Вақте ки озодии эҷодӣ ба озодии эҷоди худ мубаддал мегардад,
пас ҳатман худи Офаридгор инкор карда мешавад ва дар ниҳоят
одам низ аз шаъну эътибори худ ҳамчун махлуқи Худо маҳрум карда шудааст,
ҳамчун тасвири Худо дар асосии ҳастии ӯ.
... вақте ки Худо инкор карда мешавад, шаъну шарафи инсонӣ низ аз байн меравад.
—Попи БЕНЕДИКТИ XVI, Муроҷиати солинавӣ ба Курияи Римӣ
21 декабри соли 20112; ватикан.ва
IN афсонаи классикии Либоси нави Император, ду нафар мардон ба шаҳр омада, пешниҳод мекунанд, ки барои император либоси нав бофта шаванд - аммо бо хосиятҳои махсус: либос барои онҳое, ки қобилият надоранд ё аблаҳ ҳастанд, ноаён мешавад. Император мардҳоро киро мекунад, аммо албатта, онҳо тамоман либос надоштанд, зеро тавре вонамуд мекарданд, ки ӯро пӯшондаанд. Аммо, ҳеҷ кас, аз ҷумла император, намехоҳад эътироф кунад, ки онҳо ҳеҷ чизро намебинанд ва аз ин рӯ, онҳоро аблаҳ меҳисобанд. Ҳамин тавр, ҳама ба либоси хуб чашм мепӯшанд, ки онҳо намебинанд, дар ҳоле ки император комилан бараҳна дар кӯчаҳо қадам мезанад. Ниҳоят, як кӯдаки хурдсол фарёд мезанад: "Аммо ӯ ҳеҷ чиз намепӯшад!" Бо вуҷуди ин, императори фиребхӯрда кӯдакро нодида мегирад ва ҷараёни бемаънии ӯро идома медиҳад.Идома →
