ESTE hitza etorri zitzaidan atzo otoitzean ...
Pixka bat gehiago, Ene herria, pixka bat gehiago.
Desegin ezin diren gauzak martxan jarri ditut. Pixka bat gehiago, Ene herria. Ez zaitez desanimatu. Tximistak bezala etorriko naiz Ekialdetik Mendebaldera. Nire herria errebindikatuko dut.
Atseden nigan orain... itxaron, pixka bat gehiago.
Ulertuko duzu noiz gertatzen diren denboraren hasieratik agindu ditudan gertakariak. Aldez aurretik prestatu ditudan seme-alabak nire Jakituriaren mantuaren azpian daude. Ikusiko duzu besteek ez duten bitartean. Entzungo duzu, bihotz gogorren belarriak itxita dauden bitartean.
Bihotza hautsi zait, maitea. Ezin diot gehiago eutsi malko-uholdeari —Justiziaren malkoei—. Presa hausten ari da, eta lurra garbituko duen isurketa handi batean aterako naiz. Ez izan beldurrik! Ikusiko duzu, eta gozamenez dantzatuko duzu! …baina lehen iluntasuna ilunduko da, eta atsekabeak bilduko dira.
Baina zurekin egongo naiz. Pixka bat gehiago, Ene herria.
Noiz arte, Jauna? Laguntza eske negar egiten dut baina ez duzu entzuten! Oihu egiten dizut: "Indarkeria!" baina ez duzu esku hartzen. Zergatik uzten didazu hondamena ikusten; zergatik begiratu behar diot miseria? Suntsipena eta indarkeria nire aurrean daude; liskarra dago, eta desadostasun oihutsua. Orregatic leguea lotu da, eta epaimendua ez da sekula eman: gaiztoak justua saihestu ceçan; horregatik ateratzen da epaia bihurrituta.
Begiratu nazioei eta ikusi, eta harritu zaitezte! Zeren zure egunetan sinistuko ez zenuten lan bat egiten ari da, esango balitzaio. (Habakuk 1: 2-5)
