Papieże i nowy porządek świata

 

THE zakończenie serii w dniu Nowy pogaństwo jest raczej otrzeźwiająca. Fałszywy ekologizm, ostatecznie zorganizowany i promowany przez ONZ, prowadzi świat w kierunku coraz bardziej bezbożnego „nowego porządku świata”. Więc dlaczego, możesz zapytać, papież Franciszek wspiera ONZ? Dlaczego inni papieże powtórzyli swoje cele? Czy Kościół nie powinien mieć nic wspólnego z tą szybko rozwijającą się globalizacją?

 

WYCHODZĄCE WIZJE

W rzeczywistości Jezus był „globalistą”. Modlił się, aby narody…

… Usłysz mój głos, a będzie jedna trzoda, jeden pasterz. (Ewangelia Jana 10:16)

Papież Leon XIII stwierdził, że taki też był cel następców św.Piotra - cel skierowany nie tylko do porządku chrześcijańskiego, ale i świeckiego:

Podczas długiego pontyfikatu usiłowaliśmy i wytrwale prowadziliśmy to w dwóch głównych celach: po pierwsze, w kierunku przywrócenia, zarówno u władców, jak i narodów, zasad życia chrześcijańskiego w społeczeństwie obywatelskim i domowym, ponieważ nie ma prawdziwego życia dla mężczyzn, z wyjątkiem Chrystusa; a po drugie, aby promować ponowne zjednoczenie tych, którzy odpadli od Kościoła katolickiego przez herezję lub schizmę, ponieważ niewątpliwie wolą Chrystusa jest, aby wszyscy byli zjednoczeni w jednej trzodzie pod jednym Pasterzem, -Divinum Illud Munus, rz. 10

Pierwsze przemówienie, które św. Pius X wygłosił z tronu św. Piotra, było proroczym zwiastowaniem groźba o tym „przywróceniu” przez oświadczenie, że to, co je poprzedza - Antychryst lub „Syn Zatracenia”, o którym powiedział, „może już być na świecie”. Powszechna przemoc sprawiła, że ​​„wydawało się, że walka była powszechna”, a zatem:

Pragnienie pokoju z pewnością kryje się w każdej piersi i nie ma nikogo, kto by go gorąco nie wzywał. Ale pragnienie pokoju bez Boga jest absurdem, zważywszy na to, że tam, gdzie Boga nie ma, stąd też słychać sprawiedliwość, a kiedy sprawiedliwość zostaje odebrana, próżno jest pielęgnować nadzieję na pokój. „Pokój jest dziełem sprawiedliwości” (Iz. 22:17). -E Najwyższa, Październik 4th, 1903

I tak św. Pius X przeniósł w XX wiek określenia „sprawiedliwość i pokój” lub „pokój i rozwój”. To wołanie o boskie przywrócenie stało się w jego przypadku o wiele bardziej naglące następca, gdy dekadę później wybuchła pierwsza wojna światowa.

„I usłyszą mój głos i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz”… Niech Bóg… wkrótce spełni swoje proroctwo, przekształcając tę ​​pocieszającą wizję przyszłości w rzeczywistość obecną… Papież, nieważne kim będzie , zawsze powtarza słowa: „Myślę o pokoju, a nie o utrapieniu” (Jeremias 29: 11)myśli o prawdziwym pokoju opartym na sprawiedliwości i pozwalającym mu zgodnie z prawdą powiedzieć: „Sprawiedliwość i pokój się pocałowały”. (Księga Psalmów 84: 11) … Kiedy nadejdzie, okaże się, że będzie to uroczysta godzina, wielka, mająca konsekwencje nie tylko dla przywrócenia Królestwa Chrystusowego, ale także dla pacyfikacji Włoch i świata. Modlimy się żarliwie i również prosimy innych, aby modlili się o tę upragnioną pacyfikację społeczeństwa… —POPIEŚ PIUS XI, Ubi Arcani dei Consilioi „O pokoju Chrystusa w Jego królestwie”, Grudzień 23, 1922

Niestety, wybuchła II wojna światowa, pozostawiając narody podzielone, nieufne i gorączkowo poszukujące bardziej śmiercionośnej broni zniszczenia. To było tuż po piętach tej globalnej katastrofy że Organizacja Narodów Zjednoczonych urodziła się w 1945 roku w celu stworzenia „międzynarodowej współpracy w rozwiązywaniu problemów gospodarczych, społecznych, kulturowych i humanitarnych na całym świecie”. ^[1]History.com Przewodniczyli mu prezydent Franklin Roosevelt, brytyjski premier Winston Churchill i radziecki premier Józef Stalin. Wszyscy trzej byli masonami.

Otóż, przynajmniej na pozór, był to nie tylko Kościół, ale inna „uniwersalna” organizacja działająca na rzecz „pokoju na świecie”.

Paweł VI jasno zrozumiał, że kwestia społeczna stała się ogólnoświatowa i pojął związek między impulsem do zjednoczenia ludzkości a chrześcijańskim ideałem jednej rodziny narodów w solidarności i braterstwie.. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, rz. 13

 

ROZBIEŻNE WIZJE

Zderzyły się ze sobą całe narody, nie tylko w wyniku wojny, ale także masowej komunikacji. Druk, radio, kino, telewizja… a ostatecznie Internet zmniejszyłyby rozległy świat do „globalnej wioski” w ciągu kilku dziesięcioleci. Narody na przeciwległych krańcach planety nagle stały się sąsiadami, a może nowymi wrogami.

Po całym tym postępie naukowym i technicznym, a nawet z jego powodu, pozostaje problem: jak zbudować nowy porządek społeczny oparty na bardziej zrównoważonych stosunkach między wspólnotami politycznymi na poziomie krajowym i międzynarodowym? —POPE ST. JANA XXIII, Matka i nauczycielka, Encyklika, n. 212

Było to pytanie, na które Kościół wydawał się prawie nieprzygotowany.

Główną nową funkcją był eksplozja światowych współzależności, powszechnie znany jako globalizacja. Paweł VI częściowo to przewidział, ale nie można było przewidzieć gwałtownego tempa, w jakim ewoluował. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, rz. 33

Mimo to zauważył: „W miarę jak społeczeństwo staje się coraz bardziej zglobalizowane, czyni nas sąsiadami, ale nie czyni nas braćmi”.^[2]PAPIEŻ BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, rz. 19 Globalizacja była nieunikniona, ale niekoniecznie zła.

Globalizacja, apriorycznie, nie jest ani dobre, ani złe. To będzie to, co ludzie z tego zrobią. —POPE ST. JAN PAWEŁ II, Przemówienie do Papieskiej Akademii Nauk Społecznych27 kwietnia 2001

Do czasu, gdy św. Jan Paweł II wstąpił na tron ​​Piotra, Organizacja Narodów Zjednoczonych miała już ugruntowaną pozycję światowego arbitra, głównie poprzez misje pokojowe. Jednak wraz z nową globalną świadomością naruszania godności ludzkiej na ekranach naszych telewizorów, pojęcie uniwersalnych „praw człowieka” szybko ewoluowało. I tu jest wizja „sprawiedliwości i pokoju” w rozumieniu Organizacji Narodów Zjednoczonych przeciwko Kościół zaczął się rozchodzić.

Przede wszystkim było to żądanie ONZ, aby państwa członkowskie uznały „powszechne prawo do zdrowia reprodukcyjnego”. To był eufemizm określający „prawo” do aborcji i antykoncepcji. Św. Jan Paweł II (i wierni katolicy związani z ONZ) stanowczo sprzeciwiali się temu. Ubolewał nad kpiącą sprzecznością, że ten sam proces, który doprowadził do powstania idei „praw człowieka”, był teraz deptany „szczególnie w bardziej znaczących momentach życia: w chwili narodzin i śmierci”. Przyszły święty wydał prorocze ostrzeżenie światowym przywódcom:

Dzieje się tak również na szczeblu politycznym i rządowym: pierwotne i niezbywalne prawo do życia jest kwestionowane lub odmawiane na podstawie głosowania parlamentarnego lub woli jednej części społeczeństwa - nawet jeśli jest to większość. To jest złowieszczy rezultat relatywizmu, który panuje bez sprzeciwu: „prawo” przestaje być takie, ponieważ nie jest już mocno oparte na nienaruszalnej godności osoby, ale podlega woli silniejszej strony. W ten sposób demokracja, zaprzeczając własnym zasadom, skutecznie zmierza w kierunku formy totalitaryzmu. —PAPIEŻ JANA PAWŁA II, Ewangelia życia, rz. 18, 20

Jednak „ochrona zdrowia reprodukcyjnego” nie była jedynym celem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Miały także na celu wyeliminowanie biedy i głodu oraz promowanie powszechnego dostępu do wody, urządzeń sanitarnych i niezawodnej energii. Bez wątpienia są to cele, które zbiegają się z misją Kościoła, polegającą na służbie Chrystusowi w życiu codziennym „Najmniejszy z braci”. ^[3]Matt 25: 40 Tutaj jednak kwestia dotyczy nie tyle praktyki, co leżącej u jej podstaw filozofii. Mówiąc bardziej zwięźle, „Nawet Szatan udaje anioła światłości”. ^[4]2 Kor 11: 14 Benedykt XVI, będąc jeszcze kardynałem, skierował tę fundamentalną troskę na postępowy program Narodów Zjednoczonych.

… Wysiłki budowania przyszłości były podejmowane przez próby czerpiące mniej lub bardziej głęboko ze źródeł tradycji liberalnej. Pod tytułem New World Order, wysiłki te przybierają pewną konfigurację; w coraz większym stopniu odnoszą się do ONZ i jej międzynarodowych konferencji… które w przejrzysty sposób ujawniają filozofię nowego człowieka i nowego świata… —Kardynał Joseph Ratzinger (PAPIEŻ BENEDYKT XVI), Ewangelia: konfrontacja z nieładem światowym, przez Msgr. Michel Schooyans, 1997

Rzeczywiście, czy takie przeciwstawne cele mogą współistnieć? Jak można promować prawo dziecka do czystej wody, jednocześnie promując prawo zniszczyć to dziecko, zanim wyjdzie z łona?

 

ZJEDNOCZONA LUDZKOŚĆ VS. GLOBALNA RODZINA

Odpowiedzią Magisterium było promowanie dobra, które widzą w ONZ, jednocześnie ostrożnie potępiając zło. Przypuszczam, że właśnie to robi Matka Kościół z każdym z nas jako jednostkami, zachęcając i zachęcając nas do czynienia dobra, ale wzywając nas do pokuty i nawrócenia tam, gdzie nas nie ma. Jednak Jan Paweł II nie był naiwny wobec potencjał dla zła na wielką skalę w miarę wzrostu wpływów Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Czy to nie jest czas, aby wszyscy razem pracowali nad nową konstytucyjną organizacją rodziny ludzkiej, która naprawdę byłaby w stanie zapewnić pokój i harmonię między narodami, a także ich integralny rozwój? Ale niech nie będzie nieporozumień. Nie oznacza to napisania konstytucji globalnego superpaństwa. -Orędzie na Światowy Dzień Pokoju, 2003; watykan.va

Dlatego wielu katolików i ewangelików było zaniepokojonych, gdy papież Benedykt wydawał się promować samą ideę „globalnego superpaństwa”. Oto, co powiedział w swojej encyklice:

W obliczu niesłabnącego wzrostu globalnej współzależności istnieje silnie odczuwalna potrzeba, nawet w środku globalnej recesji, reformy Organizacja Narodów Zjednoczonychi podobnie instytucje gospodarcze i finanse międzynarodowe, aby koncepcja rodziny narodów mogła nabrać prawdziwych zębów. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, n. 67

Benedykt nie nawoływał, rzecz jasna, do „reformy” dzisiejszej Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby „rodzina narodów” mogła rzeczywiście funkcjonować między sobą w prawdziwej sprawiedliwości i pokoju. Żadna struktura, nawet mała (czy to rodzina), czy duża (wspólnota narodów), nie może funkcjonować razem bez moralnego konsensusu, który jednocześnie pociąga swoich członków do odpowiedzialności. To tylko zdrowy rozsądek.

Również znaczące (i prorocze) było wezwanie Benedykta do reformy całych globalnych ram ekonomicznych (które są w dużej mierze kontrolowane przez masonów i ich międzynarodowych bankierów). Najwyraźniej Benedykt wiedział, które zęby są szkodliwe, a które nie. Uznając, że globalizacja może nadal pomagać krajom słabo rozwiniętym, ostrzegł w apokaliptycznym języku (zob. Kapitalizm i bestia i Powstanie nowej bestii):

… Bez kierownictwa prawdziwej miłości, ta globalna siła może spowodować bezprecedensowe szkody i stworzyć nowe podziały w rodzinie ludzkiej… ludzkość jest narażona na nowe ryzyko zniewolenia i manipulacji. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, nr 33, 26

I jeszcze raz,

Księga Apokalipsy zawiera wśród wielkich grzechów Babilonu - symbolu wielkich niereligijnych miast świata - fakt, że handluje ciałami i duszami oraz traktuje je jak towary (por. Ap 18)... —POPIEŚ BENEDYKTA XVI, Z okazji Życzenia Świątecznego, 20 grudnia 2010; http://www.vatican.va/

Co ważniejsze, Benedykt nie promował idei nadrzędnego organu międzynarodowego ingerującego w kwestie regionalne, ale raczej katolicką naukę społeczną o „pomocniczości”: że każdy poziom społeczeństwa powinien być odpowiedzialny za to, czym może być.

Aby nie wytwarzać niebezpiecznej uniwersalnej mocy o charakterze tyranii, zarządzanie globalizacją musi charakteryzować się pomocniczościąpodzielone na kilka warstw i obejmujące różne poziomy, które mogą ze sobą współpracować. Globalizacja z pewnością wymaga autorytetu, o ile stwarza problem globalnego dobra wspólnego, do którego należy dążyć. Jednak władza ta musi być zorganizowana pomocniczo i rozwarstwiona, aby nie naruszać wolności., -Caritas in Veritate, n. 57

Tak więc papieże konsekwentnie potwierdzali, że w centrum tej nowej organizacji społeczeństwa musi znajdować się godność i przyrodzone prawa osoby ludzkiej. Dlatego tak jest dobroczynność, a nie kontroli, w samym sercu katolickiej wizji „globalnej jedności”, a tym samym samego Boga, ponieważ „Bóg jest miłością”.

Humanizm, który wyklucza Boga, jest humanizmem nieludzkim. —POPIE BENEDYKTA XVI, Caritas in Veritate, rz. 78

Jeśli do tego czasu papieże wydawali się ostrożni i niezdecydowani w stosunku do celów ONZ, to co z ich następcą, papieżem Franciszkiem?

 

CIĄG DALSZY… czytaj Część II.