WE jetoni në një kohë të jashtëzakonshme ku ka përgjigje për gjithçka. Nuk ka një pyetje në faqen e dheut që dikush, me qasje në një kompjuter ose dikush që ka një të tillë, nuk mund të gjejë një përgjigje. Por, një përgjigje që mbetet akoma, e cila po pret të dëgjohet nga turmat, është çështja e urisë së thellë të njerëzimit. Uria për qëllim, për kuptim, për dashuri. Dashuria mbi gjithçka tjetër. Për kur na duan, disi të gjitha pyetjet e tjera duket se pakësojnë mënyrën se si yjet zbehen në agim. Unë nuk jam duke folur për dashurinë romantike, por pranimi, pranimi dhe shqetësimi i pakushtëzuar i një tjetri.
AKSIMI KOLEKTIV
Sot ka një dhembje të tmerrshme në shpirtin e njerëzve. Edhe pse ne kemi pushtuar distancën dhe hapësirën përmes teknologjive tona, edhe pse kemi "lidhur" botën përmes veglave tona, megjithëse kemi prodhuar në masë ushqime dhe të mira materiale, megjithëse kemi dekoduar ADN-në e njeriut dhe kemi gjetur një mënyrë për të krijuar jetë- format, dhe edhe pse kemi qasje në të gjitha njohuritë ... ne jemi më të vetmuar dhe të varfër se kurrë. Me sa duket, aq më pak njerëz ndihemi, dhe në fakt, aq më pak njerëz po bëhemi. Përkeqësimi i dëshpërimit të kohës sonë është ngritja e "ateistëve të rinj", burra të cilët përmes argumenteve shumëngjyrëshe, por të zbrazëta dhe të palogjikshme përpiqen të shpjegojnë ekzistencën e Zotit. Përmes diatribëve të tyre, ata po ua heqin ndoshta miliona kuptimin e jetës dhe çdo arsye të vërtetë për të jetuar.
Nga këto dhe nga një mijë fronte të tjera në dukje, ka lindur një boshllëk ... një gëzim që është zhdukur nga shpirti njerëzor. Edhe ndër më besnikët e të krishterëve: ne jemi të nëpërkëmbur, të paralizuar nga frika të brendshme dhe të jashtme, dhe shpesh të padallueshëm në mes të turmave në gjendjen shpirtërore, gjuhën dhe veprimet tona.
Bota po kërkon Jezusin, por ata nuk mund ta gjejnë Atë.
UJGJILLI I GABUAR
Kisha në tërësi duket se është larguar nga qendra e saj: një dashuri e thellë dhe e qëndrueshme ndaj Jezusit e shprehur në dashuri për të afërmin tonë. Meqenëse jetojmë në një epokë debatesh të mëdha filozofike (debate të vjetra, por debatues të rinj), vetë Kisha natyrshëm kapet në këto argumente. Ne gjithashtu jetojmë në një epokë të mëkatit, ndoshta të paligjshmërisë së pashembullt. Po ashtu, Kisha duhet t'u përgjigjet këtyre përbindëshave me shumë koka, të cilat përfshijnë teknologji të reja dhe shqetësuese që jo vetëm shtrijnë kufijtë e etikës, por shkatërrojnë vetë strukturën e jetës. Dhe për shkak të shpërthimit të "kishave" të reja dhe sekteve anti-katolike, Kisha shpesh e ka gjetur veten të detyruar të mbrojë besimet dhe doktrinat e saj.
Si i tillë, duket se ne kemi kaluar nga të qenit Trupi i Krishtit në thjesht gojën e Tij. Ekziston një rrezik që ne që e quajmë veten katolikë të kemi gabuar monologun për krishterizmin, përgjigjet për fenë e vërtetë, të artikulojmë apologjetikën për jetesë autentike. Ne madje na pëlqen të citojmë atë thënie që i atribuohet Shën Françeskut: "Predikoni Ungjillin në çdo kohë dhe nëse është e nevojshme, përdorni fjalë", por shpesh gabojnë aftësinë për ta cituar atë duke e jetuar në të vërtetë.
Ne të krishterët, veçanërisht në Perëndim, jemi bërë rehat në kolltuqet tona. Për sa kohë që bëjmë disa donacione, sponsorizojmë një ose dy fëmijë të uritur dhe marrim pjesë në meshën javore, ne e kemi bindur veten se jemi duke përmbushur detyrat tona. Ose ndoshta ne kemi hyrë në disa forume, kemi debatuar disa shpirtra, kemi postuar një blog në mbrojtje të së vërtetës ose i jemi përgjigjur një fushate proteste për një karikaturë blasfemuese ose një reklamë të ndyrë. Apo ndoshta ne jemi kënaqur me veten tonë se thjesht të kesh libra dhe artikuj fetarë ose të lexosh (ose të shkruash) meditime si ky është njëlloj si të jesh i krishterë.
Shpesh kemi gabuar duke qenë të drejtë se jemi një shenjtor. Por bota vazhdon të urisë
Kështu që shpesh dëshmitari kundër-kulturor i Kishës keqkuptohet si diçka e prapambetur dhe negative në shoqërinë e sotme. Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme të theksohet Lajmi i Mirë, mesazhi jetëdhënës dhe rritës i jetës së Ungjillit. Edhe pse është e nevojshme të flasim fort kundër të këqijave që na kërcënojnë, ne duhet të korrigjojmë idenë se katolicizmi është thjesht "një koleksion ndalimesh". —POPA BENEDICT XVI, Fjalimi drejtuar Ipeshkvijve Irlandezë; QYTETI VATIKAN, 29 tetor 2006
Sepse bota ka etje.
Idhuj të rremë
Bota është e etur për të dashuri. Ata duan të shohin fytyrën e Dashurisë, të shikojnë në sytë e Tij dhe të dinë se ata janë të dashur. Por shpesh, ata takohen vetëm me një mur fjalësh, ose më keq akoma me heshtje. Një heshtje e vetmuar, shurdhuese. Dhe kështu, psikiatrit tanë janë të tepërt, dyqanet tona të pijeve janë në lulëzim dhe faqet pornografike po grumbullohen në miliarda ndërsa shpirtrat kërkojnë disa mjete për të mbushur mallin dhe zbrazëtinë me kënaqësi të përkohshme. Por sa herë që shpirtrat kapin një idhull të tillë, ato bëhen pluhur në duart e tyre dhe ata mbeten përsëri me një dhembje të thellë dhe shqetësim. Ndoshta ata madje duan të kthehen te Kisha… por atje ata gjejnë skandal, apati dhe një familje famullie në kohë më jofunksionale sesa e tyre.
O Zot, çfarë rrëmuje jemi! A mund të ketë një përgjigje për këtë konfuzion dhe të qarë në udhëkryqin e kësaj rruge të gjatë të historisë njerëzore?
DASHURI TIJ
Drafti i parë i librit tim të fundit, Përballja përfundimtare, ishte gati një mijë faqe. Dhe pastaj, në një rrugë dredha-dredha në malet e vogla të Vermontit, dëgjova fjalët e tmerrshme, "Fillo perseri." Zoti donte që unë të filloja nga e para. Dhe kur e bëra ... kur fillova të dëgjoj atë që Ai në të vërtetë doja që unë të shkruaja më shumë sesa atë që unë mendim Ai dëshironte që unë të shkruaja, jashtë doli një libër i ri, i cili, sipas letrave që marr, po mbush shpirtrat me shpresë dhe dritë për t'i udhëhequr nëpër këtë errësirë të tanishme.
Po ashtu, Kisha duhet të fillojë përsëri. Ne duhet të gjejmë një mënyrë për t'u kthyer në fondacionin tonë.
… Keni durim dhe keni vuajtur për emrin tim dhe nuk jeni lodhur. Megjithatë unë e mbaj këtë kundër jush: ju keni humbur dashurinë që kishit në fillim. Kuptoni sa larg keni rënë. Pendohuni dhe bëni punët që keni bërë në fillim. (Zbul. 2: 3-5)
E vetmja mënyrë e mundshme që ne mund të bëhemi fytyra e dashurisë ndaj një tjetri - dhe në këtë mënyrë t'u sigurojmë atyre provë dhe kontakt me Perëndinë e gjallë përmes nesh - është të dimë se Zoti na do në radhë të parë, se Ai do mua.
Ne duam sepse ai së pari na deshi. (1 Gjonit 4:19)
Kur unë besim se mëshira e Tij është një oqean i pashtershëm dhe se Ai më do, pa marrë parasysh gjendjen time, atëherë unë mund të filloj të dua. Atëherë unë mund të filloj të jem i mëshirshëm dhe i dhembshur me mëshirën dhe dhembshurinë që Ai më ka treguar. Filloj duke e dashur së pari Atë.
Do ta duash Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë mendjen tënde dhe me tërë forcën tënde. (Marku 12:30)
Ky është një Shkrim aq radikal që do të gjeni ndonjëherë, nëse jo më radikali. Ai kërkon që ne ta hedhim të gjithë veten, çdo mendim, fjalë dhe veprim në veprën e dashurisë ndaj Zotit. Ai kërkon një vëmendje të shpirtit ndaj Fjalës së Perëndisë, ndaj jetës së Tij, shembullit të Tij dhe urdhërimeve dhe udhëzimeve të Tij. Ai kërkon që ne të japim nga vetja, ose më mirë, ta zbrazim veten në mënyrën se si Jezusi zbrazi veten e tij mbi Kryq. Po, ky pasazh i Shkrimit është kërkues sepse na kërkon vetë jetën tonë.
Dëgjimi i Krishtit dhe adhurimi i Tij na bën të bëjmë zgjedhje të guximshme, të marrim vendime ndonjëherë heroike. Jezusi po kërkon, sepse Ai dëshiron lumturinë tonë të vërtetë. Kisha ka nevojë për shenjtorë. Të gjithë janë thirrur në shenjtëri dhe vetëm njerëzit e shenjtë mund ta rinovojnë njerëzimin. —POPA JOHN PAUL II, Mesazhi i Ditës Botërore të Rinisë për 2005, Qyteti i Vatikanit, 27 Gusht 2004, Zenit.org
Thisshtë kjo "lumturi e mirëfilltë" për të cilën bota ka etje. Ku do ta gjejnë përveç që rrjedh si ujë i gjallë nga unë dhe ti (Gjoni 4:14)? Kur të kemi thyer idhujt tanë dhe të kemi pastruar zemrat tona nga mëkatet tona të së kaluarës dhe të kemi filluar ta duam Zotin me gjithë zemrën, shpirtin, mendjen dhe forcën tonë, atëherë diçka ndodh. Hiri fillon të rrjedhë. Fryti i Shpirtit - dashuria, paqja, gëzimi, etj - fillon të lulëzojë nga vetë qenia jonë. Inshtë duke jetuar me besim këtë Urdhërim të Madh që unë rizbuloj dhe zhytem më thellë në atë Oqean të Mëshirës dhe marr forcë nga ajo Zemër e pashtershme që rreh për mua çdo moment, duke më thënë që Jam i dashur. Dhe pastaj ... atëherë unë jam vërtet në gjendje të përmbush gjysmën e dytë të fjalëve të Zotit tonë:
Do ta duash të afërmin tënd si veten tënde. (Marku 12:31)
TANI
Ky nuk është një proces linear i tillë që duhet të presim të bëhemi diçka që nuk jemi në mënyrë që të bëjmë diçka që duhet. Përkundrazi, çdo moment, ne mund të fillojmë përsëri, duke shkatërruar idhullin për të cilin jemi kapur dhe pastaj ta vendosim Zotin në radhë të parë. Në atë moment, ne mund të fillojmë ta duam mënyrën se si Ai e donte, dhe kështu të bëhemi fytyra e Dashurisë për të afërmin tonë. Ne duhet ta ndërpresim këtë ambicie të kotë dhe pa kuptim për të dashur të bëhemi një shenjtor sikur të ishte diçka që do të ndodhte në fund të jetës sonë me turma që bërtisnin rreth nesh duke u përpjekur të prekim cepin e rrobave tona. Shenjtëria mund të ndodhë brenda çdo momenti nëse thjesht bëjmë atë që tha Zoti ynë dhe e bëjmë me dashuri (Shenjtorët "zyrtarë" janë thjesht ata që kanë një koleksion më të madh të këtyre momenteve sesa shumica e njerëzve.) Dhe ne duhet t'i japim fund çdo pretendimi i cili kërkon të konvertojë turmat. Ju nuk do të shndërroni një shpirt të vetëm nëse Shpirti i Zotit nuk po kalon nëpër ju.
Unë jam hardhia, ju jeni degët. Kushdo që mbetet në mua dhe unë në të do të jap shumë fryt, sepse pa mua nuk mund të bëni asgjë… Nëse i mbani urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time (Gjoni 15: 5, 10).
Zoti, ashtu si mishërimi i Tij, pothuajse gjithmonë funksionon përmes fillimeve të vogla. Duaji ata që të rrethojnë me zemrën e Krishtit. Njihni fushën e madhe misionare, së pari brenda shpirtit tuaj dhe pastaj brenda shtëpisë tuaj. Bëni gjëra të vogla me shumë dashuri. Radicalshtë radikale. Duhet guxim. Duhet një "po" dhe përulësi e vazhdueshme përballë dobësisë së dikujt. Por Zoti e di se për ty dhe mua. E megjithatë, Urdhërimi i Tij i Madh mbetet përpara nesh me gjithë guximin e tij, në të gjitha ato që kërkon, në gjithçka që këmbëngul që në momentin kur u fol. Kjo sepse Zoti ka në mendje lumturinë tonë, sepse të jetosh Marku 12:30 do të thotë të bëhesh plotësisht njerëzore. Të duash Zotin me tërë qenien tonë do të thotë të bëhemi plotësisht të gjallë.
Njeriut i duhet morali që të jetë vetvetja. —POPA BENEDICT XVI (Kardinal Ratzinger), Benedikti, P. 207
Ajo që duket si një shkelje e lirisë së njeriut në të vërtetë çon në të qenurit lirshëm njerëzor - i çliruar plotësisht përmes shkëmbimit të dashurisë midis jush dhe Krijuesit. Dhe kjo jetë, Jeta e Zotit, ka fuqinë të transformojë ata që janë përreth jush kur ata nuk ju shohin më ju, por Krishtin që jeton në ju.
Bota po pret ... sa më gjatë mund ajo pret?
Ky shekull ka etje për vërtetësi ... A predikoni atë që jetoni? Bota pret prej nesh thjeshtësinë e jetës, frymën e lutjes, bindjen, përulësinë, shkëputjen dhe vetëmohimin. —POPA PAUL VI, Ungjillizimi në Botën Moderne, 22, 76
Shënim: I dashur lexues, unë lexoj çdo letër që më dërgohet. Sidoqoftë, unë marr aq shumë sa nuk jam në gjendje t'u përgjigjem të gjithëve, të paktën në kohën e duhur. Te lutem me fal!
LIDHUR ME LIDHJE:
- A e keni lexuar librin e ri të Markut? Isshtë një përmbledhje e kohërave tona, nga kemi ardhur dhe ku do të shkojmë bazuar në fjalët profetike të Papëve dhe Etërve të Hershëm të Kishës. Bashkëthemeluesi i Nënë Terezës i Misionarëve të Etërve të Bamirësisë, Fr. Joseph Langford, tha ky libër "do ta përgatisë lexuesin, si asnjë vepër tjetër që kam lexuar, të përballet me kohërat para nesh me guxim, dritë dhe hir ...". Ju mund ta porosisni librin në thefinalconfronation.com
