Zoti është i pafund Ai është gjithnjë i pranishëm. Ai është i gjithëdijshëm. dhe Ai është i ndalueshëm.
Një fjalë më erdhi në lutje këtë mëngjes që ndihem e detyruar ta ndaj me ju:
Me Zotin tuaj, ka fillime të pafundme, sythe të pafund të hirit dhe shira të përjetshëm për të nxitur dhe ushqyer jetë të re. Ti je në një betejë, fëmija im. Ju duhet të filloni përsëri dhe përsëri. Mos hezitoni kurrë të filloni përsëri me Mua! Unë do ta ngre shpirtin e përulur edhe më shumë sesa ishte para rënies, sepse mençuria e çon atë në lartësi të reja.
Lëreni zemrën tuaj të mbetet gjithnjë e hapur dhe unë nuk do të hezitoj ta mbush me mirësinë time. A nuk është kjo taktika e armikut - të ma mbyllësh zemrën me dyshim dhe dëshpërim? Unë po të them fëmijë, nuk është mëkati yt që më mban larg, por mungesa e besimit. Unë mund të bëj gjithçka në zemrën e një mëkatari që beson dhe pendohet; por atij që i mbyllet dyshimi, Zoti ndalet. Hiri vrapon kundër zemrës së atij shpirti si dallgët që përplasen me një mur guri, duke rënë përsëri pa u depërtuar në të.
Tani mos u bë budalla, por ec në rrugët në të cilat unë po të mësoj. Të jetë në roje; mos bini në gjumë; ji i vëmendshëm ndaj Meje, sepse Dashuria është gjithmonë e vëmendshme ndaj teje.
BESIMI ISSHT THE ÇELEYSI
Në fund të fundit, mëkati fillestar i Adamit dhe Evës ishte një mungesa e besimit në Zot, e shprehur në një akt të pabindur. Dhe zakonisht kështu shprehim mungesën e besimit tek Zoti: duke ndërmarrë një veprim që është në kundërshtim me të 
Vullneti i tij, në kundërshtim me atë që na thotë ndërgjegjja jonë. Kur jemi të detyruar, obsesiv, të zemëruar ose të paduruar, shpesh ndodh sepse kemi hequr dorë nga besimi në Atin për të përmbushur nevojat tona dhe për të punuar gjërat sipas planit të Tij. Ne thjesht nuk jemi të kënaqur me planin e Tij sepse zgjat shumë, shumë rrugë të tërthorta, ose thjesht nuk është rezultati që ne po kërkonim. Dhe kështu ne rebelohemi. Kjo është drama thelbësore e historisë njerëzore që luan në çdo brez, nga më e vogla tek më e madhja, ateiste deri te besimtari. Të ishe si perëndia ishte fati për të cilin u krijuam; të jesh zot, është fati që kapim sa herë që refuzojmë planin e Krijuesit dhe arrijmë te fryti i ndaluar i mëkatit.
Zoti e di mirë që në momentin që do ta hani do të hapen sytë tuaj dhe do të jeni si perënditë që dinë se çfarë është e mirë dhe çfarë e keqe. (Zan 3: 5)
Në të vërtetë, mëkati hap dy rrugë para nesh: drejt së mirës ose drejt së keqes. Shtë pikërisht në këtë pirun në rrugë ku është ngritur Kryqi i Krishtit. Në këtë pikë nisjeje, Jezusi na bën me shenjë që të ndjekim rrugën e mirë, Rrugën e mirë që të çon në jetën e përjetshme. Mëkati errëson mendjen dhe ka potencialin të ngurtësojë zemrën. Isshtë momenti i vendimit atëherë… do të besoj tek Ai, do të kthehem tek Ai dhe do të përqafoj Rrugën, rrugën e Tij, cilat janë urdhërimet dhe shembulli i Tij? Apo do ta refuzoj dashurinë e Tij, zgjidh my mënyra, dhe grupi im i "urdhërimeve" të personalizuara?
Sepse dashuria për Perëndinë është kjo, që ne të zbatojmë urdhërimet e tij. Dhe urdhërimet e tij nuk janë të rënda, sepse kushdo që ka lindur nga Perëndia pushton botën. Dhe fitorja që pushton botën është besimi ynë. (1 Gjonit 5: 3-4)
Mesazhi i Jezusit është i qartë, është i bukur, është një këngë dashurie: Mëkati dhe turpi yt nuk më sprapsin, por vetëm mungesa e besimit tënd pasi unë tashmë kam vdekur për të hequr mëkatin tënd. Ju duhet vetëm besimi në dashurinë dhe mëshirën Time, dhe ejani dhe më Ndiqni
Sa më shumë që një shpirt e përul veten, aq më e madhe është mirësia me të cilën Zoti i afrohet. - Shën. Faustina, Mëshira hyjnore në shpirtin tim, Ditari, n. 1092
Fëmija im, të gjitha mëkatet e tua nuk e kanë plagosur Zemrën time aq me dhimbje sa e bën mungesa jote e besimit e tanishme që pas kaq shumë përpjekjesh të dashurisë dhe mëshirës Sime, duhet të dyshosh akoma në mirësinë time. —Jezusi tek Shën Faustina, Mëshira hyjnore në shpirtin tim, Ditari, n. 1486
Hiret e mëshirës sime janë tërhequr vetëm me një anije, dhe kjo është besimi. Sa më shumë beson një shpirt, aq më shumë do të marrë. Shpirtrat që besojnë pa kufi janë një ngushëllim i madh për mua, sepse unë derdh në to të gjitha thesaret e hireve të Mia. Unë gëzohem që ata kërkojnë shumë, sepse është dëshira ime të jap shumë, shumë. Nga ana tjetër, unë jam i trishtuar kur shpirtrat kërkojnë pak, kur ngushtojnë zemrat e tyre. —Jezusi tek Shën Faustina, n. 1578
Kur t'i afroheni rrëfyesit, dijeni këtë, se unë vetvetiu po pres atje për ju. Unë jam i fshehur vetëm nga prifti, por unë veproj vetë në shpirtin tënd. Këtu mjerimi i shpirtit takon Zotin e mëshirës. U thoni shpirtrave se nga kjo burim mëshire shpirtrat marrin hire vetëm me enën e besimit. Nëse besimi i tyre është i madh, bujaria ime nuk ka asnjë kufizim. Përrenjtë e hirit përmbytin shpirtra të përulur. Krenarët qëndrojnë gjithmonë në varfëri dhe mjerim, sepse hiri im largohet prej tyre drejt shpirtrave të përulur. —N. 1602
Fëmija im, bëj rezolutën që të mos mbështetesh kurrë te njerëzit. Besoji plotësisht vullnetit Tim duke thënë: "Jo siç dua unë, por sipas vullnetit tënd, o Zot, le të më bëhet." Këto fjalë, të thëna nga thellësia e zemrës së dikujt, mund të ngrenë një shpirt në majën e shenjtërisë brenda një kohe të shkurtër. Në një shpirt të tillë kënaqem. Një shpirt i tillë më jep lavdi. Një shpirt i tillë mbush qiellin me aromën e virtytit të saj. Por kuptoni se forca me të cilën ju vuani vuajtje vjen nga Kungimet e shpeshta. Prandaj afrohuni shpesh kësaj burimi mëshire, për të tërhequr me enën e besimit gjithçka që ju nevojitet. —N. 1487
Klikoni këtu për ta përkthyer këtë faqe në një gjuhë tjetër:
