அன்பும் உண்மையும்

காதல் என்பது ஒரு உணர்வு அல்லது உணர்வு அல்ல. அன்பு என்பது சகிப்புத்தன்மை மட்டுமல்ல. அன்பு என்பது மற்றவரின் சிறந்த நலன்களுக்கு முதலிடம் கொடுக்கும் செயல். இதன் பொருள் இன்னொருவரின் உடல் தேவைகளை முதன்மையாக அங்கீகரிப்பது.

ஒரு சகோதரர் அல்லது சகோதரி அணிய எதுவும் இல்லை, அன்றைய தினம் உணவு இல்லை என்றால், உங்களில் ஒருவர் அவர்களிடம், “நிம்மதியாகச் செல்லுங்கள், சூடாக இருங்கள், நன்றாக சாப்பிடுங்கள்” என்று சொன்னால், ஆனால் நீங்கள் அவர்களுக்கு உடலின் தேவைகளை கொடுக்கவில்லை, அது என்ன நல்லது? (யாக்கோபு 2:15)

ஆனால் அவர்களின் ஆன்மீகத் தேவைகளை நெருங்கிய நொடியில் வைப்பதும் இதன் பொருள். நவீன உலகமும், நவீன திருச்சபையின் சில பகுதிகளும் கூட பார்வையை இழந்துவிட்டன. ஏழைகளுக்கு வழங்குவதும், நாம் உணவளிக்கும் உடல்கள் மற்றும் உடைகள் கிறிஸ்துவிடமிருந்து நித்திய பிரிவை நோக்கிச் செல்லக்கூடும் என்பதையும் முற்றிலும் புறக்கணிப்பது என்ன அர்த்தம்? நோயுற்ற உடலை நாம் எவ்வாறு கவனித்துக்கொள்ள முடியும், ஆனால் ஆத்மாவின் நோய்க்கு ஊழியம் செய்யக்கூடாது? நாம் நற்செய்தியை வழங்க வேண்டும் வாழ்க்கை அன்பின் வார்த்தை, இறப்பவர்களில், நித்தியமானவற்றிற்கான நம்பிக்கையாகவும் குணமாகவும்.

சமூக சேவையாளர்களாக இருப்பதற்கான எங்கள் பணியை நாம் குறைக்க முடியாது. நாம் இருக்க வேண்டும் அப்போஸ்தலர்கள். 

தர்மத்தின் "பொருளாதாரம்" க்குள் சத்தியம் தேடப்பட வேண்டும், கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும், வெளிப்படுத்தப்பட வேண்டும், ஆனால் தர்மம் என்பது சத்தியத்தின் வெளிச்சத்தில் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும், உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் மற்றும் நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டும். இந்த வழியில், சத்தியத்தால் அறிவொளி பெற்ற தொண்டுக்கு நாங்கள் ஒரு சேவையைச் செய்வது மட்டுமல்லாமல், சத்தியத்திற்கு நம்பகத்தன்மையை வழங்கவும் உதவுகிறோம், சமூக வாழ்வின் நடைமுறை அமைப்பில் அதன் இணக்கமான மற்றும் அங்கீகரிக்கும் சக்தியை நிரூபிக்கிறோம். இது இன்று ஒரு சிறிய கணக்கில் இல்லை, இது ஒரு சமூக மற்றும் கலாச்சார சூழலில் உண்மையை மறுபரிசீலனை செய்கிறது, பெரும்பாலும் அதைக் கொஞ்சம் கவனித்து அதன் இருப்பை ஒப்புக்கொள்வதில் அதிக தயக்கத்தைக் காட்டுகிறது. OP போப் பெனடிக் XVI, மாறுபாட்டில் உள்ள கரிட்டாஸ், என். 2

நிச்சயமாக, சூப் சமையலறைக்குள் நுழையும் அனைவருக்கும் ஒரு துண்டுப்பிரதியை ஒப்படைப்பது என்று அர்த்தமல்ல. நோயாளியின் படுக்கையின் விளிம்பில் உட்கார்ந்து வேதத்தை மேற்கோள் காட்டுவதும் அவசியமில்லை. உண்மையில், இன்றைய உலகம் வார்த்தைகளால் குமட்டப்படுகிறது. "இயேசுவின் தேவை" பற்றிய குறிப்புகள் நவீன காதுகளில் அந்த தேவையின் மையத்தில் வாழும் வாழ்க்கை இல்லாமல் இழக்கப்படுகின்றன.

ஆசிரியர்களைக் காட்டிலும் மக்கள் சாட்சிகளைக் கேட்கிறார்கள், மக்கள் ஆசிரியர்களைக் கேட்கும்போது, ​​அவர்கள் சாட்சிகளாக இருப்பதால் தான். ஆகவே, முதன்மையாக திருச்சபையின் நடத்தை, கர்த்தராகிய இயேசுவுக்கு விசுவாசமாக இருப்பதன் மூலம், திருச்சபை உலகத்தை சுவிசேஷம் செய்யும். பால் ஆறாம், நவீன உலகில் சுவிசேஷம், என். 41

உண்மை

இந்த வார்த்தைகளால் நாம் ஈர்க்கப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால் நாங்கள் அவர்களை அறிய மாட்டோம் அவர்கள் பேசப்படவில்லை என்றால். வார்த்தைகள் அவசியம், ஏனென்றால் விசுவாசம் வருகிறது கேட்டு:

"கர்த்தருடைய நாமத்தை ஜெபிக்கிற அனைவரும் இரட்சிக்கப்படுவார்கள்." ஆனால் அவர்கள் நம்பாத அவரை எப்படி அழைக்க முடியும்? அவர்கள் கேள்விப்படாத அவரை எப்படி நம்புவது? பிரசங்கிக்க யாராவது இல்லாமல் அவர்கள் எப்படி கேட்க முடியும்? (ரோமர் 10: 13-14)

"விசுவாசம் ஒரு தனிப்பட்ட விஷயம்" என்று பலர் சொல்கிறார்கள். ஆம் அது. ஆனால் உங்கள் சாட்சி அல்ல. இயேசு கிறிஸ்து உங்கள் வாழ்க்கையின் ஆண்டவர் என்றும், அவர் உலகத்தின் நம்பிக்கை என்றும் உங்கள் சாட்சி உலகுக்கு கத்த வேண்டும்.

"கத்தோலிக்க திருச்சபை" என்று அழைக்கப்படும் ஒரு நாட்டு கிளப்பைத் தொடங்க இயேசு வரவில்லை. அவர் விசுவாசிகளின் உயிருள்ள உடலை நிறுவ வந்தார், பேதுருவின் பாறை மற்றும் அப்போஸ்தலர்களின் அஸ்திவாரக் கற்கள் மற்றும் அவர்களின் வாரிசுகள், கடவுளிடமிருந்து நித்திய பிரிவினையிலிருந்து ஆன்மாக்களை விடுவிக்கும் சத்தியத்தை பரப்புவார்கள். கடவுளிடமிருந்து நம்மைப் பிரிப்பது மனந்திரும்பாத பாவம். இயேசுவின் முதல் பிரகடனம், “மனந்திரும்புங்கள், சுவிசேஷத்தை நம்புங்கள் ”. ^[1]மார்க் 1: 15 திருச்சபையில் வெறும் "சமூக நீதி" திட்டத்தில் ஈடுபடுவோர், ஆன்மாவின் நோயைக் கவனிக்காமல், புறக்கணித்து, தங்கள் தர்மத்தின் உண்மையான சக்தியையும் பணத்தையும் கொள்ளையடிக்கிறார்கள், இது இறுதியில் ஒரு ஆன்மாவை "வழியில்" "வாழ்க்கைக்கு" அழைக்கிறது கிறிஸ்துவில் ”.

பாவம் என்றால் என்ன, அதன் விளைவுகள் மற்றும் கடுமையான பாவத்தின் நித்திய விளைவுகள் பற்றிய உண்மையை நாம் பேசத் தவறினால், அது நம்மை அல்லது நம் கேட்பவரை “சங்கடமாக” ஆக்குகிறது, பின்னர் நாம் மீண்டும் கிறிஸ்துவைக் காட்டிக் கொடுத்தோம். அவர்களின் சங்கிலிகளைத் திறக்கும் சாவியை நாம் முன் ஆத்மாவிலிருந்து மறைத்து வைத்திருக்கிறோம்.

நற்செய்தி என்பது கடவுள் நம்மை நேசிக்கிறார் என்பது மட்டுமல்ல, அந்த அன்பின் பலன்களைப் பெற நாம் மனந்திரும்ப வேண்டும். நற்செய்தியின் இதயம் அதுதான் நம்முடைய பாவத்திலிருந்து நம்மைக் காப்பாற்ற இயேசு வந்தார். எனவே நமது சுவிசேஷம் அன்பு மற்றும் உண்மை: சத்தியத்தை விடுவிப்பதற்காக மற்றவர்களை சத்தியத்தில் நேசிப்பது.

பாவம் செய்யும் அனைவரும் பாவத்தின் அடிமை… மனந்திரும்பி சுவிசேஷத்தை நம்புங்கள். (ஜான் 8: 34, மாற்கு 1:15)

அன்பும் உண்மையும்: நீங்கள் ஒருவரையொருவர் விவாகரத்து செய்ய முடியாது. நாம் சத்தியமின்றி நேசிக்கிறோமானால், மக்களை ஏமாற்றுவதற்கும், மற்றொரு வகை அடிமைத்தனத்திற்கும் இட்டுச் செல்லலாம். நாம் அன்பின்றி உண்மையைப் பேசினால், பெரும்பாலும் மக்கள் பயம் அல்லது சிடுமூஞ்சித்தனத்திற்குள் தள்ளப்படுகிறார்கள், அல்லது நம் வார்த்தைகள் மலட்டுத்தன்மையுடனும் வெற்றுத்தனமாகவும் இருக்கும்.

எனவே அது எப்போதும், எப்போதும் இரண்டாக இருக்க வேண்டும்.

பயப்பட வேண்டாம் 

சத்தியத்தைப் பேச எங்களுக்கு தார்மீக அதிகாரம் இல்லை என்று நாம் உணர்ந்தால், நாம் முழங்காலில் விழுந்து, இயேசுவின் விவரிக்க முடியாத கருணையை நம்பி நம்முடைய பாவங்களைப் பற்றி மனந்திரும்ப வேண்டும், கிறிஸ்துவை மையமாகக் கொண்ட ஒரு வழியாக நற்செய்தியை அறிவிக்கும் நோக்கத்துடன் தொடர வேண்டும். வாழ்க்கை. இயேசு அதைத் தவிர்ப்பதற்கு இவ்வளவு அதிக விலை கொடுத்தபோது நம்முடைய பாவம் ஒரு தவிர்க்கவும் இல்லை.

சர்ச்சின் அவதூறுகள் நம்மைத் தடுக்க அனுமதிக்கக்கூடாது, ஒப்புக்கொண்டாலும், இது எங்கள் வார்த்தைகளை உலகம் ஏற்றுக்கொள்வது மிகவும் கடினமானது. நற்செய்தியை அறிவிப்பதற்கான நமது கடமை கிறிஸ்துவிடமிருந்தே வருகிறது - அது வெளி சக்திகளைச் சார்ந்தது அல்ல. யூதாஸ் ஒரு துரோகி என்பதால் அப்போஸ்தலர்கள் பிரசங்கிப்பதை நிறுத்தவில்லை. பேதுரு கிறிஸ்துவைக் காட்டிக் கொடுத்ததால் அமைதியாக இருக்கவில்லை. அவர்கள் சத்தியத்தை தங்கள் சொந்த தகுதிகளின் அடிப்படையில் அல்ல, மாறாக சத்தியம் என்று அழைக்கப்படுபவரின் தகுதிகளின் அடிப்படையில் அறிவித்தனர்.

அன்பே கடவுள்.

இயேசு கடவுள்.

இயேசு, “நானே உண்மை” என்றார்.

கடவுள் அன்பும் உண்மையும். இரண்டையும் நாம் எப்போதும் பிரதிபலிக்க வேண்டும்.