Kisha Mirëseardhëse

Papa Françesku hap “dyert e mëshirës”, 8 dhjetor 2015, Shën Pjetri, Romë
Foto: Maurizio Brambatti / Agjencia Evropiane e Shtypjes

 

NGA në fillim të pontifikatës së tij, kur ai refuzoi madhështinë që shoqëron shpesh zyrën papnore, Françesku nuk ka dështuar të ndezë polemika. Me shqyrtim, Ati i Shenjtë me qëllim është përpjekur të modelojë një lloj priftërie të ndryshme si për Kishën ashtu edhe për botën: një priftëri që është më baritore, e dhembshur dhe pa frikë të ecë midis skajeve të shoqërisë për të gjetur delet e humbura. Duke vepruar kështu, ai nuk ka hezituar të qortojë ashpër besimtarët e tij dhe të kërcënojë zonat e rehatisë së katolikëve "konservatorë". Dhe kjo për gëzimin e klerit modernist dhe medias liberale që intonoi se Papa Françesku po "ndryshonte" Kishën për t'u bërë më "mikpritëse" për homoseksualët dhe lezbiket, divorcet, protestantët, etj. ^[1]p.sh. Vanity Fair, 8th prill, 2016 Qortimet e Papës drejt së djathtës, së bashku me supozimet e së majtës, kanë çuar në një kaskadë zemërimi të çiltër dhe akuza ndaj Vikarit të Krishtit që ai po përpiqet të ndryshojë 2000 vjet të Traditës së Shenjtë. Mediat Ortodokse, të tilla si LifeSiteNews dhe EWTN, kanë vënë në dyshim haptas gjykimin dhe arsyetimin e Atit të Shenjtë në deklarata të caktuara. Dhe shumë janë letrat që kam marrë nga laikët dhe klerikët, të cilët janë të mërzitur me qasjen e butë të Papës në luftën e kulturës.

Pra, pyetja që ne duhet të bëjmë dhe me kujdes t'i përgjigjemi ndërsa ky Vit i Mëshirës fillon të mbyllet është, çfarë do të thotë të bëhesh një Kishë më "mikpritëse" dhe a ka ndërmend Françesku të ndryshojë mësimin e Kishës?

Para se të shtoj ndonjë koment, më lejoni të filloj duke deklaruar, me fjalët e tij, se cili është vizioni i Papës në këtë orë

 

VIZIONI PAPAL

Qasja taktike e Papa Françeskut në të vërtetë nuk është befasi. Në një predikim me kolegët e tij prelatë pak para zgjedhjes së tij, atëherë kardinali Jorge Bergoglio sinjalizoi saktësisht llojin e papnatit që ai besonte se ishte i nevojshëm në këtë kohë:

Të ungjillëzosh nënkupton një dëshirë që Kisha të dalë nga vetvetja. Kisha është e thirrur të dalë nga vetvetja dhe të shkojë në periferi jo vetëm në kuptimin gjeografik, por edhe në periferitë ekzistenciale: ato të misterit të mëkatit, të dhimbjes, të padrejtësisë, të injorancës, të të bërit pa fe, të mendimit dhe e të gjithë mjerimit. Kur Kisha nuk del nga vetja për të ungjillizuar, ajo bëhet vetë-referente dhe më pas sëmuret Church Kisha vetë-referuese e mban Jezu Krishtin brenda vetes dhe nuk e lejon të dalë… Duke menduar për Papën tjetër, ai duhet të jetë një burrë që nga soditja dhe adhurimi i Jezu Krishtit, ndihmon Kishën për të dalë në periferitë ekzistenciale, që e ndihmon atë të jetë nëna e frytshme që jeton nga gëzimi i ëmbël dhe ngushëllues i ungjillëzimit. -Revista e Kripës dhe e Dritës, f. 8, Botimi 4, Botim Special, 2013

Me sa duket, shokët e tij Cardinals ranë dakord, duke zgjedhur burrin si papën e 266-të. Pasardhësi i Pjetrit nuk humbi kohë duke pikturuar një pamje të asaj që ai ndjeu të ishte misioni i Kishës në këtë orë:

E shoh qartë se gjëja për të cilën Kisha ka më shumë nevojë sot është aftësia për të shëruar plagët dhe për të ngrohur zemrat e besimtarëve; ka nevojë për afërsi, afërsi. Unë e shoh Kishën si një spital fushor pas betejës. Useshtë e kotë të pyesni një person të dëmtuar rëndë nëse ka kolesterol të lartë dhe për nivelin e sheqernave të tij në gjak! Ju keni për të shëruar plagët e tij. Atëherë mund të flasim për gjithçka tjetër. Shëroni plagët, shëroni plagët. Dhe ju duhet të filloni nga themeli. —POPE FRANCIS, intervistë me AmericaMagazine.com, 30 shtator 2013

Kështu, në Nxitjen e tij të parë Apostolike, Papa Françesku filloi të zbulonte praktikisht se si duhej drejtuar një "spital në terren" i tillë. Shërimi i plagëve, tha ai, fillon me Kishën, jo domosdoshmërisht mëkatarin, duke bërë 'hapin e parë':

Kisha që "shkon" është një bashkësi e dishepujve misionarë që hedhin hapin e parë, të përfshirë dhe mbështetës, të cilët japin fryte dhe gëzohen. Një komunitet ungjillëzues e di se Zoti ka marrë iniciativën, ai na ka dashur së pari (krh. 1 Gjn 4:19), dhe për këtë arsye ne mund të ecim përpara, të marrim me guxim iniciativën, të shkojmë te të tjerët, të kërkojmë ata që kanë rënë larg, të qëndrojmë në udhëkryq dhe të mirëpresim të dëbuarit. Një komunitet i tillë ka një dëshirë të pafund për të treguar mëshirë, fryt i përvojës së tij të fuqisë së mëshirës së pafund të Atit. -Evangelii Gaudium, n 24

Për hir të shkurtësisë, më lejoni të shtoj edhe një depërtim tjetër nga Nxitja Apostolike Post-Sinodale e Atit të Shenjtë, Amoris Laetitia, që kërkon një Kishë me

… Një qasje baritore pozitive dhe mirëseardhëse e aftë për të ndihmuar çiftet të rriten duke vlerësuar kërkesat e Ungjillit. Megjithatë, ne shpesh kemi qenë në mbrojtje, duke humbur energjinë baritore në denoncimin e një bote dekadente pa qenë proaktivë në propozimin e mënyrave për të gjetur lumturinë e vërtetë. Shumë njerëz mendojnë se mesazhi i Kishës për martesën dhe familjen nuk pasqyron qartë predikimin dhe qëndrimet e Jezuit, i cili përcaktoi një ideal kërkues, por asnjëherë nuk arriti të tregonte dhembshuri dhe afërsi me dobësinë e individëve si gruaja samaritan ose gruaja e kapur në zina. -Amoris Laetitia, n 38

 

VIZIONI I KRISHTIT

Pra, na është dhënë një vizion për atë që mbajtësi aktual i Çelësave të Mbretërisë beson se është kryesorja në këtë kohë. Sidoqoftë, çelësi për të interpretuar këtë vizion nuk janë intervistat papale gjatë fluturimit, vërejtjet jashtë prangave, thirrjet telefonike të pretenduara, artikuj të revistave të paregjistruara, apo edhe vërejtje spontane gjatë një homeli. Përkundrazi, siç tha me të drejtë Kardinali Burke:

Çelësi i vetëm për interpretimin e saktë të Amoris Laetitia [dhe deklarata të tjera papale] është mësimi i vazhdueshëm i Kishës dhe disiplina e saj që mbron dhe nxit këtë mësim. - Kardinali Raymond Burke, Regjistri Kombëtar Katolik, 12 Prill 2016; regjistruesi.com

Dhe këtu është arsyeja pse, shpallur qartë 2000 vjet më parë nga Shën Pali:

Nëse ndokush ju predikon një ungjill tjetër nga ai që keni marrë, le të jetë i mallkuar! (Gal 1: 9)

Kështu, qëllimi i këtij meditimi është që t'ia bëjë të qartë lexuesit atë që është është vetëm kuptimi i mundshëm i asaj që do të thotë të bëhesh një Kishë më “mikpritëse”.

Kur Papa Françesku flet për të arritur "periferitë" e njerëzimit, "ato të misterit të mëkatit, të dhimbjes, të padrejtësisë, të injorancës, për të bërë pa fe, të mendimit dhe të gjithë mjerimit", këtu ai po flet, në disa aspekte, nga të gjithë ne. Për kë prej nesh nuk preket nga mëkati, dhimbja, injoranca dhe mjerimi i tyre? Por ai gjithashtu po identifikon me saktësi "gjendjen" e shpirtit të botës në këtë orë: një që është i mpirë ndaj konceptit të mëkatit, dhe kështu i zhytur në thellësitë e mëkatit. Shtë një botë që praktikisht ka hedhur poshtë çdo përmbajtje dhe prandaj po korr mjerimin e mëkatit të vdekshëm, atë vdekje të shpirtit që është plaga më e madhe e njeriut modern.

Më lejoni të pyes: kur keni bërë një mëkat, çfarë keni dëshirë në atë moment kur ju jeni duke e rrahur veten, duke akuzuar, duke e dënuar dhe duke e dënuar veten? A është fjalë e ashpër… apo fjalë mëshire? Çfarë ju shëron më shumë në rrëfim? Të qortohet nga prifti - apo të dëgjosh që Jezu Krishti të do, madje akoma?

Kjo është ajo që Papa Françesku do të thotë kur thotë se duhet të shërojmë plagët i parë: do të thotë të shërosh plagën e fajit dhe të dënimit.

… Burri dhe gruaja e tij u fshehën nga Zoti Perëndi midis pemëve të kopshtit… [Adam] u përgjigj, “Unë të dëgjova në kopsht; por kisha frikë, sepse isha lakuriq, kështu që u fsheha ". (Zan 3: 8, 10)

Si e shëroi Ati këtë plagë frikë në racën njerëzore? Ai dërgoi Birin e tij Jezu Krisht për të mbuluar lakuriqësinë tonë me të Tij mëshirë:

Sepse Zoti nuk e dërgoi Birin e tij në botë për të dënuar botën, por që bota të shpëtohet përmes tij… Ata që janë mirë nuk kanë nevojë për një mjek, por të sëmurët e bëjnë këtë. Unë nuk erdha të thërras të drejtët, por mëkatarët. Cili njeri midis jush që ka njëqind dele dhe humbet njërën prej tyre nuk do të linte nëntëdhjetë e nëntë në shkretëtirë dhe të shkonte pas të humburit derisa ta gjente? (Gjoni 3:17, Mar 2:17, Luka 15: 4)

Dhe kështu, qasja baritore ka tashmë janë vendosur. Jezusi na ka dhënë modelin kryesor të ungjillizimit, të asaj që Kisha duhet të duket si kudo dhe në çdo kohë:

Kush pretendon se qëndron në të, duhet të jetojë ashtu siç jetoi. (1 Gjonit 2: 6)

Françesku po thërret çdo katolik të vetëm të bëhet një Krisht tjetër në punë, në treg, në shkollat ​​dhe shtëpitë tona. Ai po na thërret që t'u tregojmë mëshirën dhe dashurinë e Krishtit atyre që kanë më shumë nevojë për mëshirën dhe dashurinë e Krishtit. Shembulli që Papa citon vetë është gruaja Samaritan në pus.

 

UDHTIMI ME MJETARIN

Ajo ishte një grua që jetonte në një situatë kurorëshkelëse. Kur Krishti e takoi atë në pus, dy gjëra domethënëse ndodhën para se subjekti i gjendjes së saj të mëkatit të dilte në ballë. E para është se Jezusi i kërkon asaj t'i japë ujë. Ky është një mësim i thellë për ata të krishterë që "shmangin" mëkatarët pikërisht sepse ata janë mëkatarë. Sa shpesh grupet tona të lutjes, klubet e Biblës, shoqatat e famullive dhe vetë famullitë bëhen një vend që është i ngrohtë vetëm për të devotshmit? Sa shpesh gravitojmë te të krishterët e tjerë duke shmangur personazhet më të ashpër? Sa shpesh ecim rreth të degjeneruarve, të varfërve dhe të trazuarve që të mos shqetësojmë veten? Për Jezusin, ky qëndrim është i pakuptimtë dhe antitetik ndaj misionit të Tij, i cili tani është i yni: Ata që janë mirë nuk kanë nevojë për një spital fushor - të sëmurët kanë nevojë! Atëherë, pse po i lini buzë rrugës ata shpirtra të varfër të rrahur dhe të grabitur nga Satanai, shkatërruesi i shpirtrave? Pyetja është për ne që e njohim Krishtin, të cilët pretendojnë të jenë pasuesit e Tij. Dhe kështu, Papa Françesku ka tronditur Kishën në shumë lagje, duke ekspozuar ata që fshiheshin pas gjethes së fikut në zonat e tyre të rehatisë. Pse Ai u përgjigj pse kur hapi dyert e Bazilikës së Shën Pjetrit duke shpallur "Vitin e Mëshirës" ndërsa citonte Shën Faustinën. Sepse Françesku e di mirë, siç i zbuloi Zoti ynë Faustinës, se ne po jetojmë në një "kohë mëshire" që do të marrë fund. ^[2]shih Hapja Dyert e Mëshirës

Gjëja e dytë e rëndësishme që ndodh në pus është se Jezusi vazhdon të josh Samaritanen që të shohë përtej temporales, të shkojë përtej dëshirave të saj për kënaqësi dhe të etjes për diçka më të madhe: "uji i gjallë", që është jeta në Shpirti

Kur shkojmë pa frikë në zemrat e të tjerëve dhe u zbulojmë atyre gëzimin dhe paqen që tejkalon çdo kuptim thjesht duke reflektuar lumturinë tonë të thjeshtë, dy gjëra do të ndodhin: të tjerët ose do të kenë etje për atë që kemi, ose do të na refuzojnë. Mendoj se arsyeja që disa të krishterë janë zemëruar nga thirrja e Papa Françeskut për të udhëtuar me homoseksualë dhe lezbike, të divorcuar dhe të ngjashme është se ai i ka dënuar ata se ata nuk kanë as gëzimin dhe as paqen e Zotit! Dhe kështu, për disa, është shumë më e lehtë të fshihen pas doktrinës, prapa një muri apologjik, në vend që të japësh një dëshmi të gjallë të Ungjillit që mund t'u kushtojë atyre reputacionin e tyre, nëse jo jetën e tyre.

Butësia e Jezuit pranoi, para së gjithash, dinjitetin e gruas samaritane. Ai nuk e shikoi atë si një krimb mëkatar, përkundrazi, si një grua e krijuar në imazhin e Tij me aftësinë për të dashur me dashurinë e Tij. Kjo shpresë, kjo optimizmi hyjnor që e çuan Atë në Kryq për hir të saj (dhe tonën), është ajo që e shtyu zemrën e kësaj gruaje të kërkonte të përjetshmen. Dashuria dhe mëshira e tij ndaj saj i hapi zemrën dhe shëroi plagën fillestare të refuzimit që ajo mbarti brenda saj ... dhe më pas ... atëherë ajo ishte gati të merrte ilaçin e së vërtetës që do ta linte të lirë. Ndërsa Ai i tha asaj:

Zoti është Shpirt, dhe ata që e adhurojnë atë duhet të adhurojnë në Shpirt dhe në të vërtetë. (Gjoni 4:24)

 

ÇLIRIMI I T TR VURTETS

Papa Françesku, ashtu si Krishti, ka zgjedhur nuk për të theksuar mëkatin, i zgjedhur për të mos qenë, në fjalët e tij, "në mbrojtje, duke humbur energjinë baritore në denoncimin e një bote dekadente pa qenë pro-aktiv në propozimin e mënyrave për të gjetur lumturinë e vërtetë". A është kjo qasja e duhur në këtë kohë, kur lufta kulturore po bëhet gjithnjë e më armiqësore ndaj krishterimit? Siç vuri në dukje Papa Benedikti, "konsensusi moral" që i ka mbajtur kombet civilë dhe të renditur po shembet rreth nesh. Nuk është diçka e vogël:

Për t'i rezistuar këtij eklipsi të arsyes dhe për të ruajtur aftësinë e saj për të parë gjërat thelbësore, për të parë Zotin dhe njeriun, për të parë se çfarë është e mirë dhe çfarë është e vërtetë, është interesi i përbashkët që duhet të bashkojë të gjithë njerëzit me vullnet të mirë. E ardhmja e botës është në rrezik. —POPA BENEDICT XVI, Fjalimi drejtuar Kurisë Romake, 20 dhjetor 2010; krh. Në prag

Kur Jezusi u bë njeri dhe eci mes nesh, Mateu thotë se Zoti erdhi "Një popull që ulet në errësirë". ^[3]Matt 4: 16 Ishin zemrat e njerëzve Që shume ndryshe? Krishti erdhi si një dritë në botë. Kjo dritë përbëhej nga shembulli i Tij dhe mësimet e Tij. Tani, Ai na kthehet dhe na thotë, "Ju jeni drita e botës"^[4]Matt 5: 14—Përmes shembullit dhe mësimdhënies suaj. 

Kështu, të mirëpresësh mëkatarët në gjirin e Kishës nuk do të thotë të minimizosh mëkatin. Arsyeja pse ata janë të sëmurë është pikërisht për shkak të mëkatit! Por Jezusi na tregon se rruga drejt zemrës së mëkatarit, të thuash, është të bëhemi fytyra e dashurisë për ta - jo maska ​​e dënimit. Dhe kështu Papa Françesku i nxit besimtarët të shërojnë më parë atë plagë refuzimi:

Ju keni për të shëruar plagët e tij. Atëherë mund të flasim për gjithçka tjetër ... Kisha ndonjëherë është mbyllur në gjëra të vogla, në rregulla me mendje të vogël. Gjëja më e rëndësishme është shpallja e parë: Jezu Krishti ju ka shpëtuar. —POPE FRANCIS, intervistë me AmericaMagazine.com, 30 shtator 2013

Atëherë mund të flasim për gjithçka tjetër. Kjo është, atëherë ne mund të mësojmë të vërtetat shpëtuese të besimeve tona mbi Sakramentet, martesën dhe moralin. Dhe kjo ishte qasja e trefishtë e Jezusit te pusi: jini të pranishëm te tjetri, bëhu një dritë për ta, Dhe pastaj mësoji ata nëse janë të etur për të vërtetën. Jezusi tha, fare qartë: e vërteta do të të çlirojë. Kështu, qëllimi i Kishës nuk është thjesht t'i bëjë njerëzit të ndihen të mirëpritur, sikur mbledhja së bashku në një frymë miqësie është qëllimi ynë përfundimtar. Jo, Jezusi tha qëllimin:

… Bëni dishepuj nga të gjitha kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të shenjtë, duke i mësuar të respektojnë gjithçka që ju kam urdhëruar. (Mat 18: 19-20)

Pagëzimi është një fjalë për fjalë dhe shpirtërore larje larg mëkatit. Kështu, në zemër të misionit të Kishës është drejtimi i mëkatarit nga jeta e mëkatit në mësimet e Jezuit, të cilat vetëm do t'i bëjnë ata dishepujt e Tij. Kështu, Papa Françesku deklaroi qartë:

Approach një qasje baritore pozitive dhe mirëseardhëse [është] e aftë të ndihmojë çiftet të rriten duke vlerësuar kërkesat e Ungjillit. -Amoris Laetitia, n 38

Kërkesat e Ungjillit janë pendimi nga mëkati dhe konformiteti me vullnetin e Zotit, i cili është burim gëzimi dhe paqeje dhe ekuilibri, aq sa toka mbetet e frytshme dhe jetëdhënëse duke “respektuar” ligjet e gravitetit që e mbajnë atë në një orbitë e përsosur rreth diellit.

 

Kisha e mirëpritur, e shpenguar

Si përfundim, të "mirëpresësh" të tjerët në Kishë do të thotë t'i bësh të njohur nga mirësia, respektimi i dinjitetit të tjetrit dhe gatishmëria për të qenë i pranishëm, fuqia dhe prania e Jezusit. Në këtë mënyrë, famullitë tona mund të bëhen "një komunitet i komuniteteve". ^[5]Evangelii Gaudium, n 28 Kjo është e mundur vetëm nëse ne vetë di Jezusi dhe janë prekur nga mëshira e Tij - një fryt i Lutje dhe frekuentimin e Sakramente. Siç tha Françesku, është 'nga përsiatja dhe adhurimi i Jezu Krishtit [që] ndihmon Kishën të dalë në periferitë ekzistenciale'. ^[6]Revista e Kripës dhe e Dritës, f. 8, Botimi 4, Botim Special, 2013

E megjithatë, edhe nëse jemi të ngrohtë dhe mikpritës, gjithmonë do të ketë nga ata që refuzojnë kërkesat e Ungjillit. Kjo është, "mirëseardhja" jonë ka kufijtë e saj të përcaktuar nga vullneti i lirë i tjetrit.

Megjithëse tingëllon e qartë, shoqërimi shpirtëror duhet t'i çojë të tjerët gjithnjë e më pranë Zotit, tek i cili arrijmë lirinë e vërtetë. Disa njerëz mendojnë se janë të lirë nëse mund ta shmangin Zotin; ata nuk arrijnë të shohin se ata mbeten jetimë ekzistencialisht, të pafuqishëm, të pastrehë. Ata pushojnë së qeni pelegrinë dhe bëhen lëvizës, duke fluturuar rreth vetes dhe duke mos arritur kurrë më askund. Të shoqërohesh do të ishte joproduktive nëse bëhet një lloj terapie që mbështet vetë-thithjen e tyre dhe pushon së qeni një pelegrinazh me Krishtin tek Ati. OPPOPE FRANCIS, Evangelii Gaudium, n 170

Jezusi ishte shumë i qartë për këtë. Kisha, e cila është mbretëria e Zotit në tokë, është streha e mëkatarëve - por vetëm ata mëkatarë që vendosin besimin e tyre në mëshirën e Zotit, duke u pajtuar me Atin përmes Birit, duke e lejuar që t'i veshë me një mantel të ri, sandale të reja dhe unaza e bijve, në mënyrë që ato të ulen në tryezën e Qengjit. ^[7]krh. Luka 15: 22 Sepse Kisha u krijua nga Krishti jo vetëm për të mirëpritur mëkatarët, por për t'i shpenguar ata.

Kur mbreti hyri për të takuar mysafirët, ai pa një burrë atje që nuk ishte veshur me një rrobë martese. Ai i tha: "Shoku im, si ka ardhur që ke ardhur këtu pa një rrobë martese?" Por ai u kthye në heshtje. Atëherë mbreti u tha shërbëtorëve të tij: "Lidhni duart dhe këmbët dhe hidheni në errësirën jashtë, ku do të ketë vajtime dhe kërcëllime dhëmbësh". Shumë janë të ftuar, por pak janë të zgjedhur. (Mat 22: 11-14)

 

  

LIDHJE ME LIDHJE

Vija e hollë midis mëshirës dhe herezisë - Pjesë I, II, III

Ai Papa Françesku! Pjesa I Pjesa II

 

 

Faleminderit per mbeshtetjen!

 

Për të udhëtuar me Markun në La Tani Word,
klikoni në banderolën më poshtë për të pajtohem.
Emaili juaj nuk do të ndahet me askënd.