MY artikulli i fundit i quajtur Fundi i vdekur ndoshta nxori përgjigjet më të e-mail nga çdo gjë që kam shkruar ndonjëherë.
P RESRGJIGJE Emocionale
Kishte një breshëri të jashtëzakonshme faljesh nga shumë amerikanë për trajtimin tonë në kufi, si dhe njohje se SHBA-të janë në një krizë, si nga ana morale dhe politike. Unë jam mirënjohës për letrat tuaja të mbështetjes - një dëshmi e vazhdueshme e mirësisë së kaq shumë amerikanëve - megjithëse qëllimi im nuk ishte të kërkoja simpati. Përkundrazi, ishte për të njoftuar arsyen e anulimit të koncerteve të mia. Unë gjithashtu e shfrytëzova atë moment për të adresuar lidhjen e situatës me pjesën tjetër të meditimeve në këtë faqe në internet - domethënë, paranojë dhe frikë janë një shenjë e kohës (shih meditimet e mia në Të paralizuar nga Frika).
Kishte gjithashtu disa letra që pretendonin se po sulmoja amerikanët në përgjithësi dhe se isha i gabuar në drejtim të "luftës kundër terrorizmit". Sigurisht, një lexim i kujdesshëm i letrës sime tregon shqetësim për rritjen e paranojës dhe tensionit që krijohen nga ata që mbajnë pushtetin -jo çdo amerikan. Por disa njerëz e morën këtë personalisht. Ky nuk ishte aspak qëllimi im, dhe më vjen keq që disa u ndien të lënduar nga kjo.
Ne nuk mbajmë asnjë inat ndaj rojeve të kufirit dhe as atyre që dërguan disa letra mjaft shpirtërore. Por unë do të shpjegoj themelin e komenteve të mia pasi ato nuk janë politike por shpirtërore.
Patriotizmi dhe maturia
Shumica e lexuesve të mi janë amerikanë. Disa prej tyre janë edhe ushtarë në Irak që më shkruajnë herë pas here. Në fakt, baza jonë e donatorëve është jashtëzakonisht amerikane dhe në të kaluarën ata kanë ardhur shpejt në ndihmë të kësaj ministrie. Ne shpesh udhëtojmë në SH.B.A. dhe kemi krijuar shumë marrëdhënie të çmuara atje. Nga të gjitha udhëtimet e mia në të gjithë botën, është në Amerikë ku kam gjetur disa nga xhepat më besnikë dhe ortodoksë të katolicizmit. Inshtë në shumë mënyra një vend dhe popull i bukur.
Por dashuria jonë për vendin nuk mund të jetë përpara dashurisë për Ungjillin. Patriotizmi nuk mund t’i paraprijë maturisë. Atdheu ynë është në Parajsë. Thirrja jonë është të mbrojmë Ungjillin me jetën tonë, dhe jo ta flijojmë Ungjillin për flamurin dhe vendin. Jam disi i befasuar nga retorika e luftës dhe mohimi i realitetit nga katolikët, siç duket, të fortë.
Perëndimi është në një rënie të shpejtë morale. Dhe kur them Perëndim, unë kryesisht i referohem Amerikës së Veriut dhe Evropës. Kjo rënie morale është fryt i asaj që Papa Benedikti i është referuar si një "diktaturë e relativizmit" në rritje - domethënë, morali po ripërcaktohet për t'iu përshtatur "arsyetimit" të kohërave. Unë besoj se "lufta parandaluese" aktuale bie në mënyrë të rrezikshme në këtë frymë relativizmi, veçanërisht duke pasur parasysh paralajmërimet e shprehura nga Kisha.
Alsoshtë gjithashtu një shenjë e kohërave për shkak të ndikimit të tij global:
Ajo që më ka goditur kohët e fundit - dhe unë mendoj shumë për të - është që deri më tani, në shkolla jemi mësuar për dy luftërat botërore. Por, ajo që sapo është shpërthyer, besoj, duhet të përshkruhet gjithashtu si një 'luftë botërore', sepse ndikimi i saj prek vërtet të gjithë botën. - Kardinali Roger Etchegaray, i dërguari i Papës JOHN PAUL II në Irak; Lajme katolike, 24 Mars 2003
Shtë thënë nga a Botim i Hjustonit që media kryesore në SH.B.A. nuk mbante raporte të kundërshtimit të Kishës ndaj luftës. Pyes veten nëse ende është kështu, bazuar në ato që kanë thënë disa nga lexuesit e mi.
Kështu që këtu është - zëri i Kishës mbi "luftën kundër terrorizmit"
THIRRJA E NJ SP SPADE NJ A SPADE
Para luftës në Irak, Papa Gjon Pali II paralajmëroi me zë të lartë për përdorimin e mundshëm të forcës në vendin e shkatërruar nga lufta:
Lufta nuk është gjithmonë e pashmangshme. Alwaysshtë gjithmonë një disfatë për njerëzimin ... Lufta nuk është kurrë një mjet tjetër që dikush mund të zgjedhë të përdorë për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve midis kombeve lufta nuk mund të vendoset, edhe kur bëhet fjalë për sigurimin e së mirës së përbashkët, përveç si opsioni i fundit dhe në përputhje me kushtet shumë të rrepta, pa injoruar pasojat për popullatën civile si gjatë ashtu edhe pas operacioneve ushtarake. -Adresa e Trupave Diplomatike, 13 janar 2003
Se "kushtet e rrepta" nuk ishin përmbushur u shpreh qartë nga vetë Peshkopi i SHBA:
Me Selinë e Shenjtë dhe peshkopët nga Lindja e Mesme dhe në mbarë botën, kemi frikë se mos përdorimi i luftës, në rrethanat e tanishme dhe në dritën e informacionit aktual publik, nuk do të plotësonte kushtet e rrepta në mësimet katolike për tejkalimin e prezumimit të fortë kundër përdorimit të forcës ushtarake. -Deklaratë mbi Irakun, 13 nëntor 2002, USCCB
Në një intervistë për agjencinë e lajmeve ZENIT, Kardinali Joseph Ratzinger - tani Papa Benedikti - tha,
Nuk kishte arsye të mjaftueshme për të shpërthyer një luftë kundër Irakut. Për të mos thënë asgjë për faktin se, duke pasur parasysh armët e reja që bëjnë shkatërrime të mundshme që shkojnë përtej grupeve luftarake, sot ne duhet të pyesim veten nëse është akoma e ligjshme të pranojmë ekzistencën e një "lufte të drejtë". -ZENIT, Mund 2, 2003
Këto janë vetëm disa nga zërat hierarkikë që paralajmëruan se një luftë në Irak do të kishte pasoja serioze për botën. Në të vërtetë, paralajmërimet e tyre kanë dalë profetike. Jo vetëm që është rritur gjasat e terrorizmit në tokën e shtëpisë ndërsa kombet arabe i shikojnë SHBA-të gjithnjë e më armiqësore, por "armiqtë e tjerë tradicionalë" si Rusia, Irani, Koreja e Veriut, Kina dhe Venezuela tani e shohin Amerikën si një kërcënim të qartë pasi që është provuar është e gatshme të sulmojë çdo vend që vlerësohet si një kërcënim i mjaftueshëm. Nga ana tjetër, këto kombe kanë rritur shpenzimet ushtarake dhe vazhdojnë të ndërtojnë armë, duke e çuar botën gjithnjë e më afër një konflikti tjetër serioz. Kjo është një situatë e rëndë.
… Përdorimi i armëve nuk duhet të prodhojë të këqija dhe çrregullime më të rënda se e keqja që duhet eliminuar. -Katekizmi i Kishës Katolike; 2309 me kushtet për një "luftë të drejtë".
Askush nuk fiton në luftë - dhe sipas deklaratës së fundit të Peshkopit Amerikan, pushtimi i Irakut vazhdon të ngrejë pyetje etike:
Si pastorë dhe mësues, ne jemi të bindur se situata aktuale në Irak mbetet e papranueshme dhe e paqëndrueshme. -Deklarata e Peshkopit Amerikan për Luftën në Irak; ZENIT, 13 nëntor 2007
Edhe unë jam thellësisht i shqetësuar për trupat që qëndrojnë në Irak dhe Afganistan duke u përballur me armiq të rrezikshëm dhe shpesh të pamëshirshëm. Ne duhet t'i mbështesim ushtarët me lutjet tona. Por në të njëjtën kohë, si katolikë besnikë, ne duhet të shprehim kundërshtimet tona sa herë që shohim se po ndodhin padrejtësi, veçanërisht në formën e dhunës - qoftë në bark, apo në një vend të huaj.
Besnikëria jonë ndaj Krishtit zëvendëson besnikërinë ndaj flamurit.
Dhuna dhe krahët nuk mund të zgjidhin kurrë problemet e njeriut. OPPOPE JOHN PAUL II, Punëtor katolik i Hjustonit, Korrik - 4 gusht 2003
LUFT NO JO më shumë!
Isshtë koha që Perëndimi të ketë një "ndriçim të ndërgjegjes". Ne duhet të shohim arsyen pse shpesh përbuzemi nga kombet e huaja.
Papa Gjon Pali II tashmë i ka shtuar dritë kësaj teme:
Nuk do të ketë paqe në tokë, ndërsa shtypja e njerëzve, padrejtësitë dhe çekuilibrat ekonomikë, të cilat ende ekzistojnë, vazhdojnë. - Mesha e Ashit të Mërkurën, 2003
Disa lexues amerikanë shkruan se terroristët janë larg për të shkatërruar vendin e tyre. Kjo është e vërtetë, dhe ne duhet të jemi vigjilentë - edhe ata kanë kërcënuar vendin tim. Por duhet të pyesim gjithashtu pse ne në radhë të parë i kemi këta armiq.
Shumë popuj të botës janë të zemëruar me padrejtësitë e tmerrshme ekonomike globale që vazhdojnë të mbizotërojnë në mijëvjeçarin e ri. Ta themi troç, ka një materializëm të jashtëzakonshëm, humbje dhe lakmi në Perëndim. Ndërsa i shikojnë fëmijët tanë mbipeshë gjithnjë e më shumë me iPod dhe celularë që zbukurojnë trupat e tyre, shumë familje të botës së tretë mezi mund të vendosin bukë në tryezë. Kjo, dhe rrjedha e pornografisë, aborti dhe rindërtimi i martesës janë tendenca të papranueshme për shumë kultura - trende që rrjedhin nga Kanada, Amerikë dhe kombet e tjera perëndimore.
Ndërsa e kuptoj zhgënjimin themelor të disa prej lexuesve të mi, a është kjo përgjigje që sugjeroi një lexues vërtet përgjigja…
"… Ne duhet të tërheqim trupat tona nga çdo vend, t'i mbyllim kufijtë tanë për të gjithë, të ndalojmë çdo qindarkë të ndihmës sonë të huaj dhe t'i lëmë të gjitha kombet të kujdesen për veten e tyre."
Ose, a duhet që Perëndimi të përgjigjet në mënyrën që Krishti na urdhëroi në të vërtetë:
Për ju që dëgjoni të them, duajini armiqtë tuaj, bëni mirë me ata që ju urrejnë, bekoni ata që ju mallkojnë, lutuni për ata që ju keqtrajtojnë. Personit që të godet në një faqe, ofroji edhe tjetrën, dhe nga personi që të merr mantelin tënd, mos ia mbaj as tunikën ... Përkundrazi, duaji armiqtë e tu dhe bëj mirë atyre dhe mos jep hua duke pritur asgjë; atëherë shpërblimi juaj do të jetë i madh dhe ju do të jeni fëmijë të Shumë të Lartit, sepse ai vetë është i mirë me mosmirënjohësit dhe të pabesët. Ji i mëshirshëm, ashtu si edhe Ati yt është i mëshirshëm… nëse armiku yt është i uritur, ushqeje atë; nëse është i etur, jepi diçka për të pirë; sepse duke vepruar kështu do të grumbullosh qymyr të ndezur mbi kokën e tij. (Luka 6: 27-29, 35-36; Rom 12:20)
A është kaq e thjeshtë? Ndoshta është. Grumbulloni "qymyr të ndezur" në vend të bombave.
Derisa të jetojmë këtë, nuk do të njohim paqe. Nuk është as flamuri kanadez dhe as amerikan që duhet të ngremë. Përkundrazi, ne të krishterët duhet të ngremë lart flamurët e dashuri.
Lum ata që bëjnë paqen. (Mat 5: 9)
Do të ishte një gjë e çmendur për të bërë, për të sulmuar Irakun, sepse ata do të sulmojnë dhe sulmojnë dhe sulmojnë, dhe ata janë të përgatitur. Ata vetëm po presin të përgjigjen. Ata thjesht po presin që diçka e vogël të bjerë mbi të, terroristët dhe Iraku së bashku. Udhëheqësit duhet të jenë të përulur në zemër dhe shumë të mençur, me durim dhe bujari. Ne jemi këtu në këtë botë për të shërbyer -shërbej, shërbej, shërbej, dhe kurrë mos u lodhni duke shërbyer. Ne kurrë nuk mund ta lejojmë veten të provokojmë; ne gjithmonë duhet ta kemi mendjen tonë në Qiell. —Vështruesi katolik Maria Esperanza di Bianchini i Venezuelës, intervistë me Shpirti i Përditshëm (pa datë); peshkopi vendas i ka konsideruar shfaqjet aty si autentike. Para vdekjes së saj, ajo paralajmëroi se një luftë në Irak do të kishte pasoja "shumë të rënda".
