"A Natividade", Lorenzo Mónaco; 1409
Publicado por primeira vez o 27 de decembro de 2006
Por que se atopa nunha propiedade tan malvada, onde se alimentan o boi e o cu? -Que neno é este ?, Música de Nadal
NON comitiva de gardas. Non hai lexión de anxos. Nin sequera a alfombra de benvida dos sumos sacerdotes. Deus, encarnado na carne, é recibido no mundo por un boi e un cu.
Mentres os primeiros pais interpretaban a estas dúas criaturas como un símbolo de xudeus e pagáns e, polo tanto, de toda a humanidade, viña á mente outra interpretación na misa de medianoite.
MUTO COMO BOI
Tráenos dor. Deixa un baleiro. Induce unha conciencia problemática. E, con todo, aínda volvemos a el: o mesmo pecado vello. Si, ás veces somos "mudos coma un boi" á hora de caer nas mesmas trampas unha e outra vez. Arrepentímonos, pero logo non tomamos as medidas necesarias para evitar caer de novo. Non evitamos a próxima ocasión do pecado, e así caen continuamente volta ao pecado. De verdade, debemos confundir aos anxos.
Isto non é máis evidente que no sentido colectivo. Mentres seguimos descartando das nosas nacións a Deus e as leis morais que El estableceu, vemos como a nosa poboación vai diminuíndo (nunha "cultura da morte"), aumentando a violencia, aumentando o suicidio, aumentando a avaricia e a corrupción e aumentando as tensións globais. Pero non facemos a conexión. Somos mudos coma un boi.
Tampouco nesta época "intelectual" e "ilustrada" examinamos desde o punto de vista histórico como o cristianismo transformou a civilización, desde os tempos do Imperio romano ata os nosos días. É un feito sinxelo. Pero pronto esquecemos -ou a maioría das veces- escoller non Ver. Muda. Simplemente mudo.
Non obstante, este boi é benvido no cortello do Señor. Xesús non veu polo pozo, veu polos enfermos.
TUBIDO COMO CUR
Ese burro representa aos que somos "teimudos coma un cu". Ese colgado de vellos fracasos que nos negamos a deixar pasar, baténdonos na cabeza cun vello canso de dous en catro.
Hoxe, Xesús di:
Deixade ir. Xa te perdoei por ese pecado. Confía na miña misericordia. Quérote. Este é o propósito da miña chegada: tomar os teus pecados para sempre. Por que os traes de volta ao establo?
É tamén esa teimosía a que Deus nos ame. Lembro as palabras dun amigo que unha vez me dixo: "Deus te queira". Si, corremos facendo esta acción ou outra, pero nunca deixemos que Deus faga unha acción por nós. E o feito que quere facer é facelo quérenos agora mesmo, como somos. “Pero son indigno. Estou decepcionado. Son pecador ”, respondemos.
E Xesús di:
Si, es indigno e pecador. Pero non é unha decepción! Estás decepcionado cando ves a un bebé aprender a camiñar, pero despois caer? Ou cando ves a un recentemente nado que non pode alimentarse? Ou un pequeno que chora na escuridade? Ti es ese neno. Agardas máis do que espero! Pois só eu podo ensinarche a camiñar. Alimentareite. Confortareite na escuridade. Fareiche digno. Pero debes deixarme amarte!
A peor teimosía é a falta de vontade de vernos á luz divina da verdade que revela o pecado para liberar; recoñecer a nosa pobreza de espírito, a necesidade dun Salvador. Case todo o mundo participa neste tipo de teimosía que leva outro nome: Pmontar. Pero estes corazóns tamén, Cristo recibe ao seu establo.
Non, non era unha aguia libre e subindo nin un león poderoso e poderoso, senón un boi e cu a quen Deus admitiu no establo do seu nacemento.
Si, aínda hai esperanza para min.
Deus fíxose home. Chegou a habitar entre nós. Deus non está afastado: é "Emanuel", Deus connosco. Non é alleo: ten un rostro, o rostro de Xesús. —PAPA BENEDICTO XVI, mensaxe de Nadal “Urbi et Orbi“, 25 de decembro de 2010
