IT 2009 ஆம் ஆண்டு நானும் எனது மனைவியும் எங்கள் எட்டு குழந்தைகளுடன் நாட்டிற்கு செல்ல வழிவகுத்தோம். கலவையான உணர்வுகளுடன் தான் நாங்கள் வாழ்ந்த சிறிய நகரத்தை விட்டு வெளியேறினேன்... ஆனால் கடவுள் நம்மை வழிநடத்துகிறார் என்று தோன்றியது. கனடாவின் சஸ்காட்செவானின் நடுவில் ஒரு தொலைதூரப் பண்ணையைக் கண்டோம், மரங்களற்ற பரந்த நிலப்பரப்புகளுக்கு இடையில், அழுக்குச் சாலைகள் மட்டுமே அணுக முடியும். உண்மையில், எங்களால் வேறு எதையும் வாங்க முடியவில்லை. அருகிலுள்ள நகரத்தில் சுமார் 60 மக்கள் வசிக்கின்றனர். பிரதான வீதியானது பெரும்பாலும் காலியான, பாழடைந்த கட்டிடங்களின் வரிசையாக இருந்தது; பள்ளிக்கூடம் காலியாக இருந்தது மற்றும் கைவிடப்பட்டது; நாங்கள் வந்த பிறகு சிறிய வங்கி, தபால் அலுவலகம் மற்றும் மளிகைக் கடை ஆகியவை கதவுகளைத் திறக்காமல் கத்தோலிக்க திருச்சபையைத் திறக்காமல் விரைவாக மூடப்பட்டன. இது உன்னதமான கட்டிடக்கலையின் அழகான சரணாலயம் - இவ்வளவு சிறிய சமூகத்திற்கு விசித்திரமாக பெரியது. ஆனால் பழைய புகைப்படங்கள் 1950 களில், பெரிய குடும்பங்கள் மற்றும் சிறிய பண்ணைகள் இருந்தபோது, அது கூட்டங்களால் நிறைந்திருந்தது. ஆனால் இப்போது, ஞாயிறு வழிபாட்டு முறைக்கு 15-20 பேர் மட்டுமே இருந்தனர். உண்மையுள்ள சில மூத்தவர்களைத் தவிர, பேசுவதற்கு எந்த கிறிஸ்தவ சமூகமும் இல்லை. அருகிலுள்ள நகரம் கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரம் தொலைவில் இருந்தது. நாங்கள் நண்பர்கள், குடும்பத்தினர் மற்றும் ஏரிகள் மற்றும் காடுகளைச் சுற்றி நான் வளர்ந்த இயற்கையின் அழகு கூட இல்லாமல் இருந்தோம். நாங்கள் "பாலைவனத்திற்கு" நகர்ந்தோம் என்பதை நான் உணரவில்லை ...வாசிப்பு தொடர்ந்து
