කවදා ද මම යම් කාලයක සිට පීඩා සහ පරීක්ෂාවන්ගෙන් නිදහස් වී සිටිමි, මෙය ශුද්ධකමේ වර්ධනය වීමේ ලකුණක් යැයි මම සිතුවෙමි… අවසානයේදී, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ අඩිපාරේ ගමන් කිරීම!
… පියාණන් මෘදු ලෙස මාගේ පාද බිම හෙළන තුරු පීඩාව. මම තනිවම ළදරු පියවර තබමින්, පැකිලී මගේ සමබරතාවය නැති කර ගන්නා බව නැවත වරක් මට වැටහුණි.
දෙවියන් වහන්සේ මාව පහත් කරන්නේ නැත, මන්ද ඔහු තවදුරටත් මට ප්‍රේම නොකරන නිසා හෝ මා අතහැර නොයන බැවිනි. ඒ වෙනුවට, අධ්‍යාත්මික ජීවිතයේ විශාලතම දියුණුව ඇති බව මම හඳුනා ගතිමි ඉහළටය, නැවත ඔහුගේ දෑතට.
