KETU janë periudha kur sprovat janë kaq intensive, tundimet aq të ashpra, emocionet aq të ngatërruara, sa kujtimi është shumë i vështirë. Unë dua të lutem, por mendja ime po rrotullohet; Dua të pushoj, por trupi po më dridhet; Unë dua të besoj, por shpirti im po lufton me një mijë dyshime. Ndonjëherë, këto janë momente të lufta shpirterore -një sulm nga armiku për të dekurajuar dhe shtyrë shpirtin në mëkat dhe dëshpërim… por lejohet sidoqoftë nga Zoti që ta lejojë shpirtin të shohë dobësinë e tij dhe nevojën e vazhdueshme për Të, dhe kështu të afrohet me Burimin e forcës së tij.
I ndjeri Fr. George Kosicki, një nga "gjyshërit" e bërjes së njohur të mesazhit të Mëshirës Hyjnore që iu zbulua Shën Faustinës, më dërgoi një draft të librit të tij të fuqishëm, Arma e Faustinës, para se të ndërronte jetë. Fr. George identifikon përvojat e sulmit shpirtëror që kaloi Shën Faustina:
Sulme të pabazuara, neveri ndaj motrave të caktuara, depresion, tundime, imazhe të çuditshme, nuk mund të kujtojnë veten në lutje, konfuzion, nuk mund të mendojnë, dhimbje të çuditshme, dhe ajo qau. —Pr. George Kosicki, Arma e Faustinës
Ai madje identifikon disa nga 'sulmet' e tij si përfshijnë 'një "koncert" dhimbje koke ... lodhje, mendje që shkon, një kokë "zombie", sulme të përgjumjes gjatë lutjes, model të parregullt të gjumit, përveç dyshimeve, shtypjes, ankthit, dhe merak '.
Në kohë si këto, ne mund të mos identifikohemi me shenjtorët. Ne nuk mund ta përfytyrojmë veten si shokët e ngushtë të Jezusit si Gjoni ose Pjetri; ndihemi edhe më të padenjë sesa gruaja kurorëshkelëse ose gjakderdhëse që e preku; ne madje nuk ndihemi të aftë t'i flasim si lebrozët ose i verbëri i Betsaidas. Ka raste kur ndihemi thjesht i paralizuar.
PES PARALITIKA
Në shëmbëlltyrën e paralitikut, i cili u ul në këmbët e Jezusit përmes tavanit, i sëmuri nuk thotë asgjë. Ne supozojmë se ai dëshiron të shërohet, por natyrisht, nuk kishte fuqi të afrohej as në këmbët e Krishtit. Ishte e tija Miqtë i cili e solli atë para fytyrës së Mëshirës.
Një tjetër "paralitike" ishte vajza e Jairus. Ajo po vdiste. Edhe pse Jezusi tha: "Lërini fëmijët e vegjël të vijnë tek unë", ajo nuk mundi. Ndërsa Jarius po fliste, ajo vdiq… dhe kështu Jezusi shkoi tek ajo dhe e ringjalli të vdekurit.
Edhe Llazari kishte vdekur. Pasi Krishti e rriti, Llazari doli nga varri i tij i gjallë dhe i lidhur në mbështjelljet e varrimit. Jezusi urdhëroi që miqtë dhe familja e mbledhur të hiqnin pëlhurat e varrimit.
Shërbëtori i centurionit ishte gjithashtu një "paralitik", i cili ishte afër vdekjes, shumë i sëmurë për të ardhur te Jezui vetë. Por as centurioni nuk e konsideroi veten të denjë që Jezusi të hynte në shtëpinë e tij, duke iu lutur Zotit që të thoshte vetëm një fjalë shërimi. Jezusi e bëri dhe shërbëtori u shërua.
Dhe pastaj është një "hajdut i mirë", i cili ishte gjithashtu një "paralitik", duart dhe këmbët e tij gozhduar në Kryq.
"SHOKENT" E PARALITIKS
Në secilin prej këtyre shembujve, është një "mik" që sjell shpirtin e paralizuar në praninë e Jezusit. Në rastin e parë, ndihmësit që ulën paralizën përmes tavanit janë një simbol i priftëria Përmes Rrëfimit të Sakramentit, unë vij te prifti "ashtu siç jam", dhe ai, që përfaqëson Jezusin, më vendos përpara Atit që më pas shqipton, siç bëri Krishti me paralitikun:
Fëmijë, mëkatet e tua të janë falur… (Marku 2: 5)
Jairus përfaqëson të gjithë ata njerëz që luten dhe ndërmjetësojnë për ne, duke përfshirë edhe ata që nuk i kemi takuar kurrë. Çdo ditë, në Meshat, në të gjithë botën, besimtarët luten, "… Dhe unë kërkoj që Zoja e Bekuar Mari, të gjithë engjëjt dhe shenjtorët, dhe ju vëllezërit dhe motrat e mia të luten për mua përpara Zotit, Perëndisë tonë."
Një engjëll tjetër erdhi dhe qëndroi te altari, duke mbajtur një temjan të artë. Atij iu dha një sasi e madhe temjani për të ofruar, së bashku me lutjet e të gjithë të shenjtëve, në altarin e artë që ishte përpara fronit. Tymi i temjanit, së bashku me lutjet e të shenjtëve, u ngrit përpara Perëndisë nga dora e engjëllit. (Zbul. 8: 3-4)
Janë lutjet e tyre që sjellin ato momente të papritura të hirit kur Jezusi vjen te ne kur nuk mund të duket se e vijmë Atë. Atyre që po luten dhe ndërmjetësojnë, veçanërisht për të dashurit e tyre që janë larguar nga besimi, Jezusi u tha atyre ashtu siç i bëri Jairit:
Mos ki frikë; thjesht kini besim. (Mk 5:36)
Sa për ata prej nesh që janë të paralizuar, kaq të dobësuar dhe të dëshpëruar si vajza e Jairit, ne duhet të jemi të vëmendshëm vetëm ndaj fjalëve të Jezusit që do të vijnë, në një formë ose në një tjetër, dhe mos i refuzoni nga krenaria ose vetë-keqardhja:
“Pse ky trazirë dhe e qara? Fëmija nuk ka vdekur por në gjumë… Vajzë e vogël, unë po të them, çohu! .. ”[Jezusi] tha që asaj duhet t'i jepej diçka për të ngrënë. (Ml 5:39. 41, 43)
Kjo është, Jezusi i thotë shpirtit të paralizuar:
Pse e gjithë kjo trazirë dhe e qara sikur ke humbur? A nuk jam unë Bariu i Mirë që kam ardhur pikërisht për delet e humbura? Dhe ja ku jam! Ju nuk keni vdekur nëse JETA ju ka gjetur; ju nuk jeni të humbur nëse Rruga ju ka ardhur; nuk jeni memece nëse e Vërteta ju flet. Çohu, shpirt, merre rrogozin tënd dhe ec!
Një herë, në një kohë dëshpërimi, unë u ankova për Zotin: “Unë jam si një pemë e ngordhur, që edhe pse është mbjellë nga një lumë që rrjedh, nuk jam në gjendje të tërheq ujë në shpirtin tim. Unë mbetem i vdekur, i pandryshuar, pa dhënë fryte. Si mund të mos besoj se jam i mallkuar? ” Përgjigja ishte befasuese - dhe më zgjoi:
Ju jeni të mallkuar nëse nuk besoni në mirësinë time. Nuk ju takon juve të përcaktoni kohën ose stinët kur pema do të japë fryte. Mos gjyko veten, por vazhdimisht qëndro në mëshirën Time.
Pastaj është Lazari. Megjithëse u ringjall nga i vdekuri, ai ishte ende i lidhur nga rrobat e vdekjes. Ai përfaqëson shpirtin e krishterë që është i shpëtuar - i ngritur në jetë të re - por ende peshohet nga mëkati dhe lidhja, nga "Anxiety ankthi i kësaj bote dhe joshja e pasurisë [që] e mbyt fjalën dhe nuk jep asnjë fryt”(Mat 13:22). Një shpirt i tillë po ecën në errësirë, prandaj Jezusi tha, rrugës së Tij për tek varri i Llazarit,
Nëse dikush ecën gjatë ditës, ai nuk pengohet, sepse ai sheh dritën e kësaj bote. Por nëse dikush ecën natën, ai pengohet, sepse drita nuk është në të. (Gjoni 11: 9-10)
Një paralizë e tillë varet nga mjetet jashtë vetes për ta çliruar atë nga kapja vdekjeprurëse e mëkatit. Shkrimet e Shenjta, një drejtues shpirtëror, mësimet e Shenjtorëve, fjalët e një Rrëfyesi të mençur, ose fjalë njohurie nga një vëlla ose motër… Këto janë ato fjalë të E vërtetë që sjellin jetë dhe aftësinë për të vendosur mbi një të re mënyrë. Fjalë që do ta linin të lirë nëse është mjaft i mençur dhe i përulur
t'u binden këshillave të tyre.
Unë jam ringjallja dhe jeta; kush beson në mua, edhe nëse vdes, do të jetojë, dhe kushdo që jeton dhe beson në mua nuk do të vdesë kurrë. (Gjoni 11: 25-26)
Duke parë një shpirt të tillë të bllokuar në dëshirat e tij helmuese, Jezusi preket jo për të dënuar, por për dhembshuri. Tek varri i Lazarit, Shkrimet thonë:
Jezusi qau. (Gjoni 11:35)
Shërbëtori i centurionit ishte një lloj tjetër paralitik, i paaftë për të takuar Zotin në rrugë për shkak të sëmundjes së tij. Dhe kështu centurioni erdhi në emër të tij te Jezusi, duke thënë:
Zot, mos e shqetëso veten tënde, sepse nuk jam i denjë të të futem nën çatinë time. Prandaj, nuk e konsideroja veten të denjë të vij te ju; por thuajeni fjalën dhe lëreni shërimin e shërbëtorit tim. (Luka 7: 6-7)
Kjo është e njëjta lutje që themi para se të marrim Kungimin e Shenjtë. Kur e lutim këtë lutje nga zemra, me të njëjtën përulësi dhe besim si centurioni, Jezusi do të vijë Vetë - trup, gjak, shpirt dhe shpirt - në shpirtin e paralizuar, duke thënë:
Unë po ju them se as në Izrael nuk kam gjetur një besim të tillë. (Lk 7: 9)
Fjalë të tilla mund t'i duken të pavend shpirtit të paralizuar, i cili, aq i tronditur në gjendjen e tij shpirtërore, ndihet si Nënë Tereza dikur:
Vendi i Zotit në shpirtin tim është i zbrazët. Nuk ka Zot në mua. Kur dhimbja e mallit është kaq e madhe - unë thjesht dëshiroj dhe dëshiroj shumë për Perëndinë ... dhe atëherë ndiej se Ai nuk më dëshiron - Ai nuk është atje - Zoti nuk më dëshiron mua. -Nënë Tereza, Eja me dritën time, Brian Kolodiejchuk, MC; fq. 2
Por Jezusi ka ardhur vërtet në shpirt përmes Eukaristisë së Shenjtë. Pavarësisht nga ndjenjat e saj, veprimi i vogël i besimit i shpirtit të paralizuar, i cili është ndoshta "madhësia e një fara sinapi", ka lëvizur një mal duke hapur thjesht gojën për të marrë Zotin. Shoqja e saj, "centurioni" i saj në këtë moment është përulësia:
Sakrifica ime, o Zot, është një frymë e penduar; një zemër e penduar dhe e përulur, o Zot, ti nuk do të pendohesh. (Psalmi 51:19)
Ajo nuk duhet të dyshojë se Ai ka ardhur, sepse ajo e ndien Atë mbi gjuhën e saj në maskimin e Bukës dhe Verës. Ajo duhet vetëm ta mbajë zemrën të përulur dhe të hapur, dhe Zoti me të vërtetë do të "darkojë" me të nën çatinë e zemrës së saj (krh. Zbul. 3:20).
Dhe së fundmi, është «hajduti i mirë». Kush ishte "shoku" që i solli Jezuit këtë paralitikë të dobët? Vuajtje. Pavarësisht nëse është vuajtje e sjellë nga ne ose të tjerët, vuajtjet mund të na lënë në një gjendje pafuqie të plotë. «Vjedhësi i keq» nuk pranoi që vuajtjet ta pastronin, duke e verbuar kështu që të njihte Jezusin në mes të saj. Por «hajduti i mirë» e pranoi se ishte i tillë nuk i pafajshëm dhe se thonjtë dhe druri që e lidhnin ishin një mjet për të bërë pendim, për të pranuar në heshtje vullnetin e Zotit në maskimin e hidhëruar të vuajtjeve. Ishte në këtë braktisje që Ai njohu fytyrën e Zotit, aty pranë Tij.
Ky është ai të cilin unë e miratoj: njeriu i përulur dhe i thyer që dridhet nga fjala ime ... Zoti i dëgjon nevojtarët dhe nuk i heq shërbëtorët e tij në zinxhirët e tyre. (Is 66: 2; Ps 69:34)
Ishte në këtë pafuqi që ai iu lut Jezusit ta kujtonte Atë kur hyri në mbretërinë e Tij. Dhe me fjalë që duhet t'i japin më të madhit të shpresës mëkatarin më të madh - të shtrirë në shtratin që ai e ka ngritur nga rebelimi i tij - Jezusi u përgjigj:
Amin, po të them, sot do të jesh me mua në Parajsë. (Luka 23:43)
M THENYRA PWRPARA
Në secilën nga këto raste, i paralizuari u ngrit përfundimisht dhe eci përsëri, duke përfshirë edhe hajdutin e mirë i cili, pasi përfundoi udhëtimin e tij nëpër luginën e errësirës, eci mes kullotave të gjelbërta të parajsës.
Unë ju them juve, çohuni, vini rrogozin tuaj dhe shkoni në shtëpi. (Mk 2:11)
Shtëpia për ne është thjesht vullneti i Zotit. Ndërsa mund të kalojmë periudha të paralizimit herë pas here, edhe nëse nuk mund ta kujtojmë veten, mund të zgjedhim të qëndrojmë në vullnetin e Zotit. Ne ende mund ta kryejmë detyrën e momentit edhe nëse një luftë po shpërthen në shpirtrat tanë. Për "zgjedhën e Tij është e lehtë dhe barra është e lehtë". Dhe ne mund të mbështetemi te ata "miq" që Zoti do të na dërgojë në momentin tonë të nevojës.
Ishte një paralitikë e gjashtë. Ishte vetë Jezusi. Në orën e agonisë së Tij, Ai u "paralizua" në natyrën e Tij njerëzore, si të thuash, nga pikëllimi dhe frika nga shtegu që shtrihej para Tij.
"Shpirti im është i trishtuar, deri në vdekje ..." Ai ishte në një agoni të tillë dhe u lut me aq zjarr sa djersa e tij u bë si pika gjaku që bien në tokë. (Mt 26:38; Lk 22:44)
Gjatë kësaj agonie, një "mik" iu dërgua gjithashtu Atij:
… Për ta forcuar atë iu shfaq një engjëll nga qielli. (Lk 22:43)
Jezusi u lut,
Abba, Atë, të gjitha gjërat janë të mundshme për ju. Ma hiq këtë kupë, por jo atë që dua, por atë që do ti. (Mk 14:36)
Me këtë, Jezusi u ngrit dhe në heshtje eci në rrugën e vullnetit të Atit. Shpirti paralitik mund të mësojë nga kjo. Kur jemi të lodhur, të frikësuar dhe duke humbur fjalët në tharjen e lutjes, mjafton të qëndrojmë thjesht në vullnetin e Atit në sprovë. Mjafton të pini në heshtje nga kupën e vuajtjeve me besimin fëminor të Jezuit:
Nëse i mbani urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time, ashtu si unë i mbaja urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në dashurinë e tij. (Gjoni 15:10)
Botuar për herë të parë më 11 nëntor 2010.
LIDHJE ME LIDHJE
Mbi vuajtjet, Dete të larta
Një seri shkrimesh që kanë të bëjnë me frikën: I paralizuar nga Frika
