EDHE të kesh Birin e Zotit si fëmijë nuk është garanci se gjithçka do të jetë mirë. Në Misterin e Pestë të Gëzimit, Maria dhe Jozefi zbulojnë se Jezui po mungon në karvanin e tyre. Pasi kërkuan, e gjetën në tempullin përsëri në Jeruzalem. Shkrimet thonë se ata ishin "të habitur" dhe se "ata nuk e kuptuan atë që ai u tha atyre".

Varfëria e pestë, e cila mund të jetë më e vështira, është ajo e dorëzohem: duke pranuar që ne jemi të pafuqishëm për të shmangur shumë nga vështirësitë, telashet dhe kthimet që paraqet çdo ditë. Ata vijnë - dhe ne habitemi - veçanërisht kur ato janë të papritura dhe duken të pamerituara. Kjo është pikërisht ajo ku ne përjetojmë varfërinë tonë paaftësia jonë për të kuptuar vullnetin misterioz të Zotit.

Por të përqafosh vullnetin e Zotit me bindje të zemrës, duke ofruar si anëtarë të priftërisë mbretërore vuajtjet tona ndaj Zotit që të shndërrohen në hir, është e njëjta doktrinë me të cilën Jezusi pranoi Kryqin, duke thënë: "Të mos bëhet vullneti im, por yti". Sa i varfër u bë Krishti! Sa të pasur jemi për shkak të saj! Dhe sa i pasur do të bëhet shpirti i tjetrit kur ari i vuajtjeve tona ofrohet për ta nga varfëria e dorëzimit.

Vullneti i Zotit është ushqimi ynë, edhe nëse ndonjëherë ka shije të hidhur. Kryqi ishte vërtet i hidhur, por nuk kishte ringjallje pa të.

Varfëria e dorëzimit ka një fytyrë: durim.

I know your tribulation and poverty, but you are rich... Do not be afraid of anything you are going to suffer... remain faithful until death, I will give you the crown of life. (Zbulesa 2: 9-10)