Kush jam unë për të gjykuar?

 
Foto Reuters

 

ATA janë fjalë që, vetëm pak më pak se një vit më vonë, vazhdojnë të jehojnë në të gjithë Kishën dhe botën: "Kush jam unë për të gjykuar?" Ato ishin përgjigja e Papa Françeskut në një pyetje që i shtroi atij në lidhje me "lobi homoseksual" në Kishë. Këto fjalë janë bërë një thirrje beteje: së pari, për ata që dëshirojnë të justifikojnë praktikën homoseksuale; së dyti, për ata që dëshirojnë të justifikojnë relativizmin e tyre moral; dhe së treti, për ata që dëshirojnë të justifikojnë supozimin e tyre se Papa Françesku është një nivel më i shkurtër se Antikrishti.

Ky tallje e vogël e Papa Françeskut është në të vërtetë një parafrazim i fjalëve të Shën Palit në Letrën e Shën Jakobit, i cili shkroi: "Kush je ti atëherë që të gjykosh fqinjin tënd?" ^[1]krh. Jam 4:12 Fjalët e Papës tani po spërkaten në bluza, duke u bërë shpejt një moto e bërë virale

 

NDALO T J M J GJYKOJ

Në Ungjillin e Lukës, Jezusi thotë, “Ndaloni së gjykuari dhe nuk do të gjykoheni. Ndaloni së dënuari dhe nuk do të dënoheni. ” ^[2]Lk 6: 37 Çfarë domethënie kanë këto fjalë? 

Nëse shihni një burrë që vjedh çantën e një zonje të moshuar, a do të ishte gabim për ju që të vepronit kështu bërtisni: “Ndaluni! Vjedhja është e gabuar! ” Por, çka nëse ai përgjigjet: “Mos më gjykoni. Ju nuk e dini gjendjen time financiare ”. Nëse shihni një koleg të punësuar duke marrë para nga arka, a do të ishte e gabuar të thuash, "Hej, nuk mund ta bësh atë"? Por, çka nëse ajo përgjigjet, “Mos më gjyko. Unë bëj pjesën time të duhur të punës këtu për një pagë të pakët ”. Nëse e shihni që shoku juaj tradhton mbi taksat e të ardhurave dhe ngre çështjen, po sikur ai të përgjigjet: “Mos më gjykoni. Unë paguaj shumë taksa. ” Ose çka nëse një bashkëshort bashkëshortor bashkëshortor thotë: “Ndalo të më gjykosh. Jam i vetmuar ”…?

Ne mund të shohim në shembujt e mësipërm se dikush po gjykon mbi natyrën morale të veprimeve të tjetrit dhe se do të ishte e padrejtë nuk të flasin lart. Në fakt, ju dhe unë bëjmë gjykime morale gjatë gjithë kohës, nëse është duke parë dikë që rrokulliset nëpër një shenjë ndalimi ose dëgjon Koreane të Veriut që vdesin nga uria në kampe përqendrimi. Ne ulemi dhe gjykojmë.

Shumica e njerëzve të ndërgjegjshëm moralisht e pranojnë që, nëse nuk do të bënim gjykime dhe thjesht do t'i linim të gjithë të bënin atë që dëshironin, të cilët mbanin një shenjë "Mos më gjyko" në shpinë, do të kishim një kaos. Nëse nuk do të gjykonim, atëherë nuk do të kishte ligj kushtetues, civil ose penal. Pra, marrja e gjykimeve në fakt është e domosdoshme dhe e favorshme për të mbajtur paqen, civilizimin dhe barazinë midis njerëzve.

Pra, çfarë donte të thoshte Jezusi me të mos gjyko? Nëse zhytemi pak më thellë në fjalët e Papa Françeskut, besoj se do të zbulojmë kuptimin e urdhërimit të Krishtit.

 

INTERVISTAT

Papa ishte duke iu përgjigjur një pyetje të bërë nga një reporter për punësimin e Imzot Battista Ricca, një klerik i cili ishte i implikuar në marrëdhënie seksuale me burra të tjerë, dhe përsëri në "lobi homoseksual" të përfolur në Vatikan. Për çështjen e Msgr. Ricca, Papa u përgjigj se, pas një hetimi kanunor, ata nuk gjetën asgjë që korrespondonte me akuzat kundër tij.

Por unë do të doja t'i shtoja edhe një gjë kësaj: Unë shoh se kaq shumë herë në Kishë, përveç këtij rasti dhe gjithashtu në këtë rast, dikush kërkon "mëkatet e rinisë"… nëse një person, një prift laik ose një murgeshë, ka bërë një mëkat dhe pastaj ai person përjetoi kthimin në besim, Zoti fal dhe kur Zoti fal, Zoti harron dhe kjo është shumë e rëndësishme për jetën tonë. Kur shkojmë të rrëfehemi dhe themi me të vërtetë "Unë kam mëkatuar në këtë çështje", Zoti harron dhe ne nuk kemi të drejtë të mos e harrojmë sepse rrezikojmë që Zoti të mos i harrojë mëkatet tona, apo jo? —Salt & Light TV, 29 korrik 2013; saltandlighttv.org

Kush ishte dikush dje nuk është domosdoshmërisht ai që është sot. Ne nuk duhet të themi sot "kështu dhe kështu është një i dehur" kur ndoshta, dje, ai u zotua të merrte pijen e tij të fundit. Kjo është gjithashtu ajo që do të thotë të mos gjykosh dhe të dënosh, sepse kjo është pikërisht ajo që bënë farisenjtë. Ata e gjykuan Jezusin për zgjedhjen e Mateut tagrambledhës bazuar në atë që ishte dje, jo në atë se kush po bëhej.

Për çështjen e lobit homoseksual, Papa vazhdoi të thoshte:

Unë mendoj se kur hasim një person homoseksual, duhet të bëjmë dallimin midis faktit të një personi që është homoseksual dhe faktit të një lobi, sepse lobet nuk janë të mira. Ata janë të këqij. Nëse një person është homoseksual dhe kërkon Zoti dhe ka vullnet të mirë, kush jam unë për ta gjykuar atë person? Katekizmi i Kishës Katolike e shpjegon bukur këtë pikë, por thotë se… këta persona nuk duhet të margjinalizohen kurrë dhe "ata duhet të integrohen në shoqëri". —Salt & Light TV, 29 korrik 2013; saltandlighttv.org

A ishte ai në kundërshtim me mësimin e qartë të Kishës se aktet homoseksuale janë “çrregullime të brendshme” dhe se prirja për homoseksualitetin në vetvete, megjithëse jo mëkatare, është një “çrregullim objektiv”? ^[3]Letër për Ipeshkvinjtë e Kishës Katolike për Kujdesin Baritor të Personave Homoseksualë, n 3 Kjo, sigurisht, është ajo që shumë njerëz supozuan se po bënte. Por konteksti është i qartë: Papa bënte dallimin midis atyre që promovojnë homoseksualitetin (lobi homoseksual) dhe atyre që, megjithë prirjen e tyre, e kërkojnë Zotin me vullnet të mirë. Qasja e Papës është me të vërtetë ajo që Mëson Katekizmi: ^[4]"… Tradita gjithmonë ka deklaruar se "aktet homoseksuale janë thelbësisht të çrregulluara". Ato janë në kundërshtim me ligjin natyror. Ata e mbyllin aktin seksual ndaj dhuratës së jetës. Ato nuk vijnë nga një plotësim i mirëfilltë afektiv dhe seksual. Në asnjë rrethanë nuk mund të miratohen. ” -Katekizmi i Kishës Katolike, n 2357

Numri i burrave dhe grave që kanë prirje të thellë homoseksuale nuk është i papërfillshëm. Kjo prirje, e cila është çrregulluar objektivisht, përbën për shumicën e tyre një provë. Ata duhet të pranohen me respekt, dhembshuri dhe ndjeshmëri. Çdo shenjë e diskriminimit të padrejtë në lidhje me to duhet të shmanget. Këta persona janë thirrur të përmbushin vullnetin e Zotit në jetën e tyre dhe, nëse janë të krishterë, të bashkojnë në flijimin e Kryqit të Zotit vështirësitë që mund të hasin nga gjendja e tyre. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 2358

Por mos e merrni fjalën time për të. Papa e shpjegoi këtë vetë në një intervistë tjetër.

Gjatë fluturimit të kthimit nga Rio de Janeiro thashë që nëse një person homoseksual është me vullnet të mirë dhe është në kërkim të Zotit, unë nuk jam askush që ta gjykoj. Duke thënë këtë, unë thashë atë që thotë katekizmi. Feja ka të drejtë të shprehë mendimin e saj në shërbim të njerëzve, por Zoti në krijim na ka liruar: nuk është e mundur të ndërhyjmë shpirtërisht në jetën e një personi.

Një person më pyeti një herë, në një mënyrë provokuese, nëse e aprovoja homoseksualitetin. Unë u përgjigja me një pyetje tjetër: 'Më thuaj: kur Zoti shikon një person homoseksual, a e miraton ai me dashje ekzistencën e këtij personi, apo e refuzon dhe dënon këtë person?' Ne gjithmonë duhet ta kemi parasysh personin. Këtu hyjmë në misterin e qenies njerëzore. Në jetë, Zoti i shoqëron personat dhe ne duhet t'i shoqërojmë ata, duke filluar nga situata e tyre. Necessaryshtë e nevojshme t'i shoqëroni me mëshirë. - Revista Amerikane, 30 shtator 2013, revista americama.org

Ajo fjali për të mos gjykuar në Ungjillin e Lukës paraprihet nga fjalët: "Jini të mëshirshëm ashtu siç është i mëshirshëm Ati juaj qiellor." Ati i Shenjtë po mëson se, të mos gjykosh, do të thotë të mos gjykosh gjendja e zemrës ose shpirtit të tjetrit. Kjo nuk do të thotë që ne nuk duhet të gjykojmë veprimet e tjetrit nëse ato janë objektivisht të drejta apo të gabuara.

 

VIKARI I PAR

Ndërsa ne mund të përcaktojmë objektivisht nëse një veprim është në kundërshtim me ligjin natyror ose moral "të udhëhequr nga mësimet autoritare të Kishës", ^[5]shih KKK, n 1785 vetëm Zoti mund të përcaktojë përfundimisht fajësinë e një personi në veprimet e tyre, sepse Ai vetëm "Shikon në zemër". ^[6]krh. 1 Sam 16: 7 Dhe fajësia e një personi përcaktohet nga shkalla në të cilën ata ndjekin ndërgjegje. Kështu, edhe para zërit moral të Kishës

Ndërgjegjja është Vikari vendas i Krishtit Njeriu ka të drejtë të veprojë në ndërgjegje dhe në liri, në mënyrë që personalisht të marrë vendime morale.-Katekizmi i Kishës Katolike, n 1778

Kështu, ndërgjegjja e një njeriu është arbitri i arsyes së tij, "i dërguari i Tij, i cili, si në natyrë ashtu edhe në hir, na flet pas një vello dhe na mëson dhe sundon nga përfaqësuesit e Tij". ^[7]John Henry Cardinal Newman, "Letër Dukës së Norfolk", V, Vështirësi të caktuara që ndjehen nga Anglikanët në Mësimin Katolik II Kështu, në Ditën e Gjykimit, "Zoti do të gjykojë" ^[8]krh. Heb 13:4 ne sipas asaj se si iu përgjigjëm zërit të Tij duke folur në ndërgjegjen tonë dhe ligjit të Tij të shkruar në zemrat tona. Kështu, asnjë njeri nuk ka të drejtë të gjykojë fajin e brendshëm të tjetrit.

Por çdo njeri ka për detyrë të informoj ndërgjegjja e tij

 

VIKARI I DYT

Dhe këtu hyn Vikari "i dytë", Papa i cili, në bashkësi me peshkopët e Kishës, u është dhënë si një "dritë për botën", një dritë për ndërgjegjes Jezusi e porositi në mënyrë të qartë Kishën që, jo vetëm të pagëzonte dhe të bënte dishepuj, por edhe të hynte brenda "Të gjitha kombet ... duke i mësuar të respektojnë të gjitha ato që unë ju kam urdhëruar". ^[9]krh. 28:20 Kështu

Kisha i takon e drejta gjithmonë dhe kudo për të njoftuar parimet morale, përfshirë ato që i përkasin rendit shoqëror, dhe të bëjë gjykime për çdo çështje njerëzore në masën që ato kërkohen nga të drejtat themelore të personit njerëzor ose shpëtimi i shpirtrave. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 2246

Meqenëse misioni i Kishës është porositur hyjnisht, çdo person do të gjykohet sipas përgjigjes së tij ndaj Fjalës pasi, "Në formimin e ndërgjegjes Fjala e Zotit është drita për shtegun tonë ..." ^[10]Katekizmi i Kishës Katolike, n 1785 Kështu:

Ndërgjegjja duhet të informohet dhe gjykimi moral të ndriçohet. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 1783

Sidoqoftë, ne ende duhet të përkulemi para dinjitetit dhe lirisë së të tjerëve, pasi që vetëm Zoti e di me siguri shkallën në të cilën është formuar ndërgjegjja e tjetrit, kuptimin, njohurinë dhe aftësinë e tyre, dhe kështu fajësinë, në marrjen e vendimeve morale.

Injoranca për Krishtin dhe Ungjillin e tij, shembulli i keq i dhënë nga të tjerët, skllavërimi i pasioneve të dikujt, pohimi i një nocioni të gabuar të autonomisë së ndërgjegjes, refuzimi i autoritetit të Kishës dhe mësimit të saj, mungesa e konvertimit dhe e bamirësisë: këto mund të jenë në burim të gabimeve të gjykimit në sjelljen morale. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 1792

 

GJYKIMI NGA SHKALLA

Por kjo na kthen në shembullin tonë të parë ku, në mënyrë të qartë, ishte e drejtë të shqiptohej gjykimi për hajdutin e çantës. Pra, kur mund dhe duhet të flasim personalisht kundër imoralitetit?

Përgjigja është se fjalët tona duhet të drejtohen nga dashuria, dhe dashuria mëson nga gradat. Ashtu si Zoti lëvizi me gradë gjatë gjithë historisë së shpëtimit për të zbuluar si natyrën mëkatare të njeriut dhe Mëshirën e Tij Hyjnore, ashtu edhe zbulimi i së vërtetës duhet t'u transmetohet të tjerëve siç drejtohet nga dashuria dhe mëshira. Faktorët që përcaktojnë detyrimin tonë personal për të kryer punën shpirtërore të mëshirës për të korrigjuar një tjetër varet nga marrëdhënia.

Nga njëra anë, Kisha me guxim dhe pa mëdyshje i shpall botës "besimin dhe moralin" përmes ushtrim i jashtëzakonshëm dhe i zakonshëm i Magjisteriut, qoftë përmes dokumenteve zyrtare apo mësimeve publike. Kjo është e ngjashme me Moisiun që zbret në mal. Sinai dhe thjesht leximi i Dhjetë Urdhërimeve për të gjithë njerëzit, ose Jezusi duke njoftuar publikisht, "Pendohuni dhe besoni Lajmin e Mirë". ^[11]Mk 1:15

Por kur bëhet fjalë për t'u drejtuar individëve personalisht për sjelljen e tyre morale, Jezusi dhe më vonë Apostujt, rezervuan fjalë dhe gjykime më të drejtpërdrejta për ata që ata kishin filluar të ndërtonin, ose kishin ndërtuar tashmë marrëdhënie me.

Pse duhet të gjykoj të huajt? A nuk është puna juaj të gjykoni ata që janë brenda? Zoti do t'i gjykojë ata që janë jashtë. (1 Kor 5:12)

Jezusi ishte gjithmonë shumë i butë me ata që ishin kapur në mëkat, veçanërisht me ata që ishin injorantë të Ungjillit. Ai i kërkoi ata dhe, në vend që të dënonte sjelljen e tyre, i ftoi ata për diçka më të mirë: “Shkoni dhe mos mëkatoni më. me ndiq mua." ^[12]krh. Gjn 8:11; Mat 9: 9 Por kur Jezusi u mor me ata që Ai e dinte se mbështesnin një marrëdhënie me Perëndinë, Ai filloi t'i korrigjojë ata, siç bëri shumë herë me Apostujt.

Nëse vëllai juaj mëkaton kundër jush, shkoni dhe tregoni fajin e tij, midis jush dhe vetëm atij… (Mat 18:15)

Nga ana tjetër, Apostujt korrigjonin kopetë e tyre përmes letrave drejtuar kishave ose personalisht.

Vëllezër, edhe nëse një person është kapur në ndonjë shkelje, ju që jeni shpirtëror duhet ta korrigjoni atë me një shpirt të butë, duke parë veten, në mënyrë që ju gjithashtu mund të mos joshet. (Gal 6: 1)

Dhe kur kishte hipokrizi, abuzim, imoralitet dhe mësim të rremë në kisha, veçanërisht midis udhëheqjes, të dy Jezusi dhe Apostujt iu drejtuan gjuhës së fortë, madje edhe shkishërimit. ^[13]krh. 1 Kor 5: 1-5, Mat 18:17 Ata bënë gjykime të shpejta kur ishte e qartë se mëkatari po vepronte kundër ndërgjegjes së tij të informuar në dëm të shpirtit të tij, skandal për trupin e Krishtit dhe tundim për të dobëtit. ^[14]krh. Mk 9:42

Ndaloni të gjykoni sipas paraqitjes, por gjykoni me drejtësi. (Gjoni 7:24)

Por kur bëhet fjalë për gabime të përditshme që vijnë nga dobësia njerëzore, në vend që të gjykojmë ose të dënojmë një tjetër, ne duhet të "mbajmë barrët e njëri-tjetrit" ^[15]krh. Gal 6: 2 dhe lutu për ta

Nëse dikush e sheh vëllanë e tij duke mëkatuar, nëse mëkati nuk është vdekjeprurës, ai duhet t'i lutet Zotit dhe ai do t'i japë jetë. (1 Gjonit 5:16)

Ne së pari duhet ta heqim logun nga syri para se të heqim lëmshin nga vëllezërit tanë, "Sepse sipas standardit me të cilin ju gjykoni një tjetër, ju e dënoni veten, pasi që ju, gjykatësi, bëni të njëjtat gjëra." ^[16]krh. Rom 2: 1

Atë që nuk mund ta ndryshojmë në vetvete ose në të tjerët duhet ta durojmë me durim derisa Zoti të dëshirojë të ndodhë ndryshe… Bëni dhimbje që të jeni të durueshëm duke mbajtur gabimet dhe dobësitë e të tjerëve, sepse edhe ju keni shumë të metat që të tjerët duhet të vënë me -Thomas à Kempis, Imitimi i Krishtit, William C. Creasy, f. 44-45

Dhe kështu, kush jam unë për të gjykuar? Dutyshtë detyra ime t'u tregoj të tjerëve rrugën drejt jetës së përjetshme me fjalët dhe veprimet e mia, duke thënë të vërtetën në dashuri. Por është detyra e Zotit të gjykojë se kush është i denjë për atë jetë dhe kush jo.

Dashuria, në fakt, i shtyn ndjekësit e Krishtit t'u shpallin të gjithë njerëzve të vërtetën që kursen. Por ne duhet të bëjmë dallimin midis gabimit (i cili gjithmonë duhet të refuzohet) dhe personit në gabim, i cili kurrë nuk e humb dinjitetin e tij si një person edhe pse ai përplaset në mes të ideve të rreme ose joadekuate fetare. Vetëm Zoti është gjykatësi dhe kërkuesi i zemrave; ai na ndalon të gjykojmë mbi fajin e brendshëm të të tjerëve. - Vatikani II, Gaudium et spes, 28