Unë arrita në Romë sot për konferencën ekumenike këtë fundjavë. Me të gjithë ju, lexuesit e mi, në zemrën time, bëra një shëtitje në mbrëmje. Disa mendime të rastësishme ndërsa isha ulur në kalldrëmin në Sheshin e Shën Pjetrit
I HUAJ duke ndjerë, duke parë nga lart Italinë ndërsa zbrisnim nga ulja jonë. Një vend i historisë antike ku ushtritë Romake marshuan, shenjtorët ecnin dhe gjaku i shumë njerëzve ishte derdhur. Tani, autostradat, infrastruktura dhe njerëzit që rrotullohen si milingona pa frikën e pushtuesve i japin pamjen e paqes. Por a është paqja e vërtetë thjesht mungesa e luftës?
••••••
Kam hyrë në hotelin tim pas një udhëtimi të shpejtë flakë me kamion nga aeroporti. Shoferi im shtatëdhjetë vjeçar drejtoi një Mercedes me një diferenciale të pasme ulëritëse dhe një indiferencë në dukje se unë jam një baba i tetë fëmijëve.
U shtriva në shtratin tim dhe dëgjova ndërtimin, trafikun dhe ambulancat që kalonin pranë dritares time me një vajtim që dëgjon vetëm në drama të televizionit anglez. Dëshira e parë e zemrës sime ishte të gjeja një kishë me Sakramentin e Bekuar dhe të shtrihesha para Jezusit dhe të lutesha. Dëshira e dytë e zemrës sime ishte të qëndroja horizontale dhe të bëja një sy gjumë. Fitoi jet lag.
••••••
Ishte njëmbëdhjetë në mëngjes kur dremita. U zgjova në errësirë gjashtë orë më vonë. Pak bummed që unë fryva pasdite duke fjetur (dhe tani po ju shkruaj nga mesnata këtu), vendosa të kaloj natën. Shkova në sheshin e Shën Pjetrit. Ka një paqe të tillë atje në mbrëmje. Bazilika ishte mbyllur, me disa vizitorë të fundit që dilnin jashtë. Përsëri, një uri për të qenë me Jezusin në Eukaristi u rrit në zemrën time. (Një hir. E gjitha është hir.) Kjo, dhe dëshira për Rrëfim. Po, Sakramenti i Pajtimit - gjëja e vetme më shëruese që mund të hasë një qenie njerëzore: të dëgjosh, me autoritetin e Zotit përmes përfaqësuesit të Tij, se je i falur.
••••••
U ula në kalldrëmin antik në fund të sheshit dhe përsiata për kolonadën e lakuar që shtrihej nga bazilika.
Dizajni arkitektonik kishte për qëllim të përfaqësonte krahët e hapura të një nëne -Nënë Kisha — duke përqafuar fëmijët e saj nga e gjithë bota. Sa mendim i bukur. Në të vërtetë, Roma është një nga vendet e pakta në tokë ku ju shihni priftërinj dhe murgesha duke ecur nga e gjithë bota dhe katolikë nga çdo kulturë dhe racë. Katolik, nga mbiemri grek καθολικός (katholikos), do të thotë "universal". Multikulturalizmi është përpjekja laike e dështuar për të kopjuar atë që Kisha ka arritur tashmë. Shteti përdor shtrëngimin dhe korrektësinë politike për të krijuar një ndjenjë uniteti; kisha thjesht përdor dashurinë.
••••••
Po, Kisha është një Nënë. Ne nuk mund ta harrojmë këtë të vërtetë themelore. Ajo na ushqen në gjirin e saj me hirin e Sakramenteve dhe na rrit me të vërtetë përmes mësimeve të Besimit. Ajo na shëron kur jemi të plagosur dhe na inkurajon, përmes burrave dhe grave të saj të shenjta, të bëhemi një shëmbëlltyrë tjetër e Krishtit. Po, ato statuja në majë të kolonadës nuk janë vetëm mermer dhe gur, por njerëz që jetuan dhe ndryshuan botën!
Megjithatë, ndiej një farë trishtimi. Po, skandalet seksuale varen mbi Kishën Romake si retë e stuhisë. Por në të njëjtën kohë, mos harroni këtë: çdo prift i vetëm, peshkop, kardinal dhe papë i gjallë sot nuk do të jetë këtu për njëqind vjet, por Kisha do. Kam bërë disa fotografi si ato më sipër, por në secilën rast figurat në skenë po ndryshonin, megjithatë Shën Pjetri mbeti i pandryshuar. Po ashtu, ne mund ta barazojmë Kishën vetëm me personazhet dhe aktorët e këtij momenti aktual. Por kjo është vetëm një e vërtetë e pjesshme. Kisha është gjithashtu ata që kanë shkuar para nesh, dhe sigurisht, ata që po vijnë. Si një pemë gjethet e së cilës vijnë e shkojnë, por trungu mbetet, po ashtu, trungu i Kishës mbetet gjithmonë, edhe nëse duhet të krasitet herë pas here.
Piazza. Po, kjo fjalë më bën të mendoj pica. Koha për të gjetur darkë.
••••••
Një lypës i moshuar (të paktën po lypte) më ndaloi dhe kërkoi një monedhë për pak për të ngrënë. Të varfërit janë gjithmonë me ne. Ashtë një shenjë se njerëzimi është thyer akoma. Qoftë në Romë apo Vancouver, Kanada, nga ku sapo do të fluturoja, ka lypës në çdo cep. Në fakt, ndërsa ishim në Vancouver, gruaja ime dhe unë ishim të mahnitur me numrin e njerëzve që takuam të cilët endeshin rrugëve si zombie, të rinj e të moshuar, pa qëllim, të varfër, të dëshpëruar. Ndërsa blerësit dhe turistët kalonin pranë, unë kurrë nuk do ta harroj zërin e një njeriu të tronditur ulur në cep, duke thirrur çdo kalimtar: "Unë thjesht dua të ha si të gjithë ju."
••••••
Ne u japim të varfërve atë që mundemi dhe pastaj hamë vetë. U ndala në një restorant të vogël italian jo shumë larg hotelit. Ushqimi ishte i lezetshëm. Mendova se sa të mrekullueshme janë krijuar qeniet njerëzore. Ne jemi po aq të largët në qenien tonë nga kafshët, sa hëna është nga Venecia. Kafshët gjëmojnë dhe hanë atë që mund të gjejnë në gjendjen që e gjejnë dhe mos mendo dy herë. Nga ana tjetër, njerëzit marrin ushqimin e tyre dhe përgatisin, aromatizojnë, erëzojnë dhe zbukurojnë atë duke i kthyer përbërësit e papërpunuar në një përvojë të gëzueshme (nëse nuk po gatuaj). Ah, sa e bukur është krijimtaria njerëzore kur përdoret për të sjellë të vërtetën, bukurinë dhe mirësinë në botë.
Kamarieri im Bangladesh pyeti se si e shijoja vaktin. "Ishte e shijshme", thashë. "Kjo më solli pak më pranë Zotit."
••••••
Unë kam shumë në zemrën time sonte ... gjëra që unë dhe gruaja ime Lea po diskutojmë, mënyra praktike që duam t'ju ndihmojmë juve, lexuesve tanë. Kështu që këtë fundjavë, unë jam duke dëgjuar, duke hapur zemrën time ndaj Zotit dhe duke i kërkuar Atij ta mbushë atë. Kam aq shumë frikë atje! Ne të gjithë bëjmë. Siç dëgjova dikë të thoshte kohët e fundit, "justifikimet janë thjesht gënjeshtra të menduara mirë". Kështu që në Romë, Qyteti i Përjetshëm dhe zemra e Katolicizmit, unë vij si një pelegrin duke i kërkuar Zotit të më japë hirin që më duhet për fazën tjetër të jetës dhe shërbimit tim me sa kohë më ka mbetur në këtë tokë.
Dhe unë do t'ju mbaj të gjithë ju, lexues të mi të dashur, në zemrën dhe lutjet e mia, veçanërisht kur shkoj te varri i Shën Joan Palit II. Ju jeni të dashur.
Tani Fjala është një shërbesë me kohë të plotë që
vazhdon me mbështetjen tuaj.
Ju bekoj, dhe faleminderit.
Për të udhëtuar me Mark in La Tani Word,
klikoni në banderolën më poshtë për të pajtohem.
Emaili juaj nuk do të ndahet me askënd.
