විශ්මය ජනක අවි

මාස් කියවීම් පිළිබඳ දැන් වචනය
10 දෙසැම්බර් 2013 සඳහා

පූජනීය පා මෙහි

IT 1987 මැයි මස මැද භාගයේ හිම කුණාටුවක් විය. අධික තෙත් හිම බරින් ගස් බිමට නැමී, අද දක්වාම, සමහර ඒවා දෙවියන්ගේ අත යට ස්ථිරවම නිහතමානී ලෙස වැඳ වැටී ඇත. දුරකථන ඇමතුම පැමිණෙන විට මම මිතුරෙකුගේ පහළම මාලයේ ගිටාරය වාදනය කරමින් සිටියෙමි.

ගෙදර එන්න පුතේ.

මන්ද? මම විමසුවෙමි.

ගෙදර එන්න…

මම අපේ ධාවන පථයට ඇදගෙන යද්දී අමුතු හැඟීමක් මට ආවා. මම පිටුපස දොරට ගත් සෑම පියවරක් සමඟම, මගේ ජීවිතය වෙනස් වන බව මට දැනුනි. මම ගෙට යන විට කඳුළු පැල්ලම් සහිත දෙමව්පියන් සහ සහෝදරයන් මට ආචාර කළහ.

ඔබේ සහෝදරිය ලෝරි අද රිය අනතුරකින් මිය ගියා.

................................

ගිම්හානය අවසානයේ මම නැවත විශ්ව විද්‍යාලයට ගියෙමි. අවමංගල්‍යයට පෙර දින මගේ අම්මා මගේ ඇඳ අද්දර වාඩි වී සිටි බව මට මතකය. ඇය මගේ සහෝදරයා සහ මම මුදු මොළොක් දෙස බලා, “පිරිමි ළමයි, අපට තේරීම් දෙකක් තිබේ. අපට මේ සඳහා දෙවියන් වහන්සේට දොස් පැවරිය හැකිය. අපට කිව හැකිය, “අප කළ සියල්ලට පසු, ඔබ අපට මේ ආකාරයෙන් සැලකුවේ ඇයි?” ”ඔබට පෙනෙන පරිදි, එවැන්ජලිස්ත සේවය යනු කුමක්ද යන්න පිළිබඳව මගේ දෙමව්පියන් ලස්සන සාක්ෂිකරුවෝ වූහ… ඔවුන් පිහිටුවා ගත් තරුණ කණ්ඩායමේ සිට, ඔවුන් ගිය සිරකරුවන් දක්වා, ගර්භනී කාන්තාවන් ගබ්සාවෙන් ගලවා ඔවුන්ගේ දෙවියන්ගේ දියණිය බවට පත් වූ දරුවාට.

දැන්, ඔවුන් තම එකම දියණිය වන 22 හැවිරිදි, අඩි හයක් හිම යට වළලන්නට සූදානම්ව සිටියහ.

“නැතහොත්, අපට එය විශ්වාස කළ හැකිය යේසුස් වහන්සේ දැන් අපිත් එක්ක ඉන්නවා. ඔහු අපව අල්ලාගෙන අප සමඟ හ crying ා වැලපෙන බවත්, මේ සඳහා අපට උදව් කිරීමට ඔහු අපට උදව් කරන බවත්. ”

මම මගේ නවාතැන් කාමරයේ ජනේලය දෙස බැලූ විට, සුළඟ එම වචන නැවත මා වෙතට ගෙන ගිය බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි, ශෝකයේ අන්ධකාරයේ මට ආලෝකයක් මෙන් වූ වචන. “සැනසිල්ල, මගේ ජනතාවට සැනසිල්ල දෙන්න…,අද දින පළමු කියවීමේදී යෙසායා පවසයි. මගේ මව, ඇගේ ශෝකය නොතකා, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ අපට එදින පිරිමි ළමයින් විය.

එහෙත්, දැන් මා තුළ යමක් බිඳී ගොස් ඇත. මා පරීක්ෂාවට මුහුණ දීමට පටන් ගත් විට, ඇතුළත යමක් හෝ වෙනත් කෙනෙකුගේ හ voice ක් විය හැකිය, “දෙවියන් වහන්සේ මෙය ඉඩ හැරියේය විශාල ඔබට යම් දෙයක් සිදු වේ. ඔහුට මෙය කළ හැකිය, කුඩා පාපය. ” ඉතින් මම සම්මුතියක් ඇති කරන්න පටන් ගත්තා. එය සම්පූර්ණයෙන්ම කැරැල්ලේ ගිනි කන්දක් නොවේ… තරහක් පමණි.

නමුත් කාලය ගෙවී යත්ම, මම තව ටිකක් වැඩි යමක් දීමට පටන් ගතිමි, විශේෂයෙන් පෙම්වතියන් සමඟ මගේ සබඳතා. වැඩි කල් යන්නට මත්තෙන්, සම්මුතියේ කුඩා දැල්ල මගේ ප්‍රීතිය ගිනිබත් විය. තෙත් හිම බරින් පොඩි වූ ගසක් මෙන් වරද මට බරක් වීමට පටන් ගත්තේය. “ස්වාමීනි, මාව මගෙන් බේරාගන්න” කියා මම කෑගසමි. එහෙත්, මම මගේ දුර්වලතාවයේ සිරකරුවෙක් ලෙස සිටියෙමි.

අවුරුදු පහකට පසු, මගේ ලස්සන බිරිඳ වන ලී සමඟ විවාහ වීමෙන් පසුව, මගේ “කුඩා” සම්මුතීන්ට මම ඇබ්බැහි වී ඇති බව මට පෙනී ගියේය. මම නිර්මල වීමට වෙහෙස වූ අතර අසරණ සහ ලැජ්ජාවට පත්විය. සමිඳාණන් වහන්සේ මේ කාලය තුළ දී කැපී පෙනුණි මාව දේවසේවයට කැඳෙව්වා. මතෙව්, මැග්ඩලීන් සහ සකෙවුස් මෙන්, සමිඳාණන් වහන්සේ මට කතා කළහ මැද මගේ දුක්ඛිතභාවය හා බිඳවැටීම ගැන!

ඒ වුණත් මම අරගල කළා. මම නිතරම පාපොච්චාරණයට ගියෙමි, නමුත් එය හරියට මා දම්වැලකින් හා වෙන්වීමට බල රහිත වූවාක් මෙනි. එක් රාත්‍රියක, මගේ දේවසේවයේ යෙදී සිටි වෙනත් මිනිසුන්ව මුණගැසීමට යන අතරමගදී යාච් prayer ා කිරීම හා සැලසුම් කිරීම සඳහා මගේ ආත්මය බලාපොරොත්තු සුන් විය. අන්ධකාරය සහ ලැජ්ජාව හැර වෙන කිසිවක් මට දැනුනේ නැත. මම කාමරයට යන විට, ශුද්ධාත්මයාණන්ගෙන් පිරුණු, ප්‍රීතියෙන් පිරුණු මගේ මිතුරන්ගේ මුහුණු දෙස බැලුවෙමි. මට දැනුනේ “කළු බැටළුවන්” වගේ. ඔවුන් ගීත පත්‍ර කිහිපයක් භාර දුන්නා, නමුත් අන්තිමට මට දැනුණේ ගායනයයි.

නමුත් ප්‍රශංසා හා නමස්කාර නායකයෙකු ලෙස මම දෙවියන් වහන්සේට ගායනා කිරීම ඇදහිල්ලේ ක්‍රියාවක් බව සමූහයාට උගන්වමි. අපි උන් වහන්සේට ගායනා කර නමස්කාර කරන්නේ එය අපට යහපතක් ගෙන දෙන නිසා නොව එය උන් වහන්සේට අයිති නිසාය. අබ ඇටයක ප්‍රමාණයට පවා ඇදහිල්ලට හැකිය කඳු ගෙනයන්න. ඉතින්, මා නොතකා, මම එම ගීත පත්‍රය තෝරාගෙන ගායනා කිරීමට පටන් ගතිමි.

හදිසියේම, මට මෙය මහත් හැඟීමක් දැනුනි ආදරය මා උඩින් එන්න. මගේ දෑත් පාලනය කරගත නොහැකි ලෙස වෙව්ලන්නට පටන් ගත්තේය. දොරවල් නැති විදුලි සෝපානයක මෙන් ස් cry ටික වීදුරු තට්ටුවක් සහිත විශාල කාමරයකට ඔසවාගෙන යන ආකාරය මගේ සිතේ ඇසිණි. මම දෙවියන් වහන්සේ ඉදිරියෙහි සිටින බව මම දැන සිටියෙමි; ඔහුගේ ඇදහිය නොහැකි ආදරය මට දැනුනි me. මම පුදුමයට පත්වුණා. නාස්තිකාර පුත්‍රයා මෙන් මට දැනුනේ පාපයේ sl රු බෑවුමේ හිස සිට පාදය දක්වා ආවරණය වී ඇති අතර, නමුත් මෙහි දී මම පියාණන්ගේ ආදරණීය දෑතින් බැඳී සිටියෙමි…

මෙන්න කේක් එකේ අයිසිං. මම එදින රාත්‍රියේ පිටත්ව යන විට, එම පාපයේ බලය මා කෙරෙහි විය කැඩී ගියේය. දෙවියන් වහන්සේ එය කළේ කෙසේදැයි මට පැහැදිලි කළ නොහැක, උන් වහන්සේ එය කළ බව මම දනිමි. මම ජීවත් වූයේ යෙසායාගේ වචන:

යෙරුසලමට මුදු මොළොක් ලෙස කතා කරන්න. ඇගේ සේවය අවසන් වී ඇති බව ඇයට ප්‍රකාශ කරන්න.

යේසුස් “අනූ නවය” අත්හැර ගිය බැටළුවන් මමයි. ඔහු මාව “ඔහුගේ දෑතින්” එක්රැස් කර, පියාණන්ගේ “ළය” මා වෙතට ගෙන ගියේය. ඔහු මා හදවතට තද කර, “මම ඔබට ආදරෙයි. ඔයා මගෙයි. මට ඔබව කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැහැ… ”

එතෙක් මට අධ්‍යාත්මික ගීතයක් ලිවීමට නොහැකි විය. මාස කිහිපයකට පසු, සමිඳාණන් වහන්සේ සිය ආත්මය මා කෙරෙහි ගැඹුරු ලෙස වත් කළ සේක. ගීතාවලිය පවසන පරිදි “ස්වාමින් වහන්සේට අලුත් ගීතයක් ගායනා කරන්න” මම පටන්ගත්තා.

මගේ පළමු ඇල්බමයෙන් එම ගීත වලින් එකක් මෙහි බෙදා ගැනීමට මට අවශ්‍යය මගෙන් මාව ගලවා ගන්න. මාතෘකාව මෙයයි: