LA Azken egunotan, nire izpirituak aingura bat loturik balego bezala sentitu du ... Eguzkiaren argia itzaltzen ari den ozeanoaren gainazalera begira banago bezala, gero eta nekeago sakontzen dudanean.
Aldi berean, bihotzean ahots bat entzuten dut:
Ez etsi! Egon esna ... lorategiaren tentazioak dira, senargaiaren itzulera baino lehen lo geratu ziren hamar Birjinak ...
Senargaia atzeratu zenez, denak lokartu eta lo egin zuten. (Matt 25: 5)
Egunaren amaieran, Irakurketen Bulegora jo nuen eta irakurri nuen:
Zein zorionekoak, zorionekoak diren, Jaunak etortzen denean zainduko dituen zerbitzari horiek. Zorionekoa itxaroteko garaia esna egoten garenean Jauna, unibertsoaren Sortzailea, gauza guztiak betetzen dituena eta gauza guztiak gainditzen dituena.
Nola gustatuko litzaidake esnatzea ni, bere morroi xumea, nagitasunaren loalditik, nahiz eta gutxi balio izan. Nola desio ninduen maitasun jainkotiarraren su horrekin piztea. Bere maitasunaren sugarrak izarretatik haratago erretzen dira; bere gozamen erabatekorako irrika eta su jainkotiarra inoiz nire baitan erretzen dira!
Nola nahiko nukeen nire kriseilua gauean nire Jaunaren tenpluan beti erretzea merezi izatea, nire Jainkoaren etxean sartzen diren guztiei argia emateko. Eman iezadazu, Jauna, Jesu Kristo zure Semearen eta nire Jainkoaren izenean, huts egiten ez duen maitasuna nire farola, nire baitan erretzen eta besteei argia emanez, beti piztu eta inoiz itzali ez dadin. —San. Kolonba, Orduen liturgia, IV. Liburukia, P. 382.
