Benetako santutasuna

ORAIN HITZA MEZAKO IRAKURKETETAN
10ko martxoaren 2014rako
Garizumako Lehen Asteko Astelehena

I SARRIZ entzun jendeari esaten: "Oh, oso santua da" edo "Hain pertsona santua da". Baina zertaz ari gara? Haien adeitasuna? Apaltasun, apaltasun, isiltasun kalitate bat? Jainkoaren presentziaren sentimendua? Zer da santutasuna?

Gaurko lehen irakurgaiak argi ikusten du zer den Jainkoak santutasuna:

Izan zaitez santu, ni, Jauna, zure Jainkoa, santua naizelako. «Ez duzu lapurtuko. Ez diozue gezurrik esango elkarri gezurrez hitz egin. Ez duzu gezurrezko zin egingo nire izenaz...” [etab.]

Zeren Jainkoa maitasuna bada, eta berak esaten badu: «Ni naiz santua», orduan maite duena izatea santua izatea da.

San Paulok Kristoren eta Elizaren ezkontza-batasunari “misterio handi bat” deitzen dio … santutasuna “misterio handiaren” arabera neurtzen da, zeinetan Emaztegaiak ezkongaiaren dohainari maitasun dohainarekin erantzuten dion.. -Eliza Katolikoaren katekismoa, n. 773. urtea

Beraz, santutasuna da bere maitasunaren dohaina ematen digun Kristo maite dugun neurria. Eta honela maitatu behar dugu:

Maite nauzu, nire aginduak gordeko dituzu. (Joan 14:15)

Santutasuna Kristoren aginduak betetzea da. Eta gaurko Ebanjelioak irudi zehatza ematen digu agindu horiek zeintzuk diren:

Egia esan, diotsuet, nire anaia txiki hauetariko bati egin zenioten guztia, niregatik egin zenuten.

“Anaia txikiena” kaleko eskalea da, zalantzarik gabe. Baina ez al da gosea eta egarri duena Truth anaia txikiena ere? Zer gertatzen da duintasuna kendu dietenei? Eta bakardadean preso daudenak edo bekatuak gaixorik daudenak? Bai, hauek ere itxaroten dute santuak etortzeko eta askatzeko.

Hala ere, akatsa litzateke santutasuna ekintza hutsetara murriztea, erabakigarriak diren arren. Benetako santutasunak ere badakar a ezkutuko izaera, esentzia ezkutua, eta esentzia hori Jainkoa da. Gure lanak "sakramentu" bihurtzen dituen osagai nagusia da, egintza onak grazia bihurtzen dituena. Ezkutuko Esentzia hori presente dago norberak bera maite duen neurrian. Izan ere, Jesusek ez zuen bakarrik esan "maitatu hurkoa" baizik eta lehenik "maitatu zure Jainko Jauna zure bihotz osoz...". ^[1]cf. Mk 12:30-31 Hau da gizarte-langilea kristauengandik bereizten duena, lanpetuta gorputzak santuetatik. Hau da San Paulok «misterio handia» deitzen duena:

…biak haragi bat bihurtuko dira. Hau misterio handia da, baina Kristori eta elizari erreferentzia eginez hitz egiten dut. (Ef 5:31-32)

Horrela, Kristoren aginduak gordetzen ditut, hura maitatu nahi dudalako. Gutxienez maite dut, han aurkitzen dudalako. Eta ordainetan maite nau bere borondatearen bidetik eramanez. Hau da Salmoak esaten duenean:

Jaunaren legea perfektua da, arima freskatzen duena. Jaunaren dekretua fidagarria da, xumeei jakinduria ematen diena. Zuzenak dira Jaunaren aginduak, bihotza pozten dutenak. Jaunaren agindua argia da, begia argitzen duena.

Horrela, Jainkoaren Hitzean bizitzeak (Kristo denak) egiten nau santua. Eta santutasun hori, adiskide maiteak, munduak hain behar duena.

"Santuak beti izan dira Elizaren historiako unerik zailenetan berritzearen iturri eta jatorria". Izan ere, "santutasuna bere apostolu-jardueraren eta misio-zaletasunaren iturri ezkutua eta neurri hutsezina da". -Eliza Katolikoaren Katekismoa, n. 828. urtea

Kristo entzuteak eta hura gurtzeak aukera ausartak hartzera garamatza, batzuetan erabaki heroikoak hartzera. Jesus zorrotza da, gure benetako zoriona nahi duelako. Elizak santuak behar ditu. Guztiak dira santutasunera deituak, eta jende santuak bakarrik berri dezake gizadia. — JOAN PABOLO II dohatsua, 2005eko Gazteriaren Mundu Eguneko Mezua, Vatikano Hiria, 27ko abuztuaren 2004a, Zenit.org

ELKARREKIN IREKITZEA

• Santu bihurtzerakoan