FJALA TANI N RE LEXIMET MASIVE
për 22 korrik 2017
E shtuna e Javës së pesëmbëdhjetë në kohë të zakonshme
Festa e Shën Marisë Magdalena
Tekste liturgjike këtu
IT është gjithmonë nën sipërfaqe, duke thirrur, duke bërë shenjë, duke trazuar dhe duke më lënë krejtësisht të shqetësuar. Theshtë ftesë për të bashkimi me Zotin. Më lë të qetë, sepse e di që nuk kam zhytur ende "në humnerë". Unë e dua Zotin, por jo akoma me gjithë zemrën, shpirtin dhe forcën time. E megjithatë, kjo është ajo për të cilën jam krijuar, dhe kështu… Unë jam i shqetësuar, derisa të pushoj në Të.
Duke thënë "bashkim me Zotin", nuk dua të them thjesht miqësi ose bashkëjetesë paqësore me Krijuesin. Me këtë, unë dua të them bashkimin e plotë dhe të plotë të qenies time me të Tij. Mënyra e vetme për të shpjeguar këtë ndryshim është krahasimi i marrëdhënies midis dy miqve kundër një burrë dhe grua. Të parët shijojnë biseda, kohë dhe përvoja të mira së bashku; kjo e fundit, një bashkim që shkon shumë përtej fjalëve dhe të prekshmit. Të dy miqtë janë si shokë që ngasin detet e jetës së bashku por burri dhe gruaja zhyten në thellësitë e detit të pafund, një oqean të Dashurisë. Ose të paktën, në këtë synon Zoti martesë.
Tradita e ka quajtur Shën Marinë Magdalenë «apostullin e Apostujve». Ajo është për të gjithë ne gjithashtu, veçanërisht kur bëhet fjalë për kërkimin e bashkimit me Zotin, siç bën Maria, në fazat vijuese që përmbledh me vend udhëtimin që çdo i krishterë duhet të ndërmarrë
I. Jashtë Varrit
Ditën e parë të javës, Maria Magdalena erdhi te varri në mëngjes herët, ndërsa ishte akoma errësirë, dhe pa gurin të hequr nga varri. Kështu që ajo vrapoi dhe shkoi te Simon Pjetri dhe te dishepulli tjetër që Jezusi e donte… (Ungjilli i Sotëm)
Në fillim, Maria erdhi te varri duke kërkuar ngushëllim, sepse është «akoma e errët». Kjo është simbolike e të krishterit i cili nuk shikon aq shumë për Krishtin, por për ngushëllimet dhe dhuratat e Tij. Isshtë simbolike e atij që jeta e tij mbetet "jashtë varrit"; ai që është në miqësi me Zotin, por i mungon intimiteti dhe përkushtimi i "martesës". Theshtë ai që mund t'i nënshtrohet me besnikëri 
"Simon Peter", domethënë, për mësimin e Kishës dhe që kërkon Zotin përmes librave të mirë shpirtëror, hireve sakramentale, folësve, konferencave, dmth. «Dishepulli tjetër që Jezusi e donte». Por është akoma një shpirt që nuk hyn plotësisht në atë vend ku është Zoti, në thellësitë e varrit ku shpirti jo vetëm që ka braktisur të gjithë dashurinë për mëkatin, por ku nuk ndihen më ngushëllimet, shpirti është i thatë dhe gjërat shpirtërore janë pa shije nëse jo të neveritshme ndaj mishit. Në këtë "errësirë shpirtërore", është sikur Zoti mungon krejtësisht.
Në shtratin tim natën e kërkova atë që e do zemra ime - e kërkova por nuk e gjeta. (Leximi i parë)
Kjo sepse është atje, "në varr", ku dikush vdes tërësisht për veten, në mënyrë që Dashnori të mund t'i jepet Vetes plotësisht shpirtit.
II. Te Varri
Maria qëndroi jashtë varrit duke qarë.
Lum ata që vajtojnë, Jezusi tha, dhe përsëri, bpakësohen ata që kanë uri dhe etje për drejtësi. [1]krh. Mat 5: 4, 6
O Zot, ti je Perëndia im që kërkoj; për ty pishat e mishit tim dhe shpirti im ka etje si toka, e tharë, e pajetë dhe pa ujë. (Psalmi i sotëm)
Kjo është, lum ata që nuk kënaqen me të mirat e kësaj bote; ata që nuk e justifikojnë mëkatin e tyre, por e pranojnë dhe pendohen për të; ata që përulen para nevojës së tyre për Zotin dhe pastaj vendosen ta gjejnë Atë. Maria është kthyer në varr, tani, duke mos kërkuar më ngushëllim, por në dritën e vetë-njohjes, ajo njeh varfërinë e saj të plotë pa Të. Megjithëse drita e ditës është prishur, duket se ngushëllimet që ajo më parë kërkonte dhe që më parë e qetësuan, tani e lënë atë më të uritur sesa të ngopur, më të etur sesa të ngopur. Ashtu si e dashura që e kërkon të Dashurën e saj në Këngën e Këngëve, ajo nuk pret më në "shtratin" e saj, atë vend ku dikur ngushëllohej
Unë do të ngrihem atëherë dhe do të shkoj rreth qytetit; në rrugë dhe kalime do të kërkoj Atë që zemra ime e do. E kërkova por nuk e gjeta. (Leximi i parë)
As nuk e gjen të Dashurin e tyre sepse ata ende nuk kanë hyrë në "natën e varrit"
III. Brenda Varrit
… Ndërsa qau, ajo u përkul në varr
Më në fund, Maria hyn në varr "Ndërsa ajo qau." Kjo është, ngushëllimet që ajo dikur dinte nga kujtimet e saj, ëmbëlsia e Fjalës së Zotit, bashkësia e saj me Simon Pjetrin dhe Gjonin, etj janë hequr prej saj. Ajo ndihet, si të thuash, e braktisur edhe nga Zoti i saj:
Ata e kanë marrë Zotin tim dhe nuk e di se ku e vunë.
Por Maria nuk ikën; ajo nuk dorëzohet; ajo nuk zhytet në tundimin se Zoti nuk ekziston, megjithëse të gjitha shqisat e saj i tregojnë asaj kështu. Në imitim të Zotit të saj, ajo bërtet, "Zoti im, Zoti im, pse më ke braktisur," [2]Matt 27: 46 por pastaj shton, "Në duart tuaja e lëvdoj shpirtin tim." [3]Luka 23: 46 Më tepër, ajo do ta ndjekë Atë, ku "Ata e vunë Atë", kudo që është… edhe nëse Zoti duket se ka vdekur.
Rojet më sulmuan, ndërsa po shëtisnin qytetin: A e keni parë atë që zemra ime e do? (Leximi i parë)
IV. Gjetja e të Dashurit
Pasi u pastrua nga lidhja e saj jo vetëm me mëkatin, por me ngushëllimet dhe të mirat shpirtërore në vetvete, Maria pret përqafimin e të Dashurit të saj në errësirën e varrit. Ngushëllimi i saj i vetëm është fjala e engjëjve që pyesin:
Grua, pse po qan?
Kjo është, premtimet e Zotit do të përmbushet. Besim. Prisni Mos ki frikë. I Dashuri do të vijë.
Dhe më në fund, ajo gjen Atë që do.
Jezusi i tha asaj: "Mari!" Ajo u kthye dhe i tha në hebraisht, "Rabbouni", që do të thotë Mësuese.
Zoti që dukej i largët, Perëndia që dukej i vdekur, Zoti që dukej sikur nuk mund të interesohej për shpirtin e saj në dukje të parëndësishëm midis miliarda të tjerëve në faqen e tokës… i vjen si e dashura e saj, duke e thirrur me emër. Në errësirën e vetë-dhënies së saj të plotë ndaj Zotit (që dukej sikur qenia e saj po asgjësohej) ajo pastaj e gjen veten përsëri në të Dashurën e saj, në imazhin e së cilës është krijuar.
Mezi i kisha lënë kur e gjeta atë që zemra ime e do. (Leximi i parë)
Kështu unë jam shikuar drejt teje në shenjtëroren për të parë fuqinë dhe lavdinë tënde, sepse mirësia jote është një e mirë më e madhe se jeta. (Psalmi)
Tani, Maria, e cila i braktisi të gjitha, i ka gjetur të Gjithë - a "E mira më e madhe se jeta" vetveten. Ashtu si Shën Pali, ajo mund të thotë,
Unë madje e konsideroj gjithçka si një humbje për shkak të së mirës supreme të njohjes së Jezu Krishtit, Zotit tim. Për hir të tij unë kam pranuar humbjen e të gjitha gjërave dhe i konsideroj aq shumë mbeturina, sa të fitoj Krishtin dhe të gjendem tek ai Phil (Fil 3: 8-9)
Ajo mund të thotë kështu sepse
Unë kam parë Zotin. (Ungjilli)
Lum ata që kanë zemër të pastër, sepse ata do ta shohin Perëndinë. (Mat 5: 8)
DREJT T B DASHURIT TON
Vëllezër dhe motra, kjo rrugë mund të na duket po aq e paarritshme sa një majë mali. Por është rruga që të gjithë ne duhet të ndjekim në këtë jetë, ose në jetën e ardhshme. Kjo do të thotë, çfarë dashurie vetjake që mbetet në momentin e vdekjes duhet të pastrohet në të purgator.
Hyni nga porta e ngushtë; sepse porta është e gjerë dhe rruga është e lehtë, që çon në shkatërrim, dhe ata që hyjnë nga ajo janë të shumtë. Sepse porta është e ngushtë dhe rruga është e vështirë, që të çon në jetë, dhe ata që e gjejnë janë të paktë. (Mat 7: 13-14)
Në vend që ta shihni këtë Shkrim vetëm si një rrugë ose drejt "parajsës" ose "ferrit, shikojeni atë si një rrugë për bashkim me Perëndinë kundër la 
"Shkatërrim" ose mjerim që sjell dashuria për veten. Po, rruga drejt këtij Bashkimi është e vështirë; ai kërkon kthimin dhe refuzimin tonë të mëkatit. E megjithatë, ajo "Çon në jetë"! Ajo çon në "E mira supreme e njohjes së Jezu Krishtit", që është përmbushja e të gjitha dëshirave. Sa e çmendur, pra, për të shkëmbyer lumturinë e vërtetë me xhingël kënaqësie që ofron mëkati, apo edhe ngushëllimet kaluese të të mirave tokësore dhe shpirtërore.
Në fund të fundit është kjo:
Kushdo që është në Krishtin është një krijim i ri. (Leximi i dytë)
Atëherë, pse kënaqemi me "krijimin e vjetër"? Siç e tha Jezusi,
Vera e re nuk vihet në kacekë të vjetër; nëse është, lëkurat shpërthejnë, dhe vera derdhet, dhe lëkurat shkatërrohen; por vera e re hidhet në lëkurë vere të freskëta, dhe kështu që të dy ruhen. (Mateu 9:17)
Ju jeni një "lëkurë vere e re". Dhe Zoti dëshiron ta derdhë Veten në bashkim të plotë me ju. Kjo do të thotë që ne duhet ta mendojmë veten si "të vdekur për mëkatin". Por nëse kapesh pas "lëkurës së vjetër të verës", ose nëse e arnon lëkurën e re me lëkurë të vjetër (dmth. Kompromis me mëkatet e vjetra dhe mënyrën e vjetër të jetës), atëherë Vera e pranisë së Zotit nuk mund të përmbahet, sepse Ai nuk mund të bashkohet Vetes së Tij atë që është në kundërshtim me dashurinë.
Dashuria e Krishtit duhet të na nxisë, thotë Shën Pali në leximin e dytë të sotëm. Ne duhet "Jetoni mos jetoni më për veten tonë, por për atë që vdiq dhe u rrit për hir të tyre". Dhe kështu, si Shën Maria Magdalena, më në fund duhet të vendos që të vij në buzë të varrit me të vetmet gjëra që duhet të jap: dëshirën time, lotët e mi dhe lutjen time që të mund të shoh fytyrën e Zotit tim.
Të dashur, ne jemi fëmijë të Zotit tani; ajo që do të jemi nuk është zbuluar ende. Ne e dimë që kur të zbulohet do të jemi si ai, sepse do ta shohim ashtu siç është. Çdokush që e ka këtë shpresë të bazuar në të e bën veten të pastër, pasi është i pastër. (1 Gjonit 3: 2-3)
Ju jeni të dashur.
Për të udhëtuar me Markun në La Tani Word,
klikoni në banderolën më poshtë për të pajtohem.
Emaili juaj nuk do të ndahet me askënd.
