ஆச்சரியம் ஆயுதங்கள்

மாஸ் வாசிப்புகளில் இப்போது சொல்
டிசம்பர் 10, 2013 க்கு

வழிபாட்டு நூல்கள் இங்கே

IT 1987 ஆம் ஆண்டு மே மாதத்தின் நடுப்பகுதியில் ஒரு பனிப்பொழிவு இருந்தது. கடும் ஈரமான பனியின் எடையின் கீழ் மரங்கள் தரையில் மிகவும் தாழ்ந்தன, இன்றுவரை, அவற்றில் சில கடவுளின் கையின் கீழ் நிரந்தரமாக தாழ்த்தப்பட்டதைப் போல குனிந்து கிடக்கின்றன. தொலைபேசி அழைப்பு வந்தபோது நண்பரின் அடித்தளத்தில் நான் கிட்டார் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

வீட்டிற்கு வா, மகனே.

ஏன்? விசாரித்தேன்.

வீட்டிற்கு வாருங்கள்…

நான் எங்கள் வாகனம் ஓடும்போது, ​​ஒரு விசித்திரமான உணர்வு எனக்கு மேல் வந்தது. நான் பின் வாசலுக்கு எடுத்த ஒவ்வொரு அடியிலும், என் வாழ்க்கை மாறப்போகிறது என்று உணர்ந்தேன். நான் வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது, ​​கண்ணீர் கறை படிந்த பெற்றோர்கள் மற்றும் சகோதரர்களால் என்னை வரவேற்றார்.

உங்கள் சகோதரி லோரி இன்று கார் விபத்தில் இறந்தார்.

..................................

கோடையின் முடிவில், நான் பல்கலைக்கழகத்திற்கு திரும்பினேன். இறுதிச் சடங்கிற்கு முந்தைய நாள், என் படுக்கையின் விளிம்பில் அமர்ந்திருந்த என் அம்மாவை நினைவு கூர்ந்தேன். அவள் என் சகோதரனைப் பார்த்தேன், நான் மென்மையாக, “சிறுவர்களே, எங்களுக்கு இரண்டு தேர்வுகள் உள்ளன. இதற்கு நாம் கடவுளைக் குறை கூறலாம். “நாங்கள் செய்த எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நீங்கள் ஏன் எங்களை இப்படி நடத்தினீர்கள்?” என்று நாம் கூறலாம். ”சுவிசேஷம் என்றால் என்ன என்பதற்கு என் பெற்றோர் அழகான சாட்சிகளாக இருந்தார்கள்… அவர்கள் உருவாக்கிய இளைஞர் குழுவிலிருந்து, அவர்கள் பார்வையிட்ட கைதிகள் வரை, அவர்கள் உதவிய கர்ப்பிணிப் பெண்கள், கருக்கலைப்பிலிருந்து காப்பாற்றப்பட்டு, அவர்களின் கடவுள்-மகளாக மாறிய குழந்தைக்கு.

இப்போது, ​​அவர்கள் தங்கள் ஒரே மகளை 22 வயது, பனிக்கு கீழே ஆறு அடி அடக்கம் செய்யவிருந்தனர்.

"அல்லது, அம்மா தொடர்ந்தார்," நாங்கள் அதை நம்பலாம் கிறிஸ்தவ சமயத்தை தோற்றுவித்தவர் இப்போது எங்களுடன் இருக்கிறார். அவர் எங்களை பிடித்து எங்களுடன் அழுகிறார், மேலும் இதைச் செய்ய அவர் நமக்கு உதவுவார். "

நான் என் தங்குமிடம் அறை ஜன்னலை வெறித்துப் பார்த்தபோது, ​​காற்று அந்த வார்த்தைகளை மீண்டும் என்னிடம் கொண்டு சென்றது போல் தோன்றியது, துக்கத்தின் இருளில் எனக்கு ஒரு கலங்கரை விளக்கம் போன்ற வார்த்தைகள். “ஆறுதல், என் மக்களுக்கு ஆறுதல் கொடுங்கள்…,இன்றைய முதல் வாசிப்பில் ஏசாயா கூறுகிறார். என் அம்மா, அவளுடைய பயங்கரமான வருத்தத்தை மீறி, அந்த நாளில் கிறிஸ்து எங்களுக்கு சிறுவர்களாக இருந்தார்.

இன்னும், என்னுள் இப்போது உடைந்துபோன ஒன்று இருந்தது. நான் சோதனையை எதிர்கொள்ளத் தொடங்கியபோது, ​​உள்ளே ஏதோ ஒன்று அல்லது அது இன்னொருவரின் குரலாக இருக்கலாம், “கடவுள் இதை அனுமதிக்கிறார் பெரிய விஷயம் உங்களுக்கு நடக்கும். இதை அவர் கையாள முடியும், சிறிய பாவம். ” அதனால், நான் சமரசம் செய்ய ஆரம்பித்தேன். இது கிளர்ச்சியின் வெளிப்படையான நெருப்பு அல்ல ... கோபத்தின் ஒரு சிறிய சுடர்.

ஆனால் நேரம் செல்ல செல்ல, நான் இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாக கொடுக்க ஆரம்பித்தேன், குறிப்பாக தோழிகளுடனான எனது உறவுகளில். விரைவில், சமரசத்தின் சிறிய சுடர் என் மகிழ்ச்சியை எரித்துக் கொண்டிருந்தது. குற்ற உணர்ச்சி என்னை எடைபோடத் தொடங்கியது, ஈரமான பனியின் எடையின் கீழ் நசுக்கப்பட்ட ஒரு மரத்தைப் போல என்னை வளைத்தது. “ஆண்டவரே, என்னிடமிருந்து என்னைக் காப்பாற்றுங்கள்…” என்று நான் கூக்குரலிடுவேன், ஆனாலும், என் பலவீனத்தின் கைதியாக இருந்தேன்.

ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, என் அழகான மனைவி லியாவை மணந்த பிறகு, எனது “சிறிய” சமரசங்களுக்கு நான் அடிமையாக இருப்பதைக் கண்டேன். நான் தூய்மையாக இருக்க போராடினேன், உதவியற்றவனாகவும் வெட்கமாகவும் உணர்ந்தேன். இந்த காலத்தில்தான் இறைவன் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது என்னை ஊழியத்திற்கு அழைத்தார். மத்தேயு, மாக்தலேனா மற்றும் சக்கேயஸ் போன்றவர்களைப் போலவே, கர்த்தர் என்னை அழைத்தார் மத்தியில் என் துன்பம் மற்றும் முறிவு!

இன்னும், நான் சிரமப்பட்டேன். நான் அடிக்கடி ஒப்புதல் வாக்குமூலத்திற்குச் சென்றேன், ஆனால் நான் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டு சக்தியற்றவனாக இருந்தேன். ஒரு நாள் இரவு, என் ஊழியத்தில் மற்றவர்களைச் சந்திக்கும் வழியில் ஜெபம் மற்றும் திட்டமிடல் நேரம், என் ஆத்மா விரக்தியில் குனிந்தது. இருட்டையும் அவமானத்தையும் தவிர வேறொன்றையும் நான் உணரவில்லை. நான் அறைக்குள் நடந்தபோது, ​​பரிசுத்த ஆவியினால் நிரப்பப்பட்ட, மகிழ்ச்சியுடன் நிறைந்த என் நண்பர்களின் முகங்களைப் பார்த்தேன். நான் "கருப்பு ஆடுகள்" போல் உணர்ந்தேன். அவர்கள் சில பாடல் தாள்களைக் கொடுத்தார்கள், ஆனால் கடைசியாக நான் பாடுவது போல் உணர்ந்தேன்.

ஆனால் ஒரு புகழ் மற்றும் வழிபாட்டுத் தலைவராக, கடவுளிடம் பாடுவது விசுவாசத்தின் செயல் என்று கூட்டத்தினருக்குக் கற்பிப்பேன். நாம் அவரைப் பாடுகிறோம், வணங்குகிறோம், அது நமக்கு நல்ல உணர்வை ஏற்படுத்துவதால் அல்ல, ஆனால் அது அவருக்கு சொந்தமானது என்பதால். விசுவாசம், கடுகு விதையின் அளவு கூட முடியும் மலைகளை நகர்த்தவும். அதனால், நான் இருந்தபோதிலும், நான் அந்த பாடல் தாளை எடுத்து, பாட ஆரம்பித்தேன்.

திடீரென்று, நான் இந்த மிகப்பெரிய உணர்ந்தேன் அன்பு என் மேல் வா. என் கைகள் கட்டுக்கடங்காமல் நடுங்க ஆரம்பித்தன. கதவுகள் இல்லாத ஒரு லிஃப்ட் போல, ஒரு படிக கண்ணாடித் தளம் கொண்ட ஒரு பெரிய அறைக்குள் இருப்பது போல் என் மனதின் கண்ணில் நானே உயர்த்தப்பட்டதைக் கண்டேன். நான் கடவுளின் முன்னிலையில் இருப்பதை அறிந்தேன்; அவரது நம்பமுடியாத அன்பை நான் உணர்ந்தேன் me. நான் மிகவும் திகைத்துப் போனேன். பாவத்தின் பன்றி சரிவில் தலை முதல் கால் வரை மூடப்பட்டிருக்கும் வேட்டையாடும் மகனைப் போல நான் உணர்ந்தேன், ஆனாலும் இங்கே நான் தந்தையின் அன்பான கரங்களில் பதிக்கப்பட்டேன்…

இங்கே கேக் மீது ஐசிங் உள்ளது. நான் அந்த இரவை விட்டு வெளியேறும்போது, ​​அந்த பாவத்தின் சக்தி என்மீது இருந்தது உடைந்த. கடவுள் அதை எவ்வாறு செய்தார் என்பதை என்னால் விளக்க முடியாது, அவர் செய்தார் என்று எனக்குத் தெரியும். ஏசாயாவின் வார்த்தைகளை நான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன்:

எருசலேமுடன் மென்மையாகப் பேசுங்கள், அவளுடைய சேவை முடிந்துவிட்டது என்று அவளுக்கு அறிவிக்கவும், அவளுடைய குற்றம் நீக்கப்பட்டது.

"தொண்ணூற்றொன்பது" ஐ இயேசு விட்டுச் சென்ற இழந்த ஆடுகள் நான். அவர் என்னை “அவருடைய கரங்களில்” கூட்டி, பிதாவின் “மார்பை” என்னிடம் எடுத்துக் கொண்டார், அவர் என்னை அவருடைய இருதயத்தில் அழுத்தி, “நான் உன்னை நேசிக்கிறேன். நீங்கள் என்னுடையவர். நான் உன்னை ஒருபோதும் மறக்க மாட்டேன்… ”

அதுவரை, என்னால் ஒரு ஆன்மீக பாடலை எழுத முடியவில்லை. பல மாதங்களுக்குப் பிறகு, கர்த்தர் தம்முடைய ஆவியை ஆழ்ந்த வழியில் என்மீது ஊற்றினார். சங்கீதம் சொல்வது போல், “கர்த்தருக்கு ஒரு புதிய பாடலைப் பாடுங்கள்” என்று ஆரம்பித்தேன்.

எனது முதல் ஆல்பத்திலிருந்து அந்த பாடல்களில் முதல் பாடலை இங்கே பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன் என்னிடமிருந்து என்னை விடுவிக்கவும். இது தலைப்பு பாடல்: