CANDO Estiven un tempo libre de probas e tentacións, recoñezo que pensei que isto era un sinal de medrar na santidade ... ¡por fin, camiñando nos pasos de Cristo!
... Ata que o Pai baixou os pés suavemente ata o chan de tribulación. E de novo decateime de que, pola miña conta, só dou pasos do bebé, tropezando e perdendo o equilibrio.
Deus non me establece porque xa non me quere nin para abandonarme. Pola contra, recoñezo que se fan os maiores avances na vida espiritual, non saltando cara adiante, senón cara arriba, de volta nos seus brazos.
