FJALA TANI N RE LEXIMET MASIVE
për të hënën e javës së nëntë të kohës së zakonshme, 1 qershor 2015
Memoriali i Shën Justinit
Tekste liturgjike këtu
Frika, vëllezër dhe motra, po hesht Kishën në shumë vende dhe kështu burgosjen e së vërtetës. Kostoja e trembjes sonë mund të llogaritet në shpirtrat: burrat dhe gratë u lanë të vuajnë dhe të vdesin në mëkatin e tyre. A mendojmë edhe ne në këtë mënyrë, mendojmë për shëndetin shpirtëror të njëri-tjetrit? Jo, në shumë famulli nuk e bëjmë sepse jemi më shumë të shqetësuar me status quo sesa citimi i gjendjes së shpirtrave tanë.
Në leximin e parë të sotëm, Tobit përgatitet të kremtojë festën e Rrëshajëve me një festë. Ai thote,
…u përgatit një darkë e mirë me… u shtrua tavolina me.
Por Tobiti ishte i vetëdijshëm se bekimet që ai mori kishin për qëllim të ndaheshin. Dhe kështu ai i kërkon djalit të tij Tobiahut që «të dalë dhe të përpiqet të gjejë një të varfër» për të ndarë vaktin e tij.
Si katolikë, na është dhënë një festë e vërtetë e verteta, besuar me plotësinë e Zbulesës, të vërtetën "të gjithë", si të thuash, për çështjet e besimit dhe moralit. Por kjo nuk është një festë vetëm për mua.
Si mund të ishte zhvilluar ideja që mesazhi i Jezusit është ngushtë individualist dhe synon vetëm secilin person veç e veç? Si arritëm në këtë interpretim të “shpëtimit të shpirtit” si një ikje nga përgjegjësia për të gjithë dhe si arritëm ta konceptonim projektin e krishterë si një kërkim egoist të shpëtimit që hedh poshtë idenë për t’i shërbyer të tjerëve? —POPE BENEDIKTI XVI, Spe Salvi (Ruajtur në Shpresë), n 16
Tobiti i kërkon të birit të sjellë «një adhurues të sinqertë të Perëndisë» për të ndarë vaktin e tij. Kjo do të thotë, misioni ynë si Kishë nuk është t'ua imponojmë të vërtetën atyre që nuk e duan atë, të përdorin Fjalën e Perëndisë si një gozhdë. Por, për shkak të ndrojtjes sonë, edhe ata që janë të hapur ndaj së vërtetës sot po privohen dhe po humbasin uria nga ai "ushqim". Ata po privohen sepse ne kemi frikë të na refuzojnë dhe të persekutojmë dhe kështu vulosim buzët tona. “Një person në frikë”, thotë Papa Françesku,
…nuk bën asgjë, nuk di çfarë të bëjë: është e frikësuar, e frikësuar, e përqendruar te vetja që të mos i ndodhë diçka e keqe apo e keqe… frika çon në egocentrizëm egoist dhe na paralizon. - PAPA Françesku, Meditimi i mëngjesit, L'Osservatore Romano, Botim javor. në anglisht, n. 21, 22 maj 2015
Tobit nuk kishte frikë t'ua hapte zemrën të varfërve. Por djali i tij Tobiah kthehet dhe thotë:
Baba, një nga njerëzit tanë është vrarë! Trupi i tij shtrihet në tregun ku sapo ishte mbytur!
Pa hezituar, Tobiti u ngrit në këmbë, e mori të vdekurin nga rruga dhe e futi në një nga dhomat e tij për ta varrosur të nesërmen në mëngjes. Më pas ai hëngri vaktin e tij "në pikëllim". Por e shihni, Tobit nuk e bëri këtë pa kosto. Sepse fqinjët e tallnin duke thënë:
Ai ende nuk ka frikë! Një herë më parë ai u ndoq për ekzekutim pikërisht për këtë gjë; por tani që mezi ka shpëtuar, ja ku po varros përsëri të vdekurit!
Rreth nesh janë të varfërit shpirtërisht dhe "të vdekurit" sot, veçanërisht viktimat e imoralitetit seksual. Promovimi i vazhdueshëm i formave alternative të martesës, epshi, abberacionet seksuale, edukimi grafik seksual, pornografia dhe të ngjashme po “vrasin” shpirtin e njeriut, më alarmuesin rininë. E megjithatë, frika, korrektësia politike dhe dëshira për t'u miratuar janë sterilizimi dhe heshtja e Trupit të Krishtit. Predikimet shpesh qetësojnë egon tonë, nuk na bëjnë thirrje të pendohemi dhe shmangin çështjet e "butonit të nxehtë" që do të ngjallnin polemika nëse jo përndjekje. Peshkopët lëshojnë deklarata gjithëpërfshirëse dhe elegante nga pas portave të tyre, të cilat kryesisht injorohen nga media dhe rrallë 
lexuar nga laikët. Dhe laikët mbyllin gojën në vendin e punës, në shkolla dhe në treg për të "ruajtur paqen".
Zoti im, a nuk jemi si prifti dhe leviti në shëmbëlltyrën e Samaritanit të Mirë, që ecin edhe një herë në "anën e kundërt" të rrugës për të shmangur përballjen personalisht, veshjen dhe shërimin e plagëve të vëllezërve tanë që po vdesin dhe motrat? Ne kemi harruar se çfarë do të thotë “Qaj me ata që qajnë.” [1]krh. Rom 12: 15 Si Tobit, a po qajmë për thyerjen e këtij brezi? Dhe nëse po, a po qajmë sepse bota është bërë "shumë e keqe" apo po qajmë nga dhembshuria për të tjerët që janë në skllavëri? Fjalët e Shën Palit vijnë me nxitim në mendje:
Po ju them, o vëllezër, koha po ikën. Që tani e tutje, ata që kanë gra le të veprojnë sikur nuk i kanë ato, ata që qajnë si të mos qajnë, ata që gëzohen se nuk gëzohen, ata që blejnë se nuk kanë, ata që e përdorin botën sikur nuk e përdorin plotësisht. Sepse bota në formën e saj të tanishme po kalon. (1 Kor 7:29-31)
Po, koha po ikën për këtë brez - pothuajse çdo profet autentik në botë po i fryn kësaj borisë (për ata që kanë veshë për të dëgjuar). Papa Benedikti i bëri thirrje Kishës që të zgjohet nga e keqja që na rrethon:
Veryshtë përgjumja jonë për praninë e Zotit që na bën të pandjeshëm ndaj së keqes: ne nuk e dëgjojmë Zotin sepse nuk duam të shqetësohemi dhe kështu qëndrojmë indiferentë ndaj së keqes.“…një prirje e tillë çon në "a pashpirtshmëri e caktuar e shpirtit ndaj fuqisë së së keqes… përgjumja e dishepujve nuk është problem i atij momenti, por i gjithë historisë, 'përgjumja' është e jona, e atyre prej nesh që nuk duan të shohin forcën e plotë të së keqes dhe nuk duan të hyjnë në të. Pasioni.” —POPA BENEDICT XVI, Agjencia Katolike e Lajmeve, Qyteti i Vatikanit, 20 Prill 2011, Audienca e Përgjithshme
Kështu, më shumë se e vërteta, bota ka nevojë e verteta ne dashuri. Domethënë, si Tobit, shpirtrat e mavijosur dhe të lënduar po presin që ne t'i mirëpresim në një "dhomë" të zemrës sonë ku mund t'i sjellim në jetë. Vetëm kur shpirtrat e dinë se janë të dashur prej nesh, janë vërtet të hapur për të marrë ilaçin e së vërtetës që ne ofrojmë.
A e kemi harruar atë e vërteta na liron? Sot, gjithnjë e më shumë katolikë po blejnë gënjeshtrën që tolerancë, përkundrazi, është rruga drejt paqes. Dhe kështu, brezi ynë ka arritur të tolerojë, me përjashtim të pak shpirtrave të guximshëm, pothuajse çdo abber që mund të konceptojë njerëzimi. “Kush jam unë për të gjykuar?”, themi ne – duke shtrembëruar kuptimin e deklaratës së modës të Papa Françeskut. Dhe kështu ne ruajmë paqen, por a paqe e rreme, sepse nëse e vërteta na vendos f
ree, pastaj gënjeshtra robëron. Paqja e rreme është a fara e shkatërrimit që herët a vonë do t'i grabisë shpirtrat, familjet, qytetet dhe kombet tona paqen autentike nëse e lëmë të mbijë, të rritet dhe të zërë rrënjë mes nesh "sepse ai që mbjell për mishin e tij do të korrë prishje nga mishi" [2]krh. Gal 6: 8.
Kristian, ti dhe unë jemi thirrur guxim, jo rehati. E ndjej Zotin duke qarë sot, duke na pyetur:
A do t'i lini vëllezërit dhe motrat e mia për të vdekur?
Apo si Tobit, a do të vrapojmë drejt tyre me Ungjillin e Jetës – pavarësisht nga talljet dhe persekutimet që rrezikojmë t'i bëjmë vetes?
Në dritën e leximeve të sotme, dua të filloj një seri të guximshme shkrimesh këtë javë Mbi seksualitetin dhe lirinë njerëzore në mënyrë që të flasë dritë në errësirën e plotë që ka pushtuar, në kohët tona, këtë dhuratë më të çmuar të seksualitetit tonë. Është me shpresën se dikush, diku, do të gjejë ushqimin shpirtëror që i nevojitet për të filluar shërimin e plagëve të zemrës së tyre.
Unë preferoj një kishë që është e mavijosur, e lënduar dhe e pistë sepse ka qenë në rrugë, sesa një kishë e pashëndetshme nga të qenit i mbyllur dhe nga kapja pas sigurisë së saj… Nëse diçka me të drejtë duhet të na shqetësojë dhe të shqetësojë ndërgjegjen tonë, ajo është fakti që kaq shumë nga vëllezërit dhe motrat tona po jetojnë pa forcën, dritën dhe ngushëllimin e lindur nga miqësia me Jezu Krishtin, pa një bashkësi besimi për t'i mbështetur, pa kuptim dhe qëllim në jetë. Më shumë se nga frika e humbjes, shpresa ime është që ne do të prekemi nga frika e të qenit të mbyllur brenda strukturave që na japin një ndjenjë të rreme sigurie, brenda rregullave që na bëjnë gjyqtarë të ashpër, brenda zakoneve që na bëjnë të ndihemi të sigurt, ndërsa në derën tonë njerëzit janë të uritur dhe Jezusi nuk lodhet duke na thënë: "Jepuni atyre diçka për të ngrënë" (Mk 6: 37). OPPOPE FRANCIS, Evangelii Gaudium, n 49
LIDHJE ME LIDHJE
Faleminderit për lutjet dhe mbështetjen tuaj.
