Emakume gaztea miaketan, Vilhelm Hammershoi (1864-1916)
NI NAIZ nire irakurle gehienek santuak ez direla sentitzen dutela asmatuz. Santutasun hori, santutasuna, ezinezkoa da bizitza honetan. Guk esaten dugu, "ahulegia naiz, bekatariegia, ahulegia inoiz justuen mailara igotzeko". Honako hau bezalako Eskriturak irakurri eta beste planeta batean idatziak daudela sentitzen dugu:
... deitu zaituena santua denez, izan zaitezte santuak zeuen jokabidearen alderdi guztietan, idatzita baitago: "Izan zaitez santu santua naizelako". (1 maskota 1: 15-16)
Edo beste unibertso bat:
Beraz, perfektuak izan behar duzu, zure Aita zerukoa perfektua den bezala. (Matt 5:48)
Ezinezkoa? Jainkoak galdetuko al liguke? Ez, komandoa gu - ezin dugun zerbait izatea? Bai, egia da, ezin gara santu izan bera gabe, santutasun ororen iturri dena. Jesus bortitza zen:
Ni mahatsondoa naiz, zuek adarrak. Nigan gelditzen denak eta nik berarengan fruitu ugari emango du, ni gabe ezin baituzu ezer egin. (Joan 15: 5)
Egia da - eta Satanasek zuregandik urrun mantendu nahi du - santutasuna posible izateaz gain, posible da oraintxe bertan.
SORKUNTZA GUZTIAN
Santutasuna hau baino ez da: sorkuntzan dagokion lekua hartzea. Zer esan nahi du horrek?
Ikus antzarak lur beroagoetara migratzen diren bitartean; arreta jarri basoko animaliei hibernatzeko prestatzen diren bitartean; erreparatu zuhaitzei hostoak bota eta atseden hartzeko prestatzen diren bitartean; Begiratu izarrak eta planetei beren orbita jarraitzen duten bitartean... 
Sorkuntza osoan, Jainkoarekiko harmonia nabarmena ikusten dugu. Eta zertan ari da sorkuntza? Ezer berezirik, benetan; egiteko sortu zena egitea besterik ez. Eta hala ere, begi espiritualekin ikusiko bazenu, antzara, hartz, zuhaitz eta planeta horietan haloak egon daitezke. Ez dut hau zentzu panteistan esan nahi, sorkuntza Jainkoa bera dela. Baina sorkuntza hori irradiatzen du Jainkoaren bizitza eta santutasuna eta Jainkoaren jakituria bere obren bidez agerian jartzen dela. Nola? Horiek egiteko sortu zirena ordenan eta harmonian eginez.
GIZONA DESBERDINA DA
Baina gizakia txoriak eta hartzak baino desberdina da. Sortuak gara Jainkoaren irudian. Eta “Jainkoa is maitasuna”. Animaliak eta itsas izakiak, landareak eta planetak, maitasunetik sortuak dira islatzeko jakituria maitasunarena. Baina gizakia bera da bera irudia maitasunarena. Lurreko izakiak eta landare-bizitza instintuaren eta ordenaren arabera mugitzen diren bitartean, gizakia infinitu goragoko ereduaren arabera mugitzeko sortzen da. maite. Horrek esan nahi du. 
errebelazio lehergarria, hainbesteraino, non aingeruak ikaratuta eta deabruak bekaiztuta uzten dituela.
Aski da esatea Jainkoak gizaki kreatuari begiratu zuela, eta hain ederra aurkitu zuela, non maitemindu zela. Bere igarkizun horren jeloskor, Jainkoa bera bihurtu zen gizakiaren zaindari eta jabe, eta esan zuen: «Dena sortu dut zuretzat. Guztiaren gaineko agintea ematen dizut. Guztia da zurea eta zu dena izango zara Nirea”... gizakiak jakingo balu zein ederra den bere arima, zenbat jainkozko kualitate dituen, nola gainditzen dituen sorturiko gauza guztiak edertasunean, boterean eta argian, norberak esan dezakeen neurrian. jainko txiki bat eta bere baitan mundutxo bat dauka, zenbat gehiago estimatuko luke bere burua. —Jesus Jainkoaren Zerbitzariari Luisa Piccarreta, bere XXII liburukietatik, 24ko otsailaren 1919an; ren eliz-baimenarekin aipatu bezala Borondate divinuan bizitzeko dohaina Luisa Piccarretaren idazkietan, Fr. Joseph Iannuzzi, or. 37
SANTUTASUNA ARRUNTA DA
Goiko San Pauloren eta Kristoren hitzak uztartuz, santutasunaren kontzeptu bat sortzen ikusten dugu: santutasuna perfektua izatea da Zeruko Aita perfektua den bezala. Bai, badakit, hasiera batean ezinezkoa dirudi (eta Jainkoaren laguntzarik gabe). Baina zer ari da galdetzen Jesus benetan?
Sorkuntzan gure lekua besterik gabe hartzeko eskatzen digu. Egunero, mikrobioek egiten dute. Intsektuek egiten dute. Animaliek egiten dute. Galaxiek egiten dute. "Perfektuak" dira, zirenean egiten ari diren zentzuan 
egiteko sortua. Eta beraz, zein da zure eguneroko lekua sorkuntzan? Maitasunaren irudian egina bazara, besterik gabe Maitatu. Eta Jesusek maitasuna oso sinpleki definitzen du:
Nire manamenduak betetzen badituzue, nire maitasunean geratuko zarete, nik nire Aitaren manamenduak gorde ditudan bezala eta haren maitasunean egon naizen bezala. Hau esan dizut, nire poza zugan izan dadin eta zure poza osoa izan dadin. Hau da nire manamendua: maite zaituztet elkar nik maite zaituztedan bezala. Inork ez du hau baino maitasun handiagorik, lagunen alde bizitza ematea. (Joan 15:10-13)
Hori baino gehiago, Jesus bera gizon egin zen, neurri batean, benetan nor garen erakusteko.
Jainko ikusezinaren irudia da, sorkuntza guztien lehen-semea. (Kol 1:15)
Eta nola erakutsi zuen Jesusek zer den Jainkoaren seme izatea? Esan liteke, sorturiko ordenari men eginez, eta gizakiarentzat, horrek esan nahi du Aitaren Jainkozko Borondatean bizitzea, hau da, maitasunaren adierazpen ezin hobea.
Zeren Jainkoaren maitasuna hau da, haren aginduak betetzen ditugula. Eta haren aginduak ez dira astunak, Jainkoak sortutakoak mundua konkistatzen baitu. Eta mundua konkistatzen duen garaipena gure fedea da. (1 Joan 5: 3-4)
Haren aginduak ez dira astungarriak, idazten du San Joanek. Hau da, santutasuna benetan ez da apartekoari dei bat, arruntari baizik. Besterik gabe, momentuz momentu Jainkozko Borondatean bizitzea da bihotz batekin
zerbitzua. Horrela, platerak egitea, haurrak eskolara eraman, lurra garbitzea... hori da santutasuna Jainkoaren eta hurkoaren maitasunetik egiten denean. Eta horrela, perfekzioa ez da helburu urrun eta lortezin bat, bestela Jesusek ez gintuzke deitu horretara. Perfekzioa momentuko betebeharra maitasunez egitean datza, horretarako sortu ginena. Egia da, eroritako izaki gisa, hori gabe ezinezkoa da grazia. Horrelako bokazio batek itxaropenik gabe legoke Jesusen heriotza eta piztuerarik gabe. Baina orain…
...Itxaropenak ez du hutsik egiten, Jainkoaren maitasuna gure bihotzetara isuri baita eman zaigun Espiritu Santuaren bidez. (Erroman 5:5)
Jesusek ez zaitu perfektua izatera deitzen zuzena izan ezik orain ez dakizulako non egongo zaren, hemen edo betikotasunaren bestaldean, hurrengo momentuan. Horregatik diot oraintxe ahal dela santutasuna: Jainkoarengana haur-bihotzez biurtuz, haren nahia zein den galdetuz, eta bihotz-bihotzez Haren eta hurkoaren alde eginez, Espiritu Santuaren indarrez.
SORKUNTZAN ZURE LEKUA ZURE POZA DA
Gizakiaren joera, jakinduriak argitu gabe, perfekziorako dei hori ikustea da, hain zuzen ere. zerbitzua, pozaren aurkako nolabait. Azken finean, berehala dakigu horrek geure buruari uko egitea eta askotan sakrifizioak egitea dakarrela. Joan Paul II dohatsuaren nire esaerarik gogokoenetako bat hau da:
Kristo entzuteak eta hura gurtzeak aukera ausartak egitera garamatza, batzuetan direnak hartzera. erabaki heroikoak.
Jesus zorrotza da, gure benetako zoriona nahi duelako. Elizak santuak behar ditu. Guztiak dira santutasunera deituak, eta jende santuak bakarrik berri dezake gizadia. —PAPA JOHN PAUL II, 2005eko Gazteriaren Munduko Eguneko Mezua, Vatikano Hiria, 27ko abuztuaren 2004a, Zenit.org
Baina ez dezagun pentsa santutasuna, beraz, «erabaki heroikoetan» edo ekintzetan bakarrik datzanik. Izan ere, sainduen balentrien istorioak, haien muturreko mortifikazioak, haien miragarriak, etab., eta pentsatzen hasten gara. duen santu baten itxura da. Egia esan, santuak mirari, sakrifizio handi eta birtute heroikoen erreinuan mugitzen ziren Hain zuzen, leialak baitziren lehenik gai txikietan. Jainkoaren erreinuetan mugitzen hasten denean, dena posible bihurtzen da; abentura arau bihurtzen da; miragarria arrunt bihurtzen da. Eta Jesusen poza arimaren jabe bihurtzen da.
Bai, "batzuetan" erabaki heroikoak hartu behar ditugu, esan zuen Pontifize zenak. Baina unean uneko betebeharrarekiko leialtasuna da ausardia gehien eskatzen duena. Horregatik idatzi zuen San Joanek “mundua konkistatzen duen garaipena gure fedea da”. Fedea behar da otordu bakoitzaren ondoren zorua maitasunez garbitzeko eta zerurako bidea dela sinesteko. Baina hala da, eta hala delako, benetako zoriontasunaren bidea ere bada. Zeren horrela maitatzen ari zarenean, Jainkoaren erreinua gauza txikietan ere bilatzen duzunean, haren aginduak betez, guztiz gizaki bihurtzen ari zarela, oreinak naturaren legeak betetzen dituztenean guztiz oreinak diren bezala. Eta guztiz gizaki bihurtzen ari zarenean zure espiritua irekitzen da Jainkoaren beraren dohain eta infusio infinituak jasotzeko.
Jainkoa maitasuna da, eta maiteminduta geratzen dena Jainkoaren baitan eta Jainkoa haren baitan. Honetan da maitasuna perfekziora eramana gure artean, epaiketa egunean konfiantza dugulako, bera den bezala, hala gara mundu honetan. Maitasunean ez dago beldurrik, baina maitasun perfektuak beldurra kanporatzen du, beldurrak zigorrarekin zerikusia duelako, eta beraz, beldurra duena ez da oraindik perfektua maitasunean. (1 Joan 4:16-18)
Maitasunean perfektua izatea, besterik gabe, sorkuntzan norberaren lekua hartzea da: gauza txikietan momentuz momentu maitatzea. Hau da Bide Txikia santutasunaren...
Giza arimak borondatezko obedientzian sorkuntza bizigabea bere bizigabeko obedientzian bezain perfektu heldu direnean, orduan jantziko dute bere aintza, edo hobeto esanda, natura lehen zirriborroa baino ez den aintza handiago hori. —CS Lewis, Gloriaren pisua eta beste helbide batzuk, Eerdmans argitaletxea; tik Magnificat, 2013ko azaroa, or. 276
Bidearen% 61 gara
gure helburura 1000 pertsonek hilean $ 10 emanez
Eskerrik asko lanaldi osoko ministerio honi emandako laguntzagatik.
Sartu Mark-en Facebook-en eta Twitter-en!
