Rembrandt van Rijn, "ການກັບມາຂອງລູກຊາຍທີ່ເສີຍເມີຍ"; c.1662
OF ແນ່ນອນ, ຄົນເຮົາສາມາດທູນຂໍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ໂດຍກົງ ເພື່ອໃຫ້ອະໄພບາບທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຂອງພວກເຮົາ, ແລະພຣະອົງຈະ (ໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າພວກເຮົາໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນ. ພຣະເຢຊູຊົງແຈ່ມແຈ້ງໃນເລື່ອງນີ້.)
ແຕ່ນີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ສິນລະລຶກແຫ່ງການສາລະພາບເປັນສິ່ງ ຈຳ ເປັນຫຼາຍ. ສຳ ລັບບາດແຜ, ເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີເລືອດ, ອາດຈະຕິດເຊື້ອດ້ວຍຕົນເອງ. ການສາລະພາບໄດ້ດຶງດູດຄວາມພາກພູມໃຈໃຫ້ກັບພື້ນຜິວບ່ອນທີ່ພຣະຄຣິດ, ໃນຕົວບຸກຄົນຂອງປະໂລຫິດ (John 20: 23), ເຊັດມັນອອກແລະໃຊ້ຢາ ບຳ ບັດຂອງພຣະບິດາໂດຍຜ່ານ ຄຳ ເວົ້າ, “ …ຂໍພຣະເຈົ້າໃຫ້ອະໄພທ່ານແລະຄວາມສະຫງົບສຸກ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າຂໍປົດປ່ອຍທ່ານຈາກບາບຂອງທ່ານ….” ຄວາມກະຕັນຍູທີ່ບໍ່ເຫັນໄດ້ອາບນ້ ຳ ບາດແຜດັ່ງທີ່ສັນຍາລັກຂອງໄມ້ກາງແຂນ - ປະໂລຫິດໃຊ້ການນຸ່ງຖືດ້ວຍຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ.
ໃນເວລາທີ່ທ່ານໄປຫາແພດ ໝໍ ເພື່ອການຕັດບາດແຜທີ່ບໍ່ດີ, ລາວພຽງແຕ່ຢຸດເລືອດ, ຫລືລາວບໍ່ເຊັດ, ເຮັດຄວາມສະອາດ, ແລະແຕ່ງຕົວຂອງທ່ານບໍ? ພຣະຄຣິດ, ທ່ານ ໝໍ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ຮູ້ວ່າພວກເຮົາຈະຕ້ອງການສິ່ງນັ້ນ, ແລະເອົາໃຈໃສ່ຫລາຍຕໍ່ບາດແຜທາງວິນຍານຂອງພວກເຮົາ.
ດັ່ງນັ້ນ, ສິນລະລຶກນີ້ແມ່ນເຄື່ອງແກ້ຂອງລາວຕໍ່ບາບຂອງພວກເຮົາ.
ໃນຂະນະທີ່ລາວຢູ່ໃນເນື້ອ ໜັງ, ມະນຸດບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ແຕ່ຢ່າງ ໜ້ອຍ ກໍ່ມີບາບເບົາບາງຢ່າງ. ແຕ່ຢ່າປະ ໝາດ ບາບເຫລົ່ານີ້ທີ່ພວກເຮົາເອີ້ນວ່າ“ ແສງສະຫວ່າງ”: ຖ້າທ່ານຖືເອົາແສງສະຫວ່າງໃນເວລາທີ່ທ່ານຊັ່ງລົງ, ສັ່ນເມື່ອທ່ານນັບມັນ. ວັດຖຸແສງ ຈຳ ນວນ ໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ມວນສານໃຫຍ່; ຢອດ ຈຳ ນວນ ໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ແມ່ນ້ ຳ; ເມັດພືດ ຈຳ ນວນ ໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ເປັນທ່ອນ. ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມຫວັງຂອງເຮົາ? ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ, ການສາລະພາບ. - ຕ. Augustine, ສ. Catechism ຂອງສາດສະຫນາຈັກກາໂຕລິກ, ນ. . 1863.
ໂດຍບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີຄວາມ ຈຳ ເປັນຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ການສາລະພາບກ່ຽວກັບຄວາມຜິດປະ ຈຳ ວັນ (ບາບທີ່ເປັນປະ ຈຳ) ແມ່ນຖືກແນະ ນຳ ຢ່າງຍິ່ງຈາກສາດສະ ໜາ ຈັກ. ແທ້ຈິງແລ້ວການສາລະພາບບາບທີ່ເປັນປະ ຈຳ ຂອງເຮົາຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາມີສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບ, ຕໍ່ສູ້ກັບທ່າອຽງທີ່ຊົ່ວ, ປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງຖືກຮັກສາໂດຍພຣະຄຣິດແລະກ້າວ ໜ້າ ໃນຊີວິດຂອງພຣະວິນຍານ.-Catechism ຂອງໂບດກາໂຕລິກ, ນ. . 1458
