නොපසුබට උත්සාහය

කාර්යසාධනය. ස්වාමීනි, මට එය නොමැති ආකාරය.

මගේ මාංසයේ කුඩාම බරට යටින් මා මෙතරම් ඉක්මනින් කඩා වැටෙන්නේ ඇයි? මගේ අවධානය වෙනතකට යොමු කිරීම, මෝඩ ලුහුබැඳීම් සහ කාලය නාස්ති කිරීම ගැන මම බොහෝ වෙහෙසට පත්ව සිටිමි. මගේ දුර්වලකම සමඟ නිරන්තර නර්තනයෙන් මම වෙහෙසට පත්ව සිටිමි.

ස්වාමීනි, මම වැටුණෙමි. මට සමාව දෙන්න. ඔබ ගැන කිසිවක් නොසිතන තැනැත්තාට වඩා මම හොඳ නැත. සමහර විට ඔහු තව තවත් ඉදිරියෙන් සිටින්නේ ඔහුගේ අවසානය ඔබේ මහිමයට නොවුණත් ධෛර්ය සම්පන්නව තම යුතුකම ඉටු කිරීමෙනි. අනෙක් අතට, මම සියලු දේවල අවසානය සහ හදවත යොමු කළ යුතු දේ හොඳින් දැන, සුළඟේ සරුංගලයක් මෙන් එක් ආවේගයකින් ඊළඟට ගසාගෙන යමින් මොහොත ඉවත් කරමි.

ස්වාමීනි, මම ලැජ්ජා වෙමි ලැජ්ජා විය මගේ අධිෂ්ඨානය නැතිකම ගැන. අලසකමේ, මසුරුකමේ, තෘෂ්ණාවේ පිත මගේ උගුරේ නැඟෙමින් තිබේ. ඔබ මට කරදර කරන්නේ ඇයිද යන්න සැබවින්ම අභිරහසකි! එය ඇත්තටම ආදරය විය හැකිද? ආදරය විය හැකිය මෙය රෝගියා? ආදරය විය හැකිය මෙය සමාව දෙනවාද? එසේ නම්, මට එය තේරුම් ගත නොහැක! ඔබේ කම්මුලට පහර දෙන, ඔබව නැවත කුරුසියේ ඇණ ගසන අය සමඟ ඉවතට විසි කිරීමට සුදුසු - මම හෙළා දකිනවා - වැරදිකරුවෙක්.

නමුත් මම ඊට වඩා විශාල අපරාධයකට වැරදිකරුවෙක් වන්නෙමි මම මේ බලාපොරොත්තු සුන් කරගත්තොත්. එය සියල්ලට පසු කොන්දේසියකි තුවාල වූ උඩඟුකම. ස්වයං-අවපීඩනයෙන් හා මානසික අවපීඩනයෙන් පලායෑම යූදස්ගේ ස්ථානයයි; ඔබගේ දයාවට ස්වයං ධර්මිෂ් and කම සහ අන්ධභාවයේ දිගටම සිටීම පසුතැවිලි නොවූ සොරෙකුගේ වසමයි; අන්ධකාරයේ අධිපතියා වූ එම දේවදූතයාගේ ඛේදජනක මානසිකත්වය වාසය කිරීම සියල්ලටම වඩා වැඩිය අභිමානය සහ ස්වයං අනුකම්පාව.

ඉතින් ස්වාමීනි, මම නැවත ඔබ වෙත එන්නෙමි ... මා ... බිඳුණු, දුර්වල, තුවාල වූ ... අපිරිසිදු, බඩගිනි සහ වෙහෙසට පත්ව සිටිමි. මම පැමිණෙන්නේ - විශ්වාසවන්ත පුතෙකු ලෙස නොව - නමුත් නාස්තිකාරයෙක්. මම පැමිණියේ මගේ සූදානම් පාපොච්චාරණය, මගේ අසම්පූර්ණ පසුතැවිල්ල සහ මගේ සාක්කුව බලාපොරොත්තුව හැර වෙන කිසිවක් නොවේ.

මම දුප්පත්කමට එනවා. මම පැමිණෙන්නේ පව්කාරයෙකු ලෙස ය.

… මෙන්න! මා දකින්නේ කුමක්ද? පියාණෙනි, ඔබ මා දෙසට දුවන්නේද….!