“Jaiotza”, Lorenzo Monako; 1409
27ko abenduaren 2006an argitaratua
Zergatik etzan da hain gaixtoan, non idia eta astoa jaten ari diren? -Zer haur da hau?, Gabonetako carol
NO zaindarien segizioa. Aingeruen legiorik ez. Ezta Apaiz Nagusien ongi etorria ere. Jainkoa, haragian haragitua, mundura agurtzen dute idi eta asto batek.
Lehen Aitak bi izaki hauek juduen eta paganoen eta, beraz, gizateriaren sinboliko gisa interpretatzen zituzten bitartean, interpretazio gehiago etorri zitzaien burura gauerdiko mezan.
IDI BEZALA MUTU
Mina ekartzen digu. Hutsune bat uzten du. Kontzientzia nahasia eragiten du. Eta hala ere, horretara itzultzen gara: bekatu zahar bera. Bai, batzuetan «idia bezain mutu» gara tranpa berdinetan behin eta berriro erortzeko orduan. Damu egiten gara, baina gero ez ditugu gure burua berriro eror ez dadin beharrezko urratsak ematen. Ez dugu saihesten bekatuaren gertukoa, eta, beraz, etengabe erori itzuli bekatuan. Benetan, aingeruak nahasi behar ditugu!
Hau ez da zentzu kolektiboan baino nabariagoa. Gure nazioetatik Jainkoa eta berak ezarri dituen lege moralak baztertzen jarraitzen dugun heinean, gure biztanleria murrizten ("heriotzaren kulturan") ikusten dugu, indarkeria handitzen, suizidioa handitzen, zikoizkeria eta ustelkeria handitzen eta mundu mailako tentsioak areagotzen ari dira. Baina ez dugu loturarik egiten. Idia bezain mutu gara.
Aro “intelektual” eta “ilustratu” honetan ere ez dugu aztertzen kristautasunak zibilizazioa nola eraldatu duen ikuspuntu historikotik, Erromatar Inperioaren garaietatik gaur egunera arte. Gertaera sinple bat da. Baina laster ahazten dugu-edo gehienetan- aukeratzen dugu ez ikusi. Tontoa. Itxura hutsa.
Hala ere, idi hau ongi etorria da Jaunaren ukuiluan. Jesus ez zen putzuagatik etorri, gaixoengatik etorri zen.
ISTORIA BEZALA
Asto horrek "ipurdia bezain burugogorra" garenok irudikatzen gaitu. Uzteari uko egiten diogun huts zaharretatik zintzilik dagoen hori, bizpahiru nekatu batekin buruan kolpeka emanez.
Gaur dio Jesusek:
Utzi joaten. Jadanik barkatu dizut bekatu hori. Konfiantza nire errukian. Maite zaitut. Hau da nire etorreraren helburua: hartzea urrun zure bekatuak betiko. Zergatik ekartzen dituzu ukuilura?
Burugogortasun hori ere bada maita gaitzazu Jainkoak. Behin batean: «Jainkoak maita zaitzala» esan zidan lagun baten hitzak gogoratzen ditut. Bai, ibiltzen gara egintza hau edo bestea egiten, baina inoiz ez utzi Jainkoak gure alde egin. Eta egin nahi duena da maita gaitzazu oraintxe, garen bezala. «Baina ez naiz duin. Desilusioa naiz. Bekatua naiz», erantzuten dugu.
Eta Jesusek dio:
Bai, ez diña, ta pekatua. Baina ez zara hutsik egin! Etsita al zaude haurra ibiltzen ikasten, baina gero erortzen ikusten duzunean? Edo bere burua elikatu ezin duen jaioberri bat ikusten duzunean? Edo iluntasunean negar egiten duen txiki bat? Zu zara ume hori. Nik espero baino gehiago espero duzu! Nik bakarrik ibiltzen irakatsi ahal dizudalako. Elikatuko zaitut. iluntasunean kontsolatuko zaitut. Merezi egingo zaitut. Baina utzi behar didazu maitatzen!
Burugogorkeriarik okerrena, askatzeko bekatua agerian uzten duen egiaren Jainkozko argian geure burua ikusteko gogorik ez izatea da; gure izpirituan pobrezia aitortzea, Salbatzaile baten beharra. Ia denek dute parte beste izen bat duen burugogorkeria mota honetan: Pibiltzen. Baina bihotz hauek ere, Kristok ongi etorria ematen die bere ukuiluan.
Ez, ez zen arrano aske eta gorako bat, ezta lehoi indartsu eta ahaltsu bat, baizik idia eta astoa Jainkoak bere jaiotzaren ukuiluan onartu zuena.
Bai, bada oraindik itxaropena niretzat.
Jainkoa gizon bihurtu zen. Gure artean bizitzera etorri zen. Jainkoa ez dago urrun: Emmanuel da, gurekin Jainkoa. Ez da arrotza: aurpegia du, Jesusen aurpegia. —PAPA BENEDIKTO XVI, Gabonetako mezua “Urbi et Orbi“, 25eko abenduaren 2010a
