Pse nuk e dëgjojmë zërin e tij

JEZUSI tha delet e mia e dëgjojnë zërin tim. Ai nuk tha "disa" dele, por my delet degjojne zerin tim. Atëherë, pse mund të pyesni, a nuk e dëgjoj zërin e Tij? Leximet e sotme ofrojnë disa arsye pse.

Unë jam Zoti, Perëndia juaj: dëgjoni zërin tim ... Unë ju provova në ujërat e Meribah. Dëgjoni, populli im, dhe unë do t'ju këshilloj; O Izrael, a nuk do të më dëgjosh? " (Psalmi i sotëm)

Meribah dhe Massah përmenden disa herë në Shkrim si vende ku njerëzit e vënë Perëndinë në provë. Meribah do të thotë «zënkë», vendi ku izraelitët u grindën me Perëndinë. Massah do të thotë "provim". Zoti jo vetëm premtuar, por herë pas here provuar Providenca e tij për ta. Por kur sprovat erdhën përsëri, ata filluan të panikohen, të shqetësohen dhe të zemërohen, duke akuzuar Perëndinë se i kishte harruar.

Unë kam bërë të njëjtën gjë! Në momente dyshimi dhe dëshpërimi, shpesh kam dështuar ta dëgjoj Zotin, sepse nuk po eci më me anë të besimit, por me anë të shikimit; Unë kam filluar të dëgjoj arsyetimin dhe logjikën time, bubullimat dhe vetëtimat e stuhisë në mendjen time, sesa "zërin ende të vogël" të Zotit. ^[1]krh. 1 Mbret. 19:12 Shkrimi thotë…

…ai gjendet nga ata që nuk e sprovojnë dhe u shfaqet atyre që nuk e besojnë. (Wis 1:2)

Mbretëria u përket «fëmijëve të vegjël». ^[2]krh. Mat 18:3 Kur zemrat tona bëhen të urta, ne mund të fillojmë ta dëgjojmë sërish zërin e Tij.

Çdo idhull është një zhurmë, çdo zot i rremë që ne vrapojmë është një zë tjetër që mbyt zërin ende të vogël të Shpirtit. Sa herë që kam pushuar së “kërkuari më parë Mbretërinë e Perëndisë”, sa herë që kam ndjekur tekat e mishit dhe fantazmat e rrugës së gjerë dhe të lehtë, kjo është bërë një pengesë për të dëgjuar zërin e Perëndisë.

Nuk do të ketë asnjë perëndi të huaj midis jush dhe nuk do të adhuroni ndonjë perëndi të huaj… Sikur populli im të më dëgjonte dhe Izraeli të ecte në rrugët e mia… (Psalm)

Në Ungjillin e sotëm, pasi një skrib ra dakord se dashuria ndaj Perëndisë me të gjithë qenia e dikujt ishte e para nga të gjitha urdhërimet, Jezusi iu drejtua dhe i tha: "Ti nuk je larg nga mbretëria e Perëndisë". Një zemër e pandarë mund të dëgjojë zërin e Mbretit.

Së fundi, shpërqendrimi është një luftë e zakonshme edhe për ata që kanë mësuar të luten dhe të dëgjojnë zërin e Perëndisë. Por të dekurajoheshim nga moria e "zërave" që përpiqen të na largojnë do të ishte të biesh në grackën e tyre. Përkundrazi, njihni shpërqendrimet për atë që janë: ata shpesh zbulojnë atë me të cilën jemi lidhur. Është një mundësi për t'u kthyer te Zoti me përulësi, për ta vendosur zemrën në duart e Tij për t'u pastruar dhe thjesht për të filluar përsëri. ^[3]shih KKK, n 2729 Drejtori im shpirtëror tha një herë: “Nëse shpërqendroheni pesëdhjetë herë në lutje, por pesëdhjetë herë ktheheni te Perëndia, këto janë pesëdhjetë akte dashurie që po i jepni Atij, që mund të jenë shumë më të vlefshme se një veprim i pashqetësuar dashurie”. Një zemër e përulur është në gjendje të dallojë zërin e Zotit.

E kam përulur, por do ta begatohem. (leximi i parë)

Së fundi, beteja jonë duhet të përballet me atë që ne e përjetojmë dështimi në namaz: dekurajimi gjatë periudhave të thatësisë; trishtim që, për shkak se kemi "pasuri të mëdha", nuk i kemi dhënë të gjitha Zotit; zhgënjim për të mos u dëgjuar sipas vullnetit tonë; krenaria e plagosur, e ngurtësuar nga poshtërimi që është i jona si mëkatarë; rezistenca jonë ndaj idesë se lutja është një dhuratë falas dhe e pamerituar; dhe kështu me radhë. Përfundimi është gjithmonë i njëjtë: çfarë të mirë ka të lutesh? Për t'i kapërcyer këto pengesa, ne duhet të luftojmë për të fituar përulësi, besim dhe këmbëngulje.-Katekizmi i Kishës Katolike, n 2728

Kohët e fundit, jam tunduar të shkurajohem ndërsa hasim vonesa në lëvizjen e shërbimit tonë, pavarësisht nga lutjet e mia të vazhdueshme. Por më ka mësuar të mos kërkoj ushqim përtej “bukës time të përditshme”…

Në të vërtetë, shenjtëria përbëhet vetëm nga një gjë: besnikëria e plotë ndaj vullnetit të Zotit. Ju po kërkoni mënyra të fshehta të përkatësisë së Zotit, por ekziston vetëm një: të përdorni çdo gjë që ai ju ofron. Themeli i madh dhe i patundur i jetës shpirtërore është ofrimi i vetes ndaj Zotit dhe vënia nënshtrimi i vullnetit të Tij në të gjitha gjërat. Zoti me të vërtetë na ndihmon sado që të ndiejmë se kemi humbur mbështetjen e Tij.  —Pr. Jean-Pierre de Caussade, Braktisja e Providencës Hyjnore

Dhe Ai do t'jua thotë këtë në lutje, nëse zemra juaj është e urtë, e pandarë dhe e përulur.

Ne nuk do t'i themi më: "Perëndia ynë", veprës së duarve tona; sepse te ti jetimi gjen dhembshuri.” Unë do ta shëroj defektin e tyre, thotë Zoti, do t'i dua lirisht… (leximi i parë)