Ashtu si një grua që do të lindë dhembje dhe bërtet në dhembjet e saj, kështu ishim edhe ne në praninë tënde, o Zot. Ne u ngjizëm dhe u përplasëm nga dhimbja, duke lindur erën… (Isaia 26: 17-18)
ON këtë, në prag të festës së Zojës së Guadalupe, ne shikojmë drejt saj që është Ylli i Ungjillëzimit të Ri. Vetë bota ka hyrë në prag të një Ungjillizimi të Ri, e cila në shumë mënyra tashmë ka filluar. E megjithatë, kjo pranverë e re në Kishë është ajo që nuk do të realizohet plotësisht derisa të mbarojë ashpërsia e dimrit. Me këtë, dua të them, ne jemi në prag të një ndëshkimi të madh.
EVA E NDRYSHIMIT
Shumë prej jush kanë shkruar gjatë tre viteve të kaluara, të zgjuar në zemrat tuaja nga Shpirti i Zotit. Ju luftoni siç bëj unë me paralajmërimet e ashpra të cilat janë hedhur nëpër harkun e Kishës herë pas here. Popujt e kombeve të mëparshme të krishtera nuk mund të këmbëngulin në kjo braktisje pa vepruar me drejtësi dora e mëshirshme e Zotit. Pse po shikon nga dritarja botën? Në të vërtetë, ju shihni krime të mjerueshme kudo. Fytyra e botës mezi njihet ndërsa njeriu ka filluar një udhëtim eksperimentimi me jetën që edhe më liberalët e paraardhësve të tij do ta shikonin me tmerr. Ligji natyror i ka lënë vendin të panatyrshmes; e mira tani quhet e keqe. Por ndërsa Krishti, i kryqëzuar edhe një herë në zemrat tona, vështron botën, a nuk i thotë Ai të njëjtat fjalë që bëri për Golgotën?
Baba, fali ata. Ata nuk dinë çfarë bëjnë!
Por e njëjta gjë nuk mund të thuhet për Kishën e Tij të cilës për dy mijëvjeçarë Ai i ka mësuar, formuar dhe frymëzuar Shpirtin e Tij. Nëse bota është e humbur sot, kjo është për shkak se Kisha e Tij në shumë kombe është humbur, e pabindur, enden dhe e pavendosur. Për Trupin e Krishtit është gjithashtu Ylli që është ngritur në botë për të udhëhequr kombet drejt Zemrës së Shenjtë të Jezusit. Por çfarë është kjo që ne shohim! Cila është kjo rebelim brenda radhëve të saj! Cili është ky korrupsion i cili ka arritur në shkallët më të larta të radhëve të saj?
A nuk na bërtet Zoti:
Kisha ime, kisha ime! Mezi njihet. Edhe fëmijët e mi më të çmuar kanë humbur pafajësinë e tyre! Sa larg keni rënë nga dashuria juaj e parë! Ku janë peshkopët e mi? Ku janë priftërinjtë e mi? Ku ngrihet zëri i së vërtetës kundër ulërimës së luanit? Pse kjo heshtje? A keni harruar pse ekzistoni; pse ekziston Kisha ime? A nuk është më pasioni juaj shpëtimi i botës, i shpirtrave të humbur? Isshtë pasioni im. Pshtë pasioni im - gjaku dhe uji që unë derdh, dhe derdh përsëri këtë ditë mbi altarët tuaj. A e keni harruar Masterin tuaj? A keni harruar që asnjë skllav nuk është më i madh se zotëria i tij? A nuk jeni thirrur të jepni jetën tuaj për delet tuaja, për Mua, për Misionin që ju dhashë 2000 vjet më parë? A nuk po e llogaritni koston? Po, janë vetë jetët tuaja! Dhe nëse i ruani për hir tuaj, ju do t'i humbni. Dhe kështu kemi arritur në Orën e Madhe që e kam parathënë që nga fillimi i kohës! Ora e zgjedhjes. Ora e Vendimit. Ora e gjakut, dhe lavdisë, dhe drejtësisë, dhe mëshirës. ISSHT THE ORA! ISSHT THE ORA!
Sa për veten time, si ungjilltar laik, unë kam luftuar shumë, shpesh i zbutur fjalët që më janë dhënë kaq shpesh për të thënë. Unë dua të qaj paqja! Por gjithçka që unë shoh janë retë e stuhisë së shkatërrimit që mblidhen dita ditës, moment pas momenti në horizontin e këtij civilizimi. A duhet ta them? A duhet të bindem më? Shikoni me sytë tuaj. Shihni me shpirtin tuaj. A mund të vazhdojë një urrejtje e tillë, çoroditje dhe korrupsion? Për më tepër, a mund të vazhdojë dremitja e vdekjes së kaq shumë, shumë në Kishë ndërsa luani që rrufet gjurmon dhe pre e fëmijëve të botës sipas dëshirës?
FILLON ME KISHA
Kupa e Drejtësisë është e tejmbushur. Me çfarë Me gjakun e të palindurit. Me thirrjet e të uriturve. Me vajtimin e të shtypurit. Me hidhërimin e atyre shpirtrave të humbur që janë të humbur sepse nuk kishin çobanë. Eva tani mbi ne, çuditërisht nuk është pragu i gjykimit të një bote të shtrembër, por gjykimi i Zotit për Kishën që ka lejuar kafshë të egra dhe hajdutë në vreshtat e saj.
Sepse është koha që gjykimi të fillojë me shtëpinë e Perëndisë; nëse fillon me ne, si do të përfundojë për ata që nuk i binden ungjillit të Zotit? (1 Pjetrit 4:17)
Zoti eshte dashuri. Ai gjithmonë vepron i dashuruar. Dhe gjëja më e dashur për të bërë, për hir të Nuses së Tij dhe nga mëshira për një botë që po vdes, është të ndërhysh në fuqi dhe fuqi. Por çfarë është kjo ndërhyrje? Me siguri është që të lejojmë bijtë e Adamit të korrin atë që kanë mbjellë!
Timeshtë koha që sëpata të hidhet në rrënjën e Pemës. Sezoni i krasitjes së Madhe është këtu. Ajo që po vdes do të krasitet dhe ajo që ka vdekur do të pritet dhe do të hidhet në zjarr. Dhe ajo që është e gjallë do të përgatitet për Pranverën e Re kur degët e Kishës do të zgjerohen si një pemë sinapi për të mbuluar të katër cepat e tokës. Fruti i saj do të pikojë me mjaltë - ëmbëlsia e pastërtisë, dashurisë dhe së vërtetës. Por së pari, zjarri i zjarrit të Rafinerisë duhet të vendoset në Trup.
Në të gjithë vendin, thotë Zoti, dy të tretat e tyre do të shfarosen dhe do të zhduken, dhe një e treta do të lihet. Unë do të sjell një të tretën me zjarr dhe do t'i rafinoj ashtu si rafinohet argjendi dhe do t'i provoj ashtu si provohet ari. Ata do të thërrasin emrin tim dhe unë do t'i dëgjoj. Unë do të them: "Ata janë populli im" dhe ata do të thonë: "Zoti është Perëndia im". (Zek 13: 8-9)
SHENIMI PARALAJMRUES
Pak e kuptojnë që Zoja u shfaq në Ruandë si Zoja e Kibeho para gjenocidit atje në 1994, në shfaqje që më vonë u pranuan nga vetë Papa. Ajo u tregoi vizionarëve të rinj me imazhe precize të tmerrshme se çfarë do të ndodhte nëse vendi nuk pendohej për të keqen që kishin në zemrat e tyre. Edhe sot, Zoja vazhdon të shfaqet, por ne vazhdojmë ta injorojmë atë. Dhe ashtu si bëri në Afrikë para therjes, ajo qan, dhe qan, dhe qan.
Nënë, të lutem! Pse nuk me pergjigjesh Nuk duroj të të shoh kaq të mërzitur… të lutem mos qaj! Oh, Nënë, unë nuk mund të ngrihem as për të të ngushëlluar, as për të tharë sytë. Çfarë ka ndodhur që ju trishton kaq shumë? Ju nuk do të më lejoni të këndoj për ju dhe ju refuzoni të flisni me mua. Të lutem, Nënë, nuk të kam parë kurrë të qash më parë, dhe kjo më tmerron! - Alphonsine vizionare në Festën e Ngjitjes, 15 gusht 1982; Zoja e Kibeho, nga Immaculée Ilibagiza, fq. 146-147
Zoja u përgjigj, duke i kërkuar vizionarit, Alphonsine, të këndonte vërtet: "Naviriye ubusa mu Ijuru" (Unë nuk erdha nga qielli për asgjë):
Njerëzit nuk janë mirënjohës,
Ata nuk më duan, unë kam ardhur nga qielli për asgjë,
Të gjitha të mirat i lashë atje për asgjë.
Zemra ime është plot trishtim,
Fëmija im, më trego dashurinë,
Ti më do mua,
Afrohu më pranë zemrës sime.
Ejani më afër zemrës sime
Dhe kështu ajo na pyet, këtë Nënë duke qarë… ata që do të dëgjojnë Afrohu më pranë zemrës sime. Ata që bëjnë, premton ajo, do të gjejnë strehë në këtë Stuhi që do të lëshohet - besoj se Thyerja e vulave. 
Magazinoni disa mallra, disa javë ushqim, ujë dhe ilaçe (dhe pjesën tjetër ia lini Zotit). Por më shumë se gjithçka, vendosi jetën tënde pranë Zotit. Derdhni pallton e mëkatit që ende ju ngjitet. run te Rrëfimi nëse keni nevojë! Koha është shumë e shkurtër. Besimi te Jezusi. Ora e besimit - e të ecurit plotësisht me besim - është këtu. Disa prej nesh do të quhen shtëpi; të tjerët do të martirizohen; e megjithatë të tjerët do të drejtohen nga Arka e Besëlidhjes në të renë Epoka e Paqes të cilat kanë profetizuar Etërit e Hershëm të Kishës, Shkrimet e Shenjta dhe Zoja. Të gjithë ne do të thirren për të dhënë një dëshmi të fuqishme, një mision për të cilin jemi përgatitur në këto ditë në fortesë. Mos ki frikë. Vetëm rrini zgjuar! Gjithmonë mbani mend, shtëpia juaj është në Parajsë. Fiksoni sytë tek Jezusi, duke kujtuar se kjo botë është një hije që kalon, një fraksion i shkurtër i kohës në oqeanin e përjetësisë.
Dashtë Zoti, unë do të jem me ju në këtë orë, për aq kohë sa Ai e lejon, për t'u lutur për ju dhe për t'ju nxitur siç bëni shumë prej jush për mua. Koha e Zotit, sado e gjatë që duhet të shpaloset, është e panjohur për ne. Dhe kështu ne shikojmë, dhe lutemi, dhe shpresojmë së bashku ... për gjithçka që është këtu dhe që ndodhet brenda planeve të providencës hyjnore.
Kur toka u ngurtësua nga e keqja, Perëndia dërgoi përmbytjen edhe për ta ndëshkuar dhe për ta lëshuar atë. Ai e thirri Noeun që të ishte babai i një epoke të re, e nxiti me fjalë të mira dhe tregoi se Ai i besonte atij; Ai i dha udhëzime atërore për fatkeqësinë e tanishme dhe përmes hirit të Tij e ngushëlloi me shpresë për të ardhmen. Por Zoti nuk lëshoi thjesht komanda; përkundrazi me Noenë që ndau punën, Ai e mbushi arkën me farën e ardhshme të të gjithë botës. - Shën. Peter Chrysologus, Liturgjia e Orëve, fq. 235, Vëllimi I
Ne sigurisht që nuk e dëshirojmë fundin e botës. Sidoqoftë, ne duam që kjo botë e padrejtë të marrë fund. Ne gjithashtu duam që bota të ndryshojë thelbësisht, ne duam fillimin e civilizimit të dashurisë, ardhjen e një bote me drejtësi dhe paqe, pa dhunë, pa uri. Ne i duam të gjitha këto, por si mund të ndodhë pa praninë e Krishtit? Pa praninë e Krishtit nuk do të ketë kurrë një botë me të vërtetë të drejtë dhe të rinovuar. —POPA BENEDIKTI XVI, audiencë e përgjithshme, “Qoftë në fund të kohës apo gjatë një mungese tragjike paqeje: Eja Zot Jezus!", L'Osservatore Romano, 12 nëntor 2008
