zwracać uwagę na znaki czasu, to wezwanie do nawrócenia brzmi prawdziwie. Dlatego mogę zatrzymać to, co dobre, a mianowicie to naglące wezwanie do zasadniczych elementów wiary ”. Rzeczywiście, kiedy badamy upadek świata katolickiego na Zachodzie, wydaje się oczywiste, że takie objawienia jak te - czy to prosto od niebiańskiego posłańca, czy zwykłych ludzi - mogą…
… Pomóż nam zrozumieć znaki czasu i właściwie na nie odpowiadać w wierze. —Kardynał Joseph Ratzinger (PAPIEŻ BENEDYKT XVI), Przesłanie fatimskie, „Komentarz teologiczny”, www.vatican.va
Ten, któremu to prywatne objawienie jest proponowane i ogłaszane, powinien wierzyć i być posłusznym przykazaniu lub przesłaniu Bożemu, jeśli zostanie mu to przedstawione na podstawie wystarczających dowodów… Bóg przemawia do niego, przynajmniej za pomocą innego, i dlatego wymaga go wierzyć; dlatego jest zobowiązany do uwierzenia Bogu, który tego wymaga. —POPIE BENEDYKTA XIV, Heroiczna cnota, Tom III, s. 394 XNUMX
Z UST DZIECI
Oczywiście nie sugeruję, że proroctwa to tylko królestwo mistyków i wizjonerów. Jak stwierdzono powyżej, Kościół tego naucza cała kolekcja ochrzczeni uczestniczą w „proroczym urzędzie” Chrystusa. Otrzymuję listy 
od czytelników, którzy działają w tym biurze, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Oni także wypowiadają w tej chwili „teraz słowo” Boga. Musimy powrócić do uważnego słuchania siebie nawzajem, aby usłyszeć głos Pana przemawiającego do swojego Kościoła, nie tylko poprzez orzeczenia Urzędu Nauczycielskiego, ale także poprzez Anawim, pokorni, „poustinicy” - ci, którzy wyłaniają się z samotności modlitwy ze „słowem” w imieniu Kościoła. Ze swojej strony musimy przede wszystkim sprawdzić ich słowa, upewniając się, że są one zgodne z naszą wiarą katolicką. A jeśli tak, to czy budują, budują, zachęcają lub pocieszają? A jeśli tak, to odbierz je jako dar, którym są.
Nie powinniśmy też oczekiwać, że biskup wkroczy i rozezna każde „słowo”, które pojawia się w grupie lub w inny sposób. Nie miałby czasu na nic innego! Z pewnością są chwile, kiedy objawienia mają charakter bardziej publiczny i właściwe jest, aby miejscowy ordynariusz bezpośrednio się w nie zaangażował (zwłaszcza gdy mówi się o zjawiskach).
Ci, którzy mają władzę nad Kościołem, powinni osądzać autentyczność i właściwe użycie tych darów, nie po to, aby rzeczywiście gasić Ducha, ale aby wypróbować wszystko i mocno trzymać się tego, co dobre. - II Sobór Watykański, Lumen Gentium, rz. 12
Ale kiedy biskup nie jest zaangażowany lub gdy proces jest długi i przeciągnięty, instrukcje św. Pawła są prostym przewodnikiem do rozeznawania w Ciele. Poza tym nie ma nowego Objawienia, a to, co otrzymaliśmy w depozycie wiary, jest rzeczywiście wystarczające do zbawienia. Reszta to łaska i dar.
NAUKA SŁYSZENIA JEGO GŁOSU
Wyczuwam, że Pan wzywa Swój Kościół do samotność pustyni, na której będzie mówił bardziej bezpośrednio do Swojej Oblubienicy. Ale jeśli jesteśmy tak paranoiczni, tak cyniczni, tak boimy się słuchać proroczych głosów naszych braci i sióstr, ryzykujemy, że przegapimy te łaski, które mają budować, budować, zachęcać i pocieszać Kościół w tej godzinie.
Bóg dał nam proroków na te czasy. Te prorocze głosy są podobne 
reflektory w samochodzie. Samochód jest Objawieniem Publicznym i reflektorami są te objawienia wypływające z Serca Bożego. Żyjemy w okresie ciemności i to duch proroctwa wskazuje nam drogę naprzód, jak to często miało miejsce w przeszłości.
Ale czy my, duchowni i świeccy, słuchamy? To władze religijne starały się uciszyć Jezusa, uciszyć „Słowo, które stało się ciałem”. Niech Duch Boży przyjdzie nam z pomocą i pomoże nam jeszcze raz usłyszeć głos Pana we wszystkich Jego dzieciach ...
Ci, którzy wpadli w światowość, patrzą z góry iz daleka, odrzucają proroctwa swoich braci i sióstr… -PAPIEŻ FRANCISZEK, Evangelii Gaudium, rz. 97
… Musimy raz jeszcze usłyszeć głos proroków, którzy wołają i niepokoją nasze sumienie. —POPEŁ FRANCISZKI, Orędzie Wielkopostne, 27 stycznia 2015; watykan.va
… Ustami niemowląt i niemowląt utworzyłeś bastion przeciwko swoim wrogom, aby uciszyć wroga i mściciela. (Psalm 8: 3)
POWIĄZANE CZYTANIE
Dziękuję za wsparcie tej służby pełnoczasowej.
Przypisy
| ↑1 | por. Mat 3: 7 |
|---|