SHIKIMI bora bie jashtë dritares së tërheqjes sime, këtu në bazën e Shkëmbinjve Kanadezë, më erdhi në mendje ky shkrim nga Vjeshta e vitit 2008. Zoti ju bekoftë të gjithë ju jeni me mua në zemrën time dhe lutjet
Botuar për herë të parë më 10 nëntor 2008
BORDET E SHPRESS
Gjethet kanë rënë të gjitha këtu në Kanadanë qendrore, dhe i ftohti ka filluar të kafshojë. Por pashë diçka ditën tjetër që nuk e kam vërejtur kurrë më parë në këtë periudhë të vitit: pemët kanë filluar të formojnë sytha të rinj. Nuk mund ta shpjegoj pse, por papritmas u mbusha me një shpresë të pamasë. E kuptova që pemët nuk kishin vdekur, por kishin filluar të prodhonin jetë përsëri.
Kjo jetë do të vinte - përveç asaj dimër- e cila vonon lulëzimin e atyre sythave. Dimri nuk i vret, por ndërpret rritjen e tyre.
Por a e dini se një pemë vazhdon të rritet, edhe në dimër?
Jo shumë kohë më parë, takova një hortikulturalist amerikan i cili më pyeti për dimrat tanë kanadezë. Ai më tha se tani dihet që, gjatë dimrit, rrënjët e pemëve rriten shumë më tepër sesa besonin hortikulturalistët. Kur e tha këtë, unë e dija thellë në shpirtin tim se do ta kuptoja atë në një nivel të ri një ditë.
Dhe ajo ditë duket se ka ardhur.
KOHA E Pranverës
Dyzet vjet më parë, një pranverë e jashtëzakonshme mbërriti në Kishë kur Zoti derdhi Shpirtin e Shenjtë në atë që u bë e njohur si "rinovimi karizmatik". Ai prodhoi një shpërthim të jashtëzakonshëm jete ndërsa klerikët dhe laikët në vende të ndryshme përjetuan një transformim të thellë dhe të thellë përmes një "plotësimi" të ri të Shpirtit të Shenjtë. Kjo nga ana tjetër prodhoi një valë ungjillizimi, degë të reja dhe të forta në Kishë, të cilat filluan të lulëzojnë.
Këto lule, ose karizma, lulëzuan në disa vende. Dhuratat e profecisë, mësimdhënies, predikimit, shërimit, gjuhëve dhe shenjave dhe mrekullive të tjera përgatitën besimin e shumë njerëzve për frytin që do të vinte. Në të vërtetë, lulet e bukura filluan të zbehen, petalet e tyre bien në tokë. Disa thanë se ishte fundi i Rinovimit, por diçka më e madhe po dilte
Vera
Me pjekjen e degëve, lulet u zhvilluan në një frut të fuqishëm: atë që unë e quaj "përtëritja katektike".
Shumë katolikë po dashuroheshin me Jezusin, por jo me Kishën e Tij. Kështu, Zoti derdhi shpirtin e Tij të Urtësisë, duke ngritur disa apostola (dmth. Scott Hahn, Patrick Madrid, EWTN etj. Për të mos përmendur mësimet e Gjon Palit II) për të filluar mësimin e Besimit në një mënyrë të fuqishme dhe të përmbledhur, në mënyrë të tillë që të mos vetëm miliona katolikë filluan të dashuroheshin përsëri me Kishën e tyre, por protestantët filluan të derdheshin drejt "Romës" në një kthim masiv të shtëpisë. Kjo lëvizje në Trup ka sjellë një fryt të fuqishëm dhe të pjekur: apostujt të rrënjosur thellë dhe të patundur në të Vërtetën dhe në shkëmbin e Krishtit, Kishën.
Por edhe ky frut duket se ka pasur stinën e tij. Ka filluar të bjerë në tokë, duke i hapur rrugë sythave të reja, një pranverë e re...
DIMRI
Stinët e rritjes shpirtërore dhe intelektuale në Kishë tani po i lënë vendin paralizës së dimrit; ngrirja e një "pafuqie" kur, pavarësisht nga të gjitha dhuratat që ajo i është dhënë dhe ka dhënë, ne do të pranojmë përsëri që pa Zotin, nuk mund të bëjmë asgjë. Ne jemi duke hyrë në sezonin kur do të zhvishemi nga gjithçka në mënyrë që të mos kemi asgjë përveç Tij; sezoni, kur si i Kryqëzuari, ne do t'i gjejmë duart dhe këmbët tona të shtrira dhe të pafuqishëm, përveç Zërit tonë që bërtet, "Në duart tuaja!" Por në atë moment, një shërbesë e re do të lindë, do të dalë nga zemra e Kishës
Lule, gjethe, fruta… larg nga zhdukja, po shndërrohen në ushqim për vendet e egra Roots të cilat rriten pandërprerë. Do të vijë një kohë kur i vakët nuk do të lejohet të varet në mënyrë të pafrytshme në Pemë. Ky pastrim is Ndriçimi e cila afrohet gjithnjë e më shumë:
Unë pashë ndërsa ai hapi vulën e gjashtë dhe ndodhi një tërmet i madh; dielli u bë i zi si një thes i errët dhe e gjithë hëna u bë si gjak. Yjet në qiell ranë në tokë si fiq të papjekur të lëkundur nga pema në një erë të fortë. (Zbul. 6: 12-13)
Erërat e ndryshimit po fryjnë, dhe ata kanë marrë ftohtësinë e një dimër, dimri i Kishës - domethënë Pasioni i saj. Kisha së shpejti do të duket të jetë zhveshur plotësisht, edhe i vdekur. Por në nëntokë, ajo do të bëhet gjithnjë e më e fortë, duke u përgatitur për një pranverë të re e cila do të shpërthejë me shkëlqim në të gjithë tokën.
Pema është rritur për shumë shekuj, duke kaluar nëpër shumë sezone. Por siç tha Papa Gjon Pali II, ajo po përballet me një dimër "përfundimtar", një betejë të fundit në këtë epokë, me përmasa kozmike. Në një moment në kohë, të njohur vetëm nga Zoti, Pema do të ketë arritur tërësinë e gjatësisë së saj dhe do të fillojë koha e fundit e krasitjes. Jezusi foli për një brez që do të vinte, i cili do të provonte këto shenja kozmike dhe një univers persekutim:
Mësoni një mësim nga pema e fikut. Kur dega e saj bëhet e butë dhe lë mbin, ju e dini që vera është afër. Në të njëjtën mënyrë, kur të shihni se këto gjëra ndodhin, ta dini se ai është afër, te portat. Amen, unë të them ty, kjo gjeneratë nuk do të kalojë derisa të ndodhin të gjitha këto gjëra. (Marku 13: 28-30)
NDRYSHIMI I SEZONEVE
Për dyzet vjet, Zoti ka përgatitur një mbetje për të hyrë në tokën e premtuar, një Epoka e Paqes.
Ashtu si këta fiq të mirë, edhe unë do të shoh me sy të mirë të mërguarit e Judës… Do t'i shikoj për të mirën e tyre dhe do t'i kthej përsëri në këtë vend, për t'i ndërtuar, për të mos i shkatërruar; për t’i mbjellë, jo për t’i shkulur.
(Jeremia 24: 5-6)
Pastaj janë "fiqtë e këqij", ata që gjatë këtyre dyzet viteve të fundit janë endur larg dhe kanë bërë viça të artë në shkretëtirën e mëkatit. Ndërsa Zoti i ka thirrur vazhdimisht në pendim, ka ardhur koha kur ato fjalë të frikshme të Psalmit 95 duhet të shqiptohen:
Dyzet vjet e durova atë brez. Unë thashë: "Ata janë një popull, zemra e të cilit shkon keq dhe nuk i dinë rrugët e mia". Kështu që u betova në zemërimin tim: "Ata nuk do të hyjnë në prehjen time".
Kur Jozueu i drejtoi Izraelitët në Jordan drejt vendit të premtuar, ai i udhëzoi priftërinjtë:
Kur të arrini në prag të ujërave të Jordanit, do ta bëni qendroni akoma në Jordan. (Jozueu 3: 8)
Ka ardhur koha Unë besoj, se priftëria do të "qëndrojë akoma" - domethënë, Mesha do të pezullohet nga nata e errët e dimrit. Por nëntokësore, Rrënjët do të vazhdojnë të rriten.
… Priftërinjtë që mbanin arkën e besëlidhjes të Zotit qëndruan në tokë të thatë në mes të Jordanit, deri sa mbaroi tërë kombi kalimin e Jordanit. (Josiu 3:17)
Pjesa e mbetur, të gjithë ata që janë të destinuar të jetojnë në epokën e paqes, do të kalojnë nëpër. Zoja, gjatë kësaj kohe, do të mbetet me këtë "komb" të mbetur, veçanërisht priftërinjtë e saj të dashur - ata djem të përgatitur nga vetë dora e saj që i kushtohen asaj, Arka, e cila përmban Dhjetë Urdhërimet (e Vërteta), kavanoza ari e manës (Eukaristia) dhe shkopi i Aaronit që kishte lulëzuar (misioni dhe autoriteti i Kishës).
Në të vërtetë, ai Staf do të lulëzojë një ditë përsëri, megjithëse do të fshihet për një kohë në Arkë. Shikoni, pra, në këtë stinë të besimit, jo drejt dimrit dhe çfarëdo që mund të sjellë, por drejt sythat e shpresës që do të hapen kur Biri lind të shkëlqejë mbi ta në një stinë të re, një Ditë të re, një agim të ri
LEXIMI MË TEJ:
- Fundi i Vjeshtës ka ardhur: Koha e tranzicionit
- Epoka e Paqes: herezi apo profeci? Për herezitë dhe më shumë pyetje
