Bizitzaren ibaia

ORAIN HITZA MEZAKO IRAKURKETETAN
1ko apirilaren 2014erako
Garizumako Laugarren Asteko Asteartea

Elia Locardiren argazkia

I azkenaldian ateore batekin eztabaidatzen ari zen (azkenean amore eman zuen). Elkarrizketen hasieran azaldu nion Jesukristok sinesteak ez zuela zerikusi handirik sendatze fisikoen, agerpenen eta santu ustelezinen mirari zientifikoki egiaztagarriak, eta are gehiago lotu nuen jakin Jesus (berak agerian utzi didan neurrian). Baina azpimarratu zuen hori ez zela nahikoa ona, irrazionala nintzela, mito batek engainatuta, eliza patriarkal batek zapalduta ... badakizue, ohiko diatriba. Jainkoa Petri plater batean erreproduzitzea nahi zuen, eta beno, ez dut uste hori ondo zegoenik.

Bere hitzak irakurri ahala, euritik atera berria zen gizon bati bustita ez dagoela esaten saiatuko balitz bezala zegoen. Eta hemen hitz egiten dudan ura da Bizitzaren ibaia.

Jesusek zutitu eta oihu egin zuen: «Egarri duenak nigana hurbil bedi eta edan. Nigan sinesten duenak, Liburu Santuak dioen bezala: «Ur biziko ibaiak isuriko dira haren barnetik». Hau esan zuen Espirituari erreferentzia eginez... (Jn 7:38-39)

Hau da Jesukristoren behin betiko froga fededunarentzat. Lehen mendean soilik milaka lagunek beren bizitza gogoz utztzera bultzatu zituen froga da. Beste hainbat eta hainbat dena utzi eta lurraren muturreraino aldarrikatzera eraman zituen froga da. Zientzialari, fisikari, matematikari eta historiako adimen handienetako batzuk Jesusen izenean belauna makurtzera eraman dituen froga da. Beren ariman ur biziko ibaiak isurtzen baitziren.

Baina izpiritu gabekoak ez du onartzen Jainkoaren Espirituari dagokiona, zeren harentzat ergelkeria da, eta ezin du ulertu, espiritualki antzematen baita. (1 Kor 2:14)

Ibai honen iturri handia, gozamenaren iturburua, da Kristoren alde zulatua, tenpluaren ikuspegian aurreikusten dena:

... tenpluaren fatxada ekialderantz zegoen; ura tenpluaren eskuinaldetik jaisten zen... (Lehen irakurketa)

Gurutzearen oinean askatu zen ibaia da soldadu batek bere aldea zulatu zuenean, eta odola eta ura atera ziren. ^[1]cf. Jn 19: 34 Ibai indartsu hau ez zen amaiera izan, Elizaren bizitzaren hasiera baizik, "Jainkoaren hiria".

Bada erreka bat, zeinaren ibilguak Jainkoaren hiria pozten duten, Goi-Goikoaren bizileku santua. (Gaurko Salmoa)

Ibai hau benetakoa eta bizigarria da kristauengan, bere bihotza ireki duenak «Jaunaren ontasuna dastatu eta ikusi» dezakeelako. Espiritu Santuaren fruitua.

Ibaiaren bi ertzetan, mota guztietako fruta-arbolak haziko dira; haien hostoak ez dira itzaliko, ezta fruituak huts egingo... Espirituaren fruitua maitasuna, poza, bakea, pazientzia, adeitasuna, eskuzabaltasuna, leialtasuna, leuntasuna, autokontrola dira. (Gal 5:22-23)

Eta gaur Ebanjelioan ikusten dugunez, «haien fruituak jateko balioko du, eta hostoak sendagai izateko». Gaur egun, munduan asko zientziara jo dute gizakiaren arazo guztien konponbide gisa bakarrik, Kristoren garaian jendeak Bethesdako putzura jotzen zuen bezala, zeinak gehienez ere gorputza senda zezakeen, baina ez arima.

... [Francis Baconek] inspiratutako modernitatearen korronte intelektualean jarraitu zutenak oker zeuden gizakia zientziaren bidez erreskatatuko zela sinestean. Horrelako itxaropen batek gehiegi eskatzen dio zientziari; itxaropen mota hau engainagarria da. Zientziak asko lagundu dezake mundua eta gizakia gizakiago bihurtzen. Hala ere, gizateria eta mundua ere suntsitu ditzake, kanpoan dauden indarrek gidatzen ez badute behintzat. —BENEDIKTUA XVI, gutun entziklikoa, Spe Salvi, n. 25. urtea

Bizitzaren Ibaiak ez du suntsitzen, sendatzen baizik. Horregatik esaten dio Jesusek lehengo herrenari: «Begira, ondo zaude; ez egin gehiago bekaturik, ezer okerragorik gerta ez dadin». Hau da, Jesus ekartzera etorri zen benetako sendabidea bihotzekoa da, eta behin sendatuta...

Ezinezkoa zaigu ikusi eta entzun dugunaz ez hitz egitea... (Eginak 4:20)

Izan ere, poz garbiena Kristorekiko harremanean dago, topatu, jarraitu, ezagutu eta maitatu, gogoaren eta bihotzaren etengabeko ahaleginari esker. Kristoren dizipulua izatea: kristauarentzat nahikoa da. —BENEDIKTO XVI., Angelusen Helbidea, 15ko urtarrilaren 2006a