këmbëngulje

QERSNDRIMI. O Zot, sa më mungon.

Pse kaq shpejt rrëzohem nën peshën më të vogël të mishit tim? Unë jam aq i lodhur dhe i trishtuar nga shpërqendrimet e mia, ndjekjet pa kuptim dhe koha e humbur. Jam lodhur nga vallëzimi i përhershëm me dobësinë time.

Zot unë kam rënë. Më fal. Unë nuk jam më i mirë se ai që nuk mendon asgjë për ju. Ndoshta ai është më përpara në atë që e kryen detyrën e tij me guxim, edhe pse fundi i tij nuk është për lavdinë tuaj. Unë, nga ana tjetër, duke e ditur mirë fundin e të gjitha gjërave dhe atë drejt së cilës duhet të drejtohet zemra, largohem nga momenti, duke u zhvendosur nga një impuls në tjetrin si një qift në erë.

Unë kam turp, Zot, i turpëruar nga mungesa e vendosmërisë sime. Më ngrihet në fyt bilia e përtacisë, koprracisë dhe vetëkënaqjes. Pse shqetësohesh me mua është vërtet një mister! A mund të jetë vërtet Dashuri? Mund të jetë Dashuria kjo pacient? Mund të jetë Dashuria kjo duke falur? Nëse po, nuk mund ta kuptoj! Unë qëndroj i dënuar - fajtor - që meritoj të flak me ata që të godasin në faqe, duke të kryqëzuar përsëri.

Por unë do të isha fajtor për një krim më të madh nëse do të qëndroja në këtë dëshpërim. Në fund të fundit, është një kusht i krenaria e plagosur. Shtë vendi i Judës për të ikur në vetë-zhvlerësim dhe depresion; është domeni i hajdutit të pa penduar të këmbëngulë në vetë-drejtësi dhe verbëri ndaj mëshirës suaj; është mbi të gjitha mendësia tragjike e atij engjëlli të rënë, atij princi të errësirës, ​​për të banuar brenda krenari dhe keqardhje për veten.

Dhe kështu Zot, unë vij përsëri tek ju… siç jam… i thyer, i dobët, i plagosur… i ndyrë, i uritur dhe i lodhur. Unë vij - jo si një bir besnik - por si një plangprishës. Unë vij me rrëfimin tim të përgatitur, pendimin tim të papërsosur dhe xhepin tim plot me asgjë tjetër përveç shpresës.

Unë vij në varfëri. Unë vij, si mëkatar.

… Ja! Cfare shoh une A je ti, Atë, duke vrapuar drejt meje!.!