Ponadczasowe

TERAZ SŁOWO O MASOWYCH CZYTANIACH
na 26 września 2014 r
Optować. Pamięci Świętych Kosmy i Damiana

Teksty liturgiczne tutaj

TAM to wyznaczony czas na wszystko. Ale co dziwne, nigdy nie miało tak być.

Czas płaczu i czas śmiechu; czas żałoby i czas tańca. (Pierwsze czytanie)

To, o czym mówi tutaj pisarz Pisma Świętego, nie jest imperatywem ani nakazem, którego musimy przestrzegać; jest to raczej uświadomienie sobie, że kondycja ludzka, podobnie jak przypływy i odpływy, wznosi się do chwały… tylko po to, by zstąpić w smutek.

Czas zabijania i czas leczenia; czas burzenia i czas budowania.

Jest to smutna historia stanu ludzkiego, dryfującego i wychodzącego z cierpienia, nigdy z dala od radości, nigdy z dala od bólu - nigdy nie zamierzonego przez Boga.

Czas kochania i czas nienawiści; czas wojny i czas pokoju.

Och, jak często czuję tę ranę w sercu! Rana po urodzeniu dziecka ze świadomością, że pewnego dnia będę musiał ją wypuścić; rana związana z trzymaniem mojej żony, wiedząc, że pewnego dnia będę musiał ją pochować; rana radosnych spotkań z rodziną i przyjaciółmi, wiedząc, że wkrótce musimy się rozstać; rana zapachu wiosny, wiedząc, że jesień w końcu ją zabierze. Czasami wołam: „Panie, to życie czasami wydaje się takie bolesne! Dlaczego tak musi być ?! ”

A odpowiedź brzmi:

On uczynił wszystko stosownym do swojego czasu i włożył ponadczasowe do ich sercbez odkrycia przez człowieka, od początku do końca, dzieła, które wykonał Bóg.

Czas uświadamia nam, że Ponadczasowy. Wzloty i upadki życia nieustannie wskazują na to, co jest poza tym życiem - to pierwsze, niosące nam zapach Nieba, podczas gdy drugie przypomina nam, że poza zapachem Ziemi jest coś więcej. Rzeczywiście, grzech i śmierć odmierzyły dni człowieka. Tak więc Bóg zebrał te piaski czasu i policzył je jeden po drugim, minuta po minucie, tak aby każde ziarno, które na zawsze spadnie w przeszłość, mogło działać w kierunku możliwości naszego przebywania z Nim w wieczności.

Jakże cenny jest zatem każdy dzień, czy to czas śmiechu, czy czas płaczu. Ponieważ każda godzina niesie w sobie ziarno Ponadczasowości, które mnie czeka.

Bracia, ja ze swej strony nie uważam się za posiadacza. Tylko jedno: zapominając o tym, co się za nim kryje, ale skupiając się na tym, co przed nami, kontynuuję dążenie do celu, nagrody Bożego powołania ku górze, w Chrystusie Jezusie. (Flp 3: 13-14)

Jeśli jednak nie pamiętam; jeśli spędziłem godzinę w grzechu; jeśli zapomniałem o mojej godności dziecka Bożego… Mogę w następnej minucie odwrócić się do Niego i ponownie wejść w strumień Bezczasowości, który, jak na ironię, osiąga się tylko przez czas. Dlatego mój krzyk rozpaczy może zmienić się w krzyk zaufania - nawet jeśli jest to krzyż, przed którym stoję, krzyż, który niosę.

Błogosławiony Pan, moja skała, moje miłosierdzie i moja twierdza, moja twierdza, mój wybawicielu, moja tarczo, w której ufam. (Dzisiejszy Psalm)