Heerka

DULQAAD Sayidow, sidee baan u waayey.

Maxaan sida ugu dhakhsaha badan ugu hoos fooraraa culayska ugu yar ee jidhkayga? Aad ayaan u daallannahay oo aan uga xumahay mashquulintayda, raadraacnimadayda nacasnimada ah, iyo waqti luminta. Waan ku daalay qoob-ka-ciyaarka joogtada ah ee daciifnimadayda.

Eebbow waan dhacay. I cafi. Anigu kama roona kan aan waxba kaa fikirin. Waxaa laga yaabaa inuu aad uga sii hor maro inuu si adag u guto waajibkiisa, in kastoo aakhirkiisu aanu ammaantaada ahayn. Dhanka kale, anigoo si wanaagsan u garanaya wax walba dhammaadkooda iyo waxa qalbigu ku wajahan yahay, ayaan wakhtiga ka meermeerayaa, anigoo hal-abuurro uga wareegaya mid kale, oo sida qool dabaysha ku dhacaysa.

Rabbiyow, waan ka xishoonayaa, ceeb go'aan la'aantayda. Xaniinyaha caajisnimo, bakhaylnimo, iyo is-quudhsi ayaa dhuuntayda ka soo baxaya. Maxaad iigu dhibaysaa run ahaantii waa wax qarsoon! Runtii ma noqon kartaa Jacayl? Jaceyl ma noqon karaa this bukaan? Jacaylku ma noqon karaa this cafiska? Hadday sidaas tahay, ma fahmi karo! Waxaa laygu xukumay - dembiile - oo istaahila in la igu tuuro kuwa dhabanka kaa dhufanaya, oo mar kale kugu qodbaya iskutallaabta.

Laakiin waxaan noqon lahaa dambiile ka weyn hadaan baaqi kusii ahaado quustaan. Waa, ka dib oo dhan, shuruud ah kibir dhaawacmay. Waa meeshii Yuudas inuu ku cararo is-hoosaysiin iyo niyad jab; waa xatooyada tuugta aan toobad keenin inay ku sii sugnaato is xaqnimada iyo indho la'aanta naxariistaada; waxay ka sarreysaa dhammaan maskaxda naxdinta leh ee malaa'igtii dhacday, amiirkaas gudcurka ah, inuu dego kibirka iyo is-damqasho.

Haddaba Rabbiyow, mar kale ayaan kuu imanayaa… sidaan jabay, tabardaran, u dhaawacmay… Anigu uma iman sida wiil aamin ah, laakiin sida caasiyad ah. Waxaan la imid qirashadaydii diyaarsanayd, toobbaddaydii aan dhammaystirnayn, iyo jeebkayga oo aan rajo mooyee wax kale ka buuxin.

Waxaan ku imid faqri. Waxaan u imid, anigoo dembi leh.

… Bal eeg! Maxaan arkaa Ma adigaa Aabe ah oo igu soo ordaya….!