கிறிஸ்தவ சமயத்தை தோற்றுவித்தவர் எங்கள் சிலுவைகளை எடுத்துச் செல்லவில்லை - அவற்றைச் சுமக்க அவர் நமக்கு உதவுகிறார்.

எனவே அடிக்கடி துன்பத்தில், கடவுள் நம்மை கைவிட்டதாக உணர்கிறோம். இது ஒரு பயங்கரமான பொய். இயேசு எங்களுடன் இருப்பார் என்று உறுதியளித்தார் "வயது இறுதி வரை."

துன்பகரமான எண்ணெய்கள்

ஒரு ஓவியரின் துல்லியத்தோடும் அக்கறையோடும் கடவுள் நம் வாழ்வில் சில துன்பங்களை அனுமதிக்கிறார். அவர் ப்ளூஸின் கோடு ஒன்றை அனுமதிக்கிறார் (துக்கம்); அவர் சிறிது சிவப்பு நிறத்தில் கலக்கிறார் (அநீதி); அவர் கொஞ்சம் சாம்பல் கலக்கிறார் (ஆறுதல் இல்லாதது)… மற்றும் கருப்பு கூட (துரதிஷ்டம்).

கரடுமுரடான தூரிகை முடிகளின் பக்கவாதம் நிராகரிப்பு, கைவிடுதல் மற்றும் தண்டனை ஆகியவற்றிற்காக நாங்கள் தவறு செய்கிறோம். ஆனால் கடவுள் தனது மர்மமான திட்டத்தில், பயன்படுத்துகிறார் துன்ப எண்ணெய்கள்நாம் அவரை அனுமதித்தால், ஒரு தலைசிறந்த படைப்பை உருவாக்க, நம்முடைய பாவத்தால் உலகிற்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

ஆனால் எல்லாமே துக்கமும் வேதனையும் அல்ல! இந்த கேன்வாஸ் மஞ்சள் நிறத்திலும் கடவுள் சேர்க்கிறார் (ஆறுதல்), ஊதா (சமாதானம்), மற்றும் பச்சை (கருணை).

சீமோன் சிலுவையை சுமந்துகொண்டு, வெரோனிகா முகத்தைத் துடைப்பதன் ஆறுதலும், எருசலேமின் அழுகிற பெண்களின் ஆறுதலும், அவருடைய தாயும் அன்பான நண்பருமான யோவானின் இருப்பு மற்றும் அன்பையும் கிறிஸ்துவே பெற்றிருந்தால், அவர் நமக்குக் கட்டளையிடுவார் எங்கள் சிலுவையை எடுத்துக்கொண்டு அவரைப் பின்பற்றுங்கள், வழியில் ஆறுதல்களையும் அனுமதிக்கவில்லையா?

ஆனாலும் விசுவாசத்தின் தூக்கத்தில் நாம் உண்மையில் சொர்க்கத்திற்கு பறக்க முடியுமா (நேற்றைய இடுகையைப் பார்க்கவும்)?

இல்லை, நமக்கும் இறக்கைகள் இருக்க வேண்டும்: தொண்டு, இது செயலில் காதல். விசுவாசமும் அன்பும் ஒன்றிணைந்து செயல்படுகின்றன, பொதுவாக ஒன்று இல்லாமல் மற்றொன்று நம்மை பூமிக்கு வெளியே விட்டு, சுய விருப்பத்தின் ஈர்ப்புக்கு பிணைக்கப்பட்டுள்ளது.

ஆனால் இவற்றில் மிகப் பெரியது காதல். காற்றில் ஒரு கூழாங்கல்லை தரையில் இருந்து தூக்க முடியாது, இன்னும், ஒரு ஜம்போ உருகி, இறக்கைகளுடன், வானத்திற்கு உயரக்கூடும்.

என் நம்பிக்கை பலவீனமாக இருந்தால் என்ன செய்வது? ஒருவரின் அண்டை வீட்டாரின் சேவையில் வெளிப்படுத்தப்படும் அன்பு வலுவாக இருந்தால், பரிசுத்த ஆவியானவர் ஒரு வலிமையான காற்றாக வந்து, விசுவாசத்தால் முடியாதபோது நம்மைத் தூக்குகிறார்.

If I have faith to move mountains, but have not love, I am nothing. –ஸ்ட. பால், 1 கொரி 13

மனத்தாழ்மை எங்கள் அடைக்கலம்.

சாத்தானால் நம் கண்களைக் கவர்ந்திழுக்க முடியாத அந்த பாதுகாப்பான இடம், ஏனென்றால் நம் முகம் தரையில் உள்ளது. நாங்கள் அலைந்து திரிவதில்லை, ஏனென்றால் நாங்கள் சிரம் பணிந்து கிடக்கிறோம். நாம் ஞானத்தைப் பெறுகிறோம், ஏனென்றால் நம் நாக்கு கறைபட்டுள்ளது.

போது கடந்த வாரம் பிரார்த்தனை, என் எண்ணங்களில் நான் திசைதிருப்பப்பட்டிருக்கிறேன், ஒரு வாக்கியத்தை விலக்காமல் பிரார்த்தனை செய்ய முடியாது.

இன்று மாலை, தேவாலயத்தில் வெற்று மேலாளர் காட்சிக்கு முன்பாக தியானித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​உதவி மற்றும் கருணைக்காக இறைவனிடம் கூக்குரலிட்டேன். வீழ்ச்சியடைந்த நட்சத்திரத்தைப் போல, வார்த்தைகள் எனக்கு வந்தன:

"ஆவிக்குரிய ஏழைகள் பாக்கியவான்கள்".

திராட்சை குளிர்ந்த ஈரப்பதத்தில் அல்ல, ஆனால் நாளின் வெப்பத்தில் அதிகம் வளரும். சோதனைகளின் சூரியன் அதைத் தாக்கும் போது விசுவாசமும் அவ்வாறே இருக்கும்.

எப்பொழுது சோதனைகள் மற்றும் சோதனையிலிருந்து நான் ஒரு காலத்திற்கு விடுபட்டிருக்கிறேன், இது புனிதத்தன்மையின் வளர்ச்சியின் அறிகுறி என்று நான் நினைத்தேன்… கடைசியாக, கிறிஸ்துவின் முன்னேற்றத்தில் நடந்துகொள்கிறேன்!

… தந்தை என் கால்களை மெதுவாக தரையில் தாழ்த்தும் வரை இன்னல்கள். என் சொந்தமாக, நான் குழந்தை படிகளை மட்டுமே எடுத்துக்கொள்கிறேன், தடுமாறி என் சமநிலையை இழக்கிறேன் என்பதை மீண்டும் உணர்ந்தேன்.

கடவுள் என்னை இனிமேல் நேசிப்பதில்லை, என்னை கைவிடுவதில்லை. மாறாக, ஆன்மீக வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய முன்னேற்றங்கள் செய்யப்படுகின்றன என்பதை நான் உணர்கிறேன், முன்னோக்கி பாயவில்லை, ஆனால் மேல்நோக்கி, மீண்டும் அவரது கைகளில்.