AS Altı ay önceki fırtınadan bu yana çiftliğimizde tadilat ve onarımlar sona ermeye başladı, kendimi tam bir kırılma yerinde buluyorum. Zaman zaman iflasın, izolasyonun eşiğinde yaşayan ve Tanrı'nın “bekçi” olma çağrısına cevap vermeye çalışan on sekiz yıllık tam zamanlı hizmet, sekiz çocuk yetiştirirken, çiftçi gibi davranarak ve yüzünü dürüst kılarak… bedelini ödedi. . Yıllar süren yaralar açık yatıyor ve kırıklığımda kendimi nefessiz buluyorum.
Ve böylece yola çıkıyorum geceye doğru, o yer inancın karanlığı insanın soyunup çarmıhta çırılçıplak bırakılması gereken yer... çarmıhım... tüm işlevsizliğim, günahım ve yoksulluğum tamamen açığa çıkarılmış halde. Tüm tesellilerin hayaletler gibi kaybolduğu ve sadece yalanlarla, baştan çıkarmalarla ve umutsuzluklarla yürüyen çöl kurdunun ulumasının olduğu yerdir. Ama karanlığın ötesinde yeni bir şafak var. Onu göremiyorum. Onu hissedemiyorum. Bunu bilemem… aklımla değil, İsa Mesih'in yolu çoktan çizdiğini bilmek dışında. Ve şimdi, mezara O'nunla girmeliyim; O'nunla birlikte yarattığım Hades'e inmeliyim ki ben, ben, gerçek Ben Tanrı'nın suretinde yaratılmışım, yükselebilir. Bu gece, kırılmış ve parçalanmış bir kalple, her şeyi geride bırakarak bunun için yola çıkıyorum. Çünkü verecek başka bir şeyim yok.
Bizde neyin yanlış olduğunu bilmeli ve daha da önemlisi iliklerimizde hissetmeliyiz; yüzüne bakmalı ve tavizsiz bir dürüstlükle kabul etmeliyiz. Bu "araştırma ahlaki envanteri" olmadan, kendi iç Cehennemimize bu yolculuk olmadan, varoluş ve görme biçimimizi değiştirme zorunluluğunu hissetmeyeceğiz. Ve aynı zamanda, bizde tanrısal olanı, zengin, doğurgan ve kırılmamış olanı, Tanrı'nın kurtarıcı tasarımlarıyla süreklilik içinde olanı uyandırmalıyız. —Piskopos Robert Barron, Ve Şimdi Görüyorum; alıntı: katolikexchange.com
Hepinizi seviyorum. Hep. Noel'de bana bir mola verdiğiniz için teşekkür ederim.
Seviliyorsun.
